Η Κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα είναι μια σάτιρα της ελληνικής τηλεόρασης

Την «Κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα» την βλέπω με τρέλα, γελάω μόνη μου, εκτός που σε άσχετες, σοβαρές στιγμές θυμάμαι σκηνές ολόκληρες και επίσης γελάω μόνη μου. Ναι, δεν έχω σωτηρία…

Οι Μιχάλης Ρέππας-Θανάσης Παπαθανασίου είναι σούπερ δίδυμο: εδώ και χρόνια δημιουργούν μοναδικά έργα, από αέρα κοπανιστό (για την ακρίβεια, από την πραγματική ζωή την οποία επεξεργάζονται μέσα στα κεφάλια τους αφού την κοπανίσουν πάρα πολύ, με αέρα και άνευ). Ό,τι υπογράφουν, είναι δικό τους αποκλειστικά δημιούργημα, όχι διασκευή ξένου format, όχι «κλεμμένο», όχι παραλλαγή κάποιου παρα-παιγμένου θέματος παρά ουρανοκατέβατη ιδέα την οποία δουλεύουν με επιμονή μέχρι να έρθει στα μέτρα τους… ή/και μέχρι να βγάλει γέλιο. Μιλάω για τις κωμωδίες τους, παρόλο που έχουνε σκίσει και στο δράμα – δηλαδή, τι άλλο; Αν χορεύουν και τραγουδάνε από πάνω, να το κλείσουμε το μαγαζάκι μας όλοι, να παραιτηθούμε εντελώς, μια και δεν πρόκειται να φτάσουμε ποτέ στο ύψος (του ταλέντου τους, μόνον ο Θανάσης Παπαθανασίου είναι ψηλός).

Τέλος πάντων, άκουσα για την «Κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα» το καλοκαίρι, που πέτυχα σε διακοπές την Ελενα Χαραλαμπούδη, και μου είπε ότι θα έπαιζε σε κωμική σειρά στον Alpha, την Σαλώμη, Ρομά ηρωίδα με πολλές περιπέτειες και γκόμενο τον Τάκο (Μάνος Ιωάννου). Ο Μιχάλης Ρέππας είναι ο μπαμπάς και η Τζους Ευείδη η μαμά της, με τρομερές προφορές, και οι δύο, ή μάλλον οι τρεις μαζί με την κόρη («Δεκαεννιά χρονώ έγινες μωρή, θα μείνεις στο ράφι!») τινάζουν στον αέρα την οθόνη με την πολυχρωμία, την εσωτερική-εξωτερική παρδαλότητα, και με τις ατάκες τους («Γελάσαμε τόσο, μα τόσο σ’ αυτά τα γυρίσματα!» λέει το είδωλο-Τζόυς Ευείδη). Το ζεύγος Ρομά μαθαίνει ότι οι καλόγριες πουλάνε εικόνες στο Σοθμπυς παρακαλώ, είναι τέτοιου τύπου Ρομά, όχι απ΄ αυτούς που ξέρουμε.  Τίποτα στην «Κατάρα» δεν είναι απ’ αυτά που ξέρουμε στην κωμωδία, αλλά όλα είναι τόσο παρανοϊκή, τόσο τρελή και σουρεαλιστική σάτιρα της Ελληνικής τηλεόρασης, που σου κόβει την ανάσα – από τα γέλια, τι άλλο.

«Από την ώρα που κάναμε το ‘Κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο’, το 2001», λέει ο Μιχάλης Ρέππας, «από τότε ονειρευόμασταν να κάνουμε κάτι… τέτοιο για την τηλεόραση. Το ‘Συμπέθεροι από τα Τίρανα’ επίσης το ονειρευόμασταν, και κάναμε ακριβώς αυτό, το ομότιμό του, σε extended version. Εδώ ξεκινήσαμε μια νέα δουλειά εξ αρχής – αυτό που κάναμε με το ‘Κλάμα΄ για το Ελληνικό σινεμά, το γυρίσαμε πάνω στην Ελληνική τηλεόραση: από την οπτική γωνία του ‘Κλάματος’ κοιτάξαμε την Ελληνική τηλεόραση. Πιάσαμε τα κυριότερα δράματα, γιατί το αγαπάμε πολύ το μελόδραμα εμείς οι Ελληνες… Η ‘Κατάρα’ συνοψίζει σατιρικά όλα τα μελοδραματικά μοτίβα της πρόσφατης Ελληνικής τηλεόρασης. Βέβαια στην πορεία ξεπεράστηκε κάθε λογικό όριο, όποιος το δει λογικά δεν θα το πιάσει, δεν θα γελάσει…»

Συζητάμε για το πόσο παρεξηγημένη, πόσο φτυσμένη είναι η κωμωδία στην Ελλάδα, στην Ελληνική τηλεόραση, και ο Μιχάλης παίρνει φωτιά, γιατί, «Τι άλλο μας ενώνει πια; Η Ελληνική τηλεόραση, αυτό μας ενώνει!» και η κωμωδία είναι η τελευταία τρύπα του ζουρνά στην Ελληνική τηλεόραση, παρόλο που θα έπρεπε να είναι η πρώτη…

Το καστ της ‘Κατάρας’ είναι ατελείωτο, οι ηθοποιοί σούπερ, η αφρόκρεμα της Ελληνικής κωμωδίας, ή μάλλον της Ελληνικής σωου-μπιζ. Είδα το πρώτο επεισόδιο στο λαπτοπ επειδή είχα μια χαλασμένη τηλεόραση οκτώ-εννιά χρόνια, κι έπειτα έφτασα στα άκρα, έφερα ένα χρυσό παιδί και μου την έφτιαξε την τηλεόραση, για να βλέπω την «Κατάρα» σαν άνθρωπος… γιατί είναι ΤΟΣΟ αστεία, γελοία-αστεία αλλά τσαχπίνικα-αστεία, πραγματικά απίστευτη σάτιρα της Ελληνικής τηλεόρασης, ένα αριστούργημα (έξυπνης!) σάχλας που με βάζει σε γελαστική διάθεση όσο σκατά κι αν είμαι, όσες στραβές κι αν έχουνε πέσει στη μέρα, όσα πράγματα κι αν έχουνε πάει λάθος, όσα ζητήματα κι αν τρέχουνε κάτω από το χαλί.

Χαζεύω τις περιπέτειες των Βροντάκηδων και των Φουρτουνάκηδων στην Ανω και στην Κάτω Παπαριά, τις καλόγριες με τα φούξια ράσα στο μοναστήρι, την ηγουμένη αδερφή Κατσάμπα (Τζένη Διαγούπη), την αδερφή Τζαβάρα (Αννα Κουρή) που κάποια στιγμή τρώει μια καμπάνα στο κεφάλι, την αδερφή Κατσιμίχα (Ιρις Πανταζάρα) και την αδερφή Καραμαζώφ (Σοφία Βογιατζάκη) η οποία μιλάει με ρώσικη προφορά, εννοείται. Ο πλούσιος βαρώνος Σεβαστός (εξαντλητικά αστείος και υπέροχος Αντώνης Λουδάρος), ο βαρώνος είναι αδίστακτος, η επιπόλαια γυναίκα του (Μαρία Λεκάκη) είναι κομψή μέχρι απελπισίας και καταπληκτικά σαχλή, η υπηρέτρια με το αριστουργηματικό όνομα Ταπεινή Χαμουράκη, ρε παιδιά (Αντιγόνη Νάκα) είναι Κασσελακική, ο αποκάλυψη-Γιάννης Απέργης παίζει τα δίδυμα αδέρφια Μανωλιό και Τέρρη, τον τελευταίο με Αγγλική προφορά, επειδή σπουδάζει στην Αγγλία…και ερωτεύεται την Μαρουσώ (Νίκη Λάμη) της αντίπαλης οικογένειας – πιο «κλασσικό Ελληνικό ή και Βραζιλιάνικο σήριαλ», πεθαίνεις.  

Οι ηθοποιοί είναι ένα σωρό, σίγουρα θα αφήσω μερικούς απέξω. Όλοι, όχι απλά «τσαλακώνουν την εικόνα τους», την κάνουν κομφετί και χορεύουν απάνω της. Ο πρώην πλούσιος, νυν φαληρημένος Οσμάν Βουρδάμπεης (πολύ-αγαπημένος και πολύ-εργαλείο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος) με την ροδαλή σύζυγο Χαντισέ (Μαριέλα Σαββίδου) προσπαθούν να κουκουλώσουν την κόρη τους Αισέ (Μαριαλένα Ροζάκη) με τον άχρηστο γιο του Σεβαστού τον Λάμπρο (Αντώνη Καλομοιράκη) ο οποίος όμως καψουρεύεται την Σαλώμη – αξέχαστη η σκηνή ξαφνικής ανακούφισης των γονιών του, του Λουδάρου δηλαδή και της Λεκάκη, όταν ο Λάμπρος τους ανακοινώνει καταρρακωμένος ότι η Σαλώμη σκοτώθηκε (τη δάγκωσε φίδι; Έφαγε χαλασμένο σύκο; Έπεσε από τη συκιά; Ψάξε βρες.)

Στο τρελό, Μοντυ-Πάυθον-ικό πλοτ, μπερδεύεται ο πονηρός δήμαρχος Ντάνος Καραβίδογλου (Πάνος Σταθακόπουλος), ενώ η Αλέξις (Καίτη Κωνσταντίνου) έχει βεντέττα με την Ορθόβυζη (Χρύσα Ρώπα, σε μεγάλες φόρμες – αν και όλοι εδώ, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, είναι σε μεγάλες φόρμες). Υπάρχει ένα θεόκουλο sub-plot με τις δύο τραγουδιάρες, την Τάνια Πίπιζα (Δήμητρα Στογιάννη) και την Γαβριέλλα Παρτόλου (Ματθίλδη Μαγγίρα, με τα πιο απίθανα ρούχα, ή μάλλον όχι-ρούχα, που μπορεί να φανταστεί τραγουδιάρα). Το δίδυμο Πίπιζα-Παρτόλου τραγουδάει κάποια από τα σουξέ της σειράς, τα οποία υπογράφει η Αφροδίτη Μάνου η ίδια με τα χεράκια της  - γιατί, ξέχασα να σας πω, η σειρά είναι ΚΑΙ μιούζικαλ, ξαφνικά όλοι οι συντελεστές τραγουδάνε και χορεύουν καταπληκτικά. Άλλο sub-plot εκτυλίσσεται με τα οστά της Αγίας Καλέντουλας, άλλο με τον έτερο γιο του Σεβαστού, τον Πανάγο (Θάνος Μπίρκος) που ερωτεύεται με υπερ-αστείες σεκάνς μια μοναχή, και τις κόρες Λώρα και Φλώρα (Ιωάννα Κολονέλου και Πηνελόπη Μαλούση). Καμία από αυτές τις «υποθέσεις» δεν είναι ζωής-και-θανάτου, ακόμα κι όταν δύο ήρωες σχεδιάζουν να βγάλουν από τη μέση κάποιον τρίτο ήρωα, για εντελώς γελοίους λόγους… όπως άλλωστε συμβαίνει στα σήριαλ, τα σοβαρά, αυτά με το πολύ κλάμα.

Ο Μιχαλιός, από τη μία φαμίλια, τα έχει με την θεία του τη Γίτσα (Βάσω Γουλιελμάκη με Κρητική προφορά, που τόσο μου έλλειψε, η Βάσω, όχι η προφορά, τόσα χρόνια κι ας μεγάλωνε την κόρη της, όπως διάβασα – το «Με τσαίς, με τσαίς!» της Γίτσας, παραπέμπει στο «Καίγομαι, καίγομαι!» της, από το “Safe sex”). O Μανωλιός επίσης τραβιέται με τη Γίτσα, που είναι χήρα, και δίνει άλλοθι στον Μιχαλιό, ότι «είχε πάει να κάνει το μπιτσίνι του» (=αποτρίχωση το μπικίνι του) όταν έπεσαν οι κουμπουριές. Η Ορθόβυζη ρωτάει μετά «Το μαδάει; Μα γιατί;»  Η Γαβριέλλα Παρτόλου έχει τρομερό διάλογο με την χαμένη της αδερφή, με τους στίχους του «Απονη ζωή» («Με πέταξες στου δρόμου την άκρη!» «Δεν ήρθες να στεγνώσεις το δάκρυ!»)… και γενικά οι ατάκες είναι σουρεαλιστικά σουρεαλιστικές, σκαλωμένες στα ντουβάρια, ή μάλλον στα ταβάνια. 

Έχω σοβαρούς φίλους που εκφράζονται περιφρονητικά για την «Κατάρα», συνήθως κουνώντας το κεφάλι, («Ποτέ δεν κατάλαβα τους Μόντι Πάιθονς/τον Μίστερ Μπιν!»), που  διαμαρτύρονται ότι οι πλοκές και υπο-πλοκές «δεν βγάζουν νόημα». Αλλά η «Κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα» είναι μια ειλικρινής κωμωδία-σάτιρα, και επίσης, αυτό που μας κάνει να γελάμε πιάνοντας την κοιλιά μας, δεν βγάζει απαραίτητα και νόημα. Ή, δεν είναι απαραίτητο να βγάζει νόημα αυτό που μας κάνει να γελάμε.

«Η Κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα», των Μιχάλη Ρέππα-Θανάση Παπαθανασίου, Alpha, Κυριακές 9.00 μμ ή στο σαιτ του καναλιού. Έχουν μείνει άλλα πέντε επεισόδια…