Το KAOS στο Netflix: Η ελληνική μυθολογία, αλλιώς

Πάνω που φεύγει το καλοκαίρι, να μια δροσιστική σειρά για τα βράδια που ακόμη χρειάζονται κλιματιστικό. Γιατί η αλήθεια είναι πως είχαμε καιρό να απολαύσουμε τόσο μια σειρά, όσο το KAOS στο Netflix.

Πόσο όμορφο είναι! Πανέξυπνο και τρομερά πρωτότυπο σενάριο που παίρνει τους αρχαιοελληνικούς μύθους και τους εκσυγχρονίζει —αλλάζοντάς τους τα φώτα: έτσι έπρεπε να γίνει άλλωστε, έτσι πρέπει να γίνεται—, εκπληκτικό κάστινγκ, μια… θεϊκή σύγχρονη Φλόριντα για Όλυμπος —και γενικώς θαυμάσιο world-building: η σκηνογραφία, τα props, τα πάντα εδώ πέρα σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό—, διάλογοι που σπάνε κόκαλα και μια κάτι-παραπάνω-από-εμπνευσμένη χρήση της πιο γνωστής μυθικής παράδοσης του δυτικού πολιτισμού.

Αστεία και συγκινητική ταυτόχρονα, συναρπαστική κωμωδία αφενός, αλλά μαζί και ένα στιβαρό πολιτικό θρίλερ που μόνο φαινομενικά δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά, πρόκειται για μια άκρως διασκεδαστική σειρά που θα αγαπηθεί πολύ

Στην αρχή πίστευα πως είχαμε να κάνουμε με κωμωδία, αλλά πόσο έξω έπεσα. Και, στο μεταξύ, η σειρά είναι όντως κωμική, ώρες ώρες μάλιστα είναι κυριολεκτικά ξεκαρδιστική. Είναι όμως και τραγική: μια σύγχρονη τραγικωμωδία φαντασίας, αλλά και μία (πολύ περισσότερο από όσο φαίνεται σε μια πρώτη ματιά) απολύτως προσγειωμένη πολιτική σάτιρα για την εξουσία, τη διαφθορά και την απληστία, για την απελπισία, την κοινωνική σκλαβιά και την ελεύθερη βούληση — και την αγάπη. Τολμηρό και αιχμηρό, εντελώς πανκ αν μας επιτρέπεται να το πούμε έτσι, αναιδές και άσεμνο όσο πρέπει (δηλαδή πολύ), συχνά βίαιο, κάποιες στιγμές τρομακτικό και συχνά στενάχωρο, και βέβαια με «διεστραμμένο» χιούμορ —δηλαδή όπως ακριβώς και οι θεοί του Ολύμπου—, το KAOS είναι μια αλληγορική φάρσα γεμάτη ανατροπές και εκπλήξεις που δεν τις περιμένεις. Το γεγονός δε ότι οι θεοί παρουσιάζονται σαν ανόητοι τρισεκατομμυριούχοι που παίζουν με τη μοίρα των ανθρώπων λες και είμαστε τουβλάκια Lego είναι το λιγότερο που θα απολαύσουμε εδώ.

Αστεία και συγκινητική ταυτόχρονα, συναρπαστική κωμωδία αφενός, αλλά μαζί και ένα στιβαρό πολιτικό θρίλερ που μόνο φαινομενικά δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά, είναι μια άκρως διασκεδαστική σειρά που θα αγαπηθεί πολύ — και βέβαια θα αποκτήσει και ένα σωρό εχθρούς από τη λεγεώνα των εθνικοφρόνων συμπολιτών μας, που δεν είναι δα και λίγοι. (Και δεν εννοούμε μόνο αυτούς που θα σκίσουν τα ρούχα τους επειδή κάποιοι Έλληνες θεοί παρουσιάζονται εδώ μαύροι, ή γκέι, ή διαφυλικοί. Ήδη έτυχε να διαβάσουμε κάποιες «κριτικές» σε όχι ακριβώς εξτρεμιστικά σάιτ που μας σήκωσαν την τρίχα.)

Έχουμε σαφώς να κάνουμε με μία από τις ωραίες εκείνες στιγμές που η έκρηξη δημιουργικότητας των νέων ανθρώπων της τηλεόρασης σε γεμίζει ειλικρινή χαρά. Δημιουργός της, και σεναριογράφος, είναι η Τσάρλι Κόβελ, που τη γνωρίσαμε από το «The End of the F***ing World». Της βγάζουμε το καπέλο. Το δε καστ είναι υπέροχο — από τον Τζεφ Γκόλντμπλουμ που το διασκεδάζει και μας χαρίζει έναν νευρωτικό Δία που τα σπάει (κυριολεκτικά), μέχρι τους δεύτερους και τρίτους χαρακτήρες: μην ανησυχείτε, όλη η ελληνική μυθολογία θα παρελάσει από το Χάος. Ξεχωρίζουν ασφαλώς η υπέροχη Janet McTeer σαν Ήρα, η πανέμορφη Aurora Perrineau στον ρόλο της Ευρυδίκης, ο Killian Scott που υποδύεται τον ροκ σταρ Ορφέα, ο χαρισματικός Nabhaan Rizwan που παίζει έναν καταπληκτικό Διόνυσο, οι David Thewlis και Stephen Dillane σαν Άδης και Προμηθέας αντίστοιχα, και οι Cliff Curtis (Ποσειδών) και Stanley Townsend(Μίνωας).

ΥΓ. Αλλά και η μουσική. Και τα τραγούδια! Πόσο όμορφα. Ξεχωριστή εντύπωση μας έκανε που ακούσαμε το «Kiss My Name» των Antony (πλέον Anohni) and the Johnsons. Νά εδώ όλα τα τραγούδια.