TV + Series

Sunny: Ο φίλος μου το ρομπότ

Ένα ρομπότ και η τεχνοφοβική ιδιοκτήτριά του ενώνουν τις δυνάμεις και τις μοίρες τους ψάχνοντας κοινές υπαρξιακές απαντήσεις μεταξύ μυστηρίου και μαύρης κωμωδίας

Τάνια Σκραπαλιώρη
4’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Το «Sunny», το νέο υβριδικό τηλεοπτικό hit του Apple TV και του Α24, είναι ένα μίγμα μαύρης κωμωδίας και εφηβικού μυστηρίου με στοιχεία τεχνολογικού θρίλερ και επιστημονικής φαντασίας

Σε μια Ιαπωνία όχι και τόσο μακριά στον χρόνο και στην τεχνολογική εξέλιξη απ’ το σήμερα όλη η ζωή των ανθρώπων χωράει σε μικρή συσκευή σε μέγεθος πακέτου τσιγάρων (ενώ η ανθρώπινη κοινωνία έχει ενσωματώσει πλήρως τα ρομπότ στη ζωή της, ως οικιακούς βοηθούς, bot συντροφιάς – ακόμα και ερωτικούς συντρόφους αν βρεις έναν καλό dealer κώδικα που θα σου πουλήσει στη μαύρη αγορά τους τρόπους για να χακάρεις το bot σου. Στο Κιότο αυτής της Ιαπωνίας η Suzie Sakamoto, μια τεχνοφοβική Αμερικανίδα που ταξίδεψε στην άλλη άκρη του κόσμου επιζητώντας την περιπέτεια της μοναξιάς αλλά κατέληξε γρήγορα με μια ιαπωνική οικογένεια, χάνει τον άντρα και τον μικρό γιο της σε ένα αεροπορικό δυστύχημα. Ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται. Για να ανακαλύψει όσα κρύβονται πίσω από αυτό που φαίνεται, μαζί με την κρυφή, δεύτερη ζωή του συζύγου της, η Suzie θα ξεκινήσει ένα ταξίδι στον κόσμο του οργανωμένου εγκλήματος, της Γιακούζα και του bot hacking ενώνοντας, θέλοντας και μη, τις δυνάμεις της με την Sunny - το οικιακό ρομπότ που καταφτάνει στην πόρτα της ως δώρο από τον χαμένο άντρα της και την εταιρεία ρομποτικής στην οποία εργαζόταν, προγραμματισμένο από τον ίδιο αποκλειστικά για εκείνη. Όχι και το πιο θελκτικό summary για να πατήσεις το play, σωστά; Ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται.

Πράγματι διαβάζοντας τη σύνοψη του «Sunny», μιας σειράς της Katie Robbins βασισμένης στο βιβλίο «The Dark Manual» του Ιρλανδού Colin O’ Sullivan, και βλέποντας και την αισθητική επιλογή για την αποτύπωση της Sunny και των λοιπών bots της σειράς –μια επιλογή ιαπωνικής λευκότητας που όμως παραπέμπει σε μέση ταινία κινουμένων σχεδίων με target group μαθητές του δημοτικού στην καλύτερη περίπτωση– σκέφτεσαι, εξουθενωμένος από το καλοκαιριάτικο zapping στον κόσμο του streaming, «Καλά τι σαχλαμάρα είναι πάλι αυτή;». Όμως και εδώ τα φαινόμενα απατούν. Αν πατήσεις το play και δεις κάνα δυο από τα γρήγορα, έξυπνα επεισόδια της σειράς θα καταλήξεις πιασμένος στα παράξενα δίχτυα της. Με κάποιον περίεργο τρόπο αυτό το φαινομενικά καταδικασμένο υβρίδιο με πρωταγωνιστή ένα λευκό, διαστημικό ρομπότ καταφέρνει να ξεχωρίσει στον καλοκαιρινό κατάλογο του Apple TV+ και να κερδίσει την προσοχή μας, τον χρόνο μας, και κυρίως την ευχαρίστησή μας.

Ο πρώτος λόγος που εξηγεί αυτή την παράδοξη επιτυχία είναι τα Α24 credits στην παραγωγή – ένα στούντιο με το οποίο δεν έχασε ποτέ κανένας. To δημιουργικό άγγιγμα της πιο happening now εταιρείας παραγωγής είναι εμφανές και ταιριάζει γάντι τόσο με την ιστορία όσο και με το τηλεοπτικό υβρίδιο που πλέκεται γύρω της – ένα μίγμα μαύρης κωμωδίας και εφηβικού μυστηρίου με στοιχεία τεχνολογικού θρίλερ και επιστημονικής φαντασίας. Η άνεση με την οποία η σειρά κινείται –ή για την ακρίβεια γλιστράει όπως η Sunny στα ιαπωνικά τατάμι– μεταξύ όλων αυτών των διαφορετικών ειδών είναι απολαυστική, μια μικρή όαση πολυμορφικού αλλά απόλυτα ισορροπημένου στιλ μέσα στην ανομβρία δεκάδων και εκατοντάδων τίτλων που παραπαίουν μεταξύ υπερβολικού στιλιζαρίσματος, κούφιων πειραματισμών και βαρετών επανεκτελέσεων των ίδιων και των ίδιων συνταγών.

Ο δεύτερος λόγος ακούει στο όνομα της πρωταγωνίστριας της σειράς (και executive producer) Rashida Jones – μια σταθερά ερμηνευτικού coolness και ακριβείας που έχει μαζέψει άφθονες περγαμηνές για τις αρετές της σε σειρές όπως το αμερικανικό «The Office» και το «Parks and Recreation».  Είναι ακριβώς ό,τι χρειάζεται μια σειρά όπως το «Sunny» στον πρωταγωνιστικό της ρόλο για να απογειώσει τις προθέσεις των δημιουργών της και να υπηρετήσει τη μηδενιστική ειρωνεία και το μαύρο χιούμορ του ρόλου της. Ο τρόπος που δένεται με τη Sunny «the hard way» κατά μήκος και πλάτος των δέκα επεισοδίων είναι αστείος και συγκινητικός και αναδεικνύει όμορφα και απέριττα τις κύριες τόσο τεχνολογικές όσο και «παραδοσιακές» ανθρώπινες θεματικές σειρές της σειράς: τη σχέση ανθρώπινης και τεχνητής νοημοσύνης, τους ηθικούς προβληματισμούς γύρω από την τελευταία αλλά και τον τρόπο που η πρώτη την αξιοποιεί, το φουτουριστικό πρόβλημα μιας «ηλεκτρονικής AI προσωπικότητας», τη φιλία αλλά και τη μοναξιά.

Σε λίγα χρόνια ίσως η φαντασία της συνύπαρξης ρομπότ και ανθρώπων από τις πιο απλές, καθημερινές εργασίες μέχρι τις πιο μεγάλες περιπέτειες να μην είναι πια φαντασία. Το «Sunny» ξύνει απαλά και ευχάριστα αυτό το ενδιάμεσο στάδιο και, ακόμα κι αν δεν αγγίζει την τελειότητα, μας κάνει για λίγο πάλι παιδιά που δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα να σκεφτούν τα ρομπότ, όπως και σχεδόν οτιδήποτε άλλο, ως φίλους τους.