Eric: Ο Benedict Cumberbatch στην πόλη των χαμένων παιδιών

Νέα Υόρκη, 1979. Η μητέρα του εξάχρονου Etan Patz κάνει το μεγάλο βήμα της πρώτης μικρής / μεγάλης κίνησης ελευθερίας για κάθε σχολιαρόπαιδο και αφήνει τον γιο της να περπατήσει μόνος του μέχρι τη στάση του σχολικού λεωφορείου. Η στάση είναι δύο τετράγωνα μακριά και η μητέρα του έχει κανονίσει μια άλλη μητέρα - οικογενειακή φίλη που το παράθυρό της βλέπει στον κρίσιμο δρόμο να έχει τον νου της για να φτάσει εκεί σώος και αβλαβής. Κάτι που δεν συμβαίνει, ο Etan Patz δεν φτάνει ποτέ στη στάση του λεωφορείου, αντιθέτως γίνεται ένας από τους πιο διάσημους αγνοούμενους στην ιστορία της Νέας Υόρκης.

Νέα Υόρκη, 1985. Η σπίθα που άναψε με την εξαφάνιση του Etan Patz -η τύχη του οποίου ακόμα αγνοείται- έχει εξελιχθεί στην επιδημία «stranger danger», με τη φωτιά των ολοένα και αυξανόμενων εξαφανίσεων και απαγωγών παιδιών  να υποδαυλίζεται από το λάδι των ΜΜΕ που σπέρνουν ευχαρίστως τον σχετικό αστικό πανικό. To Mητρώο Αγνοούμενων Παιδιών θα δει το 1985 17.232 νέες εγγραφές ενώ ο Etan Petz με τη φωτογραφία του τυπωμένη ακόμα και στα χάρτινα κουτιά γάλακτος των 80s θα γίνει ένα ιδιότυπο σύμβολο ενός μεγάλου κοινωνικού προβλήματος της αποβιομηχανοποιημένης και παραμελημένης νεοϋορκέζικης καρδιάς - ενός προβλήματος βούτυρο στο ψωμί των προεκλογικών λόγων υποψηφίων δημάρχων και εισαγγελέων. Η εκλογή του Rudy Giuliani στο αξίωμα του Δημάρχου της Νέας Υόρκης και οι διαβόητες εκκαθαριστικές του επιχειρήσεις απέχουν άλλωστε μόλις λίγα χρόνια.

Αυτό το ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο παρουσιάζει άριστα η μίνι τηλεοπτική σειρά «Eric» του Netflix με κεντρικό θέμα την εσωτερική και εξωτερική πάλη μιας οικογένειας και του περίγυρού της μετά την εξαφάνιση του μοναδικού γιου τους. Η σειρά σηκώνει αυλαία το 1985, 48 ώρες μετά την εξαφάνιση του εννιάχρονου Edgar Anderson, με τους γονείς του Vincent (Benedict Cumbebatch) και Cassie (Gaby Hoffmann) Anderson να κάθονται σε ένα τραπέζι απέναντι από τον Τύπο, εκλιπαρώντας το κοινό για την επιστροφή του γιου τους. O Vincent σκύβει στο μικρόφωνο και λέει:

Έντγκαρ, αν βλέπεις αυτό ... λυπάμαι, φίλε

Αυτό το ανατριχιαστικό μήνυμα αιωρείται στην ατμόσφαιρα καθώς η σειρά επιστρέφει χρονικά δύο ημέρες πριν με τον Edgar, περιπλανιέται στα παρασκήνια του δημοφιλούς παιδικού προγράμματος με μαριονέτες του πατέρα του, «Good Day Sunshine», ενώ παράλληλα αρχίζει να ξεδιπλώνεται ένα οξύμωρο σχήμα μεταξύ της δουλειάς του Vincent που προσφέρει τη χαρά σε εκατομμύρια παιδιά και του δύστροπου, σκοτεινού χαρακτήρα του που επηρεάζει συχνά αρνητικά τόσο το εργασιακό του περιβάλλον όσο και την οικογενειακή ζωή. Σκληρός, ειρωνικός, συχνά ανάλγητος και απαξιωτικός με ψυχικά τραύματα από την παιδική του ηλικία και προβλήματα εθισμού στο αλκοόλ μοιάζει τις περισσότερες φορές το ακριβώς αντίθετο από έναν «ηλιόλουστο» σχεδιαστή μαριονετών που χαρίζει τη φωνή και τις κινήσεις του στις αγαπημένες κούκλες των παιδιών. Καθώς οι σχέσεις του με τη γυναίκα του και τους φίλους και συνεργάτες του στην εκπομπή δοκιμάζονται κάτι παραπάνω από επικίνδυνα και όλα βουλιάζουν μέσα στην απόγνωση για την εξαφάνιση του Edgar o Vincent θα επιδοθεί στο δικό του κυνήγι να τον βρει και να τον φέρει πίσω ισορροπώντας σε ένα τεντωμένι σχοινί ψυχικής υγείας και πνευματικής διαύγειας και πέφτοντας συχνά από αυτό μέσα στην άβυσσο του εσωτερικού του κόσμου.

Και ο Eric ποιος είναι; Το όνομα που δίνει τον τίτλο στη σειρά του Netflix δεν ανήκει σε κάποιον άνθρωπο αλλά σε ένα μαλλιαρό τέρας, με γαλάζιο, θαμπό τρίχωμα, που ξεπηδάει μέσα από μια ζωγραφιά του Edgar και παίρνει «σάρκα και οστά» στη φαντασία και στα χέρια του Vincent. Πεπεισμένος ότι αν δώσει ζωή στη φαντασία του γιου του και κάνει τον Eric τον νέο πρωταγωνιστή του «Good Day Sunshine», ο Vincent τον πλάθει from scratch και τον κουβαλάει μαζί του στην αποστολή διάσωσης του γιου του στα στενά της Νέας Υόρκης, στους δρόμους, στα υπόγεια και στους υπονόμους της. Μόνο που για να πετύχει την αποστολή του θα πρέπει να αποδεχθεί το ίδιο του το καθρέφτισμα στον Eric, να αποδεχτεί ότι το τέρας είναι αυτός ο ίδιος και να νικήσει τον ίδιο του τον εαυτό.

Η σειρά ισορροπεί εξαίσια μεταξύ του κοινωνικο-ψυχολογικού δράματος και του αστυνομικού μυστηρίου θίγοντας κομψά αλλά πολύ αποτελεσματικά μερικά από τα μεγαλύτερα προβλήματα της Νέας Υόρκης των 80s: το πρόβλημα των αστέγων, τα ναρκωτικά, την υποβάθμιση του αστικού κέντρου και της ζωής των κατοίκων της, την εγκληματικότητα, το AIDS, τον αιωνόβιο ρατσισμό σε βάρος των μαύρων και των gay.

Η ερμηνεία του Benedict Cumberbatch είναι καταλυτική και ας έχει κατηγορηθεί εδώ κι εκεί για εξοντωτική μανιέρα: δεν υπάρχουν και πολλές μανιέρες στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη που να καταφέρνουν όχι μόνο να επιβιώνουν και να αναδεικνύονται ως τέτοιες σε όποιο περιβάλλον κι αν βρεθούν. Μαζί του «κουβαλάει» τις ερμηνευτικές ανάγκες της σειράς και η σπουδαία Gaby Hoffmann, με έναν απέριττο ρεαλισμό που καθηλώνει στο ρόλο της μητέρας που λυγίζει κάτω από ένα ασήκωτο και μοναχικό  βάρος απόγνωσης – ό,τι πιο αντιχολιγουντιανό από μια ηθοποιό που βρίσκεται στα τηλεοπτικά και κινηματογραφικά πλατό από την ηλικία των τεσσάρων ετών. Κερασάκι στην ερμηνευτική τούρτα της σειράς ο McKinley Belcher ΙΙI στον ρόλο του ντετέκτιβ Ledroit, ενός μαύρου, gay αστυνομικού που αναλαμβάνει «πατριωτικά», στοιχειωμένος από το φάντασμα μιας άλυτης υπόθεσης του παρελθόντος, να ακολουθήσει το κουβάρι της εξαφάνισης του Edgar μέχρι το τέλους – μια σταυροφορία που θα καταλήξει και σε μια αισιόδοξη, ηθική εκκαθάριση του διεφθαρμένου αστυνομικού τμήματος της Νέας Υόρκης.

Παρότι ο φερώνυμος πρωταγωνιστής της σειράς είναι ένα χνουδωτό τέρας που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει ξεπηδήσει από το cast μιας ταινίας της Pixar το «Eric» δεν είναι ένα παιδικό παραμύθι – ή αν είναι, πρόκειται για ένα πολύ σκοτεινό παιδικό παραμύθι. Όλοι οι χαρακτήρες της σειράς βρίσκονται αντιμέτωποι με τα μεγαλύτερα εσωτερικά σκοτάδια των εαυτών τους, στα οποία πρέπει να βρουν τρόπο να πλοηγηθούν αν θέλουν να αναδυθούν ξανά στην επιφάνεια και να κολυμπήσουν προς ένα ανεκτό happy end. Όσο εξωτερικό «κακό» κι αν εκκαθαρίσει ο οποιοσδήποτε δήμαρχος, εισαγγελέας, και άλλος πολιτικός άρχοντας από τους δρόμους της πόλης μας, στο τέλος της ημέρας το πρόβλημα παραμένει μέσα στο σπίτι μας. Το τέρας είσαι εσύ, το τέρας είμαστε εμείς οι ίδιοι. Και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να το εξημερώσουμε, να συμφιλιωθούμε μαζί του αν θέλουμε να το έχουμε στο πλευρό μας ως έναν ειρηνικό, άκακο σύμμαχο που θα πρωταγωνιστεί στο εξής σε ηλιόλουστα, παιδικά παραμύθια.