Sugar: Φόβος και παράνοια στο Λος Άντζελες

Τόκιο, σε κάποιο, απροσδιόριστο σύγχρονο τώρα, black and white. Ένας κομψός, κοστουμαρισμένος Cοlin Farrell μπουκάρει σε ένα διαμέρισμα για να σώσει είτε με το καλό είτε με το άγριο τoν απαχθέντα γιο ενός αφεντικού της Γιακούζα. Το πρώτο δεν πιάνει, καταφεύγει αναγκαστικά στο δεύτερο. Αναγκαστικά –όπως θα μας πληροφορήσει πολλές φορές ο ήρωάς μας κατά τη διάρκεια των οκτώ επεισοδίων– απεχθάνεται τη βία, την οποία έχει υπηρετήσει εμμέσως πλην σαφώς επί μακρόν στο μυστηριώδες παρελθόν του. Είναι ο ιδιωτικός ερευνητής John Sugar και το παρόν του δεν επιφυλάσσει πολλές περισσότερες απαντήσεις από το παρελθόν του, εκτός από τη μεγάλη αγάπη του για τις ταινίες – τουλάχιστον μέχρι το τέλος και το πιο mindfuck plot twist των τελευταίων τηλεοπτικών ετών.

«Sugar» στο Apple TV: Η υπόθεση της σειράς

Μετά το σύντομο intro στο Τόκιο και τις απαραίτητες συστάσεις ο John Sugar επιστρέφει στο αγαπημένο του (απ’ ό,τι φαίνεται) Λος Άντζελες όπου θα αναλάβει να βρει την εξαφανισμένη εγγονή του θρυλικού κινηματογραφικού παραγωγού του Hollywood Jonathan Siegel – μια υπόθεση η οποία αντιμετωπίζεται με μυστηριώδη σκεπτικισμό από την Ruby, την χειρίστρια του Sugar στο εξίσου μυστηριώδες agency για το οποίο εργάζεται. Η υπόθεση αυτή θα εμπλέξει τον Sugar σε ένα noir γαϊτανάκι με όλα τα απαραίτητα συστατικά του genre φρεσκαρισμένα κατά τόπους με τις σύγχρονες εκδοχές τους:  θανάτους, απαγωγές, μπράβους και neo – gangsters, εκβιασμούς, ποτό, ναρκωτικά, trafficking, μπόλικο στιλ και vintage αυτοκίνητα απευθείας από κάποιο technicolor γκαράζ των ‘60s.  Όλα αυτά επενδυμένα με ένα χορταστικό soundtrack θραυσμάτων jazz αυτοσχεδιασμών και σκηνών από εμβληματικές κινηματογραφικές ταινίες.

Τα ένθετα αυτά features από κλασσικά noir και όχι μόνο κινηματογραφικά διαμάντια είναι που δίνουν στο «Sugar», με έναν ενδιαφέροντα, ιδιότυπο, σχεδόν ανεστραμμένο τρόπο, μεγάλο μέρος της φρεσκάδας και της ιδιαιτερότητας που κάνουν αυτήν την προσέγγιση σε μια βασική κινηματογραφική γλώσσα -ελάχιστα νεότερη από ό,τι ο ίδιος ο κινηματογράφος- να ξεχωρίζει. Οι επιμελώς άναρχες ενθέσεις σκηνών από έναν οργασμικό κινηματογραφικό άτλαντα, από το «The Big Heat» μέχρι το «L.A. Confidential» και από το «Kiss Me Deadly» μέχρι το «Chinatown» βουτυρώνουν το ψωμί του μέσου σινεφίλ που θα πατήσει το select στον τίτλο του «Sugar» στην πλατφόρμα της Apple TV και δένουν άψογα με τις ατμοσφαιρικές α λα Φίλιπ Μάρλοου voice over ημερολογιακές καταγραφές του πρωταγωνιστή στη συνολική σκηνοθετική συνταγή ισορροπημένου στιλιζαρίσματος των Fernando Meirelles και Adam Arkin. Μια συνταγή πλούσια σε Raymond Chandler και Alfred Hitchcock, βραχνό σαξόφωνο και Cahiers du Cinema.

Ο Colin Farrell στο «Sugar» και το υπόλοιπο καστ της σειράς

Ο Colin Farrell -με το διπλό καπέλο του executive producer της σειράς- δίνει μια ακόμη εξαιρετική ερμηνεία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του ήρωα που υποδύεται όπως είναι τα ακριβά κοστούμια του John Sugar πάνω του. Ένας μυστηριώδης, ρομαντικός ντετέκτιβ, παθιασμένος σινεφίλ που περιφέρει διακριτικά τις εξαιρετικές, σχεδόν υπεράνθρωπες ικανότητες του σε μια σύγχρονη LA εκδοχή του Sin City.  To ιδιαίτερο coolness του, ξέχειλο από μια noir μελαγχολία που πατάει αποτελεσματικά με το ένα πόδι στις «παραδοσιακές’ αναφορές της και με το άλλο στη σύγχρονη «επανεφεύρεσή» της είναι ό,τι χρειάζονται τα καλώς ή κακώς αναγκαία κλισέ του είδους για να κερδίσουν επάξια το μερίδιο τους στον όλο και πιο περιορισμένο τηλεοπτικό μας χρόνο, με την ερμηνεία του Farell να καταφέρνει να «κουβαλήσει» τη σειρά, περνώντας την ακόμα και από τις συμπληγάδες της i-don’t-see-it-coming απότομης ανατροπής που ξεκινά στο τέλος του έκτου επεισοδίου απειλώντας να τα χαλάσει όλα αλλάζοντας δραματικά την αναλογία παράνοιας στο noir κοκτέιλ του Sugar.  Στην αποστολή του αυτή ο Colin Farrell επικουρείται από ένα στιβαρό, ομοιογενές ποιοτικά casting με τις σταθερές αξίες των Amy Ryan και James Cromwell αλλά και από ένα σύνολο μοντάζ, φωτογραφίας και κινηματογράφισης που δεν απογοητεύει ούτε στις πιο «δύσκολες» στιγμές, χτίζοντας αποτελεσματικά  τον δικό της φανταστικό αφηγηματικό κόσμο με τις πραγματικές δομές μιας πραγματικής πόλης.

Φόβος και παράνοια στο Λος Άντζελες, μπέρδεμα και αναταραχή στους κριτικούς που σπεύδουν να αναθεωρήσουν τις εν γένει καλές κριτικές τους μετά την κυριολεκτικά και μεταφορικά εξωγήινη εκτροπή της σειράς λίγο πριν το τέλος, μετατοπιζόμενοι πιο κοντά στο καταποντιστικό, υπερβολικά αυστηρό και μάλλον άδικο review του Guardian, σύμφωνα με το οποίο το εγχείρημα του «Sugar» είναι μια καταστροφή («disaster»). Μπορεί το «Sugar» να μην είναι η καλύτερη, η πιο αψεγάδιαστη σειρά που παίζει αυτή τη στιγμή στο streaming εκεί έξω αλλά αξίζει τον χρόνο και τα λεφτά της – έστω κι αν είναι μόνο μέχρι το έκτο επεισόδιο, έστω κι αν είναι για να αφήσει ένα ακόμα μπράβο κάτω από το προφίλ του Colin Farrell.