Μια μέρα στα γυρίσματα της σειράς «Η Παραλία»

Πέμπτη πρωί και ξεκινάω να πάω στα γυρίσματα της σειράς της ΕΡΤ1 «Η Παραλία». Κανονικά γίνονται στο στούντιο Mabrida στο Κορωπί και κάποιες φορές στα Μάταλα της Κρήτης, αλλά σήμερα είναι στο Άσυλο Ανιάτων, στον πεζόδρομο της Αγίας Ζώνης. Η παραγωγή της Foss Productions -σε συμπαραγωγή με την ΕΡΤ- προσέλκυσε σχεδόν ένα εκατομμύριο τηλεθεατές στην πρεμιέρα της, ενώ σχεδόν ένας στους τρεις τηλεθεατές ήταν συντονισμένος μπροστά στους δέκτες της τηλεόρασής του για να την παρακολουθήσει, με τη σειρά να κυριαρχεί στο τηλεοπτικό primetime. Αξίζει να αναφέρουμε ότι τα πνευματικά δικαιώματα αγόρασε η γερμανική εταιρία Beta Film, ενώ η ελληνική παραγωγή προσέλκυσε το ενδιαφέρον των θεατών στην τηλεοπτική έκθεση Mipcom του Φεστιβάλ Καννών.

Την προετοιμασία του σετ, το στήσιμο που λένε, την ξεκινάει από πολύ νωρίς όλη η ομάδα, χωρίς να έχουν κάποιο συγκεκριμένο ωράριο (άλλες φορές μπορεί να πάνε στις 7 κι άλλες στις 10). Πρώτη η ομάδα της σκηνοθεσίας και μετά σκηνογράφοι, ενδυματολόγοι, φροντιστές, ηλεκτρολόγοι, βοηθοί παραγωγής τρέχουν να στήσουν τον χώρο ώστε να μπορέσουν να γυριστούν όλες οι σκηνές του προγράμματος. Έπειτα αρχίζουν να καταφθάνουν οι ηθοποιοί, που κι αυτοί προετοιμάζονται για τον ρόλο τους.

Κάθομαι πίσω από το monitor, εκεί δηλαδή που είναι οι οθόνες που βλέπουν ο σκηνοθέτης, ο διευθυντής φωτογραφίας, ο ηχολήπτης, το script και οι βοηθοί σκηνοθέτη. «Η σκηνοθεσία μιας σειράς δεν είναι εύκολη υπόθεση», λέει ο σκηνοθέτης Στέφανος Μπλάτσος, «από πίσω υπάρχει μια τεράστια ομάδα που κάνει πραγματικότητα ένα σενάριο, όλοι είναι εξίσου σημαντικοί για κάθε σκηνή». Και δεν έχει άδικο - στα γυρίσματα υπάρχει μια ιεραρχία καθηκόντων, όλοι όμως συμβάλουν εξίσου για να πραγματοποιήσουν ένα κοινό στόχο: την τελειότητα στις σκηνές. Ο Πήτερ Σάφφερ έχει γράψει: «Είναι έργο σκηνοθέτη, έργο παντομίμου, μουσικού, σκηνογράφου και φυσικά ηθοποιού». Ο Στέφανος, βλέπεις, είναι η «κόλλα» της σειράς: θα συντονίσει τους ηθοποιούς, θα αποφασίσει τον τρόπο που θα γυριστεί κάθε σκηνή και θα περάσει όλη την υπόλοιπη μέρα του στο μοντάζ. Απέχει πολύ από το αυστηρό πρότυπο σκηνοθέτη που φανταζόμαστε, κάθε άλλο για την ακρίβεια. Εκτός από εξαιρετικός επαγγελματίας είναι και τρομερά αστείος, όλοι βασίζονται σε εκείνον αλλά και απολαμβάνουν να δουλεύουν μαζί του.

Μου έρχεται στο μυαλό η ομιλία της Julie Andrews στην Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου πριν δυο χρόνια. «Σκέφτομαι», είπε, «πόσοι άνθρωποι και πόση ομαδική προσπάθεια υπάρχει πίσω από ένα κινηματογραφικό έργο, όλους αυτούς που είναι τόσο σημαντικοί για τη δημιουργία του και που τα ονόματά τους πέφτουν τόσο γρήγορα στους τίτλους τέλους».

Πέφτει η κλακέτα κι αρχίζει το γύρισμα. Στο πλάνο είναι η Μπέτυ Λιβανού, ο Γιώργος Νινιός (που και οι δύο έχουν «λιώσει» τα παπούτσια τους στον χώρο, φαίνεται η εμπειρία τους) κι ο Δημήτρης Μοθωναίος - συγκεντρωμένοι στον ρόλο τους (εγώ κρατιέμαι μην να κάνω το fangirl). Όταν ο Στέφανος δίνει cut (παύση του γυρίσματος) τρέχουν πάλι τα script και οι φροντιστές να τα φέρουν όλα όπως ήταν πριν – από το να γεμίσουν πάλι τα ποτήρια όπως ήταν, μέχρι να ξαναφτιάξουν το μαλλί του ηθοποιού ακριβώς όπως πριν (αυτό έμαθα λέγεται «ρακόρ»). «Μα γιατί αγχώνεσαι τόσο για κάτι που δεν θα προσέξει κανείς;», ρωτάω το script του σετ. «Γιατί θα το προσέξουμε εμείς και προσπαθούμε να το κάνουμε όσο πιο τέλειο γίνεται», μου απαντά γελώντας. Πραγματικά απίστευτο πόση προσοχή δίνεται στην λεπτομέρεια για κάτι που μπορεί να μην προσέξει ο μέσος θεατής.

Είπα πως κρατιόμουν να μην κάνω το fangirl. Τώρα μεταξύ μας, τράβηξα και κάμποσες φωτογραφίες, δεν κρατήθηκα. Μου φαίνεται, όμως, τελικά πως οι ηθοποιοί δεν διαφέρουν καθόλου από εμάς. Ο Δημήτρης Μοθωναίος, ας πούμε, πριν λίγο γύρισε μια πολύ δραματική σκηνή και τώρα τον ακούω να λέει ιστορίες με τις οποίες ξεκαρδίζομαι. Ο Γιώργος Νινιός, Δημητρός στη σειρά, υποδύεται έναν χαρακτήρα με νοητικά προβλήματα, σε σημείο να φέρεται όπως ο ρόλος του ακόμη και πίσω από τις κάμερες (πολύ προσηλωμένος). Τον πιάνει το μάτι μου που μου γελάει και μετά συζητάμε λίγο τον ρόλο του. Όσο σοβαρούς βλέπω τους ηθοποιούς σε δραματικούς ρόλους, άλλο τόσο αστείοι και «νορμάλ» είναι. Το ίδιο και ο Δημήτρης Μοθωναίος (Χάρρυ), παρότι «τραγική φιγούρα», όπως μου λέει αστειευόμενος, όταν δεν «γυρίζουν» οι κάμερες είναι απολαυστικά θερμός και επίσης αστείος.

Περιφέρομαι backstage με βήματα γάτας (δεν πρέπει να ακούγεται «κιχ» όταν γυρίζουν οι κάμερες) και παρακολουθώ όσους δουλεύουν. Σταματάνε τη λήψη κι αρχίζει πάλι το τρέξιμο και η τσίτα. «Δεν είναι εκνευρισμός», μου λέει ο Στέφανος, «αλλά είναι πολύ πιεστική δουλειά. Όμως στο τέλος κάνουμε κάτι που αγαπάμε όλοι πολύ», και καταλαβαίνω πόσο δίκιο έχει. Πρέπει όντως να αγαπάς πάρα πολύ τη δουλειά σου για να δουλεύεις με τέτοια ωράρια και με τόσο άγχος - από το να προλάβεις το σωστό φως, να βρεις τα πολύ συγκεκριμένα props και ενδύματα, μέχρι να δημιουργήσεις ένα ολόκληρο σκηνικό αποκλειστικά και μόνο από λέξεις.

Το απόγευμα γίνεται το wrap, δηλαδή το κλείσιμο του σημερινού γυρίσματος. Τώρα είναι που βλέπω το κλίμα να εναλλάσσεται αυτόματα, το άγχος σβήνει και τη θέση του παίρνει η κούραση, τελείωσε κι αυτή η μέρα, αρχίζει το συμμάζεμα. Πριν από πέντε λεπτά όλοι έτρεχαν πανικόβλητοι με φωνές, τώρα βάζουν μουσική, χαλαρώνουν καθώς μαζεύουν, με μια έκφραση περηφάνιας και ανακούφισης που κατάφεραν να βγάλουν όλες τις σκηνές «τέλειες». Μετά όλο το υλικό θα πάει στο μοντάζ για να βγουν τα επεισόδια που θα δει μανιωδώς το τεράστιο fan club της σειράς.

Οι τηλεοπτικές σειρές είναι κάτι περισσότερο από τους ηθοποιούς ή τη σκηνοθεσία τους ή ένα νούμερο στην τηλεθέαση – βαρύγδουπη δήλωση, αλλά έτσι είναι. Πράγματι είναι όπως τα λέει η Andrews, όλοι αυτοί από πίσω, οι «αφανείς ήρωες», όπως αυτοαποκαλούνται με γέλια οι συντελεστές, εργάζονται ακατάπαυστα για να βγάλουν την τέχνη τους στο τηλεοπτικό κοινό και να δημιουργήσουν τα επεισόδια που εμείς δεν χάνουμε κάθε βράδυ. Και με βάση αυτά που είδα, θα πω κι εγώ ας μην τους ξεχνάμε κι αυτούς.