Leave the world behind: Εντυπώσεις και σκέψεις με αφορμή την ταινία του Sam Esmail στο Netflix, με πρωταγωνιστές τους Τζούλια Ρόμπερτς και Ίθαν Χοκ,
Προχθές το βράδυ τελείωσα τη δουλειά, πήγα να πάρω popcorn (αυτά που φτιάχνεις στον φούρνο μικροκυμάτων) και πήγα σπίτι. Είχα δει από την προηγούμενη μέρα ότι το Netflix θα έβγαζε την καινούργια του ταινία «Leave the World Behind», μια ιστορία βασισμένη στο μυθιστόρημα του Rumaan Alam, και σκηνοθετημένη από τον Sam Esmail (Mr. Robot). Είχα δει το τρέιλερ αλλά δεν το θυμόμουν πολύ καλά. Είχα καιρό όμως να δω ταινία (συνήθως καταβροχθίζω σειρές ή ντοκιμαντέρ), οπότε αποφάσισα να της δώσω μια ευκαιρία δεδομένου ότι φαινόταν ενδιαφέρουσα και ότι το cast των ηθοποιών ήταν καλό. Γύρισα λοιπόν, έβαλα τα πιτζαμάκια μου, έβαλα τα popcorn σε μια γαβάθα, έκατσα στον καναπέ και έβαλα την ταινία να παίζει.
Η ταινία ξεκινά αμέσως, χωρίς πολλά πολλά, με έναν σχεδόν φυσιολογικό τρόπο. Τι εννοώ; Ότι ενώ τα πρώτα 10-15 λεπτά δεν συμβαίνει κάτι που να μπορείς να χαρακτηρίσεις ως παράξενο ή αφύσικο, καταφέρνει με έναν εξαιρετικό τρόπο να σε κάνει να νιώσεις… άβολα…το οποίο όχι απλά διατηρεί για το υπόλοιπο της ταινίας αλλά αυξάνει σε ένταση.
Και αυτό ακριβώς είναι και το όλο συναίσθημά της· συναισθήματα των οποίων τις λέξεις ομολογώ δυσκολεύομαι να βρω στα ελληνικά, όπως eerie, unsettling, creepy. Η ταινία δεν είναι τρομακτική, δεν έχει jump scares, δεν έχει τέρατα ή οτιδήποτε μεταφυσικό ή αηδιαστικό gore τύπου «Saw». Κι όμως, σε καθηλώνει, σε παραξενεύει, σου δημιουργεί μια αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι όλα είναι «λάθος», ενώ δεν βλέπεις απαραίτητα κάτι περίεργο. Αρχίζεις να κοιτάς γύρω σου, να αναρωτιέσαι τι θα έκανες στην προκειμένη περίπτωση, να ακούς τους διαλόγους αλλιώς προσπαθώντας προβλέψεις κάτι ή να το ανακαλύψεις πριν το κάνουν οι χαρακτήρες.
Η ιστορία ξεκινάει απλά. Η μαμά της οικογένειας, Amanda Sandford (Julia Roberts), ξυπνάει μια μέρα και αποφασίζει να κλείσει ένα πολύ μεγάλο και όμορφο σπίτι σε ένα παραλιακό προάστιο της Νέας Υόρκης, τύπου Hamptons, για λίγες ημέρες για να πάνε οικογενειακώς διακοπές. Την ώρα που ο πατέρας της οικογένειας, Clay (Ethan Hawke), ξυπνάει, η Roberts ήδη φτιάχνει βαλίτσες και του το ανακοινώνει, λέγοντάς του ότι με αυτόν τον τρόπο δεν θα μπορούσε να αρνηθεί. Η Roberts και ο Hawke έχουν δύο παιδιά, την 13χρονη Rose (Farrah Mackenzie) και τον έφηβο Archie (Charlie Evans).
Ο τόνος της ταινίας ξεκινά εν μέρει με την Amanda να λέει στον Clay ότι μέρος της απόφασής της να ξεφύγουν για λίγες ημέρες είναι γιατί «I fucking hate people» και θέλει να βρεθεί για λίγο μακριά από ανθρώπους. Φτάνοντας εκεί αποφασίζουν να πάνε στην παραλία όπου συμβαίνει το πρώτο παράξενο γεγονός: ένα πετρελαιοφόρο, το οποίο αρχικά εντοπίζουν στον ορίζοντα, αρχίζει και τους προσεγγίζει αργά, μέχρι που εντέλει φτάνει στην παραλία φαινομενικά ανεξέλεγκτο και προκαλεί πανικό στους λουόμενους οι οποίοι τρέχουν να ξεφύγουν αλλά και γυρίζουν πίσω να βιντεοσκοπήσουν.
Η οικογένεια λοιπόν επιστρέφει στο σπίτι όπου και ανακαλύπτει ότι τα κινητά δεν έχουν σήμα και το wi-fi του σπιτιού δεν λειτουργεί. Απτόητοι, συνεχίζουν να παραθερίζουν, προσπαθώντας να αγνοήσουν το συμβάν με το πετρελαιοφόρο. Αργά το ίδιο βράδυ, ενώ τα παιδιά κοιμούνται και το ζευγάρι παίζει Jenga πίνοντας κρασί στην κουζίνα, χτυπάει το κουδούνι. Στην πόρτα είναι ο ιδιοκτήτης του σπιτιού G.H. Scott (Mahershala Ali) με την κόρη του Ruth (Myha’la) (ή μήπως δεν είναι;) οι οποίοι ισχυρίζονται ότι ενώ παρακολουθούσαν τη φιλαρμονική ορχήστρα της Νέας Υόρκης υπήρξε ένα blackout σε όλη την πόλη, και προτίμησαν να οδηγήσουν μια ώρα και να φτάσουν εκεί από το να ανέβουν 14 ορόφους στο διαμέρισμά τους στο Manhattan.
Σε αυτό το σημείο ξεκινάει η ταινία ουσιαστικά, η οποία μέσω της μουσικής, των εικόνων, των διαλόγων, και του τρόπου με τον οποίο είναι σκηνοθετημένη, ενεργοποιεί τόσο τη λογική και το συναίσθημα, όσο και τις τάσεις φυγής και επιβίωσης που κρύβουμε μέσα μας βαθιά. Θίγει επίσης θέματα υπαρξιακά, κοινωνικά και ρατσισμού, και προβάλλει φοβίες που ίσως να μην ξέραμε ότι είχαμε.
Δεν θα δώσω περισσότερες λεπτομέρειες, πρώτον γιατί δεν θα προσφέρουν τίποτα, και δεύτερον γιατί η συνέχεια είναι κάτι που πρέπει να βιώσετε βλέποντάς το, και όχι να διαβάσετε. Θα προσθέσω μόνο ότι η ταινία έχει και μικρές δόσεις χιούμορ οι οποίες δίνουν λίγες ανάσες στο βαρύ κλίμα που δημιουργεί, και ότι ενώ μπορεί να μην εξηγεί κάποια στοιχεία τα οποία προβάλλει, αυτό δεν αφαιρεί από τον στόχο της.
Μήπως τελικά όλα έτσι κάπως θα τελειώσουν; Είτε έτσι είτε αλλιώς, είναι πραγματικά και αυθεντικά διασκεδαστική στην ολότητά της και μας δίνει τροφή για σκέψη.
Πλάνα με πρωταγωνιστή τον βασιλιά του ροκ εν ρολ, το ποδόσφαιρο μέσα από τις ισπανίδες αθλήτριες που άλλαξαν τους κανόνες και ο Iron Mike στο ρινγκ μετά από 19 χρόνια
18°
