The Crown: Παραμύθι με λυπημένο τέλος

Ήταν 1η Νοεμβρίου του 2016 όταν τα δύο πρώτα επεισόδια μιας νέας, ήδη πριν την κυκλοφορία της εύλογα πολυσυζητημένης σειράς, για τη βασιλεία της Ελισάβετ Β’ της Αγγλίας και την ευρύτερη βασιλική οικογένεια «έσκασαν» στον τηλεοπτικό αέρα του Ηνωμένου Βασιλείου. Λίγες ημέρες μετά ολόκληρη η πρώτη σεζόν ήταν πια διαθέσιμη παγκοσμίως μέσα από το ταχύτατα αναδυόμενο τότε Netflix. Τίτλος μονολεκτικός, ευφυής, ευπώλητος, πλούσιος νοημάτων και συμβόλων: «The Crown». Στο τιμόνι του σεναρίου ο «σεσημασμένος» βετεράνος του ιστορικού fiction γύρω από το πρόσωπο της Βασίλισσας, Peter Morgan που ερχόταν με φόρα να κατακτήσει και την τηλεοπτική εκδοχή του, μετά την αξιόλογη ταινία «The Queen» το 2006, σε σκηνοθεσία Stephen Frears, με την Helen Mirren στον πρωταγωνιστικό ρόλο και το θεατρικό του έργο «The Audience» το οποίο αποτέλεσε και το εφαλτήριο για την ανάπτυξη της τηλεοπτικής σειράς «The Crown».

Επτά χρόνια και πέντε σεζόν αργότερα το «The Crown» εδραιώθηκε σε μια -λατρεμένη για πολλούς τηλεθεατές- συνήθεια, με έναν τρόπο που δύσκολα θα μπορούσε να συλληφθεί με τα δεδομένα μιας μέσης ιστορικής και ως εκ τούτου περιορισμένης χρονικής δυναμικής σειρά. Η εξαιρετική, detail – oriented παραγωγή έπαιξε φυσικά τον ρόλο της -η πρώτη σεζόν του «The Crown» κόστους 100 εκατομμυρίων δολαρίων παραμένει η πιο ακριβή παραγωγή του Netflix μέχρι και σήμερα- ενώ το δημιουργικό team εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την μακροβιότητα της Βασίλισσας Ελισάβετ, ανανεώνοντας συνεχώς το ραντεβού της με τους τηλεθεατές για μια ακόμη σεζόν, για μια ακόμη δεκαετία βασιλείας.

The Crown: Η επιτυχία της τηλεοπτικής σειράς και η απογοήτευση για την τελευταία σεζόν

Σε όλη αυτή τη διαδρομή το «The Crown» δεν γνώρισε μόνο την τηλεοπτική επιτυχία αλλά και κάμποσες επικρίσεις, κυρίως για το μυθοπλαστικό σκέλος του και το σημείο και το βάθος τομής του με την ιστορική πραγματικότητα, σε βαθμό μάλιστα που το Netflix αναγκάστηκε να υπερτονίσει μετά την τελευταία σεζόν με σχετικό disclaimer τον fictional χαρακτήρα της σειράς. Καμία ιστορική ανακρίβεια ή/και αμφιλεγόμενη προσέγγιση του «The Crown» δεν στάθηκε αρκετή για να καθαιρέσει εντελώς τη σειρά από το ποιοτικό βάθρο στο οποίο είχε ανέλθει κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων προβολής της, με τη βοήθεια κορυφαίων ερμηνειών που (περιλαμβανομένης φυσικά αυτής της Claire Foy στον ρόλο της νεαρής Βασίλισσας Ελισάβετ κατά τις δύο πρώτες σεζόν της σειράς) αλλά και της σταθερής στάθμης της υψηλής αισθητικής της. Όλα αυτά μέχρι την έκτη και τελευταία σεζόν. 

Βλέποντας τα πρώτο μέρος τεσσάρων επεισοδίων αυτής της έκτης και τελευταίας σεζόν, διαθέσιμων εδώ και λίγες ημέρες στο Netflix, ο μέσος σταθερός τηλεθεατής του «The Crown» δεν μπορεί παρά να απορήσει πώς μια σειρά τέτοιων προδιαγραφών και βεληνεκούς, που αν μη τι άλλο άφησε το στίγμα της στο σύγχρονο ιστορικό τηλεοπτικό δράμα επιλέγει για την επίγευσή της τον δρόμο μιας ελεύθερης πτώσης με μόνο (και κακό εν προκειμένω) οδηγό τη φαντασία της σεναριογραφικής της ομάδας. Εστιάζοντας στις τελευταίες οχτώ εβδομάδες πριν τον θάνατο της Πριγκίπισας Diana το καλοκαίρι του 1997, περιλαμβανομένων των περίφημων διακοπών στο κότερο της οικογένειας Fayed στο Σαιν Τροπέ, της ακόμα πιο περίφημης παπαρατσικής φωτογραφίας της με τον Dodi Al Fayed από την οποία έγινε δημοσίως γνωστό το ειδύλλιο τους, της παράλληλης ολοένα και πιο επιτυχημένης φιλανθρωπικής και ακτιβιστικής δράσης της με επίκεντρο τη Βοσνία και το ζήτημα της εκκαθάρισης των ναρκοπεδίων και φυσικά της μοιραίας νύχτας της 31ης Αυγούστου 1997 στο Παρίσι, το «The Crown» τολμάει με άχρηστο όμως ρίσκο να φωτίσει, εντελώς μυθοπλαστικά, εκδοχές μιας από τις πιο διάσημες ιστορίες του κόσμου και των πρωταγωνιστικών της χαρακτήρων με τα φίλτρα ερμηνειών που στην καλύτερη περίπτωση είναι αμφιλεγόμενες στη χειρότερη παντελώς αίολες. Κοινώς ο τολμών αυτή τη φορά δε νίκησε και το «The Crown» έπεσε από το σκοινί ακροβασίας πάνω στο οποίο ισορροπούσε επί πέντε σεζόν με κρότο στις παγίδες της σαπουνοπερίστικης φλυαρίας.

Η απεικόνιση της οικογένειας Fayed και ιδίως του πατέρα του Dodi Mohammed Fayed ως του «κακού» της υπόθεσης που κινεί τα νήματα, ακόμα και άθελά του από ένα σημείο και μετά, της τραγωδίας, οι cheesy αυτοδιαγνωστικοί διάλογοι μεταξύ Diana και Dodi, η υποτιθέμενη πρόταση γάμου λίγο πριν το δυστύχημα, το πένθος του Πρίγκιπα Κάρολου αποτελούν καμβάδες στους οποίους το «The Crown» αποτυγχάνει να ζωγραφίσει μια πειστική ιστορία, διολισθαίνοντας συχνά σε εύκολους δρόμους φτηνής επίκλησης στο συναίσθημα, cheesy προσεγγίσεων και σεναριακών προσεγγίσεων βγαλμένων από τις κομεντί της δεκαετίας του 1990 καθώς και στο επικίνδυνο για μία ιστορικής έμπνευσης σειρά μονοπάτι του ανεξέλεγκτου fiction. To επιεικώς ατυχές εύρημα της εμφάνισης των Diana και Dodi ως φαντάσματα που συνομιλούν με τους οικείους τους μετά θάνατον καθοδηγώντας τους στη διαχείριση της απώλειας και «κλείνοντας» λογαριασμούς, ιδίως δε με τον τρόπο που εκτελείται, είναι παντελώς αψυχολόγητο οδηγώντας τον Guardian να τιτλοφορήσει το review του για την 6η σεζόν της σειράς με το μνημειώδες «so bad it’s basically an out of body experience». Αλλά και αδικώντας την ερμηνεία της Elizabeth Debicki που στις τελευταίες σεζόν της σειράς παρέδωσε την πιο συνεκτική, ρεαλιστική και γειωμένη ίσως ενσάρκωση της Πριγκίπισσας του Λαού που θυμόμαστε. Ενώ και η ερμηνεία της κατά τα άλλα αξιολογότατης Imelda Staunton επιβεβαιώνει δυστυχώς τα δείγματα της 5ης σεζόν καταλαγιάζοντας στην πλέον αδύναμη και αδιάφορη προσέγγιση της Βασίλισσας Ελισάβετ και αποστερώντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο του «The Crown» από τη δυναμική που του είχαν χαρίσει οι προκάτοχοι Elisabeth Foy και Olivia Coleman.

Το πολυσυζητημένο «The Crown» θα ρίξει την αυλαία του τον Δεκέμβριο με την κυκλοφορία των έξι τελευταίων επεισοδίων της έκτης και τελευταίας σεζόν, που θα επιχειρήσουν να προσεγγίσουν την πλέον σύγχρονη σύνθεση της βασιλικής οικογένειας, όμως οι εντυπώσεις του πρώτου μέρους ήταν τόσο ισχυρές που δεν αφήνουν ιδιαίτερα περιθώρια για την ανατροπή τους. Το «The Crown» μια σειρά που αγαπήθηκε από πολλούς γιατί έμπλεξε οικεία αλλά και με ενδιαφέρον κρίσιμες ιστορικές στιγμές του Ηνωμένου Βασιλείου με τον love-or-hate μύθο (ή τους μύθους) της βασιλικής οικογένειας οδεύει με τα μέχρι τώρα δείγματα γραφής της 6ης σεζόν προς μια κατάρριψη του δικού του όποιου μύθου. Στο τέλος της τηλεοπτικής ημέρας το «The Crown» είναι κι αυτό ένα τηλεοπτικό παραμύθι – εν προκειμένω με λυπημένο τέλος.