«Blue Eye Samurai»: Ένας ματωμένος εικαστικός θρίαμβος

Το «Blue Eye Samurai» στο Netflix είναι ένα αριστούργημα. Δεν έχουμε ξαναδεί κάτι παρόμοιο. Τα σκηνικά του είναι μοναδικά, μερικές εκατοντάδες από τα πλάνα του είναι σκέτοι πίνακες ζωγραφικής, ενώ οι απίθανες λεπτομέρειες στα ρούχα, στην αρχιτεκτονική, στα τοπία, στα μικροαντικείμενα, σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό. Ένας εικαστικός Παράδεισος. Αλλά εκείνο που κυρίως σε μαγεύει είναι βέβαια οι χαρακτήρες. Και όλα αυτά σε μία σειρά κινουμένων σχεδίων.

Μπορείς, αλήθεια, να ταυτιστείς με έναν χαρακτήρα κινουμένων σχεδίων; Ναι, φυσικά και μπορείς. Και εδώ υπάρχουν πολλού περισσότεροι από ένας —ο καθένας προσφέρεται και για άλλο κομμάτι του κοινού, ορισμένως—, και είναι όλοι τους πολυεπίπεδοι, ολοζώντανοι, και «πλήρεις».

Πολύ ωραίο γράψιμο, κυκλική (ή καλύτερα: σπειροειδής) ανέλιξη της πλοκής, καταπληκτική σκιαγράφηση του ψυχισμού των πρωταγωνιστών, και βέβαια μάχες. Μάχες! Οι χορογραφίες των μονομαχιών είναι τόσο καλά σχεδιασμένες, τόσο φροντισμένες, που νιώθεις να παίρνεις και ο ίδιος μέρος σ’ αυτές.

Γι’ αυτό, αν αγαπάτε τα κινούμενα σχέδια, ή την Ιαπωνία και τις παραδόσεις της, ή τις πολεμικές τέχνες, ή τις περιπετειώδεις ταινίες-σειρές, δείτε το οπωσδήποτε. Αν, δε, σας αρέσουν ΟΛΑ αυτά, τότε το μόνο σίγουρο είναι ότι θα εκστασιαστείτε — όπως εμείς.

Η σειρά είναι μια δημιουργία του ζεύγους Michael Green και Ambe rNoizumi. Ο Γκριν, παραγωγός και σεναριογράφος, έχει δουλέψει στο Logan (2017) και στο BladeRunner 2049 (2017) μεταξύ άλλων. Οι δυο τους συνέλαβαν την ιδέα και έγραψαν το σενάριο, πιστεύοντας πάρα πολύ σ’ αυτό. Και ευτυχώς. Το Netflixανέλαβε την παραγωγή, η σκηνοθετική επιμέλεια ανατέθηκε στην πεπειραμένη JaneWu (storyboardartistκαι χορογράφος πολεμικών τεχνών η ίδια, και βέβαια σκηνοθέτρια), που ήταν και μακράν η καταλληλότερη για να το φέρει εις πέρας, ενώ γιατο ανιμέισονεπιλέχθηκε η γαλλική εταιρία Blue Spirit. Και τότε άρχισε μία πολύχρονη διαδικασία (μέσα στην πανδημία), τόσο σύνθετη που σε πιάνει πονοκέφαλος αν την καλοσκεφτείς.

Καθώς η ιστορία εκτυλίσσεται στην πρώιμη περίοδο Έντο της Ιαπωνίας (17ος αιώνας), έπρεπε να βρεθεί και να συγκεντρωθεί ένα πλήθος από στοιχεία εκείνου του καιρού — και μάλιστα υλικά δυσεύρετα, που δεν είχαν χρησιμοποιηθεί ποτέ σε ανάλογες ταινίες (όχι κινουμένων σχεδίων, αλλά liveaction). Βιβλία, γκραβούρες, σχέδια, πίνακες, χειρόγραφα, μαρτυρίες, απομνημονεύματα, ποίηση, ταξιδιωτικά κείμενα, μουσικές καταγραφές, γαστριμαργικά πειστήρια— τα πάντα. Και όχι μόνο να συγκεντρωθούν, αλλά να μελετηθούν και να ταξινομηθούν, και να αντληθούν από αυτά όσα στοιχεία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν στη σειρά για να την κάνουν πιο πλούσια και πιο απολαυστική, δεμένα βέβαια πάντα με τον μύθο και την πλοκή της. Μιλάμε για έναν άθλο.Που είχε όμως σαν αποτέλεσμα ένα πραγματικό έργο τέχνης. Εξαίσια τηλεόραση.

Η ιστορία έχει να κάνει με τον σαμουράι Μίζου, που είναι μιγάς: ο πατέρας του ήταν λευκός. Την περίοδο Έντο, μετά τη διαταγή που εξέδωσε ο σογκούν Τοκουγκάβα, οι λευκοί απαγορευόταν να περάσουν καν τα σύνορα της Ιαπωνίας επί ποινή θανάτου. Οι μη Ιάπωνες θεωρούνταν τέρατα, υπάνθρωποι, μιαροί, και αντιμετωπίζονταν αναλόγως. Ο Μίζου, που κρύβει τα γαλάζια του μάτια πίσω από ένα ζευγάρι σκούρα γυαλιά (η Άμπερ Νοϊζούμι είναι επίσης μιγάς), ψάχνει τους τέσσερις, όλους κι όλους, λευκούς που θα μπορούσαν να είχαν πλαγιάσει με τη μητέρα του, εγκαταλείποντάς τη μετά—τόσοι λευκοί ζούσαν στην Ιαπωνίακοντά έναν χρόνο πριν να γεννηθεί ο ίδιος—, με σκοπό να τους σκοτώσει. Είναι άλλωστε ανίκητος στο σπαθί, ατρόμητος, ακατάβλητος, και πεισματάρης. Δεν υπάρχει τίποτε και κανείς που μπορεί να τον σταματήσει. Δεν τον νοιάζει καν ο θάνατος.

Μαθαίνουμε περισσότερα για τη ζωή του, την ανατροφή, τις συνθήκες υπό τις οποίες έχασε τη μητέρα του, τη μαθητεία του, την άσκησή του στις πολεμικές τέχνες κλπ., μέσω ωραία δοσμένων flash-back. Στον δρόμο του για την τετραπλή εκδίκηση που θέλει να λάβει, θα συναντηθεί με έναν αγαθό, και ανάπηρο, γίγαντα, που θα τον ακολουθήσει στις περιπέτειές του σαν βοηθός και μαθητευόμενός του, ενώ αργότερα στη συντροφιά θα προστεθεί και ένας σαμουράι ταπεινής καταγωγής που ο Μίζου ταπείνωσε σε μια μονομαχία. Οι τρεις τους, αλλά και η αγαπημένη τού σαμουράι, μια πεισματάρα αρχοντοπούλα, θα αντιμετωπίσουν ασύλληπτες προκλήσεις και κινδύνους, από τους οποίους δεν θα βγουν αλώβητοι.

Κι εδώ προσοχή: η σειρά είναι σκληρή, συμβαίνουν —μέσα σε αυτόν τον εικαστικό Παράδεισο— πολλά άσχημα πράγματα, το αίμα ρέει άφθονο, το gore έχει την τιμητική του, ενώ κάποιες σκηνές είναι μέχρι και δυσάρεστες (ιδίως όταν υποφέρουν, ή πεθαίνουν, αθώοι). Υπάρχει πολύς ρεαλισμός λοιπόν, παρά το εξωτικόν του πράγματος, παρά το παραμύθι, όπως επίσης υπάρχει και φτώχεια, και πορνεία ακραίων ηδονών, και βασανιστήρια κλπ. Είναι ένα έργο αποκλειστικά για ενήλικες.Όπως επίσης είναι και το πιο φεμινιστικό έργο που είδαμε τελευταία στην τηλεόραση.

Οι χαρακτήρες είναι σχεδιασμένοι σαν (πανέμορφες) φιγούρες Μπουνράκου, του παραδοσιακού ιαπωνικού κουκλοθεάτρου. Μάλιστα, σε μία σκηνή θα παρακολουθήσουμε μία κανονική παράσταση Μπουνράκου, σχεδόν ολόκληρη! Οι σκηνές των μονομαχιών χορογραφήθηκαν και εκτελέστηκαν κίνηση την κίνηση από πραγματικούς αθλητές πολεμικών τεχνών, επί μήνες, πριν μεταφερθούν στο «χαρτί». Οι τεχνικές που χρησιμοποιήθηκαν είναι πρωτοπόρες και καινοτόμες (π.χ., αποφασίστηκε να γίνει μία μείξη 2D και 3D τεχνικής), και συχνά το αποτέλεσμα είναι να βλέπουμε μπροστά μας πραγματικά κινούμενους πίνακες ζωγραφικής.Η κάμερα κάνει απίθανα πράγματα, οι εκφράσεις των προσώπων είναι συναρπαστικές, η σειρά είναι σέξι, και κυρίως: όλο αυτό ΔΕΝ είναι άνιμε, είναι «παραδοσιακό» κινούμενο σχέδιο, κατά τον Δυτικό τρόπο. Αλλά πολύ-πολύ μοντέρνο. Παρά ταύτα, πιστεύουμε ότι θα αρέσει ΚΑΙ στους φαν των άνιμε. Είναι τόσο καλό.

Όσο για τους σινεφίλ τηλεθεατές, αυτοί θα ανακαλύψουν άπειρον Κουροσάβα εκεί μέσα, μεγάλες, σπουδαίες ιαπωνικές ταινίες, αλλά και Ζατοΐτσι, και Ταραντίνο, και πολλά-πολλά φιλμ ακόμη.Τέλος, σε δύο χαρακτήρες δανείζουν τη φωνή τους ο Κένεθ Μπράνα και ο αγαπημένος μας Τζορτζ Τακέι.

Προτείνεται!