Τζωρτζίνα Λιώση: «Πρέπει να απαντάμε με χιούμορ, διαφορετικά δεν επιβιώνουμε»

Συναντιόμαστε απόγευμα στο Café rue de Marseille, στο κέντρο της Αθήνας εκεί που συχνάζει τα τελευταία 13 χρόνια, λίγες ώρες πριν από την παράσταση «Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα» που σκηνοθετεί και συμπρωταγωνιστεί με τη Νάνσυ Μπούκλη στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Η κυρία Λίτσα που είναι του «στεκιού», την καλωσορίζει, την φιλά και την αγκαλιάζει τρυφερά, ενώ το χαμόγελο της Τζωρτζίνας Λιώση γίνεται όλο και πιο φωτεινό. Παραγγέλνει ευγενικά σε εκείνη τον σκέτο ελληνικό καφέ της και αισθάνεται αμέσως οικεία στον χώρο, αυτό είναι ξεκάθαρο. Εδώ έχει γιορτάσει Πρωτοχρονιές και σημαντικές στιγμές της ζωής της, είναι η «οικογένεια» της.

Τζωρτζίνα Λιώση: Συνέντευξη με τη γνωστή ηθοποιό

Φοράει την πλεκτή καζάκα του αγαπημένου της παππού, ροζ ζιβάγκο, κόκκινο καλσόν και μια φλοράλ φούστα, το στιλ της είναι ανεπιτήδευτο. Της αρέσουν τα Χριστούγεννα και αγαπημένη της συνήθεια είναι να παίρνει από τα σπίτια των φίλων της ένα στολίδι. Το μισό της δέντρο είναι άλλωστε «εμπνευσμένο» από εκείνους. Λατρεύει τις τηγανητές πατάτες και τα επιτραπέζια παιχνίδια όπως το Cluedo και το Talk to the hand. Νιώθει άνετα με τη συνθήκη του παιχνιδιού και την εξιτάρει. Η Τζωρτζίνα δεν είναι γλυκατζού, αλλά στο παγωτό, τη μηλόπιτα και σε δύο γλυκά της μαμάς της, δεν μπορεί να αντισταθεί.

Δεν βρίσκει πάντα την ισορροπία στην καθημερινότητά της, περνάει περιόδους ακραίας εσωστρέφειας, αλλά επιτρέπει στον εαυτό της να αισθανθεί ό,τι έχει ανάγκη. Είναι υπομονετική, ίσως και παραπάνω κάποιες φορές λόγω αδυναμίας «να ορθώσει το ανάστημά της σε πράγματα που τη δυσκολεύουν», όπως μου λέει. Αυτή τη χρονιά όμως, απολαμβάνει τους καρπούς όσων πέτυχε πέρυσι, όπως τον ρόλο της ως Δανάη Βασιλειάδη στον «Γιατρό», την εμπνευσμένη από αληθινή ιστορία σειρά του Alpha, που έχει ήδη αγαπηθεί από το τηλεοπτικό κοινό.

Η Τζωρτζίνα Λιώση μιλάει για το σίριαλ «Ο Γιατρός»

Επέστρεψες τηλεοπτικά μετά από 10 χρόνια περίπου. Μίλησέ μας για τον ρόλο σου. Ταυτίζεσαι;
Όλα αυτά τα χρόνια ήρθαν κάποιες προτάσεις που μπορεί να τις ήθελα περισσότερο εγώ, άλλες να μην ήρθαν ποτέ, σε κάποιες περιπτώσεις να μην ταιριάξαμε με ανθρώπους ή project, αλλά και πράγματα που απλώς να μην καταφέραμε να δημιουργήσουμε. Η τηλεοπτική απουσία ενός ηθοποιού δεν σημαίνει πάντα ότι ο ίδιος αποφάσισε τη μη συμμετοχή του. Έρχονται έτσι τα πράγματα που δεν προκύπτει τελικά η συνεργασία, και αυτό είναι εντάξει.

Όταν ήρθε η πρόταση για τον «Γιατρό» ήξερα ότι ήθελα να το κάνω. Μου άρεσε αυτό που διάβασα, γνώριζα τη δουλειά του Γιώργου Παπαβασιλείου και ήθελα να δουλέψω πολύ μαζί του.

Πιστεύω πως πάντα με όλους τους ρόλους έχεις κοινά γιατί ξέρεις ότι εσύ θα πεις την ιστορία, εσύ θα διαβάσεις το κείμενο και θα καταλάβεις πώς αξίζει να ειπωθεί. Αν κοιτάξω λίγο πιο πίσω, πιστεύω θα εντοπίσω περισσότερα κοινά χαρακτηριστικά μου με της Δανάης – για παράδειγμα, παρατηρώ μια συστολή και έναν μεγάλο φόβο σε εκείνη. Έχω υπάρξει και εγώ έτσι, νομίζω ότι ακόμη μου βγαίνει. Ωστόσο, έχω προσπαθήσει να το αφήσω να ανθίσει. Η ευαισθησία και η αποφασιστικότητά της κάποιες στιγμές είναι σημεία που επίσης αναγνωρίζω στον εαυτό μου. Και στις αδυναμίες και στα δυνατά σημεία της Δανάης βρίσκω τον εαυτό μου και… ανταλλάσω μαζί της.

Αν δεν ήσουν η Δανάη θα ήσουν…;
Αν δεν ήμουν η Δανάη θα μπορούσα ηλικιακά να ανταλλάξω ρόλο με τη Βίκυ Διαμαντοπούλου και να υποδυθώ την Εύα Δημητρίου. Νιώθω όμως, ότι έχει γίνει πολύ σωστή δουλειά από τη Λυδία που έκανε το κάστινγκ. Νομίζω ότι κουμπώσαμε όλοι στους ανθρώπους που υποδυόμαστε και δεν μπορώ να δω τον εαυτό μου σε κάποιον άλλο ρόλο στη σειρά.

Με τον Δημήτρη τι θα γίνει τελικά στη σειρά;
Δεν μπορώ να σας αποκαλύψω τι θα γίνει στη σειρά γιατί έχουν μείνει μερικά επεισόδια ακόμη. Το έργο είναι ανθρώπινα γραμμένο, βλέπουμε τις σχέσεις να είναι πιο περίπλοκες με μικροπαρεξηγήσεις, κάποια μπρος πίσω, ωραίους δεσμούς και χαρακτήρες να συμφιλιώνονται. Ο ρόλος μου, για παράδειγμα, αλλά και της Βίκυς συμφιλιώθηκαν πολύ τρυφερά. Τώρα με τον Δημήτρη θα δείτε σύντομα…

Ποια ήταν η πρόκληση που αντιμετώπισες στον «Γιατρό»;
Νομίζω οι ιατρικές ορολογίες ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίσαμε όλοι μας. Το πρόγραμμά μου είχε ατελείωτο ψάξιμο και διάβασμα. Υπήρξαν λέξεις και νοήματα που ήταν δύσκολα ακόμη και να τα προφέρεις, όχι απλώς να τα κατανοήσεις. Κάποιες λέξεις μάλιστα μας προκαλούσαν γέλιο από αμηχανία και δυσκολία και μας έφερναν άγχος. Η λέξη «θρομβοφλεβίτιδα» προσωπικά με είχε δυσκολέψει πολύ γιατί έπρεπε να την πω κανά δυο φορές μαζεμένες και γρήγορα.

Τι είναι αυτό που θυμάσαι έντονα από τα γυρίσματα; Έχεις κάποια ιδιαίτερη ιστορία να μοιραστείς;
Θυμάμαι στα γυρίσματα που προσπαθούσε ο Χρήστος Ζαν Μπατίστ να μας μάθει μια χορογραφία του – βίντεο που έχω ανεβάσει ήδη και στο προφίλ μου. Όταν νιώσαμε άνετα, του ζητήσαμε ως φαν του να μας μάθει συγκεκριμένα μια παλιά του χορογραφία. Προσπαθούσαμε για πολλές ώρες. Μια στιγμή που είχαμε γελάσει πολύ επίσης, ήταν όταν κατά τη διάρκεια ενός γυρίσματος μια ιατρική ορολογία που έπρεπε να ακουστεί, μας προκαλούσε νευρικό γέλιο. Ήταν μια σκηνή στην οποία συμμετείχαμε σχεδόν όλοι οι ηθοποιοί. Δεν ξέρω αν υπάρχει λήψη που έστω ένας δεν γελάει γι' αυτό δεν θα αποκαλύψω τι συνέβη ακριβώς σε αυτή τη σκηνή ούτως ώστε όταν προβληθεί να μην την καταλάβετε (γέλια).

Έχεις κάποιο τελετουργικό που ακολουθείς όταν βλέπεις τα επεισόδια της σειράς;
Προτιμώ να βλέπω τα επεισόδια την ώρα που προβάλλονται από το site του Alpha γιατί τηλεόραση δεν έχω. Moυ αρέσει όταν μαζευόμαστε όλοι οι ηθοποιοί και τα βλέπουμε παρέα γιατί θυμόμαστε το παρασκήνιο και γελάμε. Δεν χάνω επεισόδιο γιατί αγαπώ αυτή τη δουλειά και θέλω να βλέπω το αποτέλεσμά της.

Προέκυψαν κάποιες προτάσεις αυτό το διάστημα της απουσίας σου. Μετανιώνεις για όλα τα αν; Σου έχει μείνει κάποιο «απωθημένο»;
Έχω προσπαθήσει να μην το κάνω αυτό στον εαυτό μου. Το να σκέφτομαι συνέχεια δηλαδή, τι θα γινόταν αν έπαιζα τελικά εγώ σε εκείνη τη σειρά, την ταινία, την παράσταση... μόνο κακό θα μου έκανε. Δεν βοηθάει κανέναν, σε πληγώνει και σε κρατάει πίσω. Έχω στεναχωρηθεί προφανώς από συνεργασία που δεν προέκυψε αλλά προτιμώ να φεύγω από αυτό και να απελευθερώνομαι. Έχει τύχει φυσικά να μη με πάρουν σε δουλειά και να καταλάβω ακριβώς για ποιον λόγο ταίριαζε περισσότερο η άλλη κοπέλα. Σίγουρα δεν πιστεύω στη φράση «κάθε εμπόδιο για καλό» ή το «ήταν να συμβεί γιατί θα έρθει κάτι άλλο καλύτερο». Κάποιες φορές απλώς τα πράγματα δεν κυλάνε, και δεν πειράζει αυτό. Είναι πιο απελευθερωτικό να ξέρεις ότι δεν είναι όλα ένα μάθημα.

Άρα δεν σκέφτεσαι τι θα γινόταν αν συνέχιζες να ασχολείσαι με την ψυχολογία; 
Το έχω αφήσει πίσω μου. Θέλω να είμαι με τον εαυτό μου πολύ δημοκρατική. Αν σε δέκα χρόνια αλλάξω γνώμη είναι εντάξει για μένα αυτό, μπορώ να αλλάξω γνώμη. Πιστεύω, ωστόσο, πώς δεν θα αλλάξω και είμαι ευτυχισμένη με αυτό που κάνω τώρα. Βέβαια οι καταστάσεις και ο χρόνος μάς αλλάζουν. Δεν ξέρω τι θα γίνει αύριο, αλλά δίνω στον εαυτό μου περιθώρια. Όλες μας οι αποφάσεις έχουν ένα μεγάλο ποσοστό τύχης. Μου είχε μιλήσει πάρα πολύ ο ψυχοθεραπευτής μου για όλα αυτά τα παρακλάδια του αν κάνεις και αν δεν κάνεις κάτι. Καλό είναι να ξέρουμε ότι μπορούμε να κάνουμε λάθος και όταν κάνουμε κάτι καλά να μην επιβραβεύουμε πολύ τον εαυτό μας και αντίστοιχα να μην τον επιπλήττουμε όταν βλέπουμε ότι κάτι δεν πήγε καλά.

Πώς καταλαβαίνεις ότι αξίζει να πεις «ναι» σε μια πρόταση όμως;
Το αντιλαμβάνομαι πιο πολύ συναισθηματικά γιατί είμαι άνθρωπος που έχω δυσκολευτεί να βάλω σε λέξεις αυτά που νιώθω. Μπορώ να συνεργαστώ πιο εύκολα όταν οι άνθρωποι φέρονται με σεβασμό και ευγένεια γιατί αυτό μου ταιριάζει. Οτιδήποτε άλλο με «γονατίζει» και μου παίρνει τη χαρά.

Έχει συμβεί αυτό σε κάποια δουλειά σου;
Ήταν από τις περιπτώσεις που έλεγα στην αρχή πως πρόκειται για κάποιο μάθημα γι' αυτό και έχω καταλήξει σήμερα να σου λέω πως δεν είναι τελικά όλα ένα μάθημα. Κάποιες φορές τα πράγματα δεν πάνε καλά. Δεν πειράζει, βγαίνουμε από αυτά πιο δυνατοί. Έμαθα ότι δεν θέλω πια να το κάνω αυτό στον εαυτό μου. Ιδανικά θα ήθελα να μην ξαναβρεθώ σε τέτοια θέση που να σκέφτομαι «άλλη μια μέρα» στη δουλειά.

Η Τζωρτζίνα Λιώση για την παράσταση «Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα»

Πώς προέκυψε η παράσταση «Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα»;
Διάβασα το βιβλίο όντας φοιτήτρια ψυχολογίας και το αγάπησα από την πρώτη στιγμή για το χιούμορ, την αμεσότητα, το σκοτάδι, τον τρόπο που επικοινωνεί τα πράγματα – ακόμη και τα πιο ασήμαντα μέσα από σοβαρές καταστάσεις. Με γοήτευσε πολύ η αλήθεια του και με συγκίνησε. Ήξερα από τότε ότι θέλω να κάνω κάτι με αυτό το βιβλίο, χωρίς καν να είμαι τότε ηθοποιός. Πάντα έπιανα τον εαυτό μου να το ανοίγω, να το χαρίζω, να το αγοράζω ξανά και ξανά. Το έχω αγοράσει συνολικά 10 φορές. 

Κάποια στιγμή συνεργάστηκα με τη Νάνσυ Μπούκλη πριν την πανδημία. Σταματήσαμε, ωστόσο, λόγω covid και σε αυτό το διάστημα αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι μαζί. Ήρθε πρώτα η ανάγκη του να κάνουμε κάτι από κοινού και μετά της πρότεινα αυτό το βιβλίο μαζί με τρία ακόμη. Δεν ήθελα να την επηρεάσει η προσωπική μου ματιά. Εκείνη το διάβασε πρώτο και μου είπε ότι πρέπει να κάνουμε οπωσδήποτε αυτό. Συναντηθήκαμε κατευθείαν και ταιριάξαμε αμέσως στον τρόπο που αντιμετωπίζαμε το βιβλίο, συμφωνούσαμε στα πάντα.

Κάποια στιγμή είπαμε πως μόλις ανοίξουν τα θέατρα θα ανεβάσουμε την παράσταση. Όταν έγινε αυτό, μας βγήκαν όλα αβίαστα. Η Νάνσυ είναι πολύ δυνατή σε πράγματα που εγώ δεν είμαι και αντίστοιχα εγώ σε πράγματα που δεν είναι εκείνη, οπότε αυτό μας πηγαίνει μόνο μπροστά. Το πώς συνυπάρχουμε σε αυτή την παράσταση μας δίνει τεράστια χαρά. Τις προάλλες δεν είχα αυτοκίνητο και τελειώνοντας την παράσταση πήρα ταξί. Με ρωτάει ο ταξιτζής «από έξοδο γυρνάς;», αλλά εγώ γυρνούσα από την παράσταση, και συνεχίζει «από δουλειά με τέτοιο χαμόγελο;». Αυτή η δουλειά και η παράσταση μου δίνει αλήθεια τεράστια χαρά.

Πέρυσι παίξαμε 16-18 παραστάσεις, φέτος παίζουμε ήδη έναν μήνα, διπλασιάζοντας τον αριθμό τους. Υπάρχει ανταπόκριση από τον κόσμο, πράγμα που για εμάς είναι τεράστια ανταμοιβή. Η πιο ευτυχισμένη παράστασή μας ήταν τη στιγμή που ήρθε ο Ευθύμης Φιλίππου και μας είδε. Εγώ έκανα σαν μικρό παιδί, είχα το βιβλίο του μαζί και έτρεμα ολόκληρη, είχα δακρύσει. Πήγα 13 χρόνια πίσω που πήρα το βιβλίο και έλεγα στον εαυτό μου «κοίτα να δεις τι ωραία σήμερα». Έδωσα το βιβλίο στον Ευθύμη και του ζήτησα, αν δεν τον φέρνω σε δύσκολη θέση, να μου γράψει κάτι. Μου έγραψε «ευχαριστώ» και κρατάω μέχρι σήμερα το βιβλίο πάνω από το τζάκι στο σπίτι μου, το κοιτάζω κάθε μέρα και χαμογελώ.

Σε συνέντευξή σας από κοινού με τη Νάνσυ Μπούκλη αναφερθήκατε σε σκηνοθετικά τερτίπια. Μίλησέ μας γι' αυτό.
Είναι ένα έργο που τα έχει όλα και νιώθουμε ότι εμείς δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα. Αυτό που καταλάβαμε από το κείμενο το έχουμε φέρει επί σκηνής. Πρόκειται για έναν φοβερά γρήγορο διάλογο περί ανέμων και υδάτων ανάμεσα σε δυο άτομα που βρίσκονται σε ένα ζαχαροπλαστείο. Στην πραγματικότητα υπάρχει ένας λόγος που βρίσκονται εκεί. Λέγεται πολλές φορές μέσα στο κείμενο, αλλά ίσως το καταλάβει κάποιος μόνο στο τέλος της παράστασης. Θέλαμε να φωτίσουμε αυτά τα δύο σημεία που όντως αναφέρεται ο λόγος για τον οποίο έχουν βρεθεί εκεί, με κάποια σκηνοθετικά τερτίπια. Για παράδειγμα, μας έχουν αναφέρει αν είχε γίνει λάθος σε εκείνο το σημείο της παράστασης και να το προσέξουμε, αλλά όλα είναι προγραμματισμένα. Έχουμε έναν πολυέλαιο με χρυσά φύλλα, το ένα όταν στήναμε το σκηνικό κόπηκε αλλά επιλέξαμε να είναι πεσμένο στο πάτωμα σαν ένα από όλα τα κομμάτια που υπάρχουν στη σκηνοθεσία, και μπορεί ο κόσμος να νομίζει πως πρόκειται μικρά λάθη.

Με αυτόν τον ρόλο έχεις κοινά;
Είναι τόσο απελευθερωτικό και τόσο δύσκολο ταυτόχρονα, το γεγονός ότι αυτό το έργο και ο τρόπος που έχουμε επιλέξει να το φέρουμε επί σκηνής είναι τόσο κοντά σε εμάς που ουσιαστικά εκθέτουμε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του εαυτού μας. Είμαστε, η Νάνσυ και εγώ, στη σκηνή που λέμε αυτό το κείμενο. Δεν είναι κάποιος ρόλος. Με πολύ προσωπική επικοινωνία το καταφέραμε αυτό. Η παράσταση είναι, με λίγα λόγια, η πρόβα μας. Υπάρχουν μέρες που είναι πιο δύσκολες και κάποια μπορεί να είναι πιο κουρασμένη, το μόνο στο οποίο επενδύουμε όμως είναι να κοιτάμε η μια την άλλη στα μάτια και να είμαστε στο εδώ και τώρα. Αυτό είναι εξίσου απελευθερωτικό όσο και εκθετικό με έναν τρόπο που μπορεί και να μας αγχώσει κάποιες φορές. Αν σε κάποιον δεν αρέσει η παράσταση αυτό σημαίνει ότι δεν του αρέσει και ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του εαυτού μας.

Εσύ έχεις αγαπημένο γλυκό όπως κι ο ρόλος σου;
Δεν είμαι γλυκατζού, είμαι περισσότερο του αλμυρού, αλλά το παγωτό, η μηλόπιτα και δύο από τα γλυκά της μαμάς μου, ανήκουν σε εκείνα που δεν μπορώ να τους αντισταθώ. Φανταστήκαμε ότι ο τόπος που διαδραματίζεται η παράστασή μας είναι στο Βάρσο, στην Κηφισιά, γι' αυτό και έγινε εκεί η φωτογράφισή μας. Ό,τι και να δοκιμάσεις από εκείνο το ζαχαροπλαστείο σε κάνει να γίνεις αμέσως «του γλυκού».

Όταν αγχώνεσαι παίζεις;
To χιούμορ είναι ένας ωραίος τρόπος να απαντήσεις στα πράγματα που σε πιέζουν και σε δυσκολεύουν. Οι δυο άνθρωποι στο έργο κάνουν αυτά τα παχνίδια για να διαφύγει η προσοχή τους από την πραγματικότητα. Αισθάνονται πως αυτός είναι ο τρόπος που μπορούμε να απαντήσουμε στα πιο σημαντικά ζητήματα που μπορεί να προκύψουν.

Τι σε κάνει να γελάς και με τι θυμώνεις;
Γελάω εύκολα με πολύ απλά πράγματα, αλλά ψάχνω να βρω παράλληλα το χιούμορ για να επιβιώσω και μέσα από δύσκολες καταστάσεις. Θυμώνω καθημερινά γιατί βλέπω όσα συμβαίνουν στον κόσμο, τα οποία δεν μπορώ να ξεκινήσω καν να λέω. Διαβάζεις κάτι και λες πού θα πάει αυτή η κατάσταση, λες στον εαυτό σου ότι δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Αυτό πιστεύω πως ανθρώπους σαν εμένα, πιο ήπιους, μας κάνει να κουβαλάμε έναν μόνιμο θυμό, ένα σκοτάδι και ένα βάρος στο κέντρο του στέρνου, πράγματα στα οποία πρέπει να απαντάμε με χιούμορ. Διαφορετικά δεν επιβιώνουμε.

Από τις φυσικές καταστροφές, μέχρι το γεγονός ότι δεν μπορούμε να μπούμε στο τρένο, να περπατήσουμε το βράδυ αργά αν είμαστε γυναίκες, αν έχουμε σκούρο δέρμα, αν μοιάζουμε ξένοι, αν είμαστε ξένοι, αν είμαστε γκέι ή στρέιτ – όλα αυτά με θυμώνουν αλλά αυτό σημαίνει ταυτόχρονα πως με θυμώνουν και τα πάντα. Ωστόσο, αυτό που με επηρεάζει περισσότερο είναι οι φυσικές καταστροφές γιατί βλέπω το πόσο ανήμποροι και απροετοίμαστοι είμαστε σαν χώρα απέναντί τους. Φυσικά και λόγω προσωπικών βιωμάτων αλλά και λόγω της σύνδεσης και της αγάπης που τρέφω για τη φύση και τα ζώα, που νιώθω ότι υποφέρουν και αυτό με μουδιάζει περισσότερο από όλα. Τα ζώα και τα φυτά είναι στο έλεός μας και εμείς δεν δείχνουμε έλεος ούτε στο ανθρώπινο είδος. Δεν στεκόμαστε με κάποιο σχέδιο απέναντι σε ό,τι μπορεί να συμβεί.

Ανέφερες πρόσφατα σε συνέντευξή σου ότι «δεν έχετε λάβει ακόμη οικογενειακώς αποζημίωση για το σπίτι σας στο Μάτι».
Δεν περιμένω, και ούτε περίμενα ποτέ για την ακρίβεια, την αποζημίωση, θα με εντυπωσίαζε μάλλον το αντίθετο. Δεν νομίζω ότι πρέπει κανείς μας να περιμένει από κάποιον από μηχανής Θεό-κράτος βοήθεια. Είναι ολοφάνερο ότι ακόμη και με το ξέσπασμα της πιο μικρής βροχής, το κέντρο της Αθήνας πλημμυρίζει. Το μόνο που έχω καταλάβει και δει είναι ότι η μόνη βοήθεια που μπορεί να έρθει είναι αποκλειστικά από τον εαυτό μας και από τον διπλανό μας. Για παράδειγμα, η δουλειά που κάνει Ο άλλος άνθρωπος και άλλοι φορείς. Αναρωτιέμαι αν δεν πήγαιναν αυτοί οι άνθρωποι να βοηθήσουν, ποιος θα ήταν εκεί; Συνεπώς, δεν στέκομαι καθόλου στο ότι δεν μπήκαν κάποια χρήματα, θα μου έκανε εντύπωση να γινόταν το αντίθετο. Στέκομαι στο πόσο μπορούμε αυτό να μην το επαναλάβουμε και όσο περνάνε τα χρόνια δυσκολεύομαι, δυστυχώς, να πιστέψω πως αυτό θα αλλάξει, αλλά ακόμα ελπίζω. Όσο και να σε πατήσουνε κάτω ελπίζεις.

Δεν μπορώ να μην αναφέρω τα «Φιλαράκια», που ξέρω ότι είναι η αγαπημένη σου σειρά, αλλά και τον θάνατο του Μάθιου Πέρι.
Έχω διαλυθεί. Δεν ξέρω αν είμαι υπερβολική αλλά είναι δύσκολο και δεν το έχει χωρέσει ακόμη το κεφάλι μου. Δεν ξέρω αν μπορώ να ξαναδώ άμεσα τη σειρά. Με έχει σοκάρει ο θάνατός του. Την ημέρα που είχαμε παράσταση και το συζητούσαμε με τη Νάνσυ είχαμε και οι δυο βαριά ενέργεια. Δεν μπορούσαμε να αναπνεύσουμε. Ο Τσάντλερ ήταν η αδυναμία μου, λάτρευα τον τρόπο που τον είχε ενσαρκώσει ο Μάθιου Πέρι. Από την άλλη, ο τρόπος που ο Μάθιου Πέρι μίλησε για τις αδυναμίες του και όλα όσα έζησε ήταν τόσο ανθρώπινος. 

Ποιος ρόλος σε έχει σημαδέψει μέχρι σήμερα περισσότερο;
Η παράσταση αυτή σίγουρα, λόγω της σχέσης μου με το συγκεκριμένο βιβλίο, αλλά και η προηγούμενη παράσταση «Με σιχάθηκα… αλλά και πάλι όχι εντελώς» βασισμένη σε τρία κείμενα της Λένας Κιτσοπούλου. Το κομμάτι το δικό μου ήταν το κομμάτι του Κατάθλα – ένα κείμενο που αγάπησα πολύ. Το ότι διάβασα αυτό το έργο και συνομίλησα με αυτόν τον χαρακτήρα ήταν μια ανταλλαγή που αγάπησα. Ο Κατάθλας θα ζει μέσα μου rent-free.

Σχέδια και στόχοι;
Με τη Νάνσυ σκοπεύουμε να κρατήσουμε την παράσταση για όσο πάει. Θέλουμε να την χαρούμε και εμείς που δεν έχουμε προλάβει ακόμη. Παίζουμε σε μια μικρή σκηνή που μας ταιριάζει και θεωρούμε ότι υπάρχει χώρος να συνεχίσουμε. Συνεργαζόμαστε ωραία και θέλουμε να συνεχίσουμε να μεγαλώνουμε σιγά σιγά το σύμπαν που πολύ δειλά δημιουργούμε. Έχουμε συζητήσει κάπως για το πώς θα προχωρήσουμε με νέα πράγματα μαζί γιατί λειτούργησε πολύ αυτή η ανταλλαγή.

Φέτος είμαι πιο ήρεμη από πότε. Υπάρχει αυτή η παράσταση από πέρυσι που ήταν έτοιμη. Οπότε ήταν η πρώτη φορά που δεν ήμουν σε τρεξίματα και δεν έκανα δέκα πράγματα ταυτόχρονα. Νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια ήταν πολύ δύσκολα αφού δούλευα 7/7, δεν είχα ρεπό χειμώνα καλοκαίρι, ενώ φέτος έχω μια μέρα ρεπό και κάνω μια παράσταση που την λατρεύω. Είναι η πρώτη φορά που νιώθω ότι δεν ήρθε η ώρα να ανησυχήσω για το τι μπορεί να έρθει μετά. Δεν το σκέφτομαι γιατί νιώθω πως φέτος ηρεμώ απολαμβάνοντας για όσα δούλεψα πέρυσι. Είναι μια πολύ ωραία χρονιά για μένα.

Το σίγουρο είναι ότι στην παράσταση καταλαβαίνει κανείς αμέσως ότι βρήκε η μία στην άλλη έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας, την ίδια όρεξη και αγάπη γι’ αυτό που κάνουν. Είναι όντως μια πολύ ωραία χρονιά για εκείνη, είναι μια ωραία χρονιά με χημεία και υγιή συνεργασία.