Γιλμάζ Χουσμέν: «Στο δρόμο με ρωτάνε ποιος σκότωσε το μωρό και να προσέχω τη Θεοφανώ» 

Δεν είναι από τα παιδιά που έλεγαν από μικρά ότι θέλουν να γίνουν ηθοποιοί. Εκεί γύρω στα δεκαπέντε του, «κυνηγούσε» στο σχολείο του στην Ξάνθη την αγαπημένη του καθηγήτρια αγγλικών για να την πείσει να ανεβάσουν μια θεατρική παράσταση, χωρίς να γνωρίζει ακόμη ποια, γιατί, ούτε και το πώς. Ο 25χρονος Γιλμάζ Χουσμέν που ενσαρκώνει τον Φρίξο, τον σιδηρουργό του πύργου, κολλητό φίλο της Θεοφανούς (Έλλη Τρίγγου), με την οποία καταστρώνουν συχνά σχέδια για να αποκαλύψουν την αλήθεια στην επιτυχημένη σειρά του ΑΝΤ1, «Η Μάγισσα», έχει αποκτήσει ήδη το δικό του φανατικό κοινό. Το όνομα του σημαίνει αλύγιστος αλλά στην πραγματικότητα δεν ξέρει ποιος είναι όπως μας λέει. Ξέρει όμως, τουλάχιστον ότι αγαπά πολύ το χιούμορ στη ζωή ή μάλλον καλύτερα βρίσκει πώς είναι ο μοναδικός τρόπος για να αγαπήσει την ίδια τη ζωή.

Στα social media του θα τον δεις συχνά να παίζει πιάνο και να τραγουδά ενώ κάπου εκεί ξετρυπώνει γύρω του και η αγαπημένη του γάτα, ο «Σείριος». Όταν βρει λίγο ελεύθερο χρόνο προτιμά να βλέπει τις αγαπημένες του σειρές "Fleabag’’, "Killing Eve’" και το "Τhe end of the f*cking world", δύο από τις οποίες είναι σε σενάριο της Phoebe Waller-Bridge, την οποία θαυμάζει για την οξυδέρκεια της. Πάμε να γνωρίσουμε καλύτερα τον ηθοποιό που βλέπουμε ταυτόχρονα, και στην παράσταση του Εθνικού Θεάτρου «Ο άνθρωπος απ’ το Παντόλσκ» στο Θέατρο Κιβωτός.

Ο Γιλμάζ Χουσμέν μιλάει για το σίριαλ «Μάγισσα» και την παράσταση του Εθνικού Θεάτρου

Πώς ξεκίνησε η ενασχόληση με την υποκριτική;
Άμα σας πω δεν ξέρω; Πρακτικά ξέρω δηλαδή, αλλά τι με κίνησε ουσιαστικά, δεν ξέρω. Δεν είμαι κι από τα παιδιά που έλεγαν από μικρά ότι θέλουν να γίνουν ηθοποιοί. Εκεί γύρω στα 15 μου, κυνηγούσα ανελέητα μία αγαπημένη μου καθηγήτρια αγγλικών στο σχολείο να κάνουμε μία σχολική παράσταση μη ξέροντας γιατί, ούτε τι, ούτε πως. Η ανάγκη μου αυτή βέβαια, ξύπνησε σε μία πολύ κομβική περίοδο της ζωής μου και μάλλον η ιδέα της «σκηνής» μου προκαλούσε μία αίσθηση… Ανά(σ)τασης! Η σκηνή έμοιαζε, στο κεφάλι μου, ως το μοναδικό μέρος που μπορεί κανείς να ανασάνει όσο θέλει. Είχα την ανάγκη να ανασάνω. 

Πώς αισθάνθηκες όταν μπήκες πρώτος στη σχολή του Εθνικού;
Αυτές οι «πρωτιές» είναι λίγο «επικίνδυνες» κι επίσης έχουν και δεν έχουν σημασία. Κυρίως δεν έχουν δηλαδή. Δεν σημαίνει τίποτα αν μπήκες πρώτος ή τελευταίος ή αν δεν μπήκες και καθόλου σε μία σχολή. Ο χρόνος είναι εκεί, απέναντι σου, σε κοιτά βαθιά στα μάτια και σου λέει ότι είναι ο μόνος που έχει πραγματικά σημασία. Και μάλλον έχει και δίκιο. Η χαρά του ότι μπήκα στο Εθνικό εν πάση περιπτώσει, δεν κράτησε και για πολύ μια και το πρόγραμμα σπουδών και το ωρολόγιο πρόγραμμα της σχολής, δεν μου επέτρεπαν να σκέφτομαι και να αισθάνομαι πολλά. Κάτι που στα 18, που ήμουν όταν μπήκα, είναι κάπως σκληρό, αλλά τώρα το εκτιμώ. 

Μεγάλωσες στην Ξάνθη και ήρθες στην Αθήνα για να ακολουθήσεις το όνειρο σου. Μίλησε μας γι αυτό. 
Η Αθήνα ήταν η «Μόσχα» μου (γελάει). Νόμιζα πώς κάποιος μόνο εκεί μπορούσε -ή άξιζε- να ζήσει, να ρουφήξει τη ζωή. Κάτι το οποίο, σαφώς, δεν ισχύει στο μεγαλύτερο μέρος του. Τα πρώτα 3 χρόνια, που ήταν και τα χρόνια των σπουδών μου, η Αθήνα σήμαινε για ‘μένα σχολή, σπίτι, πλυντήριο -πώς στο καλό δουλεύει αυτό το μαραφέτι;- μαγείρεμα -τι σημαίνει τσιγαρίζουμε το κρεμμύδι μέχρι να ιδρώσει; ιδρώνει το κρεμμύδι;- διάβασμα- ποιος είναι ο Meyerhold;, αποπροσανατολισμός -η Καλλιθέα είναι κοντά με τον Περισσό;- δύσκολες μετακινήσεις με τα ΜΜΜ - ηλεκτρικός και μετρό είναι άλλο πράγμα; ποια γραμμή είναι κόκκινη και ποια πράσινη;, πώς πάω σπίτι μου; -τι εννοείς mind the gap between the train and the platform; ποιο gap; Το μόνο gap που βλέπω είναι μεταξύ των ονείρων μου και της πραγματικότητας. Αφού τα έμαθα και τα συνήθισα όλα αυτά, τελείωσα και τη σχολή, ήρθε η καραντίνα. Εδώ ανοίγει το κεφάλαιο «εκεί που η μαγεία της φύσης συναντά τη ψυχολογία της ύλης» και δε συμμαζεύεται.

Η πρώτη δουλειά που έκανες στην Αθήνα…
Τελικά, με διάφορες ακυρώσεις λόγω κορονοϊού, η πρώτη μου δουλειά ήταν το «Εθνικό Ντεφιλέ» στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. 

Θυμάσαι την πρώτη φορά που ανέβηκες στη σκηνή;
Ε, δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που ανεβαίνει στη ζωή του για πρώτη φορά σε κάποιου είδους σκηνή με κόσμο να τον κοιτά/ακούει και το ξεχνάει -είτε επιλέξει μελλοντικά να το κάνει επαγγελματικά, είτε όχι. Είναι πολύ βάρβαρο για να ξεχαστεί. Η μόνη διαφορά είναι ότι κάποιοι αισθάνονται μια γλύκα, και κάποιοι άλλοι όχι. Η δική μου πρώτη φορά, ήταν στη δευτέρα δημοτικού, σε μία σχολική γιορτή που κάναμε εκείνα τα «σκετσάκια» στο προαύλιο. Έφαγα μία γερή σαβούρα κρατώντας μάλιστα και μικρόφωνο στα χέρια μου και θυμάμαι ότι από τη ντροπή μου, που έπεσα, είχα την αγωνία αν οι χτύποι της καρδιάς μου ακούγονται στο μικρόφωνο ή όχι. Τι ντροπή, Θεέ μου.

Πώς καταλαβαίνεις ότι τώρα συμβαίνει ένα καλό project και λες το «ναι»;
Εντάξει, πρώτα έρχονται πάντα οι συντελεστές και το κείμενο ή το σενάριο. Έπειτα, για εμένα τουλάχιστον, έρχεται το κομμάτι της διανομής των ρόλων από τον σκηνοθέτη. Είναι ένας τρόπος που μπορώ να καταλάβω αν η ιστορία και ο τρόπος που έχει σκοπό να την αφηγηθεί ο εκάστοτε σκηνοθέτης, είναι τρόπος με τον οποίο αισθάνομαι ότι μπορώ να προσφέρω καλλιτεχνικά ή βρίσκω προσωπικό ενδιαφέρον. Εν ολίγοις, οι άνθρωποι είμαστε πολύ πιο περίπλοκοι απ’ όσο μοιάζουμε και κάποια κείμενα πολύ σπουδαία για να αντιμετωπίζονται με την αισθητικά στερεοτυπική απλότητα του facebook και του instagram. Ευτυχώς, υπάρχουν σκηνοθέτες και casting directors στο σινεμά, στο θέατρο αλλά και στην τηλεόραση που είμαι σίγουρος ότι δεν ενδίδουν σε τέτοιου είδους ευκολίες.

Ο Γιλμάζ Χουσμέν για τον ρόλο του Φρίξου στη σειρά «Μάγισσα»

Είχες ξαναπάει στη Μάνη πριν τη σειρά; Tι θυμάσαι από τα γυρίσματα; Ο χώρος και η τοποθεσία πόσο σε έχει επηρεάσει στο τρόπο παιξίματος σου;
Όχι, δεν είχα πάει ξανά στη Μάνη. Γενικά δεν έχω ταξιδέψει πολύ. Ο χώρος και ο τρόπος που τον λαμβάνουμε υπόψιν, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της λειτουργείας ενός ηθοποιού, έτσι κι αλλιώς. Επομένως, φυσικό επακόλουθο είναι, όταν έχει γίνει τόσο συγκεκριμένη δουλειά στην κατασκευή των πύργων, στην επιλογή φυσικών τοποθεσιών για εξωτερικά γυρίσματα κ.τ.λ, ο πήχης υποκριτικά να ανέβει.

Την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε στα γυρίσματα της σειράς ο Λευτέρης Χαρίτος σε αποκάλεσε «υποκριτική αποκάλυψη». Είχες στείλει βιογραφικό για τις «Άγριες Μέλισσες» στην αρχή σωστά; Τι κινητοποίησε την συμμετοχή σου στη σειρά «Μάγισσα» όμως;
Δεν ξέρω τι είδους αποκάλυψη είμαι για τον Λευτέρη, αλλά ξέρω τι αποκάλυψη είναι ο ίδιος για ‘μένα. Ο τρόπος που «μυρίζεται» τους ανθρώπους, τους ηθοποιούς και τις χημείες τους, είναι εκπληκτικός, αν όχι υποδειγματικός. Δεν θα ξεχάσω ποτέ νομίζω το τόσο ήσυχο μα τόσο διεισδυτικό βλέμμα του στο casting, σαν να κοιτάει με συμπάθεια όσα θες να κρύψεις.

Είχα στείλει βιογραφικό για τις «Άγριες Μέλισσες», ναι. Είχαμε τελειώσει μόλις τη σχολή και έπεσε σύρμα σε ομαδικές συνομιλίες ότι ζητούνται βιογραφικά για μία σειρά στον ΑΝΤ1. Στείλαμε πολλά παιδιά και πολλοί συμφοιτητές μου συμμετείχαν κιόλας στη σειρά και ήταν και θαυμάσιοι. Η τηλεόραση, έτσι κι αλλιώς, δεν ήταν το πρώτο πράγμα που ήθελα να κάνω μόλις τελείωσα τη σχολή, χωρίς αυτό να σημαίνει πώς έχω κάποια άποψη με αρνητικό πρόσημο απέναντι στη τηλεόραση ή σε αυτούς που είναι το πρώτο πράγμα που θέλουν να κάνουν τελειώνοντας τη σχολή. Απλώς εγώ είχα, κι εξακολουθώ να έχω μεγάλη λαχτάρα κι αγάπη για το θέατρο και για το σινεμά. Κι έτσι τα πράγματα ήρθαν μάλλον στη στιγμή που ήταν καλό να έρθουν.

Ποια είναι τα κοινά που έχεις με τον ρόλο που υποδύεσαι; 
Έχω περισσότερες διαφορές με το ρόλο μου, αλλά έχω ένα βασικό κοινό χαρακτηριστικό: Η φιλία, είναι μία ανθρώπινη σχέση στην οποία έχω επενδύσει περισσότερο απ’ οποιαδήποτε είδους σχέση. Κι όταν αγαπάμε, αγαπάμε ολοκληρωτικά. Με πάθος, με στοργή, με νεύρα, με πλάκα, με αιχμές, ρωγμές, ειλικρίνεια, ευθύτητα, με, με, με… Η φιλία είναι σχέση που χτίζεται βάσει νηφάλιας επιλογής. Εν αντιθέσει με τον έρωτα, δηλαδή. Και επιλογή και νηφάλια. Αυτά τα δύο, συνδυαστικά, έχουν αδιαμφισβήτητα ως αποτέλεσμα μεν να επωμιστείς τις συνέπειες των επιλογών σου χωρίς άλλοθι αλλά από την άλλη να έχεις και το δικαίωμα γευτείς τους καρπούς της νηφάλιας πράξης σου. Κοινώς, απαιτείται θάρρος.

Σαν φίλος ο Γιλμάζ πώς είναι στη ζωή του; 
Μακάρι να είμαι τόσο καλός όσο οι φίλοι που έχω. 

Αν δεν ήσουν ο Φρίξος θα ήσουν…;
Η Μεταξία! 

Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετώπισες στη «Μάγισσα»;
Βρίσκω μεγάλη πρόκληση να είναι κανείς παρόν υποκριτικά κάθε μέρα στο γύρισμα είτε έχει να γυρίσει μία σκηνή βασανισμού από το επεισόδιο 5 και μετά μία σκηνή ενός ανάλαφρου περίπατου στο επεισόδιο 55 και μετά μία άλλη σκηνή στο επεισόδιο 65 κι όλα αυτά την ίδια μέρα. Άσχετα με το αν το καταφέρνω ή όχι, η δυσκολία και η πρόκληση, είναι εκεί, κι έχει να κάνει με το παρόν!

Έχεις στο νου σου λόγια ανθρώπου που σε συγκίνησαν ή σε έβαλαν σε σκέψεις κατά την διάρκεια των γυρισμάτων; 
Κάθε φορά που είναι η τελευταία σκηνή μιας δύσκολης ημέρας ή εβδομάδας και έχεις απέναντι σου κάποιους ανθρώπους που απαρτίζουν ένα συνεργείο παρόντες και δημιουργικούς παρόλη τη κούραση μετά από 10 ή 60 ώρες δουλειάς. Όταν θα πει κάποιος stop, γιατί ένα πλάνο δεν του βγήκε όπως ήθελε κι είναι η ώρα 22:00 ενώ το γύρισμα έχει ξεκινήσει από τις 12:00. Όταν τα πλάνα κάποιων ηθοποιών μένουν να γυριστούν τελευταία και οι συμπαίχτες τους, ενώ έχουν τελειώσει τα δικά τους πλάνα, δεν πάνε στα καμαρίνια να ετοιμαστούν για να φύγουν και μένουν εκεί για να βοηθήσουν. Αυτές τις στιγμές και ιστορίες βρίσκω συγκινητικές. Τα λόγια, είναι λόγια. 

Τι σε ρωτάει ο κόσμος στο δρόμο και τι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Ποια τα συναισθήματά σου μέχρι στιγμής;
Δεν διαφέρουν τα μηνύματα που λαμβάνω στα social με αυτά που μου λένε στο δρόμο, τα ίδια λένε. Ότι βλέπουν τη σειρά, ότι τους αρέσει πολύ, ρωτάνε ποιος σκότωσε το μωρό, να προσέχω τη Θεοφανώ, να προσέχω κι εμένα-ως Φρίξος- γιατί είμαι πολύ καλός άνθρωπος κι ο κόσμος σκληρός και τέτοια. Άδικο έχουν; Ο κόσμος είναι όντως σκληρός. 

Είπες πρόσφατα σε συνέντευξη σου ότι «Με την Έλλη Τρίγγου δίνουμε πάντα μια μικρότερη ή μεγαλύτερη μάχη, σε κάθε μας γύρισμα, να προσπαθούμε να κρατήσουμε τον εαυτό μας από το να μην γελάμε και να μην διασκεδάζουμε τόσο πολύ». Tι λέτε μεταξύ σας στα γυρίσματα και έχουν τόση πλάκα; Πώς χτίσατε την οικειότητα αυτή;
Μα αν σας πω τι λέμε, τότε δεν θα έχει τόση πλάκα! Απλώς δέσαμε, δεν χρειάστηκε να κάνουμε πολλά. 

Ο Γιλμάζ Χουσμέν για το ρόλο του στην παράσταση «Ο άνθρωπος απ’ το Παντόλσκ» 

«Εθνικό Ντεφιλέ», «Συμφορά από το πολύ μυαλό», «Μισάνθρωπος», «Ακούω Ήχον Κώδωνος» είναι μερικές από τις παραστάσεις που σε έχουμε δει. Στο θέατρο ή στην τηλεόραση νιώθεις μεγαλύτερη οικειότητα μέχρι σήμερα και γιατί; 
Προς το παρόν, στο θέατρο αισθάνομαι πιο οικεία. Αλλά αυτά έχουν να κάνουν με τη τριβή σου στα πράγματα.  Φαντάζομαι πώς σε μία επόμενη δουλειά στο σινεμά ή στη τηλεόραση, δεν θα αισθάνομαι το ίδιο ανοίκεια όπως αισθανόμουν στο πρώτο γύρισμα της ζωή μου. 

Όπως και συνέβη δηλαδή-η πρώτη φορά που βρέθηκα μπροστά σε κάμερα, δεν έχει καμία σχέση με τη τελευταία μου φορά και δεν αναφέρομαι τόσο στο αποτέλεσμα όσο στην αίσθηση οικειότητας. 

Ποιος ρόλος σου μέχρι σήμερα σε έχει ιντριγκάρει περισσότερο;
Νομίζω ο ρόλος που υποδύομαι τώρα στο θέατρο στη παράσταση «Ο άνθρωπος απ’ το Παντόλσκ». Ο Άνθρωπος απ’το Μιτίς.

Ποιος είναι «Ο Άνθρωπος απ’το Μιτίς» που υποδύεσαι; Πού σε δυσκόλεψε ο ρόλος σου στην παράσταση «Ο άνθρωπος απ’ το Παντόλσκ» στην οποία συμμετέχεις για δεύτερη χρονιά;
Τον ρόλο μου τον λένε Σεργκέι ή αλλιώς «Ο Άνθρωπος απ’το Μιτίς». Είναι ο παλιός κρατούμενος του αστυνομικού τμήματος αυτού. Κατά τη δική του αφήγηση της ιστορίας, στο «δεύτερο σπίτι του», το αστυνομικό τμήμα, έρχεται ένας καινούριος κρατούμενος, ο Νικολάι που δεν είναι τόσο καλός μαθητής όσο εκείνος. Δεν ξέρει καν πώς πρέπει να απευθύνεται σε έναν αστυνομικό.

Ο Σεργκέι ξέρει στοιχεία για τη πόλη του, ξέρει  ποιος είναι ένας σωστός τρόπος σκέψης, ξέρει πώς πρέπει να είναι χαρούμενος και δημιουργικός, είναι πλήρως αναμορφωμένος. Το μόνο που δεν ξέρει είναι ότι περνάει κι ο ίδιος το τελευταίο στάδιο αναμόρφωσης του, βλέποντας με τα μάτια του να συμβαίνουν σε κάποιον άλλον άνθρωπο, ό,τι είχε συμβεί και στον ίδιο κι αυτό του προκαλεί κάποιες εκλάμψεις οι οποίες βέβαια, στο τέλος, δεν γίνονται τίποτα παρά μόνο σιωπή. Τουλάχιστον αυτή είναι η γνώμη μου για το ποιος είναι ο Σεργκέι.

Είναι ένας ρόλος με συνεχή σκηνική παρουσία, πολύ μεγάλες ζώνες σιωπής και μεγάλες εξάρσεις. Τίποτα ενδιάμεσο. Όλο το ενδιάμεσο, κλήθηκα να το εφεύρω. Έπρεπε να δημιουργήσω έναν άνθρωπο με κύρια αφορμή τις σιωπές του. Ωραίο και χρήσιμο σχολείο. 

Πώς οι μηχανισμοί καταστολής χρησιμοποιούν τους πλέον ευφάνταστους και εκλεπτυσμένους τρόπους για να οδηγήσουν τελικά τον πολίτη στην… αυτοκαταστολή;
Μακάρι οι τρόποι να μην ήταν τόσο ευφάνταστοι και εκλεπτυσμένοι έτσι ώστε να μπορούσα να τους ορίσω -κι εγώ, κι όλοι μας- με την ευκολία που τους πρέπει. Η κατάχρηση της έννοιας της ανθρώπινης ευτυχίας, εκτός από αναμφίβολα ευφάνταστο εργαλείο καταστολής, περιέχει κι ένα ποσοστό χυδαιότητας. Το να παροτρύνεις δηλαδή, από μία θέση ισχύος, σχεδόν με όρους διαφημιστικής καμπάνιας, τους ανθρώπους να παραβλέψουν τα κοινωνικοπολιτικά δεινά γύρω τους ή ακόμα και δίπλα τους και να βρουν τη χαρά στη προσωπική ζωή τους, είναι με έναν τρόπο χυδαίο. Είναι ένα όμορφο, δελεαστικό, χρυσοποίκιλτο, υπνωτικό χάπι που μόνο αγκάθια κρύβει μέσα του. Εμείς αυτό το χάπι, το παίρνουμε καθημερινά και χαιρόμαστε που το δέρμα μας είναι πιο φωτεινό, οι μυς μας πιο γυμνασμένοι, οι φωτογραφίες μας πιο όμορφες, τα likes και οι followers μας περισσότερα, το φαγητό μας με περισσότερο avocado και dragon fruit, βγαίνουμε και για ένα τρέξιμο άμα λάχει (εννοείται βγάζουμε κι ένα #InstaStory) και μέσα μας εντωμεταξύ τα σωθικά μας συνθλίβονται, σαπίζουν, κι έξω από εμάς, γίνεται πόλεμος. Κυριολεκτικά. 

Έχει βρεθεί ή μάλλον είναι η στιγμή που εκμεταλλεύεται πλήρως, η αχίλλειος πτέρνα της ανθρώπινης ύπαρξης, κι αυτή δεν είναι άλλη από την ανάγκη του ανθρώπου να αισθάνεται σημαντικός.  Τρεφόμαστε λαίμαργα με την σημαντικότητα μας και δεν μπορούμε να χωρέσουμε μέσα μας ούτε μια τρυφερή ματιά από τον απέναντι, πώς να χωρέσουμε τον πόνο ή τη σκέψη του; Πήξαμε στην ατομική ευθύνη και την αυτό-φροντίδα.  Ωραία είναι όλα αυτά, δεν αντιλέγω, αλλά που είναι το «μαζί»; Το να μετατρέπεις την μοναξιά σε μία ψευδαίσθηση συνύπαρξης είναι, αν μη τι άλλο, ένας από τους ευφάνταστους τρόπος που οδηγεί κανέναν στην αυτοκαταστολή, αυτό θέλω να πω. 

Πώς βλέπεις τη σχέση καλλιτέχνη-κοινωνίας;  
Ως μια σχέση καταδικασμένη για «αλισβερίσια», που λέμε και οι βόρειοι. Και καλά θα κάνουμε να μη παριστάνουμε το αντίθετο. Ούτε οι μεν ούτε οι δε.

Τα 3 πράγματα που σου αρέσουν περισσότερο στην πόλη… 
Στην Αθήνα μ’ αρέσει το γεγονός ότι, όταν θέλει, έχει χώρο για όλους, μ’ αρέσει η περίοδος του Αυγούστου-είναι σαν να σου δίνεται η ευκαιρία να εξερευνήσεις έναν βυθό με ή χωρίς μάσκα οξυγόνου και μ ’αρέσει και το δειλινό της.

Τι είναι αυτό που θέλεις να ξέρει ο κόσμος για σένα και δεν το γνωρίζει μέχρι σήμερα; 
Δεν θέλω να ξέρει τίποτα ο κόσμος για ‘μενα, προτιμώ να αναρωτιέται. Γενικά.

Σχέδια και στόχοι;
Έχω θέσει ως νέο στόχο της ζωής μου να αρχίσω να ταξιδεύω όσο μου επιτρέπεται. Αρχίζω και πιστεύω ότι είναι ο καλύτερος τρόπος ξεκούρασης για τον άνθρωπο το ταξίδι. Κυριολεκτικά και μεταφορικά, αλλά εν προκειμένω, κυριολεκτικά.