Πέντε σημαντικές σειρές που άλλαξαν το τηλεοπτικό τοπίο για πάντα και πώς τα κατάφεραν

Ζούμε σε έναν κόσμο που πολλά πράγματα θεωρούνται δεδομένα. Πόσο συχνά αναρωτιόμαστε πώς φτάσαμε στο σήμερα; Πολύ συχνά, οι αλλαγές έρχονται επειδή κάποιος αποφάσισε να κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που συνηθίζεται. Αυτή η απόφαση να πάμε ενάντια στους κανόνες είναι που βοήθησε να διαμορφωθεί η βιομηχανία του θεάματος σε αυτό που βιώνουμε τώρα, ακόμα κι αν η αλλαγή φαινόταν ασήμαντη εκείνη την εποχή. Αυτές οι πέντε τηλεοπτικές σειρές δεν μας ψυχαγώγησαν απλά, αλλά άλλαξαν το τηλεοπτικό τοπίο για πάντα.

Το «Game of Thrones» μας έκανε να πάρουμε μία σειρά με δράκους και παγωμένα ζόμπι στα σοβαρά. Οι «Simpsons» επαναπροσδιόρισαν το οικογενειακό sitcom. Το «Seinfeld» επικεντρώθηκε στις μικρές καθημερινές στιγμές της ζωής, ως πηγή της κωμωδίας. Οι «Sopranos» τόλμησαν να βάλουν αντιήρωες ως βασικούς χαρακτήρες. Και όσο για το «Lost», δεκατρία χρόνια αργότερα, ακόμα συζητάμε για το τι ακριβώς συνέβη στο φινάλε της σειράς.

Game of Thrones (2011-2019)

Όταν το «Game of Thrones» ξεκίνησε την προβολή του, υπήρχε ένας ξεκάθαρα κεντρικός χαρακτήρας που υποτίθεται ότι οι θεατές έπρεπε να επενδύσουν σε αυτόν. Και αυτός ο χαρακτήρας ήταν ο Ned Stark, τον οποίο υποδύθηκε τέλεια ο Sean Bean του «Lord of the Rings». Μέχρι που στο ένατο επεισόδιο της πρώτης σεζόν, ο ήρωας χάνει τελικά το κεφάλι του, σοκάροντας όλους όσους δεν είχαν διαβάσει το βιβλίο. Το 2017, το «Game of Thrones» έσπασε ρεκόρ για το ΗΒΟ προσελκύοντας πάνω από 12 εκατομμύρια θεατές σε ένα μόνο επεισόδιο, αλλά ακόμη και αυτό ξεπεράστηκε από το φινάλε του 2019, το οποίο σημείωσε νέα ρεκόρ τόσο για τη σειρά όσο και για το δίκτυο. Το ΗΒΟ προχώρησε στην παραγωγή πολλών spin offs που διαδραματίζονται στο σύμπαν του «Game of Thrones» και μετά από αυτή την επιτυχία, είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί.

Εκτός από πολλούς καταξιωμένους αστέρες του κινηματογράφου και του θεάτρου, η σειρά ανέδειξε έναν μεγάλο αριθμό νεαρών ηθοποιών, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν εντελώς άγνωστοι. Όπως η Emilia Clarke και ο Kit Harington στους πρωταγωνιστικούς ρόλους ως Daenerys Targaryen και Jon Snow, αντίστοιχα η Sophie Turner που έπαιξε τη Sansa Stark και η Maisie Williams, η οποία υποδύθηκε τη μικρότερη κόρη του Stark, Arya η οποία ήταν μόλις 14 ετών όταν ξεκίνησε.

Τα γυρίσματα του «GOT» εκτείνονται σε τρεις ηπείρους και δέκα διαφορετικές χώρες, όπως η Ισλανδία και η Κροατία. Το ένατο επεισόδιο της έκτης σεζόν, Battle of the Bastards έθεσε νέα πρότυπα , και στην τελευταία σεζόν της σειράς η μάχη του Winterfell κατέληξε να γίνει η μεγαλύτερη που γυρίστηκε ποτέ για τηλεόραση ή κινηματογράφο. Για χρόνια, η τηλεόραση δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί τις ταινίες μέχρι που το «GOT» απέδειξε ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό.

Εκτός από το «Harry Potter» ή το «Lord of the Rings» δεν είναι πολύ συνηθισμένο μια σειρά φαντασίας να γίνεται παγκόσμιο pop φαινόμενο. Αν και τα βιβλία του George R. R. Martin ήταν σίγουρα δημοφιλή από μόνα τους, το «Game of Thrones» σαν όνομα δεν ήταν αρκετά γνωστό, μέχρι που άρχισε να προβάλλεται η εκπομπή. Από τη σπαρακτική μορφή του Dinklage ως Tyrion Lannister μέχρι τη δραματική εξέλιξη του χαρακτήρα της Sophie Turner ως Sansa Stark, η σειρά είχε πάντα τις ρίζες της στα ανθρώπινα προβλήματα και το ανθρώπινο δράμα, ελκύοντας στον κόσμο του θαυμαστές που μέχρι τότε σνόμπαραν το είδος.

Το shock value θα είναι πάντα συνώνυμο με το «Game of Thrones». Καθ’ όλη τη διάρκεια της προβολής του, έθεσε νέα όρια για το τι μπορούσαν να αντέξουν οι θεατές. Ο Κόκκινος Γάμος ως επεισόδιο ήταν αρκετά σοκαριστικό, αλλά με το να βλέπεις ένα παιδί να καίγεται στην πυρά ή μια νεαρή γυναίκα να πέφτει θύμα σεξουαλικής βίας τη νύχτα του γάμου της, πολλοί θεατές αναγκάστηκαν να πουν φθάνει. Ακόμα κι έτσι, το «Game of Thrones» έθεσε νέα πρότυπα βίας και γυμνού, και καλό θα ήταν οι μελλοντικοί φιλόδοξοι μιμητές του να μάθουν κάτι από τους θριάμβους και τις αποτυχίες του, βελτιώνοντας έτσι το τηλεοπτικό τοπίο.

The Simpsons (1989 - σήμερα)

Το οικογενειακό sitcom είχε γίνει κανόνας για κάθε μεγάλο αμερικανικό τηλεοπτικό στούντιο από το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, σε σημείο να γίνει καρικατούρα του εαυτού του. Η ομορφιά των Simpsons ήταν ότι άλλαξε το είδος, παρά τη χρήση αμέτρητων κλισέ. Όπως όλες οι άλλες δημοφιλείς οικογενειακές κωμικές σειρές της εποχής, η εκπομπή του Matt Groening παρουσιάζει μια τυπική οικογένεια της μεσαίας τάξης με απρόβλεπτο όμως τρόπο σπάζοντας αυτά τα κλισέ.

Οι «Simpsons» είχαν αρκετά διχαστικά επεισόδια, σατιρίζοντας την πολιτική σκηνή των ΗΠΑ χωρίς να το παίζουν safe. Μερικά από τα επεισόδια ήταν επαναστατικά, με την έννοια ότι είχαν θεματολογία που δεν θα ήθελε κανείς να δει σε μια κωμική εκπομπή. Στο επεισόδιο The Cartridge Family για παράδειγμα, ο Homer αγοράζει ένα όπλο για να προστατεύσει την οικογένειά του, καταλήγοντας τελικά να τους τρομοκρατήσει, ενώ σε ένα άλλο επεισόδιο ξεκινάει το δικό του πολιτικό talk show. Οι «Simpsons» ήταν μπροστά από την εποχή τους, καθώς σήμερα μια τέτοια πολιτική σάτιρα είναι συνηθισμένη σε εκπομπές όπως το «Bojack Horseman».

Αυτές τις μέρες, είναι συνηθισμένο να βλέπουμε ένα ολόκληρο επεισόδιο αφιερωμένο σε δευτερεύοντες χαρακτήρες. Οι «Simpsons» κατάφεραν να δημιουργήσουν έναν κόσμο, με όλους τους κατοίκους του Springfield να έχουν το δικό τους backstory.

Αν και οι «Simpsons» δεν ήταν ποτέ R-rated, δεν ήταν επίσης παιδική εκπομπή. Η σειρά βασίστηκε σε μια mature αίσθηση του χιούμορ, απευθυνόμενη σε ενήλικες και αυτή τη φόρμουλα πλέον μπορεί να τη συναντήσει κανείς σε σειρές όπως το «Family Guy», το «American Dad» και το «F is For Family».

Είτε εσκεμμένα είτε όχι, ο Homer Simpson έφερε επανάσταση στη φιγούρα του πρωταγωνιστή-αντιήρωα, είτε πρόκειται για ένα σόου κινουμένων σχεδίων είτε για μια κωμική σειρά. Τόσο το «Seinfeld» όσο και οι «Simpsons» έκαναν το ντεμπούτο τους την ίδια χρονιά, με πρωταγωνιστές χαρακτήρες με αμφισβητούμενη ηθική, απέχοντας πολύ από το να θεωρηθούν τέλειοι.

Το 1997, η Ellen DeGeneres παραδέχτηκε τη σεξουαλικότητά της, σοκάροντας όλο τον συντηρητικό κόσμο της αμερικανικής τηλεόρασης. Δύο μήνες πριν, το επεισόδιο των «Simpsons», Homer's Phobia ξεχώρισε εκθέτοντας την ομοφοβία της αμερικανικής κοινωνίας. Το επεισόδιο με τον ανοιχτά ομοφυλόφιλο σκηνοθέτη John Waters, επαινέθηκε για την προσπάθεια αντιμετώπισης του κοινωνικού στίγματος της ομοφυλοφιλίας.

Τα κινούμενα σχέδια απευθύνονταν συχνά σε νεαρούς θεατές, μέχρι που οι «Simpsons» κατάφεραν να συνδυάσουν δύο διαφορετικές δημογραφικές ομάδες. Η σειρά είχε αρκετό σαχλό χιούμορ για να εντυπωσιάσει τα παιδιά, ενώ η σάτιρα και η ώριμη θεματολογία της μαζί με έξυπνα αστεία για ενήλικες, τράβηξε ένα μεγαλύτερο ακροατήριο.

Και όλα αυτά έγιναν παρά το γεγονός ότι η σειρά δεν χρησιμοποίησε ποτέ γέλιο κονσέρβα, όπως άλλες κωμικές σειρές της δεκαετίας του 1990, βλέπε Φιλαράκια ή Seinfeld.

Seinfeld (1989 - 1998)

Η εστίαση του «Seinfeld» σε μεμονωμένα σκετσάκια αντί για μια γραμμική αφήγηση είναι αυτό που το κάνει μοναδικό. Οι πρωταγωνιστές Kramer, George, Jerry και Elaine απλά υπάρχουν. Αρνούνται να βελτιώσουν τον εαυτό τους, να εξελιχθούν ή ακόμα και να εκδηλώσουν την παραμικρή επιθυμία για αλλαγή. Οι χαρακτήρες τους είναι διαχρονικοί, διότι αντικατοπτρίζουν τη στασιμότητα που νιώθουμε και μας επιβάλλει η πραγματική ζωή.

Το ωραίο με πολλά επεισόδια του «Seinfeld» είναι ότι δεν παρουσιάζουν τη μεγάλη εικόνα και δεν ασχολούνται με γενικότητες, όπως πολλές άλλες κωμωδίες, αλλά τονίζουν τις πιο πεζές και καθημερινές μας δραστηριότητες, οι οποίες είναι και η πραγματική πηγή της κωμωδίας.

Το «Seinfeld» έχει καθιερωθεί ως μια κωμική σειρά η οποία έχει επίγνωση του εαυτού της, γκρεμίζοντας τον τέταρτο τοίχο με τρόπους που κανείς δεν φανταζόταν ποτέ. Στο τρίτο επεισόδιο της τέταρτης σεζόν, The Pitch, ο Jerry καλείται από το NBC να κάνει τη δική του εκπομπή, στην οποία ο George αποφασίζει αυτόματα ότι θέλει να είναι μέρος. Αυτό είναι που συνέβη στην πραγματικότητα, εκτός από το ότι έτυχε να είναι ο Larry David στη θέση του George Costanza. Σε άλλο επεισόδιο, ο Jerry και η κοπέλα του πιάνονται στα πράσα να φιλιούνται, ενώ παρακολουθούν τη «Λίστα του Σίντλερ». Η σκηνή είναι αναφορά στο γεγονός ότι ο Steven Spielberg παρακολουθούσε την κωμική σειρά, ενώ σκηνοθετούσε την ταινία ορόσημο, για να μπορέσει να αντέξει τα γυρίσματα.

Η σειρά τόλμησε να μιλήσει για θέματα που κανείς άλλος δεν τολμούσε, αλλά το έκανε με τρόπο όχι και τόσο ξεκάθαρο σχετικά με τις αναφορές της. Για παράδειγμα στο επεισόδιο The Contest, η ομάδα συζητά τις «δυσκολίες της αποχής από τον αυνανισμό» χωρίς να αναφερθούν σε αυτό. Στην πραγματικότητα το «Seinfeld» αναφέρθηκε σε πολλά θέματα ταμπού, όπως ο αντισημιτισμός, το queerness, ο αυνανισμός, τα άτομα με αναπηρίες, η πορνογραφία και πολλά άλλα.

Η αποδοχή ηθικά γκρίζων χαρακτήρων ή ακόμα και εντελώς κακόβουλων, έχει τις ρίζες της στο «Seinfeld». Κανένας από αυτούς –ούτε ο Jerry, που υποτίθεται ότι είναι ο καλός της υπόθεσης– δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως αξιοπρεπής. Τέτοιου είδους χαρακτήρες συναντάμε σε μεταγενέστερες σειρές όπως: «Curb Your Enthusiasm», «Veep», «It's Always Sunny in Philadelphia» μέχρι και τον Walter White στο «Breaking Bad».

Οι θεατές δεν ήταν καθόλου ενθουσιασμένοι με το φινάλε, φθάνοντας στο σημείο να αισθανθούν προδομένοι από τη σειρά. Αυτή ήταν, εν μέρει τουλάχιστον, μια σκόπιμη επιλογή και βασικό concept καθ’ όλη τη διάρκειά της. Η σειρά αρνήθηκε να συμβιβασθεί με τους κανόνες και να το παίξει εκ του ασφαλούς, μόνο και μόνο επειδή μπορεί να υπήρχαν κάποιοι που την έβρισκαν ενοχλητική ή προσβλητική.

Υπήρξαν πολύ λίγοι γυναικείοι χαρακτήρες της τηλεόρασης μέχρι τότε, που πλησίαζαν σε ρεαλισμό και ωμότητα την Elaine Benes. Δεν ήταν η ανεξαρτησία της που την έκανε να ξεχωρίζει, αλλά η ιδέα ότι οι γυναίκες στην κωμωδία μπορούσαν να είναι το ίδιο προσβλητικές και αποκρουστικές όσο οποιοσδήποτε άλλος. Και ειδικά, σε μια εποχή που οι γυναίκες δεν αναγνωρίζονταν ως ίσες με τους άνδρες στην κωμωδία και στη σάτιρα.

The Sopranos (1997 – 2007)

Αρκετές εκπομπές είχαν επιχειρήσει στο παρελθόν μια μορφή σειριακής αφήγησης (σε αντίθεση με αυτόνομα επεισόδια), πολύ πριν από τους «Sopranos». Ωστόσο, ήταν οι «Sopranos» που έκαναν αυτήν την ιδέα mainstream και αμέσως μετά όλοι άρχισαν να αφηγούνται σειριακές ιστορίες που απαιτούσαν συνεχή θέαση και γνώση των προηγούμενων επεισοδίων (όπως το «Lost»).

Πριν από τους «Sopranos», η τηλεόραση θεωρούνταν συχνά ένα «ασφαλές» και «φιλικό προς την οικογένεια» μέσο. Ναι, υπήρχαν εκπομπές αποκλειστικά για ενήλικες, αλλά ακόμη και αυτές δεν περιείχαν ποτέ πραγματικά ακατάλληλο ή ανησυχητικό περιεχόμενο.

Ωστόσο, οι «Sopranos» άλλαξαν το τοπίο με συνεχείς βρισιές, έντονο σεξουαλικό περιεχόμενο, γραφικές σκηνές βίας και βαριά χρήση ναρκωτικών. Εκείνη την εποχή, η τηλεόραση επέβαλε εξαιρετικά σκληρούς περιορισμούς σε θέματα όπως το σεξ και ακόμη και οι πιο συνηθισμένες βρισιές απαγορεύονταν αυστηρά. Ήταν ένα σόου που φτιάχτηκε για ενήλικες και ήταν ξεκάθαρο ότι τα παιδιά δεν έπρεπε να την παρακολουθούν.

Οι «Sopranos» έγιναν διάσημοι για το καστ τους και για την εξαιρετική γραφή και ερμηνεία, καθώς κανένας χαρακτήρας δεν απεικονίζεται με ξεκάθαρο καλό ή κακό τρόπο. Ήταν μακράν η πρώτη εκπομπή που τόλμησε να βάλει αντιήρωες ως βασικούς χαρακτήρες και μελετάται μέχρι σήμερα για τον τρόπο που εξερεύνησε βαριά ακαδημαϊκά θέματα, όπως η ανθρώπινη ψυχολογία και ηθική. Η σειρά κατάφερε να νομιμοποιήσει την τηλεόραση ως μια σοβαρή μορφή τέχνης και ακαδημαϊκής αφήγησης.

Αμέσως μετά τους «Sopranos», το HBO κυκλοφόρησε αρκετές σειρές που στόχευαν σε ενήλικο κοινό, όπως το «The Wire», το «Six Feet Under» και το «Deadwood». Το δίκτυο AMC ακολούθησε με το «Mad Men» και το «Breaking Bad», ενώ το δίκτυο FX με το «The Shield».

Αν και οι «Sopranos» δεν ήταν η πρώτη σειρά με θέμα το οργανωμένο έγκλημα, ήταν η πρώτη που το γύρισε με τόσο κινηματογραφικό τρόπο. Πριν από τους «Sopranos», ήταν πολύ εύκολο να εντοπίσεις μια τηλεοπτική εκπομπή, καθώς συχνά φαινόταν φθηνή, τα κουστούμια και τα σκηνικά «βγάζαν μάτι» και η κάμερα ήταν στατική. Αντιθέτως, οι «Sopranos» γυρίστηκαν με πολύ πιο κινηματογραφικό ύφος (ειδικά στις μεταγενέστερες σεζόν). Η κάμερα άρχισε να κινείται, το budget ήταν σαφώς μεγαλύτερο, το μοντάζ ήταν πιο εντυπωσιακό και η φωτογραφία και οι φωτισμοί ήταν πολύ πιο επαγγελματικοί.

Η σειρά έφερε επίσης επανάσταση χάρη στις σεζόν των δεκατριών επεισοδίων της. Αν και αυτό είναι συνηθισμένο σήμερα, ήταν σχεδόν ανήκουστο το 1999, όταν οι εκπομπές δικτύου κυριαρχούσαν και εξασφάλιζαν στους θεατές 20+ επεισόδια ανά σεζόν. Ωστόσο, οι «Sopranos» δεν ήταν το πρώτο δράμα, ούτε καν το πρώτο δράμα του HBO, που περιλάμβανε μικρές σεζόν. Μόλις λίγα χρόνια νωρίτερα, η σειρά «Oz», με θέμα μία φυλακή υψίστης ασφαλείας στη Νέα Υόρκη, έκανε το ντεμπούτο της στο HBO με σεζόν οκτώ επεισοδίων.

Lost (2004 - 2010)

Το 2007, μόλις τρία χρόνια μετά την έναρξη της σειράς, ο Carlton Cuse και ο Damon Lindelof ανακοίνωσαν την ημερομηνία λήξης για το πιο δημοφιλές σόου στην τηλεόραση εκείνης της εποχής. Αντί να αρμέξουν το δημιούργημά τους μέχρι τέλους, πήραν την απόφαση να τελειώσουν το «Lost» μετά την έκτη σεζόν, επιβεβαιώνοντας ότι οι δημιουργοί της σειράς κάνουν κουμάντο και όχι οι μεγάλες εταιρίες παραγωγής.

Η σειριακή αφήγηση που ξεκίνησαν οι «Sopranos» συνεχίστηκε και με το «Lost». Το στιλ αφήγησης του «mystery box» που διαδόθηκε από τον J.J. Abrams και διαιωνίστηκε από τους Lindelof και Cuse, μαζί με τα flashbacks και με τη μη-γραμμική αφήγηση, βοήθησαν ώστε το κοινό να νοιαστεί για τους χαρακτήρες της σειράς. Κάθε αποκάλυψη και κάθε cliffhanger ήταν αφορμή για συζήτηση και το «Lost» έγινε η πρώτη σειρά επιστημονικής φαντασίας (αν μπορείς να την χαρακτηρίσεις έτσι) που μπορούσες να την κουβεντιάσεις άνετα, ακόμα και με τους συναδέλφους σου.

Το «Lost» έκανε πρεμιέρα το 2004. Το Facebook ήταν ακόμη στα σπάργανα, το Twitter απείχε δύο χρόνια από την κυκλοφορία του και το YouTube δεν υπήρχε καν. Ωστόσο, η σειρά αγκαλιάστηκε από τους χρήστες του internet, ωθώντας τους θαυμαστές να ασχοληθούν μαζί του σε φόρουμ και κανάλια IRC, για να συζητήσουν θεωρίες και να συγκεντρώσουν στοιχεία, προσπαθώντας να μαντέψουν τι θα ακολουθήσει. Μιλάμε για τακτικές viral marketing στην αναδυόμενη ψηφιακή εποχή που δεν είχαν προηγούμενο. Δίπλα σε αυτά, ήρθε και κόλλησε επιτυχημένα και το «The Official Lost Podcast» που ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 2005, βοηθώντας τους fans της σειράς με διάφορα tips και behind-the-scenes πληροφορίες. Ακόμη και οι δύο δημιουργοί του «Lost», έβγαιναν συχνά μπροστά στις κάμερες για να εξηγήσουν το δαιδαλώδες σενάριο, με αποτέλεσμα να γίνουν οι ίδιοι με κάποιο τρόπο πρωταγωνιστές. Οι ηθοποιοί δεν ήταν οι μόνοι celebrities της σειράς.

Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της επιτυχίας του «Lost» ήταν το diversity του. Για μια τηλεοπτική σειρά του 2004, το ABC επέλεξε τον Charlie (Άγγλος), τον Mr. Eko (Νιγηριανός), τη Sun και τον Jin (Νοτιοκορεάτες), τον υπέρβαρο Hurley και φυσικά τον πρώην Ιρακινό στρατιώτη, Sayid Jarrah, για βασικούς χαρακτήρες. Με τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή, η παρουσία ενός Ιρακινού χαρακτήρα όπως ο Sayid ήταν μεγάλο ρίσκο, ενώ παράλληλα η σειρά βασίστηκε στους δυνατούς γυναικείους χαρακτήρες της Claire, Kate, Danielle, Juliet, Ana Lucia, Libby, Ilana, Rose και άλλες.

Όταν γίναμε μάρτυρες του αεροπορικού δυστυχήματος στο πιλοτικό επεισόδιο, ήταν προφανές ότι αυτή η σειρά δεν θα έμοιαζε με οτιδήποτε άλλο είχαμε δει στο παρελθόν. Ήταν εξαιρετικά «κινηματογραφική» στα όρια του block-buster και ταίριαξε άψογα με την αυξανόμενη δημοτικότητα της HDTV. Άφθονα ειδικά εφέ, με σκηνικά γυρισμένα στην τροπική ζώνη και μεγάλο καστ γεμάτο σχετικά άγνωστους ηθοποιούς, ήταν μια τεράστια επένδυση-ρίσκο για το ABC. Μόνο το κόστος παραγωγής του πιλοτικού επεισοδίου έφθασε στα 10 εκατομμύρια δολάρια.

Από την πρώτη κιόλας σεζόν, πολλοί επιχείρησαν να το αντιγράψουν, παίρνοντας τεράστιο οικονομικό ρίσκο, για να προσφέρουν υπερθέαμα στο κοινό τους. Το πιλοτικό επεισόδιο του «Boardwalk Empire» ξεπέρασε τα 18 εκατομμύρια δολάρια, το «Sense8» του Netflix κόστισε κατά μέσο όρο 9 εκατομμύρια δολάρια ανά επεισόδιο και το «Game of Thrones» έφθασε να έχει 15 εκατομμύρια budget ανά επεισόδιο στην όγδοη σεζόν του. Έχουν περάσει 13 χρόνια από τότε που το «Lost» ολοκληρώθηκε και, καλώς ή κακώς, η τηλεόραση δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια.