TV + Series

Αντίο, «Ted Lasso». Θα μου λείψεις πολύ.

Λίγοι μπορούν να πάρουν τον δύσκολο δρόμο του και να τα καταφέρουν

41586-784579.jpg
Μάνος Βουλαρίνος
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Ted Lasso: Ο Μάνος Βουλαρίνος γράφει για την ολοκλήρωση της τηλεοπτικής σειράς και τα στοιχεία που την έκαναν να ξεχωρίζει.
© Universal Television

«Ted Lasso»: Ο Μάνος Βουλαρίνος γράφει για την ολοκλήρωση της τηλεοπτικής σειράς και τα στοιχεία που την έκαναν να ξεχωρίζει

Παρότι από τον τίτλο είναι προφανές, προειδοποιώ τους αναγνώστες ότι αυτό το «και μπράβο τους» είναι γραμμένο από κάποιον που απόλαυσε κάθε λεπτό των 34 επεισοδίων του «Ted Lasso» και που θα ήθελε που να γίνουν 134, ακόμα κι αν αυτό κατέληγε σε μια ατελείωτη ανακύκλωση ιδεών (ένα ωραίο σπιτικό φαγητό είναι πάντα απολαυστικό ακριβώς επειδή είναι πάντα το ίδιο), και που δεν τον ενδιαφέρει αν η πρώτη σεζόν είναι αριστουργηματική και αξεπέραστη (που είναι) ή αν η δεύτερη είναι σαφώς κατώτερη (που είναι) ή αν η τρίτη είναι ανώτερη από τη δεύτερη, αλλά και πάλι αναπόφευκτα κατώτερη από την πρώτη (που μάλλον είναι αλλά όπως είπα δεν με ενδιαφέρει). Γιατί όλη η σειρά, ακόμα και στις λιγότερο δυνατές της στιγμές (αδύναμες δεν έχει), ήταν μια από τις πιο ευχάριστες και ανακουφιστικές καλλιτεχνικές εμπειρίες των τελευταίων πολλών ετών. Γιατί κατάφερε, μέσα σε έναν ωκεανό πομπώδους ανοησίας, ρηχής ευφυΐας (από ανθρώπους που μπερδεύουν το βάθος με την ευκολία στις εξυπνάδες), κυνισμού και διαγωνισμού για το βραβείο της πιο καταθλιπτικής περιγραφής της πραγματικότητας, να κάνει τη διαφορά ηρωοποιώντας την καλοσύνη, την αισιοδοξία και την εμπιστοσύνη στους άλλους.

Ο Ted Lasso είναι πρώτα και πάνω από όλα ένας καλός νεράιδος που με το μαγικό του ραβδί φέρνει στη ζωή των καλών ανθρώπων που συναντά την ευτυχία ή ό,τι πιο κοντά σε αυτό μπορούν να αποκτήσουν. Ο κόσμος του είναι ένας κόσμος καλοσύνης στον οποίο το «κακό» υπάρχει ως εξαίρεση και γι’ αυτό είναι καταδικασμένο να ηττηθεί. Προφανώς είναι ένας κόσμος που δεν έχει σχέση με τον πραγματικό αλλά είναι, επιτέλους, ένας κόσμος που σε κάνει να σκέφτεσαι πόσο θα ήθελες να ζεις μέσα του σε αντίθεση με τους (εξίσου ψεύτικους) δυστοπικούς κόσμους που πια είναι πιο κλισέ κι από το χάπι εντ παλιάς ρομαντικής κομεντί.

Χάρη στον Ted Lasso, μπορούσα να παρακολουθήσω κάτι που με έκανε να νιώσω όπως με κάνει να νιώσω μια ζεστή σούπα τον χειμώνα ή ένα ποτήρι παγωμένο νερό το καλοκαίρι. 

Και νομίζω πως αυτό ακριβώς το συναίσθημα, σίγουρα κοινό σε όλους τους φαν της σειράς, ήταν ο βασικός λόγος της επιτυχίας του «Ted Lasso». Γιατί υπάρχουν κι άλλα καλογραμμένα και καλοπαιγμένα και καλοσκηνοθετημένα σίριαλ (εντάξει όχι πολλά, όμως υπάρχουν), αλλά κανένα δεν σε κάνει να νιώθεις σαν παιδάκι που μόλις του έχουν διαβάσει για πρώτη φορά το «Ασχημόπαπο».

Συνεπώς δεν δίνω δεκάρα που η πρώτη σεζόν θα μπορούσε να είναι και η μοναδική (ναι, κι εγώ το είπα αλλά μετά σκέφτηκα ότι ακόμα κι ένας Ted Lasso που δεν πιάνει το άριστα είναι απολαυστικός και σίγουρα προτιμότερος από τον καθόλου Ted Lasso). Δεν με νοιάζουν καθόλου τα ελαττώματα των άλλων δύο. Μου αρκούσε που για 10-12 εβδομάδες μπορούσα να μπαίνω σ’ αυτόν τον ευγενικό και καλοσυνάτο κόσμο, και τώρα θα μου λείψει. Θα μου λείψουν αυτοί οι ήρωες ή μάλλον για να το πω πιο σωστά, θα μου λείψει το ότι δεν θα έχω να περιμένω τα καινούργια τους κατορθώματα. Γιατί τα παλιά τους θα τα δω και θα τα ξαναδώ (και ειδικά εκείνο το τόσο απολαυστικό και τόσο αδικημένο 9ο επισόδειο της 2ης σεζόν). Και κάθε φορά που θα τα βλέπω θα θυμάμαι ότι η ταύτιση της τέχνης με τη δυστυχία και τη μιζέρια όχι μόνο δεν είναι μονόδρομος αλλά μπορεί να είναι και ευκολία. Γιατί λίγοι μπορούν να πάρουν τον δύσκολο δρόμο του Ted Lasso και να τα καταφέρουν. Και μπράβο τους.    

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.