«Ο Στραγγαλιστής της Βοστώνης» με την Κίρα Νάιτλι

Όποιος αγαπάει τα true crime και τη δημοσιογραφία, αλλά ενδιαφέρεται και για τα γυναικεία θέματα, έχει μία απολύτως σίγουρη επιλογή στην τηλεόραση: τον «Στραγγαλιστή της Βοστώνης» («Boston Strangler»), σε σενάριο και σκηνοθεσία του Ματ Ράσκιν, που προβάλλεται στο Disney+. Πρωταγωνιστεί η Κίρα Νάιτλι, στον ρόλο της Λορέτα Μακλάφλιν, μίας επίμονης ρεπόρτερ της εφημερίδας Boston Record-American (μετέπειτα, έως και σήμερα, Boston Herald) στις αρχές της δεκαετίας του ’60.

Η Μακλάφλιν είναι απολύτως δυσαρεστημένη με τη δουλειά της, καθώς βρίσκεται πολύ χαμηλά στην τροφική αλυσίδα της εφημερίδας, σε έναν παραδοσιακά ανδροκρατούμενο χώρο — και ποιος δεν ήταν, άλλωστε… Όμως δεν θα ανεχτεί να κάνει για πολύ ακόμα «γυναικείο ρεπορτάζ» (κοσμικά, κοινωνικά, κριτική για φρυγανιέρες κ.ο.κ.) και, όταν της δοθεί η ευκαιρία, δεν θα την αφήσει να πάει χαμένη. Για την ακρίβεια, δεν θα της δοθεί καν κάποια ευκαιρία: θα τη δημιουργήσει μόνη της. Μόλις σιγουρευτεί ότι έχει ένα μεγάλο θέμα στα χέρια της, θα το κυνηγήσει, θα συγκρουστεί με τη διεύθυνση και το κατεστημένο, θα παλέψει για τα δικαιώματά της, και τελικά θα τα καταφέρει να κάνει επιτέλους «αντρική» δουλειά, δηλαδή κανονικό ρεπορτάζ — ήταν από τις πρώτες δημοσιογράφους που πάλεψαν για αξιοκρατία και ίσα δικαιώματα στον Τύπο, μία πιονέρος.

Το θέμα της μάλιστα, που της χάρισε πολλά πρωτοσέλιδα και μεγάλη δημοσιότητα —και βέβαια πολλές χιλιάδες φύλλα για την εφημερίδα—, ήταν αυτό που εντέλει μονοπώλησε το ενδιαφέρον της δημοσιότητας σε όλη τη χώρα για πολύ καιρό: ήταν οι δεκατρείς (!) συνολικά φόνοι του επονομαζόμενου Στραγγαλιστή της Βοστόνης —έτσι βάφτισε η ίδια τον σίριαλ κίλερ—, ενός διεστραμμένου δολοφόνου γυναικών που άπλωσε πάνω από την πόλη ένα φάσμα τρόμου. Δεκατρείς γυναικοκτονίες μέσα σε ενάμιση μόλις χρόνο: από τον Ιούνιο του 1962 μέχρι τις αρχές Ιανουαρίου του 1964. Οι ηλικίες των θυμάτων ποίκιλλαν. Πέντε γυναίκες ήταν μεταξύ 19 και 23 ετών, μία ήταν 55, μία άλλη 57, τρεις ήταν μεταξύ 65 και 75 ετών, ενώ η μεγαλύτερη ήταν μία 85χρονη γυναίκα. Όλες τους βρέθηκαν κακοποιημένες μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, στραγγαλισμένες, και με έναν «φιόγκο» δεμένο στον λαιμό τους — μια ανατριχιαστική λεπτομέρεια.

Η υπόθεση είναι γνωστή βέβαια, και έχει ξαναγίνει ταινία, και όχι μόνο μία φορά. Μεταξύ άλλων: «The Strangler» (1964, λίγους μήνες μετά τον τελευταίο φόνο), «No Way to Treat a Lady» (1968, διασκευή του ομότιτλου μυθιστορήματος του Γουίλιαμ Γκόλντμαν), «The Boston Strangler» (επίσης το 1968, με τον Τόνι Κέρτις και τον Χένρι Φόντα, διασκευή του ομότιτλου μυθιστορήματος του Τζέρολντ Φρανκ), και «The Boston Strangler – The Untold Story» (2008). Όμως είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε την ιστορία από την αρχή, με όλες της τις λεπτομέρειες, από τη ματιά της δημοσιογράφου-ερευνήτριας και, δευτερευόντως, της αστυνομίας. Και η πρώτη φορά που η ιστορία δίνεται χωρίς προσθήκη μυθιστορηματικών ή σεναριακών αυθαιρεσιών.

Προσοχή: δεν έχουμε να κάνουμε με ένα θρίλερ, ούτε αυτή εδώ είναι μία ταινία του Φίντσερ — αν και οι επιρροές είναι βέβαια εμφανείς, και δεν κρύβονται. Δεν θα δούμε —παρά μόνο ελάχιστα— κυνηγητά και φόνους, ή βία. Έχουμε να κάνουμε με την καθαυτό δημοσιογραφική έρευνα, με τις στρεβλώσεις στον Τύπο, με το γυναικείο ζήτημα, με τα προβλήματα που έβαζε η ίδια η αστυνομία στον εαυτό της, με τα ερωτηματικά για το ποια είναι η αλήθεια, ποιος την κρύβει ή την παραποιεί, ποιος είναι ο δολοφόνος, και πότε, επιτέλους, δεν θα χρειαζόταν να ζουν υπό το κράτος του φόβου οι γυναίκες στη Βοστόνη.

Η Κίρα Νάιτλι είναι εντυπωσιακή. Ο ρόλος τής αρέσει, και τον φοράει σαν κοστούμι επάνω της. Από «ήσυχη» και προβλέψιμη στην αρχή, μία «καλή σύζυγος και μητέρα», θα γίνει δυναμική, ανεξάρτητη, θαρραλέα και επίμονη. Πολύ ωραία και πολύ αληθινή ανάπτυξη χαρακτήρα, που τη βλέπουμε παντού επάνω στη Νάιτλι, από το βλέμμα και το στήσιμό της, μέχρι στα τσιγάρα που καπνίζει και στο ουίσκι που πίνει όταν επιλέγει να μη μείνει στο σπίτι της μαζί με τον σύζυγό της για να δουν τηλεόραση ή να φάνε μαζί με τα πεθερικά, αλλά πηγαίνει στο μπαρ για να συζητήσει κι άλλο την υπόθεση με τη συνάδελφό της. Μαζί της, η επίσης πολύ καλή καρατερίστα Κάρι Κουν στον ρόλο τής εν λόγω συναδέλφου, της επίσης δυναμικής ρεπόρτερ Τζιν Κόουλ. Οι δυο τους έκαναν εκπληκτική δουλειά στην εποχή τους, και υπήρξαν πρωτοπόρες. Η Μακλάφλιν, μάλιστα, ήταν από τους πρώτους δημοσιογράφους που αργότερα έκαναν μεγάλα, σοβαρά ιατρικά ρεπορτάζ για το AIDS.

Ωραία ταινία, γεμάτη ανατροπές, όμορφα (και επίσης «φιντσερικά») φωτογραφημένη, ψυχαγωγική και καταγγελτική: «Οι άντρες σκοτώνουν γυναίκες», λέει ένας ήρωας κάποια στιγμή, κι αυτό είναι μια αλήθεια. Και δεν θα σταματήσουν να τις σκοτώνουν αν η αστυνομία πιάσει αυτόν ή εκείνον τον δολοφόνο γυναικών. Το πρόβλημα θα παραμείνει.