«Fleishman is in trouble»: Sex, Money and the City

Ξεκινήσαμε να βλέπουμε αυτή τη νέα σειρά στο Disney+, το «Fleishman is in trouble». Είχα ακούσει πως θυμίζει Γούντι Άλεν, ενώ ο πρωταγωνιστής της, ο Jesse Eisenberg, έχει παίξει ήδη σε δύο ταινίες του Γούντι Άλεν (παίζοντας, ουσιαστικά, ΤΟΝ Γούντι Άλεν, καθώς ο Γούντι Άλεν παίζει πάντα εκδοχές του νευρωτικού εαυτού του, ή του alter ego του, που όμως είναι ο εαυτός του), στο «To Rome with love» (2012) και στο «Café Society» (2016). Μάλιστα, δεν είναι λίγοι αυτοί που λένε χαριτολογώντας πως ο Eisenberg είναι ο… χαμένος γιος του Γούντι Άλεν. Εβραίοι Νεοϋορκέζοι καλλιτέχνες και οι δύο, που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα σε μια κοινωνία κάπως χαοτική, φτιαγμένη από και για ανθρώπους πιο καπάτσους από αυτούς.

Κάπως έτσι είναι τα πράγματα και με τη νέα αυτή σειρά, που βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα (Random House, 2019) της επίσης Νεοϋορκέζας, επίσης γεννημένης και μεγαλωμένης σε εβραϊκή οικογένειατου Μπρούκλιν, Taffy Brodesser-Akner, βραβευμένης αρθρογράφου, μεταξύ άλλων, των New York Times — αυτό ήταν το πρώτο της βιβλίο, και η σειρά είναι από την αρχή ώς το τέλος δικό της πνευματικό παιδί.

Αγαπώ τον Γούντι Άλεν, χαίρομαι να βλέπω έξυπνες, μοντέρνες κωμωδίες —έστω: dramedy— και ξεκίνησα να βλέπω τη σειρά ήδη με χαμόγελο, απολαμβάνοντας την ήσυχη, καλοκάγαθη, όλο χιούμορ και αυτοσαρκασμό, περσόνα που υποδύεται ο Eisenberg — εδώ στον ρόλο του Τόμπι Φλάισμαν, ενός επιτυχημένου γαστρεντερολόγου σε κλινική της Νέας Υόρκης, παθιασμένου με τη δουλειά του, έξυπνου, διαβασμένου — και προσφάτως χωρισμένου, και χαμένου μέσα στο σύμπαν των dating apps όπου βούτηξε με το κεφάλι. Ωραία αστεία, καλογραμμένοι διάλογοι, εικόνες της μεγαλούπολης όπως την ξέρουμε και τη λατρεύουμε, διάφοροι τύποι αντρών και γυναικών που βγάζουν γέλιο, οι παλιοί φίλοι του Eisenberg από το σχολείο —ένας άντρας και μία γυναίκα— με τους οποίους είχε να ιδωθεί μια ολόκληρη δεκαπενταετία και επιτέλους ξανασυναντιούνται, τα προβλήματα με τα δυο του παιδιά που κρατά κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο κλπ. κλπ. Ωραία σειρά, τη βλέπεις και περνάς καλά.

Και έπειτα, ξαφνικά, κατάλαβα ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μια τυπική κωμωδία εδώ. Πόσο δε μάλλον με μια «κωμωδία παρεξηγήσεων», με σαχλά αστειάκια που εμένα μού αρέσουν πολύ και γελάω πάντα μαζί τους. Αλλά ,όχι, αυτό δεν είναι ένα έργο απλώς για να γελάσεις και να περάσεις την ώρα σου. Μόνο τέτοιο δεν είναι. Πράγμα που με τάραξε κάπως — γιατί εγώ, ξαναλέω, θέλω να βλέπω έργα για να περνάω την ώρα μου. Ενώ το «Fleishman is in trouble» είναι μια κωμωδία που σε κάνει να σκέφτεσαι. Με συνέπεια να σε αγχώνει.

H δωδεκάχρονη κόρη του πρωταγωνιστή αρνείται να μπει σε λεωφορείο, γιατί τα λεωφορεία είναι για την πλέμπα, για τους φτωχούς. Ένα σπίτι στο Μανχάταν μπορεί να μοιάζει κάπως σαν το δικό μου στην Κάτω Τούμπα στα μάτια μιας συγκεκριμένης κατηγορίας ανθρώπων. Ένας ευτυχισμένος γάμος μπορεί να κυλήσει στην ανυποληψία χωρίς να το καταλάβεις — ή επειδή δεν θέλεις να το καταλάβεις. Άνθρωποι που μέχρι χθες ήσασταν όλη μέρα μαζί αποξενώνονται από τη ζωή σου γιατί η ζωή είναι πολύ δύσκολη και ζόρικη για να τη χειριστείς. Κάποιοι επιλέγουν να χειρίζονται τους άλλους σαν να είναι μαριονέτες, γιατί είναι η φύση τους τέτοια. Κάποιοι πετυχαίνουν στη ζωή και στη δουλειά τους και στα πάντα. Κάποιοι πάλι όχι: αποτυχαίνουν στα πάντα. Κάποιοι θεωρούν αποτυχημένο έναν άνθρωπο που τα έχει όλα, και που επιλέγει να προσφέρει σ’ αυτό που λέμε «κοινωνικό σύνολο». Κάποια ζευγάρια σταματούν ξαφνικά να κάνουν μεγάλες βόλτες στο πάρκο: από τη μια στιγμή στην άλλη. Κάποιοι επιλέγουν να προσανατολίσουν τα παιδιά τους στον δικό τους δρόμο — ανεξάρτητα από τον δρόμο που θέλουν να πάρουν τα ίδια τα παιδιά. Και κάποιοι καταλήγουν να κοιμούνται στο πάρκο, όχι από (οικονομική) ανάγκη, αλλά από επιλογή. Ή επειδή έσπασαν τα νεύρα τους. Ή επειδή νιώθουν ότι απέτυχαν. Ή επειδή κατάλαβαν πως ο δρόμος τους έφτανε μόνο μέχρι εδώ, τελικά.

Θα πει κανείς, διαβάζοντάς τα αυτά, πως έχουμε να κάνουμε με την επιτομή τού first world’s problems, σωστά; Ναι, εννοείται. Γιατί όχι; Αν κάτι κάνουν καλά σ’ αυτή τη σειρά —και βασικά κάνουν πολλά πράγματα καλά σ’ αυτή τη σειρά— είναι η ζωντανή απεικόνιση των χαρακτήρων. Τους βλέπουμε να μεγαλώνουν και να ωριμάζουν και να αλλάζουν μπροστά μας, και αυτό είναι πάντα πολύ-πολύ καλό στη μυθοπλασία. Μάλιστα, εύκολα ταυτιζόμαστε με κάποιους, και ακόμη πιο εύκολα διαλέγουμε στρατόπεδα.

Για παράδειγμα, η Λίμπι (Lizzy Caplan). Είναι γλυκιά, χαριτωμένη, μελαγχολική, είναι έξυπνη και έχει βγάλει και ένα βιβλίο πριν από μια δεκαετία, αλλά τα τελευταία δύο χρόνια δεν κατάφερε να πουλήσει ούτε ένα άρθρο, δεν γράφει πια στα περιοδικά όπως έκανε παλαιότερα, έχει σβηστεί από τον χάρτη, και —damn— μετακόμισε από το Μπρούκλιν στα προάστια, και μένει πια εκεί, σε ένα μεγάλο και όμορφο σπίτι, μεν, αλλά…αλλά τι να το κάνεις: είναι στο χωριό…

Ενώ, από την άλλη, αντιπαθούμε αμέσως τη σύζυγο του Jesse Eisenberg, τη Ρέιτσελ (Claire Danes). Η Ρέιτσελ σκέφτεται μόνο τον εαυτό της, κάνει τον άντρα της ό,τι θέλει, του φορτώνει τα παιδιά τους, νοιάζεται μόνο για την καριέρα της, αδιαφορεί για τη δική του δουλειά, θέλει όλο και μεγαλύτερο σπίτι, θέλει εξοχικό, θέλει το πιο ακριβό αμάξι, θέλει, θέλει, θέλει. Κι εμείς θέλουμε να τη δείρουμε.

Ή μήπως όχι;… Λοιπόν: ΟΧΙ. Η Ρέιτσελ είναι ο πιο kick ass χαρακτήρας της σειράς, μια δυναμική γυναίκα που αγαπά τη δουλειά της, είναι παθιασμένη μ’ αυτό που κάνει, έχει να αντιμετωπίσει τα ίδια προβλήματα με τους άντρες συναδέλφους της αλλά επί 10, έχει ένα άξεστο αφεντικό που της την πέφτει, όταν του λέει να πάρει τα κουλά του εκείνος τής στερεί την προαγωγή που δικαιούτο και τη δίνει σε έναν γελοίο τύπο, και, ναι, άπαξ και μπορεί να προχωρήσει μόνη της ψηλά, πολύ καλά θα κάνει και θα προχωρήσει, και πολύ καλά θα κάνει που θα διεκδικήσει από κει και πέρα και ό,τι γουστάρει και αγαπά. Το ακριβότερο σχολείο για τα παιδιά της; Ναι. Είναι ανόητο να γράφεις τα παιδιά σου στο ακριβότερο σχολείο; Ναι, προφανώς και είναι —βασικά είναι γελοίο. Αλλά η Ρέιτσελ το θέλει γιατί το κατάφερε μόνη της. Δεν θα μας ρωτήσει.

Πολύ ωραία σειρά, που αργήσαμε κάπως να καταλάβουμε ότι είναι φεμινιστική με έναν ώριμο, σύγχρονο, σέξι και μελαγχολικό τρόπο. Και γλυκόπικρη μαζί — όπως η ζωή, στην πόλη. Όπως ο Γούντι Άλεν.