«The Last of Us» στο ΗΒΟ: Πανδημία, ζόμπι, βία, πείνα, θάνατος… και, στο περιθώριο, ένας έρωτας που ανθίζει και λάμπει
Συμβαίνει κάτι πολύ ιδιαίτερο σε αυτήν τη μεταφορά ενός δημοφιλούς video game στην τηλεόραση: αντί οι δημιουργοί της απλώς να το πάρουν από την κονσόλα και να το εγκαταστήσουν στη μικρή οθόνη του σαλονιού μας, επιλέγουν να πάρουν τον τηλεθεατή και να τον «μετακομίσουν» στο σύμπαν του video game.
Αυτό μάλλον δεν έχει προηγούμενο στις τέτοιες διασκευές. Εξού και, μολονότι στο «The Last of Us» έχουμε να κάνουμε με μία μετα-αποκαλυπτική σειρά τρόμου με ελάχιστους επιζήσαντες και πολλά ζόμπι, δεν υπάρχει εδώ τίποτε που να μας θυμίζει το «The Walking Dead», ας πούμε (που αρχικά ήταν κόμικς), πόσο δε μάλλον το «Resident Evil» (που αρχικά ήταν game). Αντίθετα, έχουμε να κάνουμε με το σύμπαν τού «The Road» περισσότερο ή του «Children of Men» (που αμφότερα είναι διασκευές μυθιστορημάτων), για να αναφέρουμε μόνο δύο πολύ σημαντικά φιλμ του είδους.
Έτσι, οι Νιλ Ντράκμαν (συνδημιουργός του game) και Κρεγκ Μέιζιν (που μας έδωσε το εκπληκτικό «Chernobyl») κάνουν κάτι απολύτως καινούργιο εδώ, αναλαμβάνοντας ένα πολύ μεγάλο ρίσκο – και το κάνουν μάλιστα δουλεύοντας μέσα στην πανδημία, ξέροντας πως η σειρά τους θα απευθυνθεί σε ένα κοινό που, πλέον, ΞΕΡΕΙ. Δεν έχουμε να κάνουμε με ένα τσούρμο διασκεδαστικά ζόμπι εδώ που γυρνάνε δεξιά-αριστερά και τα σκοτώνουμε όταν δεν μας δαγκώνουν. Έχουμε να κάνουμε με τον ζόφο, period. Ψέματα: έχουμε να κάνουμε και με το πώς μπορούμε να διατηρήσουμε την ανθρωπιά μας (όση έχουμε) και τις αξίες μας (αν έχουμε) μέσα σε ένα τέλειο περιβάλλον ζόφου – ή να γνωρίσουμε και καινούργιες: η κρίση, και τα ζόμπι, σαν κινητήριος μοχλός, όχι της κοινωνίας, αλλά του εαυτού μας.
Το game πρωτοκυκλοφόρησε από τη Sony και τη Naughty Dog το 2013 για το PlayStation και έγινε μεγάλη επιτυχία. Η σειρά το ακολουθεί πιστά – προσθέτοντας απλώς στο υλικό του δύο επιπλέον «επεισόδια», για να δώσει βάθος (και origin story) σε ισάριθμους χαρακτήρες. Από την άλλη, οι δημιουργοί της σειράς δεν ακολούθησαν την πεπατημένη, αλλά πήραν άλλο ένα ρίσκο: αντί να απλώσουν την ιστορία τους σε εννέα επεισόδια, φρόντισαν να μας δώσουν εννέα «κλειστές» ιστορίες, σαν εννέα μεγάλου μήκους σεκάνς, ή σαν εννέα μικρού μήκους ταινίες – ή όχι και τόσο μικρού, εδώ που τα λέμε, μιας και το πρώτο επεισόδιο έχει διάρκεια 1 ώρα και 20 λεπτά και το τρίτο 1 ώρα και 15 λεπτά.
Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε τον άψογο (η πιο 10/10 επιλογή) Πέδρο «The Mandalorian» Πασκάλ σαν Τζόελ και τη νεαρή Μπέλα Ράμσεϊ σαν Έλι, που έχει όλο το καλλιτεχνικό μέλλον μπροστά της: θα θριαμβεύσει. Πολλοί θα τη θυμηθούν από την πρώτη της δουλειά στο «Game of Thrones», σαν Λυάννα Μόρμοντ – στο οποίο άλλωστε έπαιξε και ο Πέδρο Πασκάλ, αλλά σε διαφορετικές σεζόν ο καθένας τους. Όλη η ιστορία γυρνάει, λοιπόν, γύρω τους – αλλά και όχι πάντα.
Ο κόσμος έχει καταστραφεί ολοσχερώς από μία τρομερή πανδημία που αφάνισε την ανθρωπότητα. Όσοι δεν πέθαναν, έχουν γίνει ζόμπι. Κάποιες πόλεις έχουν μετατραπεί σε περίκλειστες Ζώνες Καραντίνας, και έχουν εγκαταστήσει αυταρχικού τύπου στρατοκρατούμενες «κυβερνήσεις» για τους ελάχιστους επιζώντες. Οι πόροι είναι ελάχιστοι, ο κόσμος πεινάει, οι κίνδυνοι είναι τρομεροί, η βία βασιλεύει, η καταπίεση είναι από κάθε άποψη ανυπόφορη – και οι αντάρτες αναπόφευκτοι. Ο Τζόελ είναι κοντά στους αντάρτες, αλλά κυρίως είναι τρόπον τινά μαυραγορίτης: φέρνει αγαθά από έξω μέσα στην πόλη, τη Βοστόνη, και τα ανταλλάσσει. Κάπου έξω από τη Ζώνη Καραντίνας υπάρχει ένα στρατηγείο των ανταρτών, των Fireflies, ενώ φήμες μιλούν για μία λύση στο πρόβλημα της πανδημίας που μπορεί να βρεθεί κάπου στη Δύση. Ώσπου, ξαφνικά, ένα κορίτσι δέχεται επίθεση από ένα ζόμπι – αλλά, παραδόξως, ΔΕΝ γίνεται κι αυτή ζόμπι. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Μήπως κρύβει μέσα της το μυστικό για ένα εμβόλιο, μια θεραπεία; Ίσως… Με τα πολλά, ο Τζόελ θα αναλάβει να μεταφέρει δυτικά την Έλι, αν και δεν το θέλει. Και, μαζί, θα ζήσουν μία σειρά από μεγάλες περιπέτειες. Και θα ανακαλύψουν πράγματα για τον εαυτό τους, και για τον κόσμο. Και εμείς, μαζί τους, θα ανακαλύψουμε πράγματα για τον δικό μας εαυτό, και για το σήμερα. (Αυτό είναι άλλωστε το ζητούμενο με τον Τρόμο και την Επιστημονική Φαντασία).
Είδαμε μόνο τα τρία πρώτα επεισόδια και είμαστε πλέον φαν της σειράς, που είναι από πολύ καλή έως άψογη σε όλα της. Οι ρυθμοί της σε παρασύρουν στην αργόσυρτη δίνη τους, η σκηνογραφία σού κόβει την ανάσα, η ένταση ανάμεσα στους χαρακτήρες περνά και σε σένα, η μουσική είναι υποβλητική και, συχνά, ανατριχιαστική (είναι η ίδια από το game, ξανακοιταγμένη), και τα ζόμπι είναι απλώς από άλλο πλανήτη. (Αλλά μην περιμένετε πολλά ζόμπι: το «The Last of Us» δεν είναι άλλο ένα «The Walking Dead». Θα δείτε λίγα και καλά).
Μέχρι που φτάνουμε στο Επεισόδιο 3. Το Επεισόδιο 3, λοιπόν, από το «The Last of Us» είναι μία ταινία από μόνη της, και είναι μια ταινία που έκανε την πέτσα μας να σηκωθεί, μας έβγαλε από την άνεση του καναπέ και του κρασιού που πίναμε, άνοιξε το στόμα μας μια πιθαμή και, ναι, μας έκανε να κλάψουμε. Όλους. Πολύ. Η ιστορία του Μπιλ και του Φρανκ δεν είναι απλώς γεμάτη ανατροπές που ΔΕΝ τις περιμένεις: είναι και η πιο ωραία ιστορία αγάπης που είδατε εδώ και ΠΟΛΥ καιρό. Και, δικαιωματικά, μία από τις πιο πρωτότυπες που μπορούμε να σκεφτούμε. Ακόμη και χιόνια να προβάλλουν στα επόμενα έξι επεισόδια οι παραγωγοί, το «The Last of Us» είναι ένα έπος και μόνο για αυτό το επεισόδιο.
Πλάνα με πρωταγωνιστή τον βασιλιά του ροκ εν ρολ, το ποδόσφαιρο μέσα από τις ισπανίδες αθλήτριες που άλλαξαν τους κανόνες και ο Iron Mike στο ρινγκ μετά από 19 χρόνια
15°
