TV + Series

The Lying Life of Adults στο Netflix: Στην Elena Ferrante πάει πολύ η τηλεόραση

H τηλεοπτική μεταφορά του μυθιστορήματος «Η απατηλή ζωή των ενηλίκων» αποδεικνύεται, οριακά, καλύτερη από το βιβλίο και σφραγίζει την επιτυχία της μυστηριώδους συγγραφέα

tania-skrapaliori.jpg
Τάνια Σκραπαλιώρη
4’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
«Η απατηλή ζωή των ενηλίκων»: Η τηλεοπτική μεταφορά του μυθιστορήματος της Έλενα Φεράντε στη σειρά του Netflix με τις Giordana Marengo και Valeria Golino.
© Netflix

«Η απατηλή ζωή των ενηλίκων»: Η τηλεοπτική μεταφορά του μυθιστορήματος της Έλενα Φεράντε στη σειρά του Netflix με τις Giordana Marengo και Valeria Golino.

O άγραφος βιβλιοφιλικός κανόνας σχετικά με τις κινηματογραφικές και τηλεοπτικές μεταφορές εκείνων των βιβλίων που φέρουν την χρυσή προοπτική της οπτικοποίησης μας λέει ότι σπάνια μια ταινία ή μια τηλεοπτική σειρά μπορεί να συγκριθεί ουσιαστικά πόσο μάλλον να ξεπεράσει το ίδιο το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε – τουλάχιστον για τους ορκισμένους βιβλιόφιλους. Και είναι αυτό το στενό περιθώριο επιτυχίας των οπτικοακουστικών μεταφορών που δίνει προστιθέμενη αξία στις εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα με τον φακό να φωτίζει τις σελίδες με εικόνες, μήκη και πλάτη που δεν βρήκαν τους κατάλληλους χάρτινους διαύλους επικοινωνίας.

«Η απατηλή ζωή των ενηλίκων»: Η τηλεοπτική μεταφορά του μυθιστορήματος της Έλενα Φεράντε στη σειρά του Netflix με τις Giordana Marengo και Valeria Golino.
© Netflix

Μια τέτοια εξαιρετική περίπτωση είναι και η τηλεοπτική μεταφορά του τελευταίου μυθιστορήματος της συγγραφέως – φαινόμενο, Elena Ferrante, με τίτλο «Η απατηλή ζωή των ενηλίκων» (πρωτότυπος τίτλος: “La vita bugiarda degli adulti”) που πρωτοδημοσιεύθηκε το 2019 και κυκλοφορεί σε ελληνική μετάφραση της Δήμητρας Δότση, από τις εκδόσεις Πατάκη. Ο λογοτεχνικός μύθος της Ferrante, χτισμένος τόσο στον λογοτεχνικό πυρήνα του έργου της και στην σαρωτική επιτυχία της σειράς βιβλίων “My Brilliant Friend” ή αλλιώς γνωστών ως η Τετραλογία της Νάπολης (τα οποία έχουν πουλήσει πάνω από 11 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως και έχουν επίσης μεταφερθεί στην τηλεόραση στην ομώνυμη, αψεγάδιαστη παραγωγή του BBC)  όσο και στην περιφέρεια του μυστηρίου της ανωνυμίας της την οποία έχει θαυμαστά καταφέρει να διατηρήσει πίσω από το ψευδώνυμο alias της από την πρώτη της εμφάνιση το 1992 μέχρι και σήμερα, είναι κάτι παραπάνω από αρκετός για να προσφέρει επαρκή τεκμηρίωση ακόμα και σε λιγότερο επιτυχημένες νουβέλες, όπως το «Η απατηλή ζωή των ενηλίκων» -χωρίς αυτός ο χαρακτηρισμός, βέβαια, να υπαινίσσεται ένα αναξιόλογο πόνημα, απλώς ένα μειονέκτημα βάθους σε σχέση με την εντυπωσιακά πολύπτυχη τοιχογραφία της Νάπολης του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα και την εμβριθή ψυχογραφία τριών και τεσσάρων γενεών χαρακτήρων, αρετές με τις οποίες μας είχε καλομάθει η Ferrante με τα βιβλία της Τετραλογίας. Ωστόσο, αυτό το τελευταίο επεισόδιο μιας λογοτεχνικής καριέρας που θα μπορούσε από μόνη της να αποτελεί αντικείμενο κινηματογραφικής ταινίας, έρχεται να αναδειχθεί στο επίπεδο που αρμόζει στη συγγραφέα του μέσα από τα καρέ της τηλεοπτικής σειράς έξι επεισοδίων του Netflix σε σκηνοθεσία Edoardo de Angelis.

Η υπόθεση -τόσο στο βιβλίο όσο και στη σειρά- απλή και καθαρόαιμα «φερραντική»: η coming-of-age ιστορία ενός έφηβου κοριτσιού στη Νάπολη των πρώιμων 90s που προσπαθεί να πλοηγηθεί στο ενήλικο χάος της οικογένειάς της και των περιφερειακών της γνώριμων, με αιχμή του δόρατος την περιπετειώδη σύνδεση της με το οικογενειακό «μαύρο πρόβατο», την αδελφή του πατέρα της, με την οποία εκείνος έχει διακόψει διπλωματικές σχέσεις. Μυστικά και ψέματα, ερωτικά τρίγωνα, απωθημένα, γάμοι και διαζύγια, κοριτσίστικες φιλίες και κοριτσίστικοι ανταγωνισμοί, αδέξιες και επιδέξιες νεανικές κοινωνικές επαφές, σεξουαλική αφύπνιση και εξερεύνηση, θρησκεία, πολιτική ιδεολογία κι ένα βραχιόλι – κειμήλιο που αλλάζει συνεχώς χέρια στον ρόλο ενός καταραμένου οικογενειακού ιερού δισκοπότηρου συνθέτουν το μωσαϊκό του φόντου της πρώτης νεότητας της Giovanna (ή Giova ή Gianni), της ηρωίδας της Elena Ferrante, την οποία στη σειρά ενσαρκώνει εντυπωσιακά και με άφθονο προσωπικό στιλ η πρωτοεμφανιζόμενη Giordana Marengo. Ο Edoardo de Angelis, πιστός στην αποσπασματική αφήγηση της Ferrante, παίρνει τα θραύσματα αυτής της ιστορίας ενηλικίωσης, τα λουστράρει με vingate pop αισθητική και τα απελευθερώνει στον ουρανό της σειράς όπου πετάνε με νέα φτερά, ολοκληρώνοντας σε πολλές περιπτώσεις, με τον καλύτερο, τρόπο τις -μάλλον σκόπιμα- ημιτελείς περιγραφές της συγγραφέως. Παράλληλα κομβικοί χαρακτήρες του βιβλίου παίρνουν τηλεοπτική σάρκα και οστά με αξιοσημείωτες διαφορές σε σχέση με την αναγνωστική εντύπωσή τους, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη συμπρωταγωνιστική φιγούρα της Θείας Vittoria (Valeria Golino), ένα αταξινόμητο πλάσμα που μοιάζει να αλλάζει χρώμα ανάλογα με το ποιος αναλαμβάνει να την περιγράψει, μια γυναίκα που ισορροπεί στις κόψεις του προσωπικού της τραύματος, του οπίου της θρησκείας, της λαϊκής γειτονιάς στην οποία ξέμεινε για μια ζωή και της αφοπλιστικής ειλικρίνειας με την οποία οπλίζονται αυτές οι λαϊκές γειτονιές ενάντια στη νεοφώτιστη ιντελιγκέντσια που έχει γεννηθεί από τους κόλπους της, με την τηλεοπτική σειρά να γέρνει σαφώς υπέρ του θετικού προσήμου του χαρακτήρα της – σε αντίθεση με την επιεικώς αμφιλεγόμενη επίγευση του βιβλίου.

«Η απατηλή ζωή των ενηλίκων»: Η τηλεοπτική μεταφορά του μυθιστορήματος της Έλενα Φεράντε στη σειρά του Netflix με τις Giordana Marengo και Valeria Golino.
© Netflix

Αν και η Elena Ferrante είναι θιασώτης της άποψης ότι ένα βιβλίο «από τη στιγμή που γράφεται παύει να χρειάζεται τον συγγραφέα του» περιφρουρεί το υλικό της συμμετέχοντας ενεργά και σε αυτήν την τηλεοπτική μεταφορά, ως screenwriter του πρώτου επεισοδίου, όπως είχε, άλλωστε, κάνει και για την τηλεοπτική σειρά “My Brilliant Friend”. Ενώ όμως το τελευταίο διακρίνεται από την άψογη, κλασσικής κινηματογραφικής αισθητικής και εντυπωσιακής ακρίβειας και αληθοφάνειας απεικόνιση των ενδελεχών περιγραφών ανθρώπων, καταστάσεων και σκηνικών που καταλαμβάνουν τα τέσσερα βιβλία της Τετραλογίας, το “The Lying Life of Adults” βαδίζει σε μια πιο αυτόνομη και εκρηκτική οδό, με πολλές ευπρόσδεκτες πρωτοβουλίες περαιτέρω μυθοπλαστικής ανάπτυξης. Οι αξιοσημείωτες σκηνοθετικές συνεισφορές του de Angelis -βλέπε για παράδειγμα τη χριστουγεννιάτικη γιορτή της εκκλησίας στο επεισόδιο 3 ή τα ποιητικά μονοπλάνα του προτελευταίου επεισοδίου- σε συνδυασμό με την πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά του μουσικού επιμελητή Giovanni Guardi δημιουργούν ένα νέο χώρο στην καρδιά του μυθιστορήματος. έναν χώρο στον οποίο έχεις την αίσθηση ότι έχει επιστρέψει ο δημιουργός για να χρωματίσει μια επιμελώς ημιτελή ιχνογραφία, γυρνώντας το αρχικό του έργο τα μέσα έξω. Και αν μη τι άλλο αν προσθέσεις το ράθυμα παιχνιδιάρικο “The Lying Life of Adults” στο από κάθε άποψη τέλεια καμωμένο τηλεοπτικό “My Briliant Friend” το άθροισμα θα σε οδηγήσει σε ένα αναπόδραστο συμπέρασμα: Στην Elena Ferrante πάει πάρα πολύ η τηλεόραση.

The Lying Life of Adults | Official Trailer | Netflix

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.