Τα «Κορίτσια του Ντέρι» θα σας κάνουν να βάλετε Undertones και Cranberries στο repeat

Καλωσήρθατε στο Λόντοντερι ή και σκέτο Ντέρι, την πέμπτη σε μέγεθος πόλη της Βόρειας Ιρλανδίας. Δεκαετία του ’90, οι Έριν Κουίν και η πρώτη ξαδέφη της Όρλα Μακούλ, μαζί με την Κλερ Ντέβλιν και τη Μισέλ Μαλόν φοιτούν στο καθολικό σχολείο θηλέων «Η Άσπιλη Κυρά μας». Αυτές είναι τα κορίτσια του Ντέρι και αυτό συμβαίνει στην πόλη τους: κωλόκαιρος και βία· ο αγγλικός στρατός κατοχής και τα πιστόλια του IRA ανταλλάσουν σφαίρες και διαγωνίζονται στο ποιος θα πρωτοεξοντώσει ποιον· τα μπλόκα στους δρόμους είναι απανωτά, το καθημερινό δελτίο βίας στην τηλεόραση καταγράφει τα συμβάντα. 

Το Ντέρι εκείνης της εποχής, μια θλιβερή, ανθυγεινή και σκληρή πόλη, δεν προσφέρεται ούτε για μεγάλα όνειρα, ούτε για τρελούς έρωτες. Τα κορίτσια ασφυκτιούν, πιέζονται, η Έριν γράφει ποίηση και επιθυμεί να κάνει λογοτεχνική καριέρα, η Μισέλ φαντασιώνεται φασώματα και αχαλίνωτο σεξ, η Κλερ ψάχνει να βρει το λεσβιακό της ταίρι και η Όρλα ζει σε έναν ολόδικό της κόσμο, προφανώς επηρεασμένη από την αλαφροΐσκιωτη μάνα της, που ολημερίς και ολυνυχτίς βάφεται, στολίζεται και καλλωπίζεται, γιατί τελικά μόνο με το τίποτα περνούν οι μέρες σε τέτοιες πληκτικές επαρχίες. Τα «Κορίτσια του Ντέρι», μια σειρά ενηλικίωσης, τρυφερή και γλυκόπικρη όσο το «Sex Education», πρόσφατα ολοκλήρωσε με τον τρίτο κύκλο της. Όταν λένε ολοκλήρωσε, οι παραγωγοί τον εννοούν, άλλοι κύκλοι και συνέχεια δεν θα υπάρξει, αφού στην πραγματική ζωή, οι πρωταγωνίστριες που ενσαρκώνουν τις έφηβες του σεναρίου κοντεύουν πλέον να τριανταρίσουν, αδύνατον επομένως να συνεχίσουν να υποκρίνονται τις παιδούλες.

Τι έχουμε όμως εδώ; Και γιατί πρόσφατα τα πρόσωπα των ηρωίδων έγιναν mural στο Ντέρι, που, λόγω της τρομερής επιτυχίας της σειράς, στην πόλη έφτασε να γίνεται ως και προσκυνηματικός τουρισμός στους δρόμους που γυρίστηκε η σειρά; 

Οι εξοικειωμένοι με την πανκ και ίντι μουσική iρλανδική κουλτούρα μπορούν να καταλάβουν αμέσως τη φιλοσοφία και το πνεύμα της, μέσω των δυο εμβληματικών τραγουδιών που σκοράρουν σε επανάληψη και στους τρεις κύκλους. Το «Teenage Dreams (So Hard to Kick)» των Undertones και το «Dreams» των Cranberries είναι δυο αξεπέραστοι ύμνοι, παγκόσμια πλέον χιτ, που οι στίχοι τους αποτελούν κινητήρια δύναμη για την εξέλιξη της πλοκής. Η ιστορία βασίζεται στις αναμνήσεις (αυτοβιογραφία) της 39χρονης σήμερα σεναριογράφου, Λίζα ΜαΓκι, που προφανέστατα καθ’όλη τη διάρκεια της εφηβείας της έλιωσε στο πικάπ της αυτά τα δυο τραγούδια. Μέσα τους, παρά τη χρονική διαφορά τους, το πρώτο στα τέλη των σέβεντις και το δεύτερο στα μέσα των νάιντις, κρύβεται το ίδιο μήνυμα: κανένας δεν μπορεί να τσαλακώσει τα εφηβικά όνειρα αλλά και είναι αδύνατον να πάψεις να μεγαλώνεις. Η παραδοχή είναι μελαγχολική και αδυσώπητα αληθινή, όπως την περιγράφει η Ντολόρες Ο΄ Ριόρνταν: Oh, my life is changing everyday, in any possible way. Τα Κορίτσια του Ντέρι, από τη μια, δραπετεύουν από τα σπίτια τους για να δουν τους Take That live στο Μπέλφαστ ή κάνουν τα πάντα για να βρουν εισιτήριο για το σόου του Norman (the funk soul brother) Cook, που έρχεται στην πόλη τους, ονειρεύονται την ελευθερία που χαρίζει η ενηλικίωση, όμως, από την άλλη, αγαπούν τόσο πολύ τις οικογένειές τους και ας τους καταπιέζει το βασικό κύτταρο της ζωής τους. 

Το σπίτι που κατοικούν οι Έριν και Όρλα είναι σκέτο τρελοκομείο, ο παππούς-πεθερός μισεί τον γαμπρό, που τον θεωρεί λίγο για την κόρη του, οι μαμάδες-θείες είναι στην κόντρα με τα υπόλοιπα σόγια, τακτικά επισκέπτεται το σαλόνι τους μια πινακοθήκη αφόρητα πληκτικών τύπων και όλοι μαζί βλέπουν τις ταραχές στους δρόμους από την τηλεόραση. Όμως, κατά τα βάθος, όλοι αυτοί οι «μεγάλοι» είναι υποστηρικτικοί ή, ενώ θυμώνουν με τις σκανδαλιές τους, ταυτόχρονα κλείνουν και το ματάκι στα τέσσερα φυντάνια. Ακόμα και η δήθεν άτεγκτη και αυστηρή καλόγρια-διευθύντρια της «Άσπιλης Κυρά μας», κατά βάθος, ίσως και να θέλει να τους πει πως η ενηλικίωση είναι ένα σφαγείο. 

Οικογενειακές σχέσεις, φύλο, σεξουαλική ταυτότητα, φιλία, συντροφικότητα, περιπέτεια και όνειρα: αυτό είναι το χαρμάνι που τόσο έξοχα μπλεντάρισε η σεναριογράφος Λίζα ΜακΓκι, κοτσάροντας και άλλους υπέροχους χαρακτήρες, όπως η σπασίκλω συμμαθήτρια των κοριτσιών Τζένι Τζόις, που ενσαρκώνει όσα (εμετός!) δεν θέλουν να γίνουν οι τέσσερις του Ντέρι: ψωνάρες, νεόπλουτες, υποκρίτριες, γλείφτρες και παρατρεχάμενες του νόμου. 

Και να και ένα αγόρι, ο Τζέιμς Μακγουάιρ, ξάδελφος της Κλερ, που μπαίνει στην κομπανία και τρώει συνεχώς μπούλιν (είσαι Αγγλος, άρα είσαι γκέι, όχι δεν είμαι!, όχι είσαι!) από την κοριτσοπαρέα, αλλά δεν λέει να ξεκολλήσει από κοντά τους. 

Ξεκαρδιστικό, τσαμπουκαλεμένο, ατίθασο, βωμόλοχο, βάνδαλο και γλυκά παραβατικό, γεμάτο σπαρταριστά μικρά επεισόδια-γκαγκς μέσα στα επεισόδια (τα κορίτσια προσκαλούν την Τσέλσι Κλίντον να περάσει μια μέρα μαζί τους στο παλιοχώρι τους), το «Derry Girls» δεν πρέπει να σας ξεγελάσει με την αθωότητα και την εφηβική ανεμελιά του. Σε όλη τη διάρκεια των κύκλων η πολιτική ματιά είναι παρούσα, και ειδικά στον τελικό τρίτο, εδώ που το τέλος της εφηβείας των κοριτσιών συμπίπτει με την περίοδο του δημοψηφίσματος για την ένωση ή όχι της Ιρλανδίας, το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: τέλος με τα μίση, η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι διχαστική.

Άλλωστε, επί τούτου, εκτός από το «Dreams (never quite as it seems)» είναι και το τραγούδι «Zombie», πάλι των Cranberries, που δυναμώνει και τη στάση και την ξεκάθαρη ματιά της παρέας: peace, love, understanding. Τρεις κύκλοι με 19 συνολικά επεισόδια που είναι αδύνατον να μην τα δεις σε συνθήκη binge watching. Καλή σας διασκέδαση με το «Derry Girls» και καλωσήρθατε στο Ντέρι, εδώ που τίποτα και κανένας δεν μπορεί να σταματήσει τα εφηβικά όνειρα.