Καμπαμαρού: Το anime που αγαπήθηκε στην Ελλάδα, έγινε 39 ετών (βίντεο)

«Το Καμπαμαρού μπαμπά. Θέλω να δω το Καμπαμαρού!». Το αυτοκόλλητο στη VHS κασέτα έγραφε «Το παιδί νίντζα» αλλά στο παιδικό μυαλό ήταν πάντα ο Καμπαμαρού.

Πέρασαν αισίως 39 χρόνια από την ημέρα που το πρώτο επεισόδιο της σειράς anime προβλήθηκε σαν σήμερα στην ιαπωνική τηλεόραση. Το ημερολόγιο έγραφε 20 Οκτωβρίου 1983.

Βασισμένο στο ομώνυμο manga «Igano Kabamaru», το οποίο κυκλοφόρησε από το 1979 έως το 1981, το anime για τον Καμπαμαρού περιελάμβανε 24 επεισόδια συνολικά. Το τελευταίο επεισόδιο προβλήθηκε στις 29 Μαρτίου 1984.

Παρά τις χαμηλές πτήσεις στην Ιαπωνία, στην Ελλάδα το «παιδί νίντζα» που έτρωγε μακαρονάδες και δεν μπορούσε να αντισταθεί στο καλαθάκι της Μάι, σημείωσε τεράστια επιτυχία. Γεμάτο βία, σεξουαλικά υπονοούμενα και θέματα όπως το bullying στα σχολεία και η ενδοοικογενειακή βία, μόνο σειρά για μικρά παιδιά δεν ήταν, ωστόσο αποτελούσε βασική επιλογή για τους γονείς, όταν πήγαιναν στο βίντεο κλαμπ ή όταν το έπαιζε η τηλεόραση. 

Σε αντίθεση με άλλα anime που προβλήθηκαν στα τέλη των 80s και αρχές των 90s, όταν η ιδιωτική τηλεόραση είχε αρχίσει να κάνει τα πρώτα της βήματα την εποχή που η βιντεοκασσέτα βρισκόταν στα καλύτερά της, οι περιπέτειες του Καμπαμαρού είχαν ολόκληρη μεταγλώττιση στα ελληνικά.

Εκείνη την περίοδο η πρακτική ήταν τα πρώτα επεισόδια μεταγλωττισμένα και μετά... βλέπουμε ανάλογα με τη ζήτηση. «Υποβρύχιο Κεραυνός» (Thundersub), «ο Σερίφης του Διαστήματος και οι Αστρομαχητές», «Robotech», «Jumaru» και «Getter Robo» (σ.σ. «Γκέτα Ρομπότ μπαμπά!») δεν είχαν την ίδια τύχη...

Η μεταγλώττιση έμενε στη μέση και μετά τίποτα. Ο καιρός να περνά, η τηλεόραση να δείχνει επαναλήψεις και το παιδί να αναρωτιέται «μα καλά, γιατί δεν δείχνει τα καινούργια;». Για να περάσουν τελικά τα χρόνια, το παιδί να γίνει ενήλικας και να μάθει επιτέλους (σ.σ. να 'ναι καλά το YouTube) πώς τελείωσαν όλα: Βλέποντας τα τελευταία επεισόδια στα ιαπωνικά με αγγλικούς υπότιτλους σε ένα δωμάτιο γεμάτο αναμνήσεις από μια παιδική ηλικία που όλα ήταν πιο όμορφα και ξέγνοιαστα.

Η... ξεχωριστή μεταγλώττιση του Καμπαμαρού

Η μεταγλώττιση, πάντως, στο Καμπαμαρού είχε τα θεματάκια της... Αυτός ήταν εξάλλου και ένας από τους (πολλούς) λόγους που ξεχώρισε το συγκεγκριμένο anime.

Όπως έμαθε το παιδί πολλά χρόνια μετά, η μεταγλώττιση στα ελληνικά στηρίχθηκε στην αγγλική μετάφραση, με τους χαρακτήρες όμως να ανοιγοκλείνουν το στόμα τους με βάση την αρχική γλωσσική επιλογή (ιαπωνικά).

Έτσι λοιπόν ο Καμπαμαρού, ο Χαγιάτε, η Μάι, ο Σιτζούνε, ο Μαετζίμα, ο Σιρακάουα και οι λοιποί συνέχιζαν να ανοιγοκλείνουν το στόμα τους, ενώ ο ήχος είχε σταματήσει ή επαναλάμβαναν την ίδια φράση για δεύτερη διαδοχική φορά («καλημέρα σας, καλημέρα σας», «ευχαριστώ, ευχαριστώ»). Η έλλειψη συντονισμού ανάμεσα στο σκίτσο και τη φωνή του ηθοποιού έγινε σήμα κατατεθέν της σειράς. Σε αυτήν την ιδιαίτερη συνθήκη δεν έλειψαν φυσικά και τα αναπόφευκτα γλωσσικά λάθη, με το μπαστούνι να γίνεται νυχτερίδα εν μια νυχτί κ.λπ.

Αυτά όμως είναι για τους ενήλικες. Το παιδί, με τη φαντασία του να τρέχει όπως ο αγριόχοιρος Ινοκίσι στο βουνό, δεν σταματά να παρακολουθεί το καρτούν και να γελά με τις περίεργες εκφράσεις των πρωταγωνιστών και ατάκες, όπως «κατάρα», «μακαρονάδα» κ.λπ.

Καμπαμαρού, ένα καρτούν γεμάτο ψυχανάλυση

Το γιατί ο Καμπαμαρού αγαπηθηκε τόσο πολύ στην Ελλάδα δεν έχει μία απάντηση. Θέμα συγκυριών, θέμα περιεχομένου ή διαφορετικότητας σε σχέση με τα κλασικά καρτούν που έδειχνε η κρατική τηλεόραση...

Το σίγουρο είναι ότι το συγκεκριμένο anime αναπαρήγαγε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο το πέρασμα από την παιδικότητα στην ενηλικίωση μέσα από το μονοπάτι της εφηβείας, που ξεκινά με την απώλεια της πατρικής φιγούρας. Ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο σε πλήθος παραμυθιών, ταινιών και σειρών με κινούμενα σχέδια: Το μαγικό ταξίδι του μυθολογικού ήρωα προς το δάσος (υποσυνείδητο), όπου θα βρεθεί αντιμέτωπος με τα τέρατα (φόβους) και όλες εκείνες τις καθηλώσεις που δεν τον αφήνουν να εξελιχθεί προκειμένου στο τέλος να καταφέρει να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του (σε πρώτο επίπεδο) και με τους άλλους (σε δεύτερο).

Στο «παιδί νίντζα» η καθήλωση στο στοματικό στάδιο είναι αντιληπτή σε κάθε επεισόδιο.  Το φαγητό για τον Καμπαμαρού γίνεται πρώτη προτεραιότητα και διέξοδος από τη δύσκολη παιδική ηλικία. Μια καραβίδα, δύο μπάλες ρυζιού, ένα ζαχαρωτό ή μια μακαρονάδα μετατρέπονται σε προσωρινό μέσο ανακούφισης - μετατόπισης του ψυχολογικού φορτίου από το ξύλο και τη σκληρότητα του παππού.

Ενός παππού, που στην πραγματικότητα είναι ο πατέρας, ο οποίος σκηνοθετεί τον θάνατό του προκειμένου το «παιδί νίντζα» να ολοκληρώσει την εκπαίδευσή του και να μπορέσει να επιστρέψει εκεί απ' όπου ξεκίνησαν όλα: Στο δάσος, στο βουνό.

Ένας πατέρας, ο οποίος είναι φαινομενικά απών, αλλά ήταν πάντα εκεί: Πότε ως μάγειρας και πότε ως άγαλμα του Βούδα, ένας άγρυπνος φρουρός στην πορεία του παιδιού προς την ενηλικίωση. Ένας Propp-ικός «μαγικός βοηθός», έτοιμος να δώσει κατευθύνσεις, όταν χρειαστεί.

Το επεισόδιο με τη σκηνή στο λιμάνι όταν όλα τα κομμάτια του παζλ μπαίνουν στη θέση τους και η αλήθεια αποκαλύπτεται, είναι από τις πιο χαρακτηριστικές της σειράς.

Ο Χαγιάτε και η μουσική του Καμπαμαρού που δεν ξεχνιέται

Το Καμπαμαρού δεν ξεφεύγει επίσης από τον «κανόνα» που θέλει δευτερεύοντες χαρακτήρες σε μια σειρά κινουμένων σχεδίων να ξεπερνούν σε αναγνωρισιμότητα τον βασικό πρωταγωνιστή.

Πολλά χρόνια πριν τον Σκρατ και το βελανίδι, ο Χαγιάτε είχε το δικό του κοινό. Mε attitude αλά Χαγιάτο του Getter Robo, o Χαγιάτε ήταν μπλαζέ «τόσο όσο». Απόμακρος, σκοτεινός, «αλητάκος». Ακόμα και το σκούρο, σχεδόν ξεβαμένο, πράσινο της στολής νίντζα που είχε, ήταν ένα από τα στοιχεία που ενίσχυαν τη θέση του στην άλλη πλευρά από αυτήν που βρισκόταν ο Καμπαμαρού με το καθαρό - φωτεινό κόκκινο.

Ένα άλλο στοιχείο που έκανε το Καμπαμαρού να ξεχωρίσει και να αποκτήσει ξεχωριστή θέση στις καρδιές των θαυμαστών του, ήταν αναμφίβολα η μουσική. Το απίθανο intro και το τραγούδι στους τίτλους τέλους παραμένουν μέχρι και σήμερα από τα πλέον αναγνωρίσιμα στον μαγικό κόσμο των άνιμε.

Με το που ακούγονται οι πρώτες νότες, μια τρύπα ανοίγει μέσα σε δευτερόλεπτα στον τοίχο του παρελθόντος, λειτουργώντας την ίδια στιγμή σαν μια γλυκόπικρη υπενθύμιση για τον χρόνο που περνά και που «Διάβολε» -πριν το καταλάβεις- σε κάνουν να συνειδητοποιείς ότι γεγονότα που μοιάζουν να έχουν συμβεί μόλις χθες, έχουν γίνει πριν από 20 και 30 χρόνια. «Κατάρα...».