Black Bird: Γιατί είναι η καλύτερη αστυνομική σειρά του 2022

Θα μπορούσε κάποιος να προσπεράσει το “Black Bird”, μία μίνι σειρά του Apple TV+, ως κάτι ανάμεσα στα “True Detective”, “Mindhunter” και “Prison Break”, αλλά, εκτός του ότι η σύγκριση θα ήταν ατυχής, μοναδικός χαμένος θα ήταν εκείνος που δεν θα έβλεπε και τα έξι επεισόδια. Γιατί όμως το “Black Bird” είναι η καλύτερη αστυνομική σειρά του 2022 – και μάλλον δεν θα ξεπεραστεί το επόμενο τετράμηνο; Για πολλούς λόγους. Κατά σειρά…

Black Bird: Η αστυνομική τηλεοπτική σειρά που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα

Το 2011 κυκλοφόρησε στην Αμερική το βιβλίο “In with the Devil: A Fallen Hero, a Serial Killer, and a Dangerous Bargain for Redemption”, χωρίς καμία από τις λέξεις του τίτλου να είναι περιττή ή υπερβολική. Ο συγγραφέας του, Τζέιμς Κην, καταγράφει την αληθινή ιστορία της ζωής του: γιος παρασημοφορημένου αστυνομικού, αστέρι του αμερικανικού ποδοσφαίρου στο γυμνάσιο, με προοπτικές μεγάλης κολεγιακής καριέρας, κατέληξε έμπορος ναρκωτικών μεγάλης κλίμακας. Τόσο μεγάλης που έπεσε στην αντίληψη του FBI, το οποίο και το συνέλαβε, συλλέγοντας στοιχεία που εξασφάλισαν μία καταδίκη σε δεκαετή φυλάκιση. Και εκεί που προσπαθούσε να προσαρμοστεί στα δεδομένα της νέας του ζωής, του έγινε μία επίσημη πρόταση, με τις ευλογίες του εισαγγελέα: αν δεχόταν να μεταφερθεί σε φυλακή υψίστης ασφαλείας και κατάφερνε να συνάψει φιλικές σχέσεις με έναν κατά συρροή δολοφόνο που φερόταν να έχει δολοφονήσει 15 κορίτσια, αλλά δεν υπήρχαν επαρκή στοιχεία για την ισόβια κάθειρξή του, αποσπώντας από αυτόν ομολογίες σχετικές με τους φόνους, τότε θα κέρδιζε πίσω την ελευθερία του.

Black Bird: Η συμβολή του συγγραφέα Ντέινις Λεχέιν

Υπεύθυνος για τη σειρά είναι ένας άλλος συγγραφέας, πολύ πιο επιτυχημένος από τον Κην. Ο λόγος για τον «πολύ» Ντένις Λεχέιν, που έχει δει στο παρελθόν μυθιστορήματά του να μεταφέρονται στον κινηματογράφο, άλλοτε ικανοποιητικά (“Mystic River”, “Shutter Island”) και άλλοτε πλαδαρά και βαρετά (“Gone Baby Gone”, “Live By Night” – καθόλου τυχαία αμφότερα σκηνοθετημένα από τον ατάλαντο Μπεν Αφλεκ) και προφανώς νιώθει ικανός, παραδειγματιζόμενος από τα δύο πρώτα και αποφεύγοντας τα δύο δεύτερα, να κάνει το ίδιο σε ένα βιβλίο τρίτου. Και τα καταφέρνει ανέλπιστα καλά!

Black Bird: Οι συντελεστές και το soundtrack των Mogwai

Δεν θα ήταν υπερβολή αν ξεκινούσε κάποιος από τη μουσική των Mogwai! Μίλια μακριά από οτιδήποτε έχετε ακούσει σε mainstream τηλεοπτική σειρά αυτόν τον αιώνα, το σκωτσέζικο post rock συγκρότημα παραδίδει μαθήματα τηλεοπτικού score.

Φυσικά, οι πρωταγωνιστές μοιάζουν άπαντες σαν να περίμεναν μία ζωή τους συγκεκριμένους ρόλους.

Πρώτος και πιθανότατα καλύτερος, ο «κακός»: ο Πολ Γουόλτερ Χάουζερ καταφέρνει να ενσαρκώσει έναν serial killer όχι καρικατούρα αυτών που έχουμε δει μέχρι σήμερα, αλλά με μία εντελώς δική του προσέγγιση, που καταλήγει έως και ψυχολογικά ενοχλητική για το θεατή: σε πείθει ότι υπάρχουν τέτοιοι αρρωστημένοι άνθρωποι, όπως ο Λάρι Χολ, εκεί έξω, και τρέχεις να σιγουρευτείς ότι η κόρη σου κοιμάται όντως στο δωμάτιό της και δεν κυκλοφορεί το βράδυ μόνη της… Η ερμηνεία του Χάουζερ είναι μία υπενθύμιση του κανόνα που λέει ότι, αν μπορείς να παίξεις κωμωδία καλά, τότε μπορείς να παίξεις τα πάντα.

Τον βασικό «ήρωα», Τζέιμς Κιν, υποδύεται ο φρέσκος από το “Rocket Man” και το ρόλο του Ελτον Τζον, 32χρονος Ουαλός Τάρον Έγκερτον: αγνώριστος σωματικά από τη συστηματική γυμναστική, κουβαλάει με άνεση τις απαιτήσεις του ρόλου και θυμίζει συχνά έναν νεαρό Κλιντ Ίστγουντ – όταν δεν περιφέρεται γοητευτικά ως ένας ανατριχιαστικός σωσίας του Σκοτ Γουέιλαντ (των Stone Temple Pilots και να μία πρώτης τάξεως ιδέα για το επόμενο rock biopic που έχει ανάγκη το Χόλιγουντ!)

Δίπλα σε αυτούς ένας εξαιρετικός Ρέι Λιότα, στην τελευταία ερμηνεία της καριέρας του, ως ο συνταξιούχος αστυνομικός που βλέπει το γιο του να χάνει τα πάντα, να κλείνεται στη φυλακή και να έχει μία απρόσμενη δεύτερη ευκαιρία, αλλά και ο πάντοτε συμπαθής Γκρεγκ Κίνεαρ, ως ερευνητής από ένα επαρχιακό γραφείο σερίφη, η επιμονή του οποίου αναγκάζει τις αρχές να υποπτευθούν τον φαινομενικά αθώο Λάρι Χολ και τελικά να τον συλλάβουν.

Tην ενορχήστρωση αυτoύ του cast αναλαμβάνουν τρεις διαφορετικοί σκηνοθέτες, επιλογή που δημιουργεί έναν υγιή ανταγωνισμό για το ποιος θα γυρίσει το καλύτερο επεισόδιο: ο Βέλγος Michaël R. Roskam που ανοίγει την αυλαία με τα τρία πρώτα επεισόδια, ο Jim McKay (θα αρκούσε να λέγαμε ότι ήταν συνυπεύθυνος για το The Wire, αλλά ας μνημονεύσουμε και τα Better Call Saul, Mr. Robot και Treme και ας πούμε ότι κλέβει την παράσταση με το τέταρτο) και ο Joseph Chappelle (επίσης The Wire, CSI: Miami), που αναλαμβάνει το φινάλε. Υπηρετούν όλοι το όραμα του μαέστρου Λεχέιν στο έπακρο!

Blackbird: Το σενάριο που απογειώνει τη σειρά

Η πλοκή δεν είναι πρωτότυπη (βασίζεται άλλωστε σε αληθινή ιστορία), ούτε η τεχνική του μπρος-πίσω στο χρόνο με τις αναδρομές που βρίσκουν τους ήρωες μέσα και έξω από τα σίδερα. Ακόμα όμως και εκεί που πιστεύεις ότι τελικά το “Black Bird” είναι μία απλά συμπαθητική σειρά που αξίζει το χρόνο σου, σε κάθε επεισόδιο υπάρχει τουλάχιστον μία σκηνοθετική / σεναριακή σύλληψη που απογειώνει το σύνολο και αγγίζει συναισθηματικά τον θεατή. Αποφεύγοντας τα spoilers, θα πούμε μόνον ότι η σκηνή που πρωταγωνιστεί ένα από τα θύματα και, μετά θάνατον, εξηγεί τη διαφορά ανάμεσα στο θάνατο και στην ακύρωση της ζωής (“you can always die, but you cannot unlive the moments”) είναι ανατριχιαστική. Και μέσα σε όλο αυτό το police procedure κλίμα, βρίσκεται χώρος και για την περιγραφή των οικογενειακών σχέσεων και πως οι γονείς ορίζουν, έστω έμμεσα, την πορεία των παιδιών τους, θυμίζοντάς μας, παράλληλα, ότι οι πραγματικά ευτυχισμένες στιγμές της ζωής είναι αυτές που βιώνεις ως ανήλικος.

Αυτοί οι τέσσερις λόγοι είναι, ίσως, οι βασικότεροι που απαντούν στο ερώτημα του προλόγου. Ένας, ακόμα, είναι η σύντομη διάρκεια του “Black Bird” καθώς είναι limited series του ενός κύκλου με μόλις έξι επεισόδια – ποιος δεν έχει βαρεθεί τις ατελείωτες σειρές που παιδεύουν ηθοποιούς και θεατές σε ασκήσεις ύφους χωρίς σεναριακή υπόσταση μέχρι να θυμηθούν κάτι που παραπέμπει σε πλοκή με αρχή-μέση-τέλος καθώς και εξέλιξη των χαρακτήρων;

Με απλά λόγια, αυτή είναι η τηλεόραση που έχει νόημα να βλέπουμε. Αυτή που σέβεται το χρόνο που της αφιερώνουμε.