Γιώργος Καπουτζίδης: Από τις «Σέρρες» στο Gay Pride της Αθήνας

Η σειρά «Σέρρες», που άρχισε να προβάλλει η συνδρομητική τηλεόραση του ΑΝΤ1+, κέρδισε αμέσως θετικά σχόλια και εντυπώσεις για την τρυφερή της μελαγχολία, την κοινωνική της ειλικρινή ματιά και το αιχμηρό, ανακουφιστικό χιούμορ του δημιουργού της, του Γιώργου Καπουτζίδη. Ο επιτυχημένος ηθοποιός και συγγραφέας, τα τελευταία χρόνια, ανάμεσα στις μεγάλες του τηλεοπτικές και θεατρικές επιτυχίες, ξεδιπλώνει σιγά σιγά, με αξιοπρέπεια, αυτογνωσία και καίρια βήματα, τον εαυτό του απέναντι στο κοινό του αλλά και σε επικριτές που, μερικές φορές, γίνονται και υβριστικοί.

Η φετινή του συμμετοχή στο Φεστιβάλ Υπερηφάνειας της Αθήνας (θα είναι ο παρουσιαστής στο main stage την ημέρα της παρέλασης, το Σάββατο 18/6 στις 19:00 στην Πλατεία Συντάγματος) έρχεται να δώσει ακόμα πιο στέρεα την απάντησή του σε όλους, αλλά και να υπογραμμίσει την αγάπη και την κατανόηση με τις οποίες επενδύει τους δύο βασικούς του ήρωες στις «Σέρρες»: τον πατέρα με το σπασμένο χέρι και τον γκέι γιο.

Σε βιντεοκλήση, εκείνος στην Αίγινα, που είναι η μόνιμη πλέον κατοικία του, συζητήσαμε για την πόλη, τα γκέι παιδιά, τους γονείς, το bullying και τις drag queens.

Ξεκινάμε με μία περιγραφή. Τι είναι οι «Σέρρες»;
Η υπόθεση είναι απλή. Είναι ένας πατέρας που έχει μείνει χήρος. Στο μνημόσυνο της γυναίκας του, στα σαράντα, επιστρέφουν τα τρία του παιδιά, μία κόρη και δύο γιοi –από τη Θεσσαλονίκη ο ένας γιος, οι άλλοι δύο από την Αθήνα– αλλά ο μπαμπάς έχει ένα ατύχημα, σπάει το χέρι του. Η κόρη και ο ένας γιος, όμως, την κάνουνε με ελαφρά και μένει πίσω για να βοηθήσει τον μπαμπά ο γκέι γιος, ο μικρότερος της οικογένειας, με τον οποίο μέχρι τότε ο μπαμπάς είχε τυπική σχέση, από αυτές που συναντιούνται το Πάσχα, τα Χριστούγεννα και τίποτα παραπάνω. Απουσία σχέσης, για την ακρίβεια, είχαν αυτοί οι δύο άνθρωποι. Σταμάτησαν να μιλάνε όταν ο γιος μπήκε στην εφηβεία και αντιλήφθηκαν και η δύο τη σεξουαλικότητά του. Τώρα, αυτοί οι δύο άνθρωποι σιγά σιγά έρχονται πιο κοντά. Όταν ο γιος είχε πει, σε ανύποπτη στιγμή, ότι «Για να τα βρω εγώ με τον μπαμπά πρέπει να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα», η μητέρα, η οποία ζούσε ακόμα, είχε πει «Αυτό που χρειάζεται είναι να δει ο ένας την καρδιά του άλλου». Οπότε διαχειρίζονται μαζί μία απώλεια σημαντική και για τους δύο, και σιγά σιγά γνωρίζουν και αγαπούν ο ένας τον άλλο. Είναι ένα πολύ ωραίο ταξίδι που συμβαίνει με έναν πολύ αγαπησιάρικο τρόπο, μέσα από αμηχανίες, μέσα από παύσεις, από χαμόγελα, από βλέμματα…

Άρα παίζει σημαντικό ρόλο εδώ και η σκηνοθεσία.
Ευχαριστώ πάρα πολύ τον σκηνοθέτη τον Σταμάτη τον Πατρώνη, που όχι απλώς κατάλαβε τι έχω γράψει, αλλά βοήθησε κι εμένα να καταλάβω. Τα σκιαγράφησε όλα με έναν τρόπο τόσο ρεαλιστικό, που δεν θέλησε να υπερτονίσει ούτε το κωμικό στοιχείο ούτε το δραματικό. Δεν έχουμε από αυτά τα μελοδραματικά κοντινά πλάνα, με μουσική και το δάκρυ να τρεμοπαίζει. Αντίθετα, αφήνει τον τηλεθεατή να παρατηρήσει όλα όσα συμβαίνουν σαν να κάθεται στον απέναντι καναπέ τους. Έτσι έχουμε κάνει και με το κωμικό: Δεν το σκηνοθέτησε αλλά το επικοινώνησε στους ηθοποιούς του ο Σταμάτης. Σαν να τους ζήτησε να παίξουν τη ζωή.

Πόσο αυτοβιογραφικό είναι το στόρι;
Δεν είναι πολύ… Ξέρεις, θα μπορούσα να σου πω ότι δεν είναι αλλά και ότι, προφανώς, και είναι. Η αλήθεια είναι ότι όντως ξεκίνησε από ένα σπάσιμο του χεριού του μπαμπά μου και χρειάστηκε να ανέβουμε να τον βοηθήσουμε εγώ και η αδελφή μου, η οποία ανέλαβε το πιο δύσκολο κομμάτι με το κάταγμα. Εγώ ανέβηκα στο δεύτερο μέρος, στις φυσιοθεραπείες. Με τον μπαμπά μου τα είχαμε βρει ούτως ή άλλως, όμως μέσα σε αυτό το δεκαπενθήμερο που έμεινα επάνω, κάναμε μαζί βόλτες, συζητήσεις, οπότε ήρθαμε πραγματικά πιο κοντά.

Και γιατί ονόμασες τη σειρά «Σέρρες»; Παίζει ρόλο και η πόλη στη σχέση αυτή;
Νομίζω ότι ένας από τους πιο βασικούς χαρακτήρες της σειράς είναι και η πόλη η ίδια. Εκεί συμβαίνουν όλα, από εκεί ξεκίνησαν όλα, εκεί επιστρέψαμε. Γι’ αυτό νομίζω και συγκινήθηκαν πολλοί άνθρωποι με την ιστορία, την ένιωσαν μέσα στην καρδιά τους. Όταν επιστρέφεις στην πόλη σου, πολλές φορές βλέπεις τα πράγματα να έχουν μείνει ίδια, και άλλες φορές να είναι διαφορετικά. Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο συναίσθημα. Την αγαπάω την πόλη μου και μ’ αγαπάει κι αυτή. Είδα πόσο μας βοήθησαν στα γυρίσματα, πραγματικά ήταν μία αγκαλιά.

Παίζει ρόλο, πιστεύεις, η επαρχία σε σχέση με την πρωτεύουσα, στη σχέση των γονιών με τα παιδιά, και δη τα γκέι παιδιά; 
Σίγουρα. Με ρώτησες αν είναι αυτοβιογραφικό αυτό που έχω γράψει: μπορεί η οικογένειά μας να μην είναι έτσι –και σίγουρα η αδελφή μου είναι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου, ενώ η αδελφή του Οδυσσέα στη σειρά, η Νάνσυ, δεν θα το έλεγα ότι είναι– αλλά σίγουρα, παλιά κυρίως, έπαιζε ρόλο το «να είσαι προσεκτικός γιατί, τι θα πει ο κόσμος». Αν ακουγόταν μία φορά στην Αθήνα, στην επαρχία ακουγόταν δέκα. Σήμερα, νομίζω ότι ένα γκέι παιδί, σαν να κρύβεται λίγο παραπάνω στην επαρχία. Νιώθει αυτό το «να μεγαλώσω, να γίνω 18, να μπω σε ένα πανεπιστήμιο, να φύγω, να μπορέσω να ζήσω λίγο καλύτερα και ελεύθερα». Και αυτό μακάρι να αλλάζει σιγά σιγά, γιατί ο στόχος αυτός είναι. Να μπορείς να αισθάνεσαι άνετα και ο εαυτός σου παντού – στον τόπο που γεννήθηκες. Να μη χρειάζεται να ξενιτευτείς, να αλλάξεις πόλη ή και χώρα. Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι, αγόρια, κορίτσια και τρανς κορίτσια, από το εξωτερικό, που μου λένε «ζω εδώ γιατί νιώθω ελεύθερη».

Πιστεύεις ότι η σχέση ενός γκέι γιου είναι διαφορετική με τον πατέρα σε σχέση με τη μάνα; Και αλλάζει αυτό καθόλου;
Νομίζω ότι υπάρχει περισσότερη κατανόηση από τη μάνα. Δεν μπορώ να στο αναλύσω γιατί δεν είμαι ειδικός, αλλά το πιστεύω. Πάντοτε βέβαια παίζει ρόλο και ο εκάστοτε άνθρωπος, πατέρας ή μητέρα, για να μην τα τσουβαλιάζουμε όλα μαζί. Και με μένα, πάντως, ήταν πιο εύκολο να επικοινωνήσω κάποια πράγματα με τη μητέρα μου και λιγότερο με τον πατέρα – τώρα βέβαια επικοινωνούμε μια χαρά. Είναι και οι μάνες οι μεσογειακές λίγο πιο ένθερμες υποστηρίκτριες των παιδιών τους, δεν θα αφήσουν κανέναν μπροστά. Από την άλλη, οι πατεράδες είναι επηρεασμένοι από τα πρότυπα του αρσενικού…

Υπάρχει και η παροιμία που λέει «η μάνα είναι πάπλωμα και τα σκεπάζει όλα».
(Γέλια) Γενικά πάντως τα πράγματα αλλάζουν. Πολλοί έρχονται με φόρα να δώσουν στα παιδιά τους την ελευθερία τους να είναι ο εαυτός τους και πολλές φορές έρχονται «με κλειστά αυτιά» στο τι θα πει ο κόσμος και ποια είναι η γνώμη των απέναντι. Αυτό είναι το κλειδί. Να εστιάσεις στην οικογένειά σου.

Γιατί η ελληνική κοινωνία δέχεται έναν γκέι σαν καρικατούρα αλλά αντιδράει αν δει στην οθόνη ή στον δρόμο ένα γκέι φιλί; Και είναι παλιά παράδοση αυτή δυστυχώς.
Και πάλι πρέπει να το διαχωρίσουμε. Το κοινό δεν είναι μία άποψη. Είμαστε 11 εκατομμύρια κι έχουμε 11 εκατομμύρια απόψεις. Ίσα ίσα που αισθάνομαι ότι η κοινωνία είναι πιο μπροστά από την τηλεόραση. Στην κοινωνία θα ακούσεις πολλές, «ευρωπαϊκές», αν θέλεις, φωνές, ειδικά από νεαρά άτομα, 20άρηδες και 25άρηδες, με ωραίες, προοδευτικές απόψεις. Αυτές δεν ακούγονται στην τηλεόραση. Φυσικά υπάρχουν και εκείνοι με τις συντηρητικές απόψεις.

Η καρικατούρα του γκέι είναι καθησυχαστική. Νιώθουν ότι είναι κάτι ακραίο, ότι δεν έχει να κάνει με αυτούς.
Ξέρεις, καμιά φορά, δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε και το καινούργιο. Μας διδάσκουν κάτι όπως παλιά, που μας δείχνανε ότι ο γκέι είναι ο τύπος με τον οποίο σπάμε πλάκα. Και τώρα σαν να είναι λίγο δύσκολο να κατανοήσουμε ότι ο γκέι μπορεί να είναι και ο γιατρός που θα εγχειρήσει το παιδί σου, ο λογιστής σου, ο οποιοσδήποτε. Και επίσης μπορεί να υπάρχει ο τρανς άνδρας ή η τρανς γυναίκα, ένας άνθρωπος που καταλαβαίνει σε μικρή ηλικία ότι «ωπ, εδώ άλλο είναι το φύλο το οποίο μου δόθηκε και άλλο το φύλο το οποίο είμαι». Και μπαίνει σε μία διαδικασία να επαναπροσδιορίσει το φύλο του, και αυτή η διαδικασία δεν είναι ούτε αστεία, ούτε κωμική, είναι μία πολύ ανθρώπινη κατάσταση. Πολύ δύσκολη αλλά, φαντάζομαι, και πολύ λυτρωτική όταν γίνεται πραγματικότητα. Κάπως πρέπει να τη «δούμε». Δεν είναι «άντε έβαλα μία περούκα γυναικεία» και αρχίζουμε και γελάμε.  Δεν είναι και τόσο χρήσιμο να γελάς με όλα. Είναι πιο χρήσιμο να συνομιλείς με έναν άνθρωπο. Το λέω και για μένα που, πριν μερικά χρόνια, ζήτησα συγγνώμη για τρανσοφοβικά αστεία που είχα κάνει. Γιατί κι εγώ μεγάλωσα με αυτή την αντίληψη, ότι μπορούμε να κάνουμε και πλάκα. Αλλά διάβασα άρθρα, διάβασα βιβλία, μίλησα με ανθρώπους και κατάλαβα πόσο σημαντική είναι αυτή η διαδικασία. Είναι όλη σου η ζωή να βρεις το φύλο σου και να εκφραστείς με αυτό.

Πιστεύεις ότι είναι too loud το γκέι κίνημα; Ότι, αν ήταν χαμηλότεροι οι τόνοι, θα ήταν πιο αποτελεσματικό;
(Γελάει) Νομίζω τα έχουμε δοκιμάσει όλα. Έχουμε δοκιμάσει χαμηλούς τόνους. Έχουμε δοκιμάσει υψηλούς τόνους. Προσπάθησα κι εγώ τους χαμηλούς τόνους και δεν έγινε. Εγώ λέω να έχει ο καθένας τον τόνο τον οποίο θέλει και ο οποίος τον εκφράζει. Καμιά φορά, μου λένε ότι μιλάω συνέχεια για αυτά τα ζητήματα: μα αυτά τα ζητήματα με αφορούν. Και μέσα στη μέρα μου με αφορά αυτό. Όπως και το τι γίνεται στη χώρα μου, το αν η νομοθεσία αλλάζει και ξέρω ότι σε αυτό είμαι ειλικρινής.

Γιώργο, τι προσφέρει σε έναν μεσήλικα γονέα το Gay Pride;
Αν έχει δεχθεί τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, νομίζω ότι το να πάει με το παιδί του εκεί και να το στηρίξει θα του προσφέρει μια υπέροχη εμπειρία και θα κάνουν ένα δέσιμο πρωτόγνωρο. Το λέω γιατί την τελευταία φορά που κατέβηκα στο Pride και το είδα να συμβαίνει, ήταν πάρα πολύ όμορφο. Οικογένειες, γονείς με τα παιδιά τους. Είναι κάτι που σε βοηθάει να καταλάβεις το παιδί σου περισσότερο.    

Πιστεύεις ότι ο λεσβιασμός είναι πιο ταμπού στην κοινωνία απ’ ό,τι η ομοφυλοφιλία σε ένα αγόρι;
Δεν το ξέρω ακριβώς αυτό και το ακούω σαν άποψη. Ίσως και να ισχύει, αλλά και πάλι έχει να κάνει με τον άνθρωπο. Αν ο άλλος έχει προσωπικότητα η οποία είναι ισχυρή και επαναστατική, είτε είναι αγόρι, είτε κορίτσι, είτε είναι τρανς αγόρι ή κορίτσι, θα το φωνάξει δυνατά και δεν θα κρυφτεί για κανέναν λόγο. Βλέποντας όμως και στη δημόσια σφαίρα ότι είναι περισσότεροι οι άντρες γκέι που εκφράζονται και μιλάνε, ίσως ισχύει αυτό που λες. Δεν θα πω κάτι περισσότερο γιατί γενικά δεν αισθάνομαι ειδικός για να μιλήσω για όλα τα θέματα. Μιλάω για τα πράγματα που ξέρω. Εγώ έχω υπάρξει γκέι γιος στην επαρχία. Για αυτό, μπορώ να σας πω δέκα πράματα. Μπορώ να ξέρω και τι έχει ανάγκη να ακούσει ένα ΛΟΑΤΚΙ παιδί εκεί και τι μπορεί να έχουν ανάγκη να ακούσουν και οι γονείς. Κάπως έτσι κιόλας γράφτηκε αυτή η σειρά. Και αυτός ήταν και ο στόχος μου κατά κάποιον τρόπο: να αλλάξουν προς το καλύτερο οι ισορροπίες μέσα στην οικογένεια. Νιώθω ότι το έκανα μέσα από τις «Σέρρες».

Ως γκέι γιος λοιπόν, πιστεύεις ότι το bullying είναι κάτι που αντιμετωπίζεται με χιούμορ; Είναι ένα όπλο που το έχεις εσύ στα χέρια σου.
Όταν είσαι στην εφηβεία ίσως είναι λίγο δύσκολο. Εγώ τουλάχιστον δεν κατάφερα να το κάνω. Εύχομαι να υπάρχουν όντως παιδιά που να μπορούν να το κάνουν αυτό. Πρόσφατα, στη μετάδοση της Eurovision που κάποιος με είπε «αδερφή» έκανα χιούμορ με αυτό, γιατί έχω φτάσει σε ένα σημείο, σε μία θέση που πραγματικά μπορώ να το κάνω. Ειλικρινά, δεν με πειράζει, δεν με ενοχλεί. Ο λόγος που απάντησα δεν ήταν γιατί «αχ, πληγώθηκα» και ήθελα να πω τον πόνο μου. Απάντησα γιατί ήθελα παιδιά που με ακούν και πηγαίνουν στο σχολείο και θεωρούν αυτή τη λέξη βρισιά, μία λέξη που τα κάνει να γυρνούν πίσω στο σπίτι τους και να κλαίνε, ήθελα να ξέρουν ότι κι εγώ την άκουσα και «να σας πω και κάτι, παιδιά; Δεν τρέχει και τίποτα». Τώρα μπορώ και κάνω και πλάκα με αυτό. Ήταν αστείο ότι κάποιοι αντέδρασαν ότι εγώ είπα αυτή τη λέξη. Ενώ αυτό που πρέπει να καταπολεμήσουμε είναι ότι υπάρχουν παιδιά που λένε τους συμμαθητές τους έτσι.

Γι’ αυτό και το γκέι κίνημα «υιοθετεί» τις λέξεις που πληγώνουν.
Είναι το «reclaim», η επανοικειοποίηση των όρων που χρησιμοποιούνται υβριστικά. Στην Αγγλία, σε ένα από τα πρώτα Pride που είχαν γίνει, οι συμμετέχοντες είχαν βγει με μπλούζες που είχαν γραμμένες πάνω τους όλες αυτές τις βρισιές. Όλα αυτά που μας λέτε, εμείς, κοίτα, τα έχουμε γραμμένα εδώ, σαν παράσημο.

Μιας και μιλάμε για παιδιά, τι πιστεύεις για τη φυλομετάβαση των ανηλίκων, που αρχίζει να γίνεται σε παιδιά που έχουν τέτοια προδιάθεση;
Νομίζω ότι αυτό που μας έχει αποκαλύψει και η επιστήμη είναι ότι σε πολλά παιδιά αρχίζει και παρατηρείται, από μικρή ηλικία, αυτή η προδιάθεση. Πιστεύω ότι ο λόγος για τον οποίο μικραίνουν τα όρια από τα οποία μπορεί να ξεκινήσει κάποιος τη φυλομετάβαση είναι γιατί έτσι ένας έφηβος διευκολύνεται να ξεκινήσει με ψυχική ηρεμία τη ζωή του. Αν έχει καταλάβει στα 13, το να περιμένει μέχρι τα 18 είναι δύσκολο, έτσι δεν είναι; Γι’ αυτό έχει κατέβει το όριο, και νομίζω είναι στα 15. Πάντα με τη συμμετοχή των γονέων και ψυχολόγων σε αυτή την απόφαση. H Nikkie Tutorials, η Ολλανδέζα YouTuber που είναι πρότυπο για την τρανς κοινότητα, αν δεν κάνω λάθος, το επικοινώνησε πολύ νωρίς στους γονείς της και ξεκίνησε τη φυλομετάβαση στα 14. Γίνεται για καλό, λοιπόν. Για να διευκολυνθούν αυτές οι οικογένειες κι αυτά τα παιδιά. Δεν μπορούμε να βάλουμε ένα πλαφόν, από τα 19 και μετά. Πρέπει κάθε περίπτωση να εξετάζεται χωριστά.

Καλλιτεχνικά, σε έχει επηρεάσει το γκέι κίνημα;
Αυτό που μου έχει κάνει και μου αρέσει είναι ότι μου έχει επιτρέψει κατά κάποιον τρόπο να ασχοληθώ με γκέι χαρακτήρες σε περισσότερο βάθος. Δεν είναι τυχαίο ότι έγραψα μία σειρά με έναν γκέι σε πρωταγωνιστικό ρόλο, όπως, και στο θεατρικό «Όποιος θέλει να χωρίσει να σηκώσει το χέρι του» επίσης δύο από τους οκτώ χαρακτήρες είναι γκέι – ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Μου αρέσει που έχω την ελευθερία να λέω τις ιστορίες μας, να φτιάχνω χαρακτήρες που μοιάζουν με φίλους μου, που έχουν κομμάτια του εαυτού μου.

Τις drag queens ως περφόρμερς πλέον τις παρακολουθείς;
Πάααρα πολύ! (Γελια)

Γιώργο, πρέπει να σου εξομολογηθώ ότι θέλω να παρουσιάσεις το ελληνικό Drag Race.
(Γέλια) Εγώ δεν είμαι drag queen, είχα ντυθεί μόνο Πρισίλα στο ομώνυμο μιούζικαλ – που νομίζω είναι η αγαπημένη μου θεατρική δουλειά. Νομίζω ότι πρέπει να το αναλάβει μία πετυχημένη, γνωστή Ελληνίδα drag queen, κι εγώ να καθίσω δίπλα της ως κριτής. Το «Ru Paul’s Drag Race» άρχισα να το βλέπω από την 5η σεζόν και μετά και τώρα δεν χάνω επεισόδιο. Είναι απίστευτη η ευρηματικότητα, η φαντασία αυτών των ανθρώπων. Και έχει αρχίσει και υπάρχει και στην Ελλάδα μία δραστήρια τέτοια σκηνή. Μάλιστα στο Καναδέζικο ήταν μία καταπληκτική Ελληνίδα, η Πυθία, που έκανε τρομερές εμφανίσεις.

Τι ετοιμάζεις τώρα;
Συνεχίζω να έχω μόνιμη σχέση με τον ANT1. Παράλληλα, γράφω το δεύτερο θεατρικό μου έργο που θα ανέβει στο θέατρο Ήβη τον επόμενο χειμώνα. Υπάρχει ένας τίτλος προσωρινός αλλά αρχίζει και μου αρέσει πάρα πολύ: «42-4-97» και δεν θα πω περισσότερα. Και το άλλο που με χαροποιεί ιδιαίτερα είναι ότι ξεκινάνε μία συνεργασία οι «Θεατρικές Σκηνές» που έκαναν την παραγωγή στο «Όποιος θέλει να χωρίσει» με το ΚΘΒΕ για να ανέβει η παράσταση αυτή στη Θεσσαλονίκη με Θεσσαλονικείς ηθοποιούς. Κι έτσι, μετά από τρία χρόνια επιτυχίας, το έργο πάει στην πόλη από όπου ξεκίνησα κι εγώ ως μέλος ερασιτεχνικής θεατρικής ομάδας. Την αγαπώ τη Θεσσαλονίκη.

Πες μου και κάτι άλλο: Γιατί Αίγινα;
...Έλα ντε… Είχα έρθει για μία μονοήμερη, το 2004, μου άρεσε πολύ και μετά ξεκίνησα και νοίκιαζα σπίτι εδώ. Το 2009 αγόρασα σπίτι σε μία πολύ όμορφη τοποθεσία που ήταν «το καλοκαιρινό» μου. Το 2020 όμως με βρήκε εδώ η καραντίνα, την πέρασα όλη εδώ και άλλαξε η ζωή μου. Ήμουν δίπλα στη θάλασσα, στο βουνό, ήταν μία μαγική συγκυρία. Κατάλαβα ότι αυτοί οι ρυθμοί ζωής μού αρέσουν, και αποφάσισα να μείνω μόνιμα. Αυτό που με εντυπωσίαζε από τον πρώτο καιρό που ερχόμουν στην Αίγινα ήταν το πόσο ηλιόλουστη είναι. Ξεκινούσα από την Αθήνα με συννεφιά και ερχόμουν εδώ και είχε ήλιο. Και όπως λένε οι Αιγινήτες: Άλλος Θεός.

Info
Η σειρά «Σέρρες» απαρτίζεται από δέκα επεισόδια και προβάλλεται αποκλειστικά στη streaming πλατφόρμα ΑΝΤ1+. Το ελληνικό κοινό θα μπορεί να απολαύσει το πρώτο ΑΝΤ1+ Original, κάνοντας εγγραφή στο antennaplus.gr με 14 ημέρες δωρεάν δοκιμή και προσφορά γνωριμίας 4,99€ τον μήνα για τους πρώτους τρεις μήνες.