TV + Series

And Just Like That: Η άβολη επιστροφή του Sex and the City

Όλοι οι λόγοι για τους οποίους ίσως δεν έπρεπε ποτέ να έχει επιστρέψει η αγαπημένη σειρά

eleni_helioti_1.jpg
Ελένη Χελιώτη
5’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Σίνθια Νίξον, Σάρα Τζέσικα Πάρκερ και Κριστίν Ντέιβις στο «And Just Like That...»
© CRAIG BLANKENHORN / HBO MAX

«And Just Like That»: Γιατί επέστρεψε το «Sex and the City» με τις Σίνθια Νίξον, Σάρα Τζέσικα Πάρκερ και Κριστίν Ντέιβις

Ποιοι είναι οι μη κυνικοί λόγοι για να «τραβήξεις» μια τηλεοπτική σειρά πέρα από το αναπόφευκτο τέλος της; Το «Sex and the City» προβλήθηκε για έξι σεζόν, από το 1998 έως το 2004, αλλά ποτέ δεν βρήκε απάντηση σε αυτό το ερώτημα μέσα από τις δύο ταινίες που ακολούθησαν τη σειρά και που κατάφεραν να χαλάσουν αναδρομικά κάθε καλό κλίμα που είχε δημιουργήσει η σειρά κατά τη διάρκεια της προβολής της. Η εποχή του streaming έχει πια καταστήσει πιο ικανό και ώριμο το do-over, ή do-again, που σημαίνει ότι το SATC επέστρεψε, αυτή τη φορά με ένα ελαφρώς διαφορετικό όνομα. Το «And Just Like That…» στο HBO Max επανάφερε το franchise στις τηλεοπτικές του ρίζες, εκεί που ανήκε πάντα –χωρίς όμως τη Samantha (Kim Cattrall)- αλλά είναι εξίσου «χαμένο» με τις ταινίες αυτές, αν όχι περισσότερο.

And Just Like That... A New Chapter of Sex and the City | Official Trailer | HBO Max

Ας ξεκινήσουμε με τη θλίψη. Τα τελευταία δύο χρόνια, από την αρχή της πανδημίας, έχουν συμβεί τόσα πολλά στον κόσμο και η σειρά φαίνεται να ξεκινά από αυτό. Ίσως ο executive producer, Michael Patrick King, σκέφτηκε ότι θα ήταν πιο ειλικρινές να ξεκινήσει με αυτόν τον τρόπο, αντί να επιστρέψει στη σαρδόνια ελαφρότητα που καθόριζε τις πρώτες σεζόν της αρχικής σειράς, όταν η αρθρογράφος Carrie (Sarah Jessica Parker), η δικηγόρος Miranda (Cynthia Nixon) και η γκαλερίστα Σάρλοτ (Christine Davis) αντάλλαζαν «πολεμικές» ιστορίες για ραντεβού κατά τη διάρκεια ενός brunch ή με ένα Cosmopolitan στο χέρι.

Υπήρχε μια ευχάριστη ρευστότητα στον τρόπο με τον οποίο εκτυλίσσονταν αυτές οι ιστορίες του «Sex and the City» και η διάρκειά τους (30 λεπτά) δημιουργούσε μια τακτοποιημένη αφήγηση. Όποιες και αν ήταν οι ατυχίες που ενδεχομένως συναντούσαν στην κρεβατοκάμαρα, η σειρά επανερχόταν πάντα στη φιλία που συνέδεε τα 4 κορίτσια.

Τα 4 όμως τώρα είναι 3, με την Cattrall να αρνείται να επιστρέψει. Κανείς δεν μπορεί να την κατηγορήσει όμως, καθότι η ώρα του SATC έχει έρθει και έχει παρέλθει - αλλά το σόου είναι «λίγο» χωρίς αυτήν (ο χαρακτήρας της υποτιθέμενα μετακόμισε στο Λονδίνο, μας λένε) και δεν μπορείς παρά να θρηνήσεις για την απώλεια της Samantha και του joie de vivre (χαρά για τη ζωή) που τη διακατέχει σαν χαρακτήρα, όπως επίσης και για τη βαθιά πίστη της στην Κάρι.

Υπάρχει επίσης ο πραγματικός θάνατος που συνέβη εκτός κάμερας. Ο Willie Garson, ο οποίος υποδύεται τον γκέι φίλο της Carrie, Stanford Blatch, πέθανε τον Σεπτέμβριο σε ηλικία 57 ετών και ήταν συγκινητικά γλυκόπικρο να τον βλέπουμε στην οθόνη στα πρώτα επεισόδια.

 

 

Και μετά υπάρχει ο θάνατος που είναι καίριας σημασίας για την ίδια την ιστορία. Ο γνωστός Mr Big (Chris Noth), ο σύζυγος της Carrie που τελικά απέκτησε ένα πραγματικό όνομα κάπου στην πορεία –John James Preston– πεθαίνει από καρδιακή προσβολή στα τελευταία λεπτά του πρώτου επεισοδίου. Αυτό μετατρέπει το «And Just Like That…» σε μια πιο σοβαρή πρόταση από τους προκατόχους του, τουλάχιστον στα χαρτιά. Εδώ τίθεται το ερώτημα του κατά πόσο είναι έτοιμοι οι θαυμαστές της σειράς να βυθιστούν σε μια ολόκληρη σεζόν που μελετά τη θλίψη και τον θρήνο. Ο King πιστεύει πως ναι. Εμείς είμαστε λιγότερο πεπεισμένοι.

 

 

Το επεισόδιο «My Motherboard, My Self» από την 4η σεζόν του SATC ήταν ένα αξέχαστο πορτρέτο της Miranda στο οποίο παλεύει συναισθηματικά μετά τον θάνατο της μητέρας της. Και η αίσθηση που έδινε ήταν ότι η πραγματικότητα ήταν αληθινή και «ακατάστατη». Αυτό ήταν ένα μόνο επεισόδιο. Το να αφιερώσει μια ολόκληρη σεζόν στη θεματολογία αυτή είναι ίσως είναι κάτι που η σειρά δεν είναι ικανή να χειριστεί. Το σενάριο και η γραφή απλώς δεν υπάρχει. Και πολύ συχνά, το «And Just Like That» επιλέγει να προσγειώνεται για να «ξεκουραστεί» στις πιο ψεύτικες επιλογές.

Ας μιλήσουμε για το πώς απεικονίζονται οι γυναίκες τώρα που έχουν φτάσει στα 50 τους. Η Carrie, η κάποτε αρθρογράφος του σεξ, εμφανίζεται τακτικά στο podcast μιας κωμικού (ίσως αυτή είναι όλη της η καριέρα τώρα;) και τη βλέπουμε να αισθάνεται άβολα όταν της ζητείται να μιλήσει ευθέως και ωμά για το σεξ. Το ότι αυτό δεν ωθεί την Κάρι να αναλογιστεί τον έμφυτο συντηρητισμό της και τη στήλη που έγραφε τόσα χρόνια είναι μια χαμένη ευκαιρία για το «And Just Like That».

 

 

Μετά τον θάνατο του Big, η Carrie επιμένει σε μια «κομψή κηδεία» και η επιλογή της είναι ένα άδειο λευκό δωμάτιο χωρίς ζωή. Ίσως τα δάκρυά της να είναι και αυτά κομψά με γούστο. Η Charlotte παραμένει εμμονική με το «φαίνεσθαι», αλλά με περισσότερη ποικιλία στα «κόλπα» της, και η Miranda, η οποία ήταν κάποτε η φωνή της λογικής, έχει μεταμορφωθεί σε μια κρυφή αλκοολική που «σκοντάφτει» στα λόγια της και κάνει υπερπροσπάθεια ώστε να μην δίνει την εντύπωση μιας κλασσικής λευκής γυναίκας.

 

 

Είναι πλούσιες γυναίκες, αλλά είναι οι «δικές μας» πλούσιες γυναίκες μας, ή τουλάχιστον αυτό είναι το επίμονο υποκείμενο της σειράς, ακόμα κι αν τα πράγματα είναι άσχημα όταν προσπεράσεις όλες αυτές τις αστραφτερές επιφάνειες. Είναι αντιήρωες του Manolo Blahniks, ή απλά παλιές μας φίλες που ήταν καμιά φορά «απαίσιες» αλλά όχι πάντα, που έχουν γεράσει και γίνει ανόητες, εγωίστριες, βαρετές, και εκτός πραγματικότητας γυναίκες που εξακολουθούν να ζουν προνομιούχες ζωές, αλλά που τώρα προσκαλούν ανθρώπους άλλων εθνικοτήτων και φυλών στα σπίτια τους;

Η σειρά φαίνεται να έχει πολύ άγχος για αυτό που η Miranda αποκαλεί «αυτό το κλίμα» (this climate): «Ανησυχούσα τόσο πολύ μήπως πω το λάθος πράγμα σε αυτό το κλίμα, που είπα όλα τα λάθος πράγματα». Οι γυναίκες είναι ένα υπερχειλισμένο εργοστάσιο μικρο-επιθετικότητας (αυτό γίνεται επίτηδες, καθότι ο King δεν τις αφήνει να ξεγλιστρήσουν) και αυτό υποτιθέμενα αντισταθμίζεται από την προσθήκη νέων χαρακτήρων, όλοι τους κάθε άλλο παρά λευκοί, οι οποίοι δεν έχουν υπομονή για τέτοια αλλά που εντέλει τους «κερδίζει» η γοητεία των τριών γυναικών.

 

 

Ο τρόπος με τον οποίο ενσωματώνονται στην ιστορία, ωστόσο, μοιάζει με μια συνειδητή προσπάθεια να διορθωθεί το σχεδόν αποκλειστικά λευκό πλαίσιο του SATC, αλλά αυτή η στρατηγική φτάνει μέχρι εκεί. Αυτοί είναι δευτερεύοντες χαρακτήρες που υπάρχουν μόνο για να αναδείξουν τους βασικούς τρεις, μέχρι στιγμής τουλάχιστον (αναμένονται περισσότερα επεισόδια τις επόμενες εβδομάδες).

Επιθυμούμε η Carrie, η Miranda και η Charlotte να έχουν ελαττώματα επειδή θέλουμε να είναι ανθρώπινες. Αντ’ αυτού, το «And Just Like That…» είναι μια «επίπεδη» και αδέξια προβολή της τώρα ζωής τους. Πού είναι η χαρακτηριστική αίσθηση του χιούμορ που συνήθιζε να εμψυχώνει τόσα πολλά από τα παλιά επεισόδια του «Sex and the City»;

Το «And Just Like That…» είναι «εύκολο», αν και παράξενα ανιαρό. Δεν υπάρχει πραγματική μορφή στα επεισόδια, τα οποία εκτείνονται πέρα από το όριο των 40 λεπτών. Στο τέλος της ημέρας, η ιστορία της Carrie & Friends είναι καλύτερα να αφεθεί στο παρελθόν. Η μεταφορά της στο παρόν μπορεί να προσφέρει μόνο φθίνουσες αποδόσεις.

*Με στοιχεία από Chicago Tribune

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.