«The Lord of the Rings»: Μαύρα γκέι Χόμπιτ;

Διάβασα —όπως όλοι μας— για τις αντιδράσεις που προκαλεί ήδη, ένα χρόνο σχεδόν πριν την πρεμιέρα της, η σειρά που το Amazon Prime ετοιμάζει πυρετωδώς και σε συνθήκες μεγάλης μυστικότητας, το νέο «The Lord of the Rings». Θα είναι βέβαια η τηλεοπτική μεταφορά του βιβλίου (και, εφόσον πάει καλά, και των υπόλοιπων βιβλίων της Τριλογίας) του Τόλκιν, που ξεκίνησε την παραγωγή της στη Νέα Ζηλανδία και πλέον τη συνεχίζει στη Μεγάλη Βρετανία. Ο λόγος για τις αντιδράσεις δεν είναι άλλος από τις φήμες ότι τα συμπαθή Χόμπιτ δεν θα είναι όλα τους λευκά, καθώς τους ρόλους τους θα υποδυθούν ηθοποιοί διαφόρων φυλών — και, ω του θαύματος, διαφορετικής απόχρωσης δέρματος. Φήμες που έκαναν την εμφάνισή τους παρά τη μυστικότητα γύρω από την παραγωγή που είπαμε προηγουμένως.

Λένε λοιπόν οι καθαρολόγοι πως, γράφοντας για τα Χόμπιτ, ο Τόλκιν είχε κατά νου τους ανθρώπους που κατοικούσαν στην αγγλική ύπαιθρο χώρα, πως, κατ’ αυτά, οφείλουν βέβαια να είναι όλα τους λευκά, ροδομάγουλα, με φακίδες και, γιατί όχι, με κόκκινα μαλλιά, και πως ασφαλώς συνιστά έγκλημα καθοσιώσεως οποιαδήποτε απόπειρα, οποιαδήποτε ΣΚΕΨΗ να τα αλλάξεις και να βάλεις στη θέση τους και μαύρους, ή Ασιάτες, ή όποιους άλλους. Πως θα τρίζουν, λέει, τα κόκαλα του μεγάλου παραμυθά.

Bollocks.

Όλα αυτά είναι ψέματα. Δύο είναι οι λόγοι για τέτοιου είδους αντιδράσεις.

Ο μεν πρώτος έχει να κάνει με την trap παράνοια που πιάνει τους ακροδεξιούς απέναντι σε οποιαδήποτε απόπειρα diversity. Τους καταλαμβάνει μια μανία, ένα ντελίριο, σαν την τρέλα του ταύρου απέναντι στην κόκκινη κάπα του ταυρομάχου, ή σαν το αφιόνισμα του μέσου τραμπικού όταν διαβάζει το Twitter του Stephen King. Οι άνθρωποι αυτοί απλώς μισούν το διαφορετικό, το τρέμουν, το φοβούνται, επειδή έχουν σε απόλυτη ανυποληψία (το θέτουμε μετριοπαθώς) τον ίδιο τους τον εαυτό. Το τελευταίο πράγμα ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ που τους νοιάζει είναι αν οι επιλογές της παραγωγής πάνε κόντρα στις περιγραφές του Τόλκιν (και του κάθε συγγραφέα, ή του κάθε πρωτοτύπου έργου: ενός manga, ενός anime, ενός κόμικς κ.ο.κ.) για τον χι ήρωά του. Πραγματικά, δεν δίνουν δυάρα τσακιστή. Τους νοιάζει απλώς και μόνο μην και παίξει στο μέινστριμ έργο ο μαύρος ή ο Κινέζος. Τους νοιάζει απλώς και μόνο (συχνά: κυρίως!) μη γίνει γυναικείος ο τάδε ρόλος, εκεί που ήτανε αναντάμ-παπαντάμ αντρικός, και δη σούπερ μάτσο αντρικός.

Αυτά είναι τα μόνα που νοιάζουν την Ακροδεξιά, όπου γης. Τα άλλα που λένε είναι χοντρά ψέματα.

Ο δεύτερος λόγος για τις τέτοιου είδους αντιδράσειςείναι το ΧΡΗΜΑ.

Όπως ξέρουν όλοι, οι κουβέντες αυτές είναι από τις πιο ιντριγκαδόρικες, από τις πιο clickbait, και εντέλει αυτές που φέρνουν κοντά στο τάδε κανάλι τού YouTube, φέρ’ ειπείν, τον περισσότερο κόσμο. Μία φυσιολογική ανάλυση της σειράς θα φέρει έναν άλφα αριθμό από κλικ, ενώ ένα βίντεο για το αν το τάδε Ξωτικό είναι γυναίκα, ή μαύρη γυναίκα, ή λεσβία, ή μαύρη λεσβία, θα φέρει έναν άλφα αριθμό από κλικ ΕΠΙ ΧΙΛΙΑ. Και, guess what, τα κλικ είναι λεφτά. Και τα πολλά κλικ είναι ακόμη περισσότερα λεφτά. Όλο αυτό το παιχνίδι γίνεται, από τους ανθρώπους που έχουν τέτοια κανάλια, αποκλειστικά και μόνο για το μεροκάματο. Είναι η δουλειά τους. Το επάγγελμά τους. Είναι ο τρόπος για να βγάλουν τα προς το ζην.

Όμως, συντηρούν και πολλαπλασιάζουν, έτσι, τον ακραίο ρατσιστικό λόγο; Εκατό τοις εκατό. Και δεν τους νοιάζει, ποσώς τούς ενδιαφέρει, καθώς αυτή είναι —το είπαμε— η δουλειά τους. Όπως η δουλειά κάποιων ψευδο-ενημερωτικών πρωινών εκπομπών της τηλεόρασης είναι να καλούν Χρυσαυγίτες και αντιεμβολιαστές για να κάνουν νούμερα — δεν θα νοιαστούν για το ΓΕΓΟΝΟΣ ότι έτσι θα βάλουν τους ναζί στη Βουλή, ή για το ΓΕΓΟΝΟΣ ότι εξαιτίας τους θα μείνουν άλλους έξι μήνες τα μαγαζιά κλειστά και η χώρα διασωληνωμένη στον αναπνευστήρα…