Νίκος Πορτοκάλογλου και Ρένα Μόρφη τζαμάρουν με τον Eric Burdon

Για να είμαι ειλικρινής δεν μου αρέσουν τα ρεμπέτικα (γούστα είναι αυτά). Όμως ακούγοντας σε ένα στούντιο της ελληνικής τηλεόρασης –το 2021– την εκτέλεση ενός τραγουδιού που γράφτηκε το 1939, ξαφνικά μου φαίνεται συγκινητικό. Σαν ήχος, ο τρόπος που το τραγουδούν όλοι μαζί, η μουσική, η μελαγχολία που βγάζει, το συναίσθημα που μου προκαλεί. Και σαν ιστορία. Προπολεμικό χασάπικο. Μουσική & Στίχοι: Βασίλης Τσιτσάνης. Διαβάζω πως ο Τσιτσάνης γεννήθηκε στα Τρίκαλα τον Ιανουάριο του 1915. Από μικρή ηλικία έμαθε να παίζει μαντολίνο, βιολί, μπουζούκι, και όταν το φθινόπωρο του 1936 πήγε στην Αθήνα να σπουδάσει στη Νομική, τον κέρδισε η μουσική. Ο Τσιτσάνης γεννήθηκε ένα χρόνο πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο, τη χρονιά του Εθνικού Διχασμού, όταν ξεκίνησαν οι εμφύλιες διαμάχες που θα διαιρούσαν τη χώρα σε δύο αντίπαλες παρατάξεις. Θα μου πείτε, τι σχέση έχει αυτό; Το σκέφτομαι επειδή τυχαίνει να διαβάζω Ιστορία για εκείνα τα χρόνια, όπως και για το έπος του ’40. Το 1940, όταν ξεκίνησε η γερμανική Κατοχή, ο Τσιτσάνης ήταν 25 χρονών. Το τραγούδι που ακούμε, ηχογραφήθηκε πρώτη φορά το 1940, κι έτσι διατρέχει ένα σημαντικό κομμάτι ιστορίας του 20ού αιώνα για να φτάσει μέχρι εμάς. Βρίσκω μία εκτέλεση του 1961, στο Φαλιρικόν. Συγκινητική και αυτή, για δες...

Δεν ξέρω πώς ακούγεται «Η Μάγισσα της Αραπιάς», του δικού μας Τσιτσάνη, σε έναν θρύλο της ροκ μουσικής, όπως ο Έρικ Μπάρτον. Αυτός δεν έχει αντίστοιχους συνειρμούς, έχει όμως μουσικό κριτήριο και φαίνεται να του αρέσει. Έχει άλλωστε επαφή με την ελληνική μουσική εδώ και χρόνια. Διαβάζω ότι γεννήθηκε το 1941 (ένα χρόνο μετά την πρώτη φωνογράφηση της «Μάγισσας»), μέσα στον Μεγάλο πόλεμο, έχοντας επιζήσει από άγριο βομβαρδισμό των Γερμανών στο νοσοκομείο του Νιούκαστλ. Να μην τα πολυλογώ, τη δεκαετία του ’60 με τους Animals άρχισαν να γράφουν τη δική τους ιστορία. Πολλοί από εμάς μεγαλώσαμε με τα τραγούδια τους, δυο-τρεις γενιές συν-πλην, χωρίς εικόνα και you tube, μόνο ήχος και μουσική, άντε καμιά συναυλία, δίσκοι και ραδιόφωνο, αργότερα ήρθαν τα cd.

Βάζω ετεροχρονισμένα να δω το video clip με τους Animals να τραγουδούν το «House of the Rising Sun», το 1964 – ο ίδιος Έρικ Μπάρτον 57 χρόνια νεότερος. Ήταν η πιο πετυχημένη διασκευή από τις πολλές ενός παλιού αμερικανικού παραδοσιακού τραγουδιού άγνωστης προέλευσης, από τα αγαπημένα oldies των Αμερικανών, πιθανολογείται πως μιλάει για έναν οίκο ανοχής κάπου το 1862 στον αμερικανικό εμφύλιο.... 
There is a house way down in New Orleans,
They call the Rising Sun… 
And it's been the ruin of many a poor boy
And God I know I'm one
Mother was a tailor, yeah, yeah...

Σήμερα ο Έρικ Μπάρτον είναι 80 χρονών, παντρεμένος με Ελληνίδα και μένει στην Αθήνα. Στο βίντεο spoiler της εκπομπής «Μουσικό Κουτί» ακούει τη «Μάγισσα» φορώντας τα μαύρα του γυαλιά και στο γύρισμα του τραγουδιού, χωρίς καλά καλά να το καταλάβεις, μπαίνει αυτή η γνωστή, αγαπημένη μελωδία, τόσο ταιριαστά σαν να είμαστε ακόμα στο ίδιο τραγούδι, η ίδια μελαγχολία, ρεμπέτικο και μπλουζ, Μάγισσες και Νέα Οερλάνη, και ξεκινάει να τζαμάρει με τους έλληνες μουσικής της εκπομπής –εξαιρετικοί– το τραγούδι-θρύλο της ροκ. Τραγουδάει μετά από καιρό και το ευχαριστιέται, και όσο προχωράει ανεβάζει τόνους και τα σπάει με τη φωνή του των 80 χρόνων. Respect. Και πόσο ωραίο πέρασμα από τον Τσιτσάνη στους Animals, με κοινό όλους εμάς από το σπίτι...
Σαν πολλές ιστορίες δεν συγκεντρώθηκαν σε ένα βίντεο και σε μία εκπομπή; Μπράβο στον Νίκο Πορτοκάλογλου, τη Ρένα Μόρφη και σε όλη την ομάδα. Η νέα σεζόν ξεκινάει με τους καλύτερους οιωνούς.

Μαζί τους ο Θωμάς Κωνσταντίνου από τους Τακίμ TAKIM και η Σεμέλη Παπαβασιλείου. Τετάρτη 29/9, στις 11 το βράδυ.