Η Μέθοδος Κομίνσκι στο Netflix κι άλλα θανατικά

Το 2001 ξεκίνησε η σειρά «Six Feet Under», που έμελλε να αλλάξει την αισθητική της TV που ξέραμε μέχρι τότε. Αργότερα θα έρχονταν Mad Men, Lost, Nip Tuck και πολλά ακόμη. Παρακολουθήσαμε τη ζωή των κληρονόμων του Φίσερ, ο οποίος τους κληροδότησε (γιους, κόρη και μαμά) ένα γραφείο τελετών και πολλά άλυτα ψυχολογικά. Κάθε επεισόδιο ξεκινούσε μ' έναν θάνατο και την πορεία προς την αθανασία με όλες τις αμερικανικές εθιμοτυπίες, νευρώσεις κι εκκεντρικότητες. Όταν συνάντησα το 2005 στο Λος Άντζελες τον μπαμπά Ρίτσαρντ Τζέκινς με αφορμή τη συμμετοχή του στην ταινία της Σαρλίζ Θερόν «Άνιση Μάχη», μου είχε πει τα καλύτερα λόγια για το σήριαλ: την ιδέα, το σενάριο, τον δημιουργό Άλαν Μπολ.

Τα χρόνια περνούν, δεν ξαναείδα ποτέ την τηλεοπτική σειρά που στην ελληνική τηλεόραση προβαλλόταν ως «Γραφείο Κηδειών Φίσερ» αλλά στο νου μου είχα πάντα την απίστευτης αισθητικής σειρά που πατάει με ακρίβεια πάνω σε κάθε νεύρωση της κοινωνίας. Μερικά χρόνια μετά, το «Τhe Big C» με τη Λώρα Λίνεϊ διαχειρίζεται τη ζωή της πρωταγωνίστριας από την ανακοίνωση του καρκίνου της μέχρι την έξοδό της. Το κατάπια, μέσω torrent κι ενώ γελούσα με τις πραγματικά αστείες στιγμές, ένα βάρος με πλάκωνε. Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν στη ζωή μου. Δεν έβλεπα τους θανάτους των άλλων: άρχισα σταδιακά να υποψιάζομαι ότι μπορεί να ήμουν στη θέση της Λώρα. Όσο μεγαλώνουμε, η μαυρίλα του θανάτου δεν είναι ποιήματα της Βιρτζίνια Γουλφ αλλά η απώλεια μιας αγαπημένης φίλης, των γονιών των φίλων μας και των δικών μας. Κυκλώνει, βγαίνει από την οθόνη. Γίνεται βίωμα.

Με την προτροπή του κολλητού μου, Πάνου, είδα στο Netflix τη «Μέθοδο Κομίνσκι» του Τσακ Λωρ (2 and a half men, The big bang theory) με τον Μάικλ Ντάγκλας και τον Άλαν Άρκιν. Δύο κολλητοί που στο γέρμα της ζωής τους περνάνε φίνα παρά το πιο βασικό δεδομένο: σβήνει το καντήλι τους. Δεν είναι μελό, είναι αστείο. Γελάς: στην κηδεία της συζύγου του ενός, εμφανίζεται μια drag Μπάρμπρα Στρέιζαντ αφού, παρά την τελευταία επιθυμία της εκλιπούσας, δεν μπόρεσαν να βρουν την πραγματική σταρ. Δείχνει τη δύναμή τους χωρίς να μοιάζουν αστείοι, μοιάζουν να ζουν κανονικά σε μια κοινωνία που δεν καταλαβαίνουν και πολύ: το ίντερνετ, οι σχέσεις, οι ανταγωνισμοί, όλα μοιάζουν αλλιώς. Δεν νοιάζει τον δημιουργό να δείξει το χάσμα γενεών. Τον ενδιαφέρει να δείξει πόσο ωραία παλιώνει μια καλή ανδρική φιλία.

Αρκεί αυτή η συνθήκη; Θα μπορούσε. Ενώ από πάνω τους είναι προφανές ότι κρέμεται το δρεπάνι του αποχωρισμού, άλλοι θάνατοι, ακράτεια κι αρρώστιες δένονται μέσα στις ιστορίες τους. Οπότε δεν είναι αστείο, είναι γλυκόπικρο. Έχω φτάσει σε μια ηλικία που −πόσω μάλλον μετά τη λαίλαπα της πανδημίας− δεν αντέχω τον θάνατο κι ας είναι δίπλα στον απίθανο Μάικλ Ντάγκλας και τη φανταστική Κάθλιν Τέρνερ που εμφανίζεται ως πρώην σύζυγος και η σχέση τους είναι εκρηκτική. Τριάντα τόσα χρόνια μετά τον «Πόλεμο των Ρόουζ», οι αρχικές τους σκηνές θυμίζουν την ταινία που σημάδεψε την κοινή τους πορεία.

Μας αρέσει ο θάνατος. Ηδονιζόμαστε με τα αστεία σχετικά μ' αυτόν. Τα ανέκδοτά μας τον γλεντάνε, στα δημοτικά μας τραγούδια τον τραγουδάμε ανελλιπώς: από τον Καζαντζίδη μέχρι την Καίτη Γαρμπή, ο θάνατος κυριαρχεί. Στα προτεινόμενα του Netflix είναι το «Fatherhood»: «ένας πατέρας που μόλις έχασε τη μητέρα του παιδιού του προσπαθεί…». Να προσπαθήσει μόνος του. Δεν θέλω, μας περιτριγυρίζει η αλήθεια, τι να την κάνω τη μυθοπλασία αν δεν είναι από τους μεγάλους του κινηματογράφου. Τον είδαμε, τον χορτάσαμε. Στην ειδησεογραφία πρωταγωνιστεί, πεθαίνουμε (το πιάσατε) να μάθουμε τους σφυγμούς της αποθανούσας, τον τρόπο που την έπνιξε, πόσο διήρκησε. Ίσως είναι λογικό, εμένα μην μου στρώσετε, θα φάω αλλού. Θυμάμαι ακόμη όταν δοκίμασα τα κόλλυβα στο Αλάτσι. Τα παραγγείλαμε πιστεύοντας (ελπίζοντας) ότι θα είναι μια δημιουργική απόδοση του πεντανόστιμου γλυκίσματος που τρώμε εις μνήμη κάποιου. Δεν ήταν. Φύγαμε πριν προλάβουν να μας φέρουν και το κέικ, το κονιάκ και έναν με ολίγη.