Netflix: Είναι φιάσκο η σειρά Self-Made για τη Madam C.J. Walker;

H μίνι σειρά του Netflix για τη ζωή της Σάρα Μπρίντλαβ, που είναι γνωστή στην ιστορία τόσο του κινήματος των Μαύρων όσο και της επιχειρησιακής Αμερικής, ως Μadam C.J. Walker, είναι κυριολεκτικά ό,τι να ’ναι. Οι ιστορίες γύρω από τις ατομικές επιτυχίες ταπεινών πολιτών (όπως το «Joy» με τη Τζένιφερ Λόρενς) που θριαμβεύουν στον αμερικανικό καπιταλισμό έχουν γίνει της μόδας, αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημα της εν λόγω σειράς του Netflix.

Η ηρωίδα, την οποία υποδύεται η Οκτάβια Σπένσερ (σε όχι από τις καλύτερες στιγμές της) έζησε μια σύντομη αλλά αξιοσημείωτη ζωή: γεννήθηκε από πρώην σκλάβους λίγο μετά το τέλος του πολέμου Βορείων-Νοτίων, παντρεύτηκε στα 14, το ’σκασε από το σπίτι για να γλιτώσει από τον βάναυσο γαμπρό της, και μόλις έξι χρόνια αργότερα έμεινε χήρα και μητέρα ενός παιδιού. Ο δεύτερος σύζυγός της ήταν βίαιος και η Σάρα έπαθε αλωπεκίαση: άρχισαν να της πέφτουν τα μαλλιά. Τότε ανακάλυψε ένα προϊόν μιας ήδη φιλόδοξης Αφροαμερικανίδας, της Annie Turnbo Malone, η οποία είχε φτιάξει μια σχεδόν θαυματουργή κρέμα που έκανε τα μαλλιά να φυτρώνουν. Η Σάρα χρησιμοποίησε την κρέμα κι όταν απέκτησε πυκνή και υγιή κόμη βάλθηκε να χτίζει μια τεράστια παναμερικανική επιχείρηση προϊόντων για μαλλιά Αφρο-αμερικανίδων. Το 1919, όταν πέθανε ήταν μια από τις πλουσιότερες γυναίκες επιχειρηματίες στις ΗΠΑ. Κι επιπλέον, σύμβολο της απελευθέρωσης των γυναικών όχι μόνο στον χώρο της εργασίας αλλά και των προτύπων ομορφιάς.

Όλα είναι λάθος στη σειρά «Self-Made: Inspired by the Life of Madam C.J. Walker» με πρώτο την επιλογή να επικεντρωθεί η αφήγηση στην τελευταία, την επιτυχημένη δεκαετία, της ζωής της Σάρα. Μαθαίνουμε για τα βάσανα που πέρασε από σύντομα φλασμπάκ τα οποία μπερδεύονται με ονειρικές σκηνές και με ολίγον από μιούζικαλ. Τα αφηγηματικά κλισέ παραείναι κλισέ: Η ανταγωνίστριά της στα προϊόντα μαλλιών, η Annie Turnbo Malone, παρουσιάζεται σαν τη μητριά της Χιονάτης: η έχθρα ανάμεσα στις δύο γυναίκες δεν έχει καταγραφεί, όπως δεν έχει καταγραφεί και το ότι η κόρη της Σάρα ήταν γκέι. Τα σημερινά συστατικά της σαπουνόπερας περιλαμβάνουν ζητήματα κοινωνικού φύλου, κι αν δεν τα περιλαμβάνει η βιογραφία, τόσο χειρότερο για τη βιογραφία. Στον ρόλο της κόρης της Σάρα, η καημένη Τίφανι Χάντις (μόνο εφτά χρόνια νεότερη από την Σπένσερ) τα κουτσοκαταφέρνει, πράγμα που δεν συμβαίνει με την Κάρμεν Ετζόγκο στον ρόλο της κακιάς ανταγωνίστριας που, αν και Αφροαμερικανή, έχει υπερβολικά λευκό δέρμα για να είναι τίμια.

Τα σκηνικά είναι ψεύτικα κι όλα τα πρόσωπα έχουν ένα παράλογο γκλάμουρ: οι ενδυματολόγοι της σειράς μοιάζουν σαν να μην ξέρουν πως ζούσαν οι Αμερικανοί, ιδιαίτερα οι Αφρο-αμερικανοί, στην αρχή του 20ού αιώνα. Το ίδιο ισχύει για τους διαλόγους: οι διάλογοι δεν είναι μόνο αδέξιοι και ξύλινοι, είναι διάλογοι του 21ου  αιώνα: το 1915 οι άνθρωποι δεν έλεγαν «χρειαζόμαστε λίγο mother-daughter time», ούτε χρησιμοποιούσαν εκφράσεις «on the regular» και «lying-ass liar». Αλλά, οι δημιουργοί της σειράς δεν ενδιαφέρονται για τους αναχρονισμούς: το soundtrack είναι επίσης άσχετο με την εποχή ―περιέχει hip-hop, έτσι για να δείξει ότι η ιστορία της αφροαμερικανικής κοινότητας έχει συνέχεια. Όλα αυτά θα ήταν ανώδυνα και ίσως ευχάριστα, αν δεν υπήρχε πιο ενδιαφέρον υλικό για να αναδείξουν οι Ντιμέιν Ντέιβις και Κέιζι Λέμονς: το ζήτημα της πολιτικής των μαλλιών (που υπάρχει πραγματικά για τους Αφροαμερικανούς, ως σημάδι ταυτότητας, ως κάτι που θέλουν να προβάλουν ή να αλλάξουν), η εργασία της Walker για τη δημιουργία ενός «μαύρου» προτύπου ομορφιάς, ο σεξισμός και οι προκαταλήψεις εναντίον του «ανοιχτού χρώματος» στους κόλπους των Μαύρων. Περιμέναμε περισσότερα από την Κέιζι Λέμονς, το «Eve’s Bayou» ήταν πολλά υποσχόμενο ―πράγματι, έχει περάσει πολύς καιρός από τότε.