Στο Netflix το ντοκιμαντέρ για τον serial killer «Night Stalker»

Η ποπ κουλτούρα έχει τον τελευταίο καιρό βιώσει ένα τεράστιο κύμα δημοτικότητας όσον αφορά τις εκπομπές true crime (πραγματικού εγκλήματος). Οι υπηρεσίες streaming το έχουν κατηγοριοποιήσει σαν είδος, οι ετήσιες πωλήσεις για βιβλία true crime αυξήθηκαν κατά σχεδόν 600.000 δολάρια τα τελευταία πέντε χρόνια, και όταν το Oxygen φιλοξένησε το «12 Dark Days of Serial Killers», μια σειρά από εκπομπές για δολοφόνους κατά συρροή, τον Απρίλιο του 2020, το δίκτυο ανέφερε ότι εκείνη την εβδομάδα είχε τα υψηλότερα ποσοστά τηλεθέασης των τελευταίων πέντε ετών.

Όπως συμβαίνει με οποιοδήποτε είδος, υπάρχει ένα φάσμα ποιότητας όσον αφορά το περιεχόμενο –το οποίο κυμαίνεται από ένα σχεδόν λάγνο φετίχ ως προς τους δολοφόνους κατά συρροή εις βάρος των θυμάτων, έως εντυπωσιακές και αξιοσημείωτες σειρές όπως το «Murder on Middle Beach» και «I’ll be gone in the dark».Ανεξάρτητα από την ποιότητα των διαφόρων αυτών εκπομπών, τα περισσότερα εξακολουθούν να επικεντρώνονται σε υπερβολικό βαθμό σε ιστορίες λευκών θυμάτων, μεσαίας ή ανώτερης κοινωνικής τάξης. Σκεφτείτε τις πιο πολυσυζητημένες σειρές και ντοκιμαντέρ πραγματικού εγκλήματος των τελευταίων ετών: «The Staircase», «The Jinx», «Amanda Knox», «I Love You, Now Die», «The Confession Killer» και «American Murder».

Οι ιστορίες για λευκές γυναίκες ή παιδιά που δολοφονούνται ή απάγονται αποτελούν διεθνή πρωτοσέλιδα και προκαλούν παγκόσμια οργή - «The Disappearance of Madeleine McCann» στο Netflix - ενώ οι ιστορίες για τα θύματα άλλων φυλών είναι αμελητέα σε αριθμό. Στο είδος λοιπόν αυτό, φαίνεται να πλανάται ένα (όχι τόσο διακριτικό) μήνυμα για το ποιος είναι άξιος ανησυχίαςσε μια κοινότητα.Ωστόσο, κάποιοι παραγωγοί και σκηνοθέτες τέτοιων σειρών και των ντοκιμαντέρ κάνουν, τον τελευταίο καιρό, μικρά βήματα για να ξεφύγουν από αυτή την τάση μέσω εκπομπών όπως τα «Atlanta’s Missing and Murdered Children», «The Trials of Gabriel Fernández» και, τώρα, το «Night Stalker: The Hunt for a Serial Killer»του Netflix.

Σε σκηνοθεσία του Tiller Russell–ο οποίος έχει επίσης κάνει τα «The Seven Five» και «The Last Narc» - αυτό το ντοκιμαντέρ τεσσάρων επεισοδίων εξετάζει πώς δύο ντετέκτιβ, με τη βοήθεια των μελών της κοινότητας, βρήκαν έναν δολοφόνο κατά συρροή ο οποίος είχε ονομαστεί «The Night Stalker» από τα μέσα ενημέρωσης τη δεκαετία του 1980 στο Λος Άντζελες.

Η σειρά ανοίγει με αρχειακά πλάνα από το 1985 που περιλαμβάνει έναν νεαρό μεξικανό-αμερικανικό ντετέκτιβ που ονομάζεται Gil Carrillo. Μας μεταφέρει μια ανακοίνωση από το Sheriff Department της Κομητείας του Λος Άντζελες: «Το Sheriff Department διεξάγει έρευνα για μια σειρά ανθρωποκτονιών και σεξουαλικών επιθέσεων στην κομητεία του Λος Άντζελες. Ο ύποπτος έχει χρησιμοποιήσει όπλα, μαχαίρια, σίδερα, χειροπέδεςγια αντίχειρες…».

Ο Carillo ήταν ένας από τους κορυφαίους ντετέκτιβ στην υπόθεση Night Stalker, μαζί με τον ντετέκτιβ ανθρωποκτονίας Frank «The Italian Stallion» Salerno. Ενώ ο Carillo, ένας βετεράνος του Βιετνάμ, τον οποίο οι γονείς του είχαν βάλει στο στρατό για να τον κρατήσουν μακριά από τους δρόμους, ήταν νεοφερμένος στο τμήμα ανθρωποκτονίας, ο Salerno ήταν ένας στωικός βετεράνος στην αστυνομία. Ένας δημοσιογράφος από τον οποίο πήραν συνέντευξη, είπε στον Russel, «Όταν άκουγες το όνομά του, ήξερες ότι ήταν εγκλήματα μεγάλου βεληνεκούς».

Η συνεργασία τους ουσιαστικά είναι ο φακός μέσω του οποίου αυτή η σειρά επανεξετάζει την περίφημη υπόθεση, και ενώ οι δύο ντετέκτιβ δεν είναι ποτέ μαζί στο ίδιο δωμάτιο για συνεντεύξεις (το οποίο ήταν μια χαμένη ευκαιρία, αλλά κάτι που έγινε λόγω περιορισμών παραγωγής σε σχέση με την πανδημία), έχουμε μια αίσθηση της δυναμικής τους, και της αποφασιστικότητάς τους να συνδέσουν τα «κομμάτια» από δεκάδες δολοφονίες, απόπειρες δολοφονιών, εισβολών σε σπίτια, και σεξουαλικών επιθέσεων.

Η συλλογική εικόνα που μας δίνουν σήμερα για την υπόθεση εμπλουτίζεται από μια πληθώρα αρχειακών λήψεων, καθώς και από συνεντεύξεις με δημοσιογράφους που κάλυψαν τότε τα εγκλήματα, με επιζώντες των επιθέσεων του Night Stalker και κοντινούς ανθρώπους των θυμάτων του, πολλοί από τους οποίους δεν ήταν λευκοί.

Υπάρχουν επίσης αρκετές σκηνές αναπαράστασης των πραγματικών σκηνών εγκλήματος, και κάποιες σκηνές σε αργή κίνηση ενός αιματηρού όπλου, ή ενός δαχτύλου που πατάει μια σκανδάλη –τα οποία παραπέμπουν σε κλισέ που σκοπό έχουν να προκαλέσουν αγωνία. Δυστυχώς αυτά είναι λίγα μικρά και άσκοπα «λαθάκια» ενός ντοκιμαντέρ που πραγματικά προσπαθεί, και καταφέρνει σε μεγάλο βαθμό, να διασφαλίσει ότι τα θύματα αυτού του δολοφόνου (και ήταν πολλά) δεν είναι απλώς ένας αριθμός ή ένα στοιχείο.

Ο Night Stalker τελικά δολοφόνησε τουλάχιστον 14 άτομα και βίασε και βασάνισε τουλάχιστον 24 ακόμη κατά την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1985. (Πρέπει να σημειωθεί ότι αυτά τα ντοκιμαντέρ δεν αποφεύγουν τις τρομακτικές και ανατριχιαστικές λεπτομέρειες των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν και, ενώ είναι αφηγηματικά σημαντικό να κατανοήσουμε το μέγεθος των φρικαλεοτήτων που διαπράχθηκαν, μπορεί για ορισμένους θεατές να είναι δύσκολο να το παρακολουθήσουν.)

Το «The Night Stalker: The Hunt for a Serial Killer» αντιμετωπίζει ισάξια όλα τα θύματα, και είναι σαφές -τουλάχιστον μέσω του φακού του Russell- ότι και οι ντετέκτιβ τα αντιμετώπισαν με τον ίδιο τρόπο. Προβάλλονται εδώ ως μητέρες και πατέρες, κόρες και μέλη της κοινότητας, που καθορίζονται από τη ζωή τους και όχι από τον τρόπο που δολοφονήθηκαν. Δεν έπρεπε να υπάρξει ένα λευκό θύμα για να πάρουν την υπόθεση «στα σοβαρά», και αυτό φαίνεται να συνέβη λόγω του γεγονότος ότι ο Carrillo είχε αναλάβει την υπόθεση. Περιγράφει στο ντοκιμαντέρ πώς ένιωθε ότι οι δολοφονίες ήταν «κάτι προσωπικό» και για τον ίδιο και για τους γείτονές του.

Λόγω του ευρέος φάσματος των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν, και με μια σαφή έλλειψη «τύπου» (μοτίβου), ο Night Stalker τρομοκρατούσε το Λος Άντζελες για μήνες. Οι πωλήσεις όπλων εκτοξεύτηκαν, και άνθρωποι οι οποίοι δεν είχαν ποτέ σκεφτεί να κλειδώσουν τις πόρτες τους, σφράγισαν τις εισόδους και τα παράθυρά τους (ακόμη και κατά τη διάρκεια του σφοδρού καύσωνα εκείνης της καλοκαιρινής περιόδου). Μια ισχυρή συλλογή αρχειοθετημένων ειδησεογραφικών κλιπ τα οποία δείχνουν πολίτες να εκφράζουν τους φόβους τους, και για τον εαυτό τους και τις κοινότητές τους, καταδεικνύει σαφώς τον τρόπο με τον οποίο αυτός ο δολοφόνος κυριάρχησε στη συλλογική συνείδηση.

Όταν, στο τέταρτο και τελευταίο επεισόδιο, ο Carillo και ο Salerno εντοπίζουν τελικά τον δολοφόνο και τον φέρνουν υπό κράτηση (με τη βοήθεια μιας ομάδας μελών της κοινότητας), αισθανόμαστε ότι έχει αποδοθεί δικαιοσύνη –και στα πλαίσια της ιστορίας αυτής και της αφήγησής της, όσο και πολύ πιο σημαντικά- για τα θύματα.

*Με στοιχεία από το Salon