Ο Νίκος Πορτοκάλογλου ανοίγει το Μουσικό Κουτί στην ΕΡΤ

Από τα πρώτα new wave ακόρντα της κιθάρας του «Άσωτου Υιού», από την πρώτη φράση («Στο καφενείο…») ήξερες ότι κάτι σημαντικό συμβαίνει εδώ. Ήξερες ότι αυτή η κιθάρα, αυτή η φωνή θα σε συνοδεύει για πολλά χρόνια. Δεν μπορούσες να φανταστείς τους τρόπους. Ήταν Δεκέμβρης του 1981 κι από τότε έχουν περάσει σχεδόν σαράντα χρόνια. Ευτυχώς, είχες δίκιο. Κι οι τρόποι ήταν τελικά περισσότεροι απ’ όσους θα περίμενες…

Ο Νίκος Πορτοκάλογλου μεγάλωσε στη Νέα Σμύρνη.
Θυμάσαι να τον έχεις πετύχει μ’ ένα κοντό δερμάτινο μπουφάν στην πλατεία την εποχή της απόλυτης αθωότητας (δικής σου και δικής του) πριν βγει ακόμη ο πρώτος δίσκος των Φατμέ. Ήταν ένας new wave δίσκος στο πνεύμα της εποχής, ένα από τα σπουδαία albums του καιρού του.

Ο Νίκος Πορτοκάλογλου δεν ήταν ποτέ στατικός.
Οι δίσκοι των Φατμέ δείχνουν ανάγλυφα τις αναζητήσεις του. Από το new wave σε μια ευρύτερη αντίληψη για το ελληνικό rock ήδη από τα «Ψέματα» κι από κει στην επανένωση του rock εαυτού με το λαϊκό στοιχείο, που θέλουμε δε θέλουμε κυλάει μέσα στις φλέβες όλων μας. Το κάνει εξαιρετικά στο «Ρίσκο» («Δυο αγάπες μου γελάνε μέσα μου βαθιά, όλα ή τίποτα ζητάνε κι εγώ τις δυο τους ή καμιά»). Παραγωγή από τον Παπάζογλου, συνεργασία με την Αλεξίου και τη Μάνου, εμβάθυνση στην ελληνική πλευρά του όποιου rock και προετοιμασία για το επόμενο βήμα.

Ο Νίκος Πορτοκάλογλου δεν μένει πια εδώ.
Δηλαδή δεν μένει πια στους Φατμέ. Συνεχίζει μόνος και στον πρώτο-πρώτο προσωπικό του δίσκο γράφει ένα τραγούδι που θα τον ακολουθεί για καιρό. Είμαστε στο 1990, την εποχή που το ελληνικό τραγούδι έχει πάρει για τα καλά την ανηφόρα και το έντεχνο (όπως κι αν αποφασίσεις να το ορίσεις) είναι ένα ιδίωμα που συνδέεται τέλεια με τη γραφή του Πορτοκάλογλου. Πολλά τραγούδια, μεγάλα τραγούδια, πολλοί φίλοι, καλοί φίλοι, ο Μητροπάνος, η Βιτάλη, ο Ανδρέου, η Τσαλιγοπούλου, τρελό airplay, συναυλίες, καταξίωση.

Ο Νίκος Πορτοκάλογλου δεν ήταν ποτέ της μόδας.
Γιατί οι μόδες βυθίζονται και παρασύρουν μαζί τους στον πάτο όλα τα δημιουργήματα της μάζας. Ύστερα από το σκάσιμο του κύματος που λέγαμε «έντεχνο», έμειναν λίγοι και καλοί. Αυτοί που έγραφαν εκείνο που ένιωθαν κι όχι αυτό που έπρεπε για να παιχτούν στα ραδιόφωνα, αυτοί που είχαν κάτι ουσιαστικό να τραγουδήσουν πέρα από φόρμες, αυτοί που είχαν ψάξει το θέμα από νωρίς και βαθιά, τι είναι το rock, τι είναι το λαϊκό τραγούδι, τι είναι το έντεχνο, ποιος είσαι εσύ και πού θα το πας το πράμα τώρα που καταρρέουν οι συμβάσεις; Όσοι δεν ήξεραν, πέσαν σε κατάθλιψη λόγω κρίσης ταυτότητας. Ο Πορτοκάλογλου ήταν μια χαρά.

Ο Νίκος Πορτοκάλογλου είχε πάει στον Σαββόπουλο.
Κι έτσι ήξερε από πρώτο χέρι τι πάει να πει εναλλακτική μουσική τηλεόραση με όραμα. Όταν ο Σαββόπουλος έβγαζε το «Ζήτω Το Ελληνικό Τραγούδι» υπήρχαν πράγματα που έσκαγαν στην ελληνική μουσική κοινότητα αλλά δεν είχαν πάρει ακόμα το πάνω χέρι. Έτσι, εκείνο που φαινόταν να χρειάζεται ήταν μια σύνδεση μεταξύ των μουσικών, ένα όχημα που να πορεύεται προς μια ιδιότυπη ένωση, τη δημιουργία μιας σκηνής. Ο Πορτοκάλογλου –στους Φατμέ ακόμα- βρέθηκε να συναντιέται και να τραγουδάει με τους Κατσιμιχαίους και τον Γιοκαρίνη. Ο Σαββόπουλος παρά το κράξιμο που έτρωγε εκείνη την εποχή, τα κατάφερε τόσο σ’ αυτό το ζήτημα, όσο και στο ζήτημα της ποιότητας.

Ο Νίκος Πορτοκάλογλου είχε πάει στον Χατζιδάκι.
Τραγούδησε με τους Φατμέ στον Σείριο και συμμετείχε με δύο τραγούδια («Πες το κι Έγινε», «Υπάρχει Λόγος») στον δίσκο που είχε τότε κυκλοφορήσει ο Χατζιδάκις. Στην ίδια σεζόν, 1987-1988, συμμετείχαν στις βραδιές του Σείριου (και στον τριπλό δίσκο), ο Νταλάρας, οι Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω, ο Ξυδάκης, η Πασπαλά, η Αρβανιτάκη, ο Παπάζογλου, η Μάνου, η Τανάγρη, οι Δυνάμεις του Αιγαίου κι έτσι ξέρει καλά τι σημαίνει να επιλέγεις από το υπάρχον υλικό συνθετών και μουσικών το καλύτερο που υπάρχει.

Ο Νίκος Πορτοκάλογλου δεν βλέπει τηλεόραση.
Έτσι δεν ξέρει –ή μάλλον δεν θέλει να ξέρει– ότι στην τηλεόραση δεν μετράει ο δημιουργός αλλά ο τραγουδιστής, ότι υπάρχουν δεν-ξέρω-πόσα reality για τραγουδιστές με μοναδικό τους στόχο να φορέσουν στα παιδιά που συμμετέχουν τις νόρμες του τραγουδιού τρέχουσας διασκέδασης, χωρίς καμία αναφορά σε οτιδήποτε ξεχωριστό, σε οτιδήποτε βαθιά βιωμένο. Ο δημιουργός όχι μόνο δεν έχει καμία θέση αλλά -ακόμη χειρότερα- το τραγούδι απογυμνώνεται από κάθε εσωτερική του ουσία για να μετατραπεί σε πηγή είτε αγοραίου μερακλώματος είτε φτηνής συγκίνησης στην αξία μιας γαρδένιας.

Ο Νίκος Πορτοκάλογλου είναι εξαιρετικός κιθαρίστας.
Όχι πως δεν το ξέραμε αλλά είναι καταπληκτικό να τον βλέπεις στην οθόνη της τηλεόρασης να παίζει τόσο καλά κι επιπλέον να έχει το μέτρο εκείνο που κάνει τα τραγούδια να απογειώνονται. Ξέρει να φτιάχνει σπουδαίο ήχο και να διαλέγει μουσικούς που μπορούν να παίξουν στο ύφος που κάθε καλεσμένος θα νιώσει σπίτι του.

Ο Νίκος Πορτοκάλογλου δεν είναι παρουσιαστής.
Γι’ αυτό και τον βλέπεις μάλλον αμήχανο όταν δεν παίζει κιθάρα κι όταν δεν μοιράζεται ιστορίες. Γι’ αυτό μοιάζει να στέκεται δίπλα σου, σαν να παρακολουθεί κι αυτός έναν κόσμο που γίνεται Τετάρτη με Τετάρτη όλο και πιο μαγικός.

Ο Νίκος Πορτοκάλογλου έχει ανοίξει το Μουσικό Κουτί στην ΕΡΤ1.
Με πολύ καλή συμπαρουσιάστρια τη Ρένα Μόρφη, από τις 4 Νοεμβρίου μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, έχει φιλοξενήσει τη Νατάσσα Μποφίλιου και τον Φοίβο Δεληβοριά, τον Φίλιππο Πλιάτσικα και τον Μπάμπη Στόκα, τον Λάκη Παπαδόπουλο και τη Μελίνα Ασλανίδου, τον Χρήστο Θηβαίο και την Τζώρτζια Κεφαλά, τον Μίλτο Πασχαλίδη και τη Γιώτα Νέγκα, τον Μανώλη Φάμελλο και την Πέννυ Μπαλτατζή, τον Νίκο Ζιώγαλα και τον Θοδωρή Μαραντίνη, τον Πάνο Μουζουράκη και την Παυλίνα Βουλγαράκη, τον Βασίλη Καζούλη, τον Στάθη Δρογώση και την Μιρέλα Πάχου. Για όσα χάσατε, δεν έχετε παρά να μπείτε στην καλύτερη ιδέα που έχει κατεβάσει εδώ και πολλά χρόνια η ΕΡΤ, στο Ertflix και να τα παρακολουθήσετε.

Ο Νίκος Πορτοκάλογλου θέλει να ενώνει.
Γιατί ξέρει καλά ότι οι κρίσεις αφήνουν πληγές. Από τη μια πλευρά, στις εποχές των μεγάλων φανατισμών υπήρξε ένα μεγάλο ρήγμα ανάμεσα στους έλληνες μουσικούς με σκληρές δηλώσεις εκατέρωθεν, ένα ρήγμα που έχει έρθει ο καιρός να κλείσει. Από την άλλη, η οικονομική κρίση και στη συνέχεια η κρίση του Covid 19 έχουν φέρει τους καλλιτέχνες σε τόσο άσχημη θέση που μόνο μέσα από ενωτικές κινήσεις, μέσα από δημιουργία μιας νέας όσο το δυνατόν ευρύτερης σκηνής μπορεί να αντιμετωπιστεί.

Στους καναπέδες της εκπομπής του υπάρχει η πιο ζεστή ατμόσφαιρα, παίζεται η πιο καλή μουσική στην πόλη και στήνονται οι πιο γερές παρέες του μέλλοντός του τραγουδιού μας.