7 δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές για την πολιτική στις ΗΠΑ

Εδώ και αρκετές δεκαετίες, η θεματολογία ενός μεγάλου αριθμού τηλεοπτικών σειρών αμερικανικής παραγωγής, αφορά την άσκηση της κυβερνητικής πολιτικής, με τους σεναριογράφους να την προσεγγίζουν μέσα από τα είδη του δράματος ή της κωμωδίας. Πολύ πριν την προβολή του «The Crown», του «House of Cards» και κυρίως την εμφάνιση των υπηρεσιών streaming, είχαμε τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε «εκ των έσω» τις προεδρικές καμπάνιες, τη ζωή στον Λευκό Οίκο αλλά και αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις.

Μέχρι και τη δεκαετία των ’00s, οι πολιτικοί παρουσιάζονταν στα τηλεοπτικά σόου ως προσιτά άτομα που εργάζονταν σκληρά για το γενικότερο καλό. Από το 2010 και μετά, η αμερικανική πολιτική απεικονίζεται με πιο «σκοτεινό» τρόπο, όπως για παράδειγμα στο «Veep» ή στο «Scandal» που αποπνέουν λιγότερη αισιοδοξία από ό,τι το «The West Wing».

Κατά τη διάρκεια της καμπάνιας και μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ το 2016 στην Προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών, η κυρίως δημοκρατική βιομηχανία ψυχαγωγίας του Χόλυγουντ και ειδικότερα οι τηλεοπτικές παραγωγές, εμπλούτισαν τα σενάρια πολλών σειρών ώστε να αναδεικνύουν και σχολιάζουν –σε αρκετές περιπτώσεις επιθετικά–  τις πρακτικές της διακυβέρνησής Τραμπ.

Τα πολιτικά δράματα, τα περισσότερα από τα οποία οι δημιουργοί έχουν εμπνευστεί από πραγματικότητές καταστάσεις, θα εξακολουθήσουν αναμφίβολα να αποτελούν ένα από τα πιο εθιστικά είδη μυθοπλασίας που ανήκει στην κατηγορία της «Prestige TV» (παραγωγές με δραματικό στοιχείο που προβάλλονται στην αμερικανική καλωδιακή τηλεόραση).

Ο αριθμός των προγραμμάτων με φόντο την πολιτική της Αμερικής είναι μεγάλος. Παρακάτω, παρουσιάζουμε επτά από τις πιο γνωστές τηλεοπτικές παραγωγές. 

The West Wing

Το «The West Wing» («Η Δυτική Πτέρυγα») του Άαρον Σόρκιν, που προβλήθηκε από το 1999 έως το 2006 στο δίκτυο NBC, έχει κατακτήσει τον τίτλο του πλέον εμβληματικού πολιτικού δράματος. Η πολυβραβευμένη αυτή σειρά (κέρδισε συνολικά 99 βραβεία από 285 υποψηφιότητες, συμπεριλαμβανομένων 27 Emmys) έκανε πρεμιέρα σε μια χρονική περίοδο όπου η πολιτική ζωή στις ΗΠΑ ήταν ακόμα επηρεασμένη από το σκάνδαλο Μπιλ Κλίντον-Μόνικα Λεβίνσκι, το χρηματιστήριο «άνθιζε» και τα θέματα ειρήνης και ευημερίας στη χώρα θεωρούνταν ως δεδομένα. Αν και ξεκίνησε δυο χρόνια πριν τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001, οι δημιουργοί επέλεξαν να μην συμπεριληφθούν στο σενάριο ιστορίες που αφορούσαν παρόμοιες τρομοκρατικές επιθέσεις. 

Ακολουθώντας τον Τζοσάια Μπάρτλετ (Μάρτιν Σιν) στην φιλελεύθερη διπλή προεδρική του θητεία, η αγαπημένη -σύμφωνα με τον ιστότοπο Vox- σειρά των Δημοκρατικών, διαδραματίζεται κυρίως στη Δυτική Πτέρυγα του Λευκού Οίκου, αποκαλύπτοντας λεπτομέρειες της ζωής των στελεχών και του τρόπου άσκησης της πολιτικής στην Ουάσιγκτον. Η σειρά χαρακτηρίζεται για τον πολύ γρήγορο ρυθμό των διαλόγων, τη θεατρικότητα στην εκφορά του λόγου και φυσικά για τον ρεαλισμό της  στην απεικόνιση των πολιτικών και προσωπικών ελαττωμάτων των χαρακτήρων, κάτι που οφείλεται και στη συμμετοχή πολιτικού προσωπικού, που εργαζόταν στην πραγματικότητα στον Λευκό Οίκο, ως συμβούλων αλλά και βοηθών στη συγγραφή των σεναρίων. Η ιδεολογία του «The West Wing» συμπίπτει με αυτή του αμερικανικού φιλελευθερισμού που αντιπροσωπεύει και κατά κάποιο τρόπο αποτέλεσε πολιτικό «ανεμοδείκτη» μέσα στις επτά σεζόν που διήρκησε. Η σειρά που ανέδειξε – μεταξύ άλλων – την Άλισον Τζάνεϊ, αποτελεί ακόμα και σήμερα αντικείμενο συζήτησης και έρευνας στους κλάδους της πολιτικής, της δημοσιογραφίας και της εκπαίδευσης και μάλιστα επηρέασε αρκετούς θαυμαστές ώστε να ακολουθήσουν μια καριέρα στην πολιτική. Ο Άαρον Σόρκιν αποχώρησε μετά την τέταρτη σεζόν κι αυτό υπήρξε ένας από τους παράγοντες που τα νούμερα τηλεθέασης άρχισαν να πέφτουν στους επόμενους κύκλους. Από τότε που η σειρά ολοκληρώθηκε το 2006, παρατηρούμε ότι τα πολιτικά τηλεοπτικά προγράμματα που προβλήθηκαν στη μικρή οθόνη και είχαν ως επίκεντρο την Προεδρία, ήταν πιο «σκοτεινά» και περισσότερο κυνικά. 

Τον Οκτώβριο του 2020, οι πρωταγωνιστές της σειράς επανενώθηκαν για τη δημιουργία ενός ειδικού προγράμματος που προβλήθηκε στην πλατφόρμα HBO Max και είχε στόχο την ενθάρρυνση των Αμερικανών πολιτών να κατευθυνθούν στις κάλπες ή να στείλουν επιστολική ψήφο, ώστε να αυξηθεί ο αριθμός συμμετοχών στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές 2020. 

House of Cards

Η πρώτη και βραβευμένη πρωτότυπη σειρά του Netflix «House of Cards», μια μεταφορά της ομότιτλης βρετανικής τηλεοπτικής μίνι-σειράς από το 1990 που βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Μάικλ Ντομπς (1989), έκανε πρεμιέρα τον Φεβρουάριο του 2013. Η ιστορία με δημιουργό τον Μπο Γουίλιμον, ακολουθεί τον Φρανκ Άντεργουντ (Κέβιν Σπέισι), έναν αδίστακτο Δημοκρατικό Γερουσιαστή που υποσχέθηκαν να του δώσουν το Υπουργείο Εξωτερικών αλλά αυτό τελικά δεν έγινε. Μαζί με τη σύζυγό του, ξεκινά μια προσπάθεια να εκδικηθεί αυτούς που τον πρόδωσαν στην πορεία του προς την κορυφή και θα κάνει τα πάντα για να κατακτήσει εκείνο που επιθυμεί. Θα βάλει τρικλοποδιές σε φίλους και συνεργάτες, θα στήσει στρατηγικό σχέδιο ώστε να ανέλθει πιο γρήγορα επαγγελματικά και θα εξηγεί το κάθε του «σατανικό» βήμα κοιτώντας την κάμερα κατάματα, απευθυνόμενος στον θεατή. Κι όλα αυτά χωρίς να αισθάνεται ίχνος ντροπής ή ενοχές.

Στην πρώτη σεζόν, ο Φρανκ ισχυρίζεται ότι η εξουσία είναι πιο σημαντική από το χρήμα, με την έννοια ότι είναι λιγότερο εφήμερη. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το χρήμα μετρά πολύ στην Ουάσιγκτον. Η εκλογική νίκη ενός πολιτικού εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το ποσό που ξοδεύει στην καμπάνια του. Αρκεί να κοιτάξουμε την περίπτωση του Ντόναλντ Τραμπ για να κατανοήσουμε τον τρόπο με τον οποίο το χρήμα μπορεί να προωθήσει μια πολιτική καριέρα.

Πέρα από την επιρροή του χρήματος, η σειρά επικεντρώνεται στον εγωισμό και τη δίψα για εξουσία που κυριαρχούν στο πολιτικό παρασκήνιο. Όλα γυρίζουν γύρω από το ποιον γνωρίζει κάποιος και τι ρουσφέτια μπορεί να κάνει για να βρεθεί στο προσκήνιο. Ίσως το πιο σημαντικό- παρότι πολλοί θέλουν να το αγνοούν- είναι ότι το «House of Cards» δείχνει ότι οι πολιτικοί είναι και άνθρωποι.

Η πέμπτη σεζόν ξεκίνησε σε μια χρονική περίοδο που ο Τραμπ κατηγορήθηκε –ανάμεσα σε μια σειρά από κατηγορίες–για παρεμπόδιση της δικαιοσύνης και συμπαιγνία με τη Ρωσία. Πολλές πλοκές αυτής της σεζόν του «House of Cards» αντανακλούσαν με αρκετή ακρίβεια στα πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν εκείνη την περίοδο στις ΗΠΑ. Κι αυτά ήταν από τις διερευνητικές αποστολές της Γερουσίας μέχρι τις εντυπωσιακές πολιτικές τακτικές.

Scandal

Το «Scandal», ένα διαδικαστικό πολιτικό θρίλερ σε παραγωγή της Σόντα Ράιμς («Grey’s Anatomy», «How to Get Away with Murder») που άρχισε να προβάλλεται το 2012 στο ABC, αρχικά βασίστηκε εν μέρει στη ζωή της Τζούντι Α. Σμιθ, πρώην γραμματέως Τύπου του προέδρου Τζορτζ Μπους (του πρεσβύτερου) και γρήγορα έγινε μια περιπετειώδης και εθιστική σαπουνόπερα. Η Ολίβια Πόουπ (Κέρι Ουάσιγκτον) είναι ιδρύτρια της εταιρείας υπηρεσιών διαχείρισης κρίσεων και επικοινωνίας «Olivia Pope & Associates» που εκπροσωπεύει πελάτες και από τον χώρο της πολιτικής, όμως ενώ περνούν οι σεζόν την βλέπουμε να φτάνει στα όρια της πολιτικής ηθικής. Η σειρά, με μερικές θεματικές όπως η επίδραση του ρατσισμού, ο γάμος μεταξύ ομοφύλων και η άμβλωση, υπήρξε πρωτοπόρος στην ιστορία της τηλεόρασης αφού η Κέρι Ουάσιγκτον υπήρξε η πρώτη Αφροαμερικανή ηθοποιός, μετά από 38 χρόνια, σε κεντρικό ρόλο στην μικρή οθόνη.

Το «Scandal» από νωρίς μετατράπηκε σε μια ιστορία παράνομου ερωτικού δεσμού μεταξύ της Ολίβια και του -παντρεμένου με άλλη γυναίκα- Πρόεδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Φιτζέραλντ Γκραντ ΙΙΙ (Τόνι Γκόλντουιν). Ο Πρόεδρος είναι ένας μετριοπαθής Ρεπουμπλικάνος που τον βαραίνει η σκιά ενός επιτυχημένου –στο χώρο της πολιτικής–πατέρα και η σκέψη ότι πέτυχε εξαιτίας της οικογενειακής του οικονομικής δύναμης.

Η σειρά παρουσιάζει πολλές αποτυχίες της κυβέρνησης να προστατεύσει τους πολίτες επειδή είναι ιδιαίτερη απασχολημένη με τη δική της προστασία ή αυτή των πλούσιων χρηματοδοτών της. Στον κόσμο του «Scandal» ο Λευκός Οίκος, το Καπιτώλιο, το Ανώτατο Δικαστήριο, η CIA και το FBI είναι εντελώς διεφθαρμένα και η Ολίβια αποτελεί κομμάτι αυτής της πραγματικότητας και πολλές φορές δεν κατανοεί τη γενική εικόνα αλλά επιμένει σε επιμέρους πτυχές. 

The Good Fight

Το «The Good Fight», spinoff του δημοφιλούς νομικού δράματος των Ρόμπερτ και Μισέλ Κινγκ «The Good Wife», έκανε πρεμιέρα στην streaming πλατφόρμα CBS All Access το 2017. 

Πρωταγωνίστρια είναι η Νταϊάν Λόκχαρτ (Κρίστιν Μπαράνσκι), μια ορκισμένα φιλελεύθερη δικηγόρος που σε σκηνή του πρώτου επεισόδιο χάνει την ψυχραιμία της και αντιδρά έντονα στον λόγο του Προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ κατά την επίσημη ανάληψη των καθηκόντων του. Το επεισόδιο αυτό είχε αρχίσει να γυρίζεται πριν την εκλογή του Τραμπ, με το σενάριο να βασίζεται στην εκλογή της Χίλαρι Κλίντον. Έτσι, οι συντελεστές έπρεπε να ξαναγράψουν και να ξαναγυρίσουν αυτή την σκηνή.

Η νομική πλευρά της ιστορίας πολύ σύντομα μετατρέπεται σε ένα πολιτικό δράμα με πινελιές από δράση μέσα στις δικαστικές αίθουσες. Ακόμα πιο σκοτεινή από το «The Good Wife» που προηγήθηκε, η σειρά παρουσιάζει με κυνικό ρεαλισμό την αμερικανική πολιτική και ταυτόχρονα δίνει την ελπίδα ότι μετά από προσπάθεια, τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν. Με την πάροδο των επεισοδίων, οι δημιουργοί γίνονται όλο και πιο τολμηροί, ενσωματώνοντας στην ιστορία, tweets και δράσεις που παραπέμπουν κατευθείαν στον Τραμπ. Το «The Good Fight» παίρνει κατηγορηματικά θέση εναντίον αυτής της διακυβέρνησης. Η πλοκή συνεχίζεται με φανερή και σκληρή επίθεση κατά του πολιτικού κλίματος διχασμού που εκπέμπει ο Λευκός Οίκος, καθώς το δικηγορικό γραφείο που εργάζεται η Νταϊάν προσπαθεί να εκπροσωπήσει την Εθνική Επιτροπή των Δημοκρατικών στην πρότασή τους για καθαίρεση του Τραμπ.

Veep

Το «Veep», η βραβευμένη τηλεοπτική πολιτική σάτιρα που προβλήθηκε στο δίκτυο HBO από το 2012 μέχρι το 2019 και δημιουργήθηκε από τον Αρμάντο Ιανούτσι («The Death of Stalin», «In The Loop») είναι η μεταφορά παλαιότερου τηλεοπτικού εγχειρήματός του «Thick of It» που ολοκληρώθηκε το 2012 και χαρακτηρίστηκε από μίντια και πολιτικούς ως «η ακριβέστερη ίσως απεικόνιση της αμερικανικής κυβέρνησης στην τηλεόραση». Η Σελίνα Μάγιερ (Τζούλια Λούις-Ντρέιφους) είναι μια πρώην Γερουσιαστής των ΗΠΑ η οποία είχε χάσει στις προεδρικές εκλογές, πριν της ζητηθεί να αναλάβει τα καθήκοντα της αντιπροέδρου. Στη θέση αυτή, θέλησε να διατηρήσει την ισορροπία με τους βοηθούς- μέλη της ομάδας της. Παρακολουθούμε την ηρωίδα και την ομάδα της στην προσπάθεια να δημιουργήσουν αποτύπωμα και να αφήσουν την κληρονομιά τους, αλλά αντί γι’αυτό συχνά αναλώνονται σε καθημερινά πολιτικά παιχνίδια. Η σειρά ξεκίνησε κατά τη διάρκεια της προεδρικής θητείας του Ομπάμα, απεικονίζοντας την Μάγιερ σαν τη σκιά στη ζωή του Προέδρου. Η πρωταγωνίστρια παρουσιάζεται ως Δημοκρατική που δρα πίσω από τις πόρτες ως Ρεπουμπλικάνα. Η πολιτική ταυτότητα της Σελίνα Μάγιερ παραμένει άγνωστη, καθώς η σειρά δεν εστιάζει στην ιδεολογία αλλά στον σκληρό χαρακτήρα και τον εγωϊσμό της που εμφανίζονται σε όλη την πορεία προς το υψηλότερο αξίωμα. Η ίδια γνωρίζει καλά τις θυσίες που χρειάστηκαν για να αποκτήσει το πολιτικό της κεφάλαιο και πώς την άλλαξαν σε προσωπικό επίπεδο. 

Ο δημιουργός της σειράς έχει δηλώσει ότι ενώ ο τηλεοπτικός χαρακτήρας της αντιπροέδρου παρουσιάζει ομοιότητα με τωρινούς και προηγούμενους αντιπροέδρους, δεν βασίζεται σε κάποιο συγκεκριμένο πολιτικό.

The Newsroom

Το 2012, ο Άαρον Σόρκιν («The West Wing») επέστρεψε στην τηλεόραση γράφοντας το σενάριο του «The Newsroom». Ο Γουίλ Μάκαβοϊ (Τζεφ Ντάνιελς) παρουσιαστής του κεντρικού δελτίου ειδήσεων στο αμερικανικό κανάλι Atlantis Cable News, αναγκάζεται να συνεργαστεί με νέους συναδέρφους μιας και η παλιά ομάδα δημοσιογράφων, παραιτήθηκε. Μαζί με την νεοσύστατη ομάδα και μετά από δυσκολίες στον συντονισμό και τη συνεργασία, θα προσπαθήσουν να παρουσιάσουν ποιοτικό και ακριβές περιεχόμενο στις εκπομπές τους.

Και παρόλο που η σειρά δεν ανήκει ακριβώς στο είδος των πολιτικών προγραμμάτων, οι δημοσιογράφοι ασχολούνται κυρίως με το πολιτικό ρεπορτάζ και το σενάριο εστιάζει στους χαρακτήρες τους, τα ηθικά διλήμματα και την προσέγγιση στην έρευνα για την επόμενη μεγάλη ιστορία που θα παρουσιάσουν στο κοινό. Πρόκειται για μια σειρά που παρέχει κοινωνικό σχολιασμό καθώς τα ειδησεογραφικά νέα που αναλύουν οι δημοσιογράφοι, είναι αληθινά και προέρχονται από το πρόσφατο παρελθόν. Ωστόσο, το εγχείρημα του Σόρκιν (γνωστός για την μυθοπλασία φιλελεύθερου χαρακτήρα όπως πολλοί χαρακτηρίζουν στο χώρο της τηλεόρασης) δίχασε την Αμερική  τόσο για την απεικόνιση του επαγγέλματος της δημοσιογραφίας όσο και για τα εγχώρια και παγκόσμια γεγονότα που κατέγραφε. Ένα από αυτά ήταν η πρώτη και πλέον κλασική σκηνή του πιλοτικού επεισοδίου της σειράς, όπου o Ρεπουμπλικάνος Γουίλ Μάκαβοϊ κατά τη συμμετοχή του σε πάνελ συζήτησης καλείται να απαντήσει στην ερώτηση: «Γιατί η Αμερική είναι η καλύτερη χώρα στον κόσμο;».

Μέρος της απάντησής του είναι: «Δεν υπάρχει απολύτως κανένα στοιχείο που να στηρίζει τον ισχυρισμό ότι είμαστε η καλύτερη χώρα στον κόσμο. Είμαστε έβδομοι στα γράμματα, έχουμε την 27η θέση στα μαθηματικά, την 22η στην επιστήμη, την 49η στο προσδόκιμο ζωής, την 178η στη βρεφική θνησιμότητα, την 3η στο μέσο οικογενειακό εισόδημα, την 4η σε εργατικό δυναμικό και την 4η σε εξαγωγές». Σύμφωνα με ελεγκτές γεγονότων (fact chekers), ένα μέρος των στοιχείων είναι πλασματικό και δεν αντιπροσωπεύει την αλήθεια.

Μερικά από τα γεγονότα που καλύπτει η σειρά είναι: από τη διαρροή πετρελαίου της BP και τις συνέπειες, τις ενδιάμεσες εκλογές, τις προκριματικές προεδρικές εκλογές των Ρεπουμπλικάνων, μέχρι το ξέσπασμα του Occupy Wall Street (πρώτο μαζικό κίνημα που έθεσε το ζήτημα της οικονομικής ισότητας και της πολιτικής διαφθοράς). Στην αίθουσα σύνταξης του Άαρον Σόρκιν, η διευθύντρια παραγωγής Μακένζι Μακχέιλ (Έμιλι Μόρτιμερ) υπόσχεται μόνο «τα γεγονότα» ενώ ο Γουίλ Μάκαβοϊ επιθυμεί να επισημάνει την υποκρισία στον μεταναστευτικό νόμο της Αριζόνα και στο κίνημα του Tea Party,  είναι εναντίον της Σάρα Πέιλιν και άλλων μελών της «ελίτ των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης».

Homeland

Το κατασκοπικό θρίλερ «Homeland» έκανε πρεμιέρα στο δίκτυο Showtime στις 2 Οκτωβρίου του 2011, μερικές εβδομάδες μετά την δέκατη επέτειο των τρομοκρατικών επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης. Κι αυτό το τραγικό γεγονός είναι ο σκελετός της σειράς: επικεντρώνεται στον αντίκτυπο που είχε στους ανθρώπους αυτός ο πόλεμος εναντίον της τρομοκρατίας. Ηρωίδα του πρότζεκτ των Χάουαρντ Γκόρντον και Άλεξ Γκάνζα, που βασίζεται στην ισραηλινή σειρά «Prisoners of War» και διακρίθηκε πολλές φορές σε θεσμούς όπως οι Χρυσές Σφαίρες και τα Emmy, είναι η πράκτορας της CIA Κάρι Μάθισον (Κλερ Ντέινς). Η εντυπωσιακή διαίσθηση, η σταθερή αποφασιστικότητά και το χάρισμα της να πείθει, την βοήθησαν να αποκτήσει συμμάχους, να αποτρέψει συνωμοσίες και να εξουδετερώσει τρομοκράτες, χρησιμοποιώντας συχνά δικές της αμφιλεγόμενες μεθόδους. Η Κάρι πάσχει από διπολική διαταραχή όμως η πάθηση δεν την εμποδίζει από τον αγώνα για το καλό της πατρίδας της. Εκτός από τη δράση, παρατηρούμε και το έντονο πολιτικό στοιχείο.

Τα θέματα που εξερευνά η ιστορία είναι οι πολιτικές δυνάμεις που εμφανίστηκαν στο πλαίσιο του αντιτρομοκρατικού κινήματος, η τρομοκρατία του ISIS, οι επιθέσεις κατά των αμερικανικών πρεσβειών, η προεδρία και οι σκοτεινές πτυχές της διακυβέρνησης στη χώρα, οι σχέσεις Ρωσίας-Αμερικής. 

Η έβδομη σεζόν διαδραματίζεται στην Ουάσιγκτον, με την Ελίζαμπεθ Κέιν (Ελίζαμπεθ Μάρβελ) να έχει εκλεγεί πρόσφατα Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών και να βρίσκεται στη μεταβατική περίοδο προς το αξίωμα. Η πολιτικός με το μεταρρυθμιστικό πνεύμα που θαύμαζε η Κάρι, έχει αλλάξει δραματικά. Έχει γίνει παρανοϊκή και απόμακρη. Και γι’αυτή την αλλαγή οι σεναριογράφοι εμπνεύστηκαν από τον Τραμπ.

«Η πλοκή αυτή προέκυψε αποκλειστικά από το γεγονός της εκλογής του Ντόναλντ Τραμπ στην Προεδρία των ΗΠΑ. Παρακολουθούμε τις εξελίξεις 24 ώρες την ημέρα στις ειδήσεις και αυτές είναι που σκεφτόμαστε συνεχώς. Έτσι θα ήταν τρέλα να μην αξιοποιήσουμε και διερευνήσουμε τις πολιτικές πρακτικές της Ουάσιγκτον, να βρούμε έναν Πρόεδρο στον οποίο αντιτίθεται το κράτος και να προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε μια σχετική ιστορία για το τι πραγματικά συμβαίνει στον κόσμο», δήλωσε το 2018 στο Variety ο συνδημιουργός Άλεξ Γκάνζα.

Η σειρά ουσιαστικά αποτελεί μια ανατρεπτική κριτική για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και τη νοοτροπία που έχει επικρατήσει σε θέματα εθνικής ασφάλειας μετά την 11/09.