Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει την ταινία «Eurovision Song Contest: Τhe Story of Fire Saga» με τους Will Ferrell και Rachel McAdams, που προβάλλεται στο Netflix
Εντάξει, δεν είναι Mamma Mia. Κυρίως επειδή στο soundtrack δεν έχει τα κλασσικά ποπ αριστουργήματα των Αbba (εκτός από το Waterloo). Αλλά το «Eurovision Song Contest: Τhe Story of Fire Saga» είναι όσο διασκεδαστικό και σαχλό χρειάζεται για να γίνει η ταινία του καλοκαιριού του 2020 (που δεν είναι και φοβερός τίτλος αν σκεφτεί κανείς τι καλοκαίρι είναι αυτό, αλλά δεν είναι και για πέταμα) και για έναν επιπλέον λόγο: μπορείτε να τη δείτε στον καναπέ του σπιτιού σας.
Είναι παραγωγή του Netflix (και ευτυχώς πολύ καλύτερη από τις συνήθως αφόρητα μέτριες ταινίες του) και είναι η φοβερά σαχλή ιστορία της συμμετοχής του ισλανδικού ντουέτου Fire Saga (Will Ferrell και Rachel McAdams) στον διαγωνισμό της Eurovision.
Όπως θα έχετε παρατηρήσει, έχω χρησιμοποιήσει το επίθετο «σαχλό» δύο φορές και καμία από αυτές με αρνητικό τρόπο. Γιατί μιλάμε για εκείνο το είδος της αυτοσαρκαστικής (και άρα μάλλον ευφυούς) σάχλας που παίρνει το αστείο και το ντοπάρει με μπόλικη, εντελώς συνειδητή, γελοιότητα και που αν δεν σας αρέσει δεν πρόκειται ποτέ να σας αρέσει και ό,τι κι αν γράψω δεν θα καταφέρω ποτέ να σας κάνω να εκτιμήσετε το μεγαλείο του Will Ferrell (ή του Andy Samberg ή του Jack Black) οπότε μπορείτε να σταματήσετε να διαβάζετε εδώ.
Για τους υπόλοιπους που θα συνεχίσετε να πω ότι δεν είναι Talladega Nights ή Blades of Glory και εννοείται ούτε Anchorman (εδώ καλά-καλά ούτε το Anchorman 2 δεν είναι Anchorman) κυρίως εξαιτίας ενός αξεπέραστου εμποδίου που έχει μπροστά της η ταινία: Πώς να παρωδήσεις και να «σαχλοποιήσεις» έναν θεσμό ο οποίος έχει αποδεχτεί και αγκαλιάσει τη σάχλα του τόσο πολύ ώστε να αυτοσαρκάζεται σε κάθε ευκαιρία; Είναι διαφορετικό να κάνεις αστείο κάτι τόσο σοβαροφανές όσο τα δελτία ειδήσεων ή το Nascar και εντελώς διαφορετικό να κοροϊδέψεις έναν διαγωνισμό τραγουδιού στον οποίο έχουν θριαμβεύει μια μπάντα ντυμένοι τέρατα και ένας μουσάτος με τουαλέτα.
Ο ένας τρόπος είναι να πας την κωμωδία στα άκρα, αλλά και πάλι το να αποπειραθείς να ισοπεδώσεις κάτι που σε κάθε ευκαιρία γελάει με τον εαυτό του περισσότερο κακία θα βγάλει παρά θα είναι διασκεδαστικό.
Ο άλλος τρόπος είναι να το δεις με συμπάθεια χωρίς να ξεχνάς πως ασχολείσαι με κάτι που είναι έτσι κι αλλιώς αστείο, από τη μάνα του.
Κι αυτός είναι ο τρόπος του «Eurovision Song Contest: Τhe Story of Fire Saga» και ίσως σ’ αυτό να βοηθάει το ότι είναι συμπαραγωγή με την EBU (όποιος ρωτήσει τι είναι η EBU μάλλον δεν τον ενδιαφέρει η ταινία). Όπως και να έχει, όποιος κι αν είναι ο λόγος, αυτός ο τρόπος είναι ο σωστός. Γιατί έτσι πετυχαίνει και την κωμωδία και την (πολύ) καλή διάθεση.
Και βέβαια είναι και τα τραγούδια.
Τα πολύ καλά τραγούδια που άνετα θα συμμετείχαν σε κανονικούς διαγωνισμούς, πράγμα που δεν είναι καθόλου περίεργο αν κανείς σκεφτεί ότι μεταξύ των δημιουργών είναι άνθρωποι που έχουν υπογράψει γιοροβιζιονικές νίκες. Πρώτο (αν και όχι απαραίτητα καλύτερο) το τραγούδι με το οποίο οι Fire Saga συμμετέχουν στον διαγωνισμό:
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, εσείς που απολαμβάνετε τη σάχλα του Ferrell κι εσείς που απολαμβάνετε τον αυτοσαρκασμό της Eurovision είναι κρίμα να μη δείτε αυτή την ταινία. Αν όχι για άλλο λόγο, τουλάχιστον για τον φανταστικό Dan Stevens που υποδύεται τον, ολοφάνερα γκέι, ρώσο τραγουδιστή ο οποίος όταν η Ρέιτσελ Μακ Άνταμς τον ρωτάει αν είναι γκέι αυτός απαντάει με την ατάκα της ταινίας: «Φυσικά και όχι. Είμαι Ρώσος. Δεν υπάρχουν γκέι στη Ρωσία». Και μπράβο του.
Πλάνα με πρωταγωνιστή τον βασιλιά του ροκ εν ρολ, το ποδόσφαιρο μέσα από τις ισπανίδες αθλήτριες που άλλαξαν τους κανόνες και ο Iron Mike στο ρινγκ μετά από 19 χρόνια
11°
