Ο Τέλης Σαμαντάς διαλέγει σειρές από το Netflix

Επειδή απ' ό,τι φαίνεται πολλοί είναι αυτοί που βλέπουν τηλεοπτικές σειρές -στα διαλείμματα των αναγνωσμάτων- με αποτέλεσμα να υπάρχει έντονο ενδιαφέρον για αντίστοιχες προτάσεις, ιδού κάποιες, πρόχειρα και φύρδην μίγδην, από το Netflix. Για να δει κάποιος περί τίνος πρόκειται και αν του ταιριάζει, το καλύτερο είναι να βάλει τον τίτλο της σειράς στο Google και να πάει στο αποτέλεσμα που θα του βγάλει από το Rotten Tomatoes, τη Wikipedia ή το IMDB και να τα διασταυρώσει.

Καλός τρόπος αναζήτησης επίσης είναι να βάλει, στο Google πάντα, εξειδικευμένη αναζήτηση, π.χ.: Best British police drama, Best Nordic drama, best mob movies κλπ, προσθέτοντας και Netflix αν θέλει μόνο από τη συγκεκριμένη πλατφόρμα, και σε συνέχεια τους τίτλους στα προαναφερθέντα sites για λεπτομέρειες. Υπάρχει και η δυνατότητα αναζήτησης και μέσα στο μενού του Netflix, π,χ.: politically incorrect stand up comedy, Jewish series, Islam, Democracy, Power of money, κλπ. Πρόχειρα πάντως και φύρδην μίγδην ιδού ένα «πακέτο»:

• Breaking Bad 
• Peaky Blinders
• Homeland
• Ozark
• Bloodline
• Narcos και Narcos Mexico 
• Mindhunter
• Manhunt Unabomber
• Broadchurch
• Hinterland
• Line of Duty
• Sherlock
• The Ballad of Buster Scruggs
• Fargo –the series
• Better Call Saul
• The People vs O. J. Simpson
• Five Came Back
• Fauda
• Top Boy –Summerhouse και μετά το Top Boy σκέτο
• Borderliner
• You
• Secret City
• The Fall
• Retribution
• Warmwood
• Occupied
• Deadwind
• The Kominsky Method
• The Alienist
• Mad Men
• When they See Us
• Dogs of Berlin
• The English Game
• The Sinner
• Shtisel
• Unorthodox
• One of Us
• Marcella
• Wanted
• The Affair
• Godless
• The Code
• Louis C.K. Hilarious
• Ricky Gervais ‘Humanity’
• Dave Chapelle
• How to get away with murder
• 13 Commandments
• Seven Seconds
• The Mire
• The Alienist
• Undercover
• Stranger Things
• The Paper
• Same sky
• 1983
• La Mante

Καλή θέαση –ανάμεσα στα διαβάσματα…

Για να μη γίνει πάντως και καμία παρεξήγηση, την άποψή μου για τη σχέση κινηματογράφου και τηλεοπτικών σειρών την έχω καταθέσει εδώ και πολύ καιρό. Επακολούθησε δε και ένας πολύ ενδιαφέρων διάλογος. Την επαναλαμβάνω: «Τηλεοπτικές Σειρές: Καταναλώστε υπεύθυνα».

Μια που απ’ ότι φαίνεται –ακόμη κι από εδώ μέσα– πως εδώ και καιρό αυξάνονται ραγδαία οι οπαδοί των τηλεοπτικών σειρών ενώ παραλλήλως αναπτύσσεται και ένας διάλογος «σύγκρισης» με τις κινηματογραφικές ταινίες, καλό ίσως είναι να κατατεθούν κάποιες παρατηρήσεις ειδικά όσον αφορά τη σχέση της κινηματογραφικής ταινίας με την τηλεοπτική σειρά –από κάποιον που και σινεφίλ είναι και οπαδός των τηλεοπτικών σειρών. Οι παρατηρήσεις αφορούν αποκλειστικά τρεις -καίριες όμως- διαφορές που σχετίζονται με τις δημιουργικές τεχνικές των δύο ειδών και όχι με τις κοινωνικές διαστάσεις τους, που είναι σαφείς και χιλιοειπωμένες. (Η «μοναχική», πχ, θέαση της τηλεόρασης σε σχέση με την έξοδο και την κοινωνική διάσταση του κινηματογράφου). Πρώτη διαφορά: το κάδρο. Όπως είναι εύκολο να παρατηρήσει κάποιος στις τηλεοπτικές σειρές το κάδρο είναι πολλές φορές κοντινότερο με πολύ συχνή χρήση του γκρο πλαν –κυρίως εξαιτίας του μικρού μεγέθους της τηλεοπτικής οθόνης και της ανάγκης να επικεντρωθεί σ’ αυτή το βλέμμα του θεατή. (Πράγμα πάντως που όσο το μέγεθος των τηλεοπτικών οθονών μεγαλώνει τόσο και αυξάνονται τα γενικά πλάνα). Δεύτερη διαφορά: το μοντάζ. Που συνήθως είναι πολύ γρηγορότερο και «δυναμικότερο» στις δημιουργίες που προορίζονται για τη μικρή οθόνη (για τους ίδιους πάνω κάτω λόγους προσκόλλησης του βλέμματος του θεατή στα δρώμενα). Και τρίτη –και ίσως σημαντικότερη- η ίδια η δραματουργία των δύο ειδών. Πέρα από το ότι η αφήγηση για μια τηλεοπτική σειρά εκτείνεται σε πολύ μεγαλύτερο χρόνο απ’ ότι σε μια ταινία, ο δημιουργός της είναι υποχρεωμένος να δημιουργεί δραματικές κορυφώσεις όχι μόνο στο τέλος του κάθε επεισοδίου (για τον προφανή λόγο να θελήσει ο θεατής να παρακολουθήσει και το επόμενο) αλλά και μέσα στο ίδιο το επεισόδιο με συχνότητα περίπου 15λέπτου, όπου συνήθως πέφτουν οι διαφημίσεις (ώστε ο θεατής να μη χρησιμοποιήσει το τηλεκοντρόλ του για να κάνει ζάπινγκ). (Μια διαφορά ωστόσο που μειώνεται όσο αυξάνονται οι υπηρεσίες διαδικτυακής μετάδοσης, που δεν περιλαμβάνουν διαφημίσεις). Αυτός ωστόσο ο απανωτός βομβαρδισμός με δραματικές κορυφώσεις δημιουργεί μια τεχνητή ψευδαίσθηση έντασης στην οποία εθίζεται ο θεατής με αποτέλεσμα, πολύ συχνά, αφού έχει παρακολουθήσει πολλές σειρές η κινηματογραφική ταινία να του φαίνεται πολύ «αργότερη» απ’ όσο θέλησε ο δημιουργός της και με λιγότερη «δράση». Πράγμα που μπορεί να λειτουργήσει αποτρεπτικά για την παρακολούθηση των κινηματογραφικών δημιουργιών.

Υπάρχουν και άλλες, αρκετές, διαφορές. Ωστόσο και μόνο αυτές τις τρεις να πάρουμε υπόψη μας μπορούμε να μιλήσουμε για δύο, αδελφές μεν, διαφορετικές δε τέχνες. Που μπορεί να συγκλίνουν όσο περνάει ο χρόνος καλό είναι όμως ακόμη να μην αφήνουμε τη μία –τις τηλεοπτικές σειρές- να λειτουργεί ως απόλαυση σε βάρος της άλλης –της κινηματογραφικής ταινίας. Με λίγα λόγια: Τηλεοπτικές σειρές: ασφαλώς ναι, καταναλώνουμε όμως «υπεύθυνα».