Από την τηλεόραση λείπει η ψυχή

Η διαμάχη του Κανάκη με τον ΣΚΑΙ ξύπνησε θύμησες. Δυο χρόνια πριν είχαμε ζήσει και εμείς, οι συντελεστές της εκπομπής Rodeo, ένα σενάριο με κάμποσες νομίζω ομοιότητες: μας ήθελαν και μετά δεν μας ήθελαν, αλλά εμείς δεν είχαμε καταλάβει πως δεν μας ήθελαν, γιατί μας έλεγαν πως μας θέλουν. Έπειτα, την εκπομπή τη φύτεψαν σε μια βαλτωμένη ώρα, ανάμεσα σε εκπομπές μεσημεριανής πολύωρης ανάλυσης του Survivor. O πρόεδρος του Εδεσσαϊκού θα έκανε πολύ πιο συγκροτημένες κινήσεις από αυτές που περιγράφω, τα θυμόμαστε και γελάμε, δεν κρατάμε κακία, και, χωρίς να το πάρουμε είδηση, πέρασαν δύο χρόνια από τότε που τα εξώδικα από τον ΣΚΑΙ χτύπαγαν με μανία τα κουδούνια του σπιτιού μου, ενώ είχα γεννήσει λίγες μέρες πριν.

Πείτε με τρελή, εγώ αγαπώ ακόμα τον ΣΚΑΙ (!), διότι με τον ΣΚΑΙ είμαι συναισθηματικά «δεμένη», ως εργαζομένη που ξεκίνησε την καριέρα της 24 χρόνια  πριν εκεί, αλλά και ως τηλεθεατής.

Ας είναι κιτς, εγώ θα το πω: Η τηλεόραση είναι συναισθηματική υπόθεση, έχει σημαντικό ενημερωτικό και ψυχαγωγικό ρόλο, και υπάρχουν ακόμα τηλεθεατές που δεν έχουν εγκαταστήσει παράνομο δορυφορικό πιάτο στη στέγη τους για να βλέπουν αμερικανικά κανάλια, δεν έχουν Netflix ή τέλος πάντων δεν έχουν και λεφτά ή διάθεση να βγαίνουν έξω κάθε μέρα. Αν χώρισες, αν έμεινες άνεργος, αν έχεις στεναχώρια, ανοίγεις την τηλεόραση και προσπαθείς να περάσεις την ώρα σου. Αν σπάσεις το πόδι σου, το κάταγμα θα δέσει τις μέρες και ώρες που παρακολουθείς τηλεόραση, να εύχεσαι η νοσοκόμα στο ΚΑΤ να μην έχει αφήσει μακριά το τηλεκοντρόλ και να μην παίζει Λιάγκα.

Η τηλεόραση είναι η βασική μηχανή χαράς, καταπολέμησης πλήξης και ταχείας παραγωγής ευφορίας της ανθρωπότητας, η τηλεόραση λοιπόν δεν μπορεί να ξεχνά «το θαυμαστό έργο της» πως είναι λαϊκό μέσο και δεν γίνεται τηλεόραση που να αγαπάς χωρίς ήρωες και πρωταγωνιστές που έχεις στην καρδιά σου. H μεγαλύτερη επιτυχία του Mega ήταν πως στήριξε δημιουργούς και ανακάλυψε πρόσωπα, και σε αυτή την επιμονή οφειλόταν η διαχρονικότητά του –είδατε ποτέ κανένα reality να παίζεται και σε επανάληψη για δεκαετίες;

Κι όμως σήμερα, ο παραλογισμός των διευθύνσεων της τηλεόρασης είναι τα τελευταία χρόνια να τους καταστρέφει, να τους καθιστά αναλώσιμους ,να μην τους στηρίζει και να μην αναδεικνύει νέους παρουσιαστές. Το τελευταίο συχνά οφείλεται στη φτώχεια, την ανασφάλεια και την πρωτοφανή νευρικότητα. Ένας διευθυντής προγράμματος είναι σαν προπονητής ποδοσφαίρου, για να μην τον εκθρονίσουν στην πρώτη αποτυχία θα κάνει τις ασφαλέστερες επιλογές ή αυτές που νομίζει πως είναι ασφαλείς. Κάποιες φορές το πρόγραμμα εξαρτάται και από τις προσλαμβάνουσες του καθένα, επειδή στην Τουρκία το τάδε πρόγραμμα σκίζει και το βλέπουν εκατομμύρια μουστακαλήδες, μπορεί να νομίζει πως πρέπει να το επιβάλει και στον Έλληνα τηλεθεατή. Που με τη σειρά θα το δει, ο δύσμοιρος, εφόσον έχει να διαλέξει ανάμεσα σε λίγα προγράμματα. Λογικό θα μου πείτε όλο αυτό, όμως δεν μπορεί ένα κανάλι να ευημερεί έτσι, δεν μπορεί να μην έχει την υπομονή να δημιουργήσει. Όλοι θέλουν να έχουν επιτυχημένα προϊόντα, όμως μερικές φορές νιώθω πως υπάρχουν σταθμοί που συμπεριφέρονται σαν λαδέμπορες της Κατοχής, λες και δεν μπορούν να καταλάβουν πως οι καλές τηλεοπτικές προσπάθειες είναι ομαδικές δουλειές που γίνονται με καλές συνθήκες και αγάπη.

Κατασυμπάθησα τον Κανάκη διαβάζοντας τα mail, όπου τους έγραφε με ενθουσιασμό «έχω διάθεση να δουλέψω» και εκείνοι δεν του απαντούσαν, και φυσικά τον πιστεύω.

Ναι, υπάρχουν ακόμα λίγοι καλοπληρωμένοι παρουσιαστές, όμως δεν είναι «κακοί» για αυτό. Δεν φταίνε, όπως δεν φταίει ο Σεφερλής που πληρώνεται καλά γιατί γεμίζει θέατρα ή ο ποδοσφαιριστής που βάζει γκολ.

Γιατί υπάρχει οργή για τους σημερινούς παρουσιαστές, επειδή κάποτε στο παρελθόν τα κανάλια έφτιαξαν φούσκες, που έσκασαν; Αισθάνονται ψυχολογικά καλύτερα αν εκείνους που δεν φταίνε για τη δική τους παλαιότερη ανωριμότητα, τους τιμωρήσουν ;

Παρουσιαστές και δημιουργοί που καλούνται να σηκώσουν τεράστιο βάρος, καταλήγουν να είναι πιο αναλώσιμοι από διευθυντές που δεν παίρνουν καμιά ευθύνη για τις επιλογές τους (και αποφεύγουν να αντιμετωπίσουν τα λάθη τους ή να δουλέψουν ώστε να τα διορθώσουν και να σωθούν και θέσεις εργασίας).

Ο παρουσιαστής και οι ομάδες που αποτελούνται από μοντέρ, δημοσιογράφους, μακιγιέζ και τα λοιπά, συχνά χαμηλόμισθους, είναι υποχρεωμένοι να τα λούζονται όλα, να υπομένουν και ταπείνωση, μόνο και μόνο επειδή έχουν το υπέρμετρο προνόμιο να δουλεύουν σε αυτό το μαγικό τηλεοπτικό Χόλιγουντ που λέγεται αλλιώς ελληνική TV.

Σαν κερασάκι στην τούρτα έχουν να υποστούν και τα σαδιστικά ρεπορτάζ περί κοψίματος εκπομπών ή τις θεωρίες για την αναβολή προβολής, που πολλές φορές τρέφονται από διευθύνσεις των ίδιων ή αντίπαλων καναλιών και χρησιμεύουν ως ιδιότυπο bulling.

Υπάρχει ίσως και ένα κόμπλεξ απέναντι σε περιπτώσεις σαν τον Κανάκη, δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς, δεν τον γνωρίζω προσωπικά για να τον γλείψω και ομολογώ πως το χιούμορ των Αρβύλα ίσως παραείναι αντρικό για τα γούστα μου. Όμως είναι επιτυχημένος και ταλαντούχος ο ίδιος και όλη η ομάδα του, δεν τους αξίζει έλλειψη σεβασμού. Και να πούμε και μια μεγάληαλήθεια: είναι καλύτερα προγράμματα  το Ράδιο Αρβύλα και το Βινύλιο από το Big Brother.

Μόνο στην Ελλάδα το Big Brother λανσάρεται ως κορωνίδα τους προγράμματος, στο εξωτερικό παίζεται ως μεταμεσονύχτιο trash για όποιον έχει αϋπνίες και δεν θεωρώ καταπληκτική επιτυχία την τηλεθέαση τέτοιων σκουπιδιών, ο τηλεθεατής είπαμε διαλέγει από αυτά που είναι διαθέσιμα, όμως φτάνει η στιγμή που την τηλεόραση την κλείνει, διότι δεν είναι συνδεδεμένος συναισθηματικά με καμιά μπούρδα και δεν έχει όρεξη να την ξαναδεί και δεύτερη ή τρίτη χρονιά. Δεν αξίζει κάθε χρόνο να αναζητούν οι σταθμοί ένα πανάκριβο reality που δεν αντέχουν και οικονομικά, χρειάζονται κυρίως Κανάκηδες, να σκάει το χειλάκι του κόσμου, λιγότεροι Λιάγκες (που παρά τις αποστάσεις που τήρησε ο ποιοτικός ΣΚΑΙ από τη στάση του, ακόμα κοσμεί το πρόγραμμα με το μεγαλείο της κουλτούρας του και ο Λιάγκας δεν είναι η πρώτη φορά που έχει ξεφύγει)

Τι έπαθε ο ΣΚΑΙ; Πνίγηκε στα αριστουργήματα που είχε να μεταδώσει και άφησε τους Αρβύλα για αργότερα; Χρειάζεται σάτιρα, όλοι εμείς την έχουμε ανάγκη και δεν υπάρχει μια σατιρική τηλεοπτική εκπομπή αυτή τη στιγμή στον αέρα και αυτό από μόνο του είναι καταθλιπτικό.