H γυναίκα πεθαίνει

H Γυναίκα Πεθαίνει
της Aoko Matsuda (πολυβραβευμένη συγγραφέας)

Πεθαίνει για να υπάρξει μία ανατροπή στην πλοκή. Πεθαίνει για να αναπτύξει την διήγηση. Πεθαίνει για το εφέ της κάθαρσης. Πεθαίνει γιατί κανείς δεν μπορούσε να σκεφτεί τι ακριβώς να κάνει μαζί της. Πεθαίνει γιατί δεν υπήρχαν άλλες ιδέες για το πού μπορεί να πάει αυτή η ιστορία. Πεθαίνει γιατί ο θάνατός της ήταν η καλύτερη που μπορούσαν να σκεφτούν.

«Το χω! Θα την σκοτώσουμε!»

«Ναι! Αυτή είναι η λύση!»

«Εντάξει λοιπόν! Πάμε να πιούμε καμιά μπίρα!»

Κι έτσι, η γυναίκα πεθαίνει. Πεθαίνει ώστε ο άνδρας να είναι στεναχωρημένος. Πεθαίνει ώστε ο άνδρας να υποφέρει. Πεθαίνει για να του δώσει έναν σκοπό. Ένα πεπρωμένο. Πεθαίνει ώστε ο άνδρας να υποκύψει στην σκοτεινή πλευρά. Να εκδικηθεί τον θάνατό της.

Εκείνος στέκεται, γεμάτος θλίψη και πένθος, γεμάτος ζωή, ενώ η γυναίκα είναι στο έδαφος, σιωπηλή. Η γυναίκα πεθαίνει για εκείνον. Το βλέπουμε να συμβαίνει. Το διαβάζουμε να συμβαίνει. Το έχουμε μάθει πια.

Η γυναίκα παντρεύεται

Παντρεύεται για να γυρίσει σελίδα στην ιστορία. Παντρεύεται ώστε όλα να τελειώσουν ευχάριστα. Δεν είμαστε σίγουροι πως θα βάλουμε τελεία; Κανένα άγχος! Μία γαμήλια σκηνή πάντα κάνει το τρικ. Δεν υπάρχει κανένας που να μην συμπαθεί τους γάμους. Δεν υπάρχει πιο ευτυχισμένη κατάληξη.

Κι έτσι, η γυναίκα παντρεύεται. Παντρεύεται γιατί κανένας ποτέ δεν κατάλαβε πώς να αναπτύξει τον χαρακτήρα της. Παντρεύεται γιατί δεν είναι πλέον απαραίτητη. Παντρεύεται γιατί δεν μπορούσαν να ασχοληθούν με κάποια άλλη πλοκή για εκείνη. Και, ειλικρινά, τι το κακό με αυτό; Είναι παντρεμένη! Άρα είναι χαρούμενη. Τι πρόβλημα υπάρχει;!

H γυναίκα μένει έγκυος

Μένει έγκυος για να δώσει υλικό για νέο δράμα. Μένει έγκυος για να γεννήσει έναν καινουργιο χαρακτήρα. Όταν η ιστορία κολλάει, μένει έγκυος για να προχωρήσει την δράση. Μένει έγκυος για να επιμηκύνει την ιστορία. Μας φαίνεται απίστευτο το πώς το σώμα της ξαφνικά πρήζεται έτσι, πόσο τεράστιο γίνεται το στομάχι της.

Η γυναίκα βιάζεται

Βιάζεται ώστε ο άνδρας να θυμώσει για αυτό. Βιάζεται για να εμπνεύσει το εκδικητικό του πνεύμα. Για να κοιτάξει στον ουρανό και να ουρλιάξει με μίσος. Βιάζεται ώστε ο άνδρας να μπορέσει να έχει μία σκηνή με κυνηγητό στο αμάξι. Βιάζεται για να προκύψει η αληθινή δράση. Βιάζεται έτσι ώστε ο κακός της ιστορίας να βρεθεί. Βιάζεται για να δικαιολογήσει την απόφαση του άνδρα να ανατινάξει την κρυψώνα του εχθρού. Βιάζεται ώστε ο άνδρας να θέλει να τον σκοτώσει. Κι εμείς καταλαβαίνουμε ότι συμβαίνει κάτι πολύ κακό στην οθόνη. Καταπίνουμε νευρικά το σάλιο μας.

Η γυναίκα βιάζεται. Η γυναίκα βιάζεται με την πρώτη ευκαιρία. Η γυναίκα που βιάστηκε στο πρώτο μέρος της ιστορίας θα βιαστεί και στο sequel. Βιάζεται λες και είναι το μόνο τρικ που μπορεί κάποιος να σκεφτεί.

Η γυναίκα βιάζεται για το εφέ του σοκ. Δεν το καταλαβαίνουμε εκείνη την στιγμή, αλλά οι βίαιες σκηνές μας μένουν ως τραύματα. Είναι τόσο τραυματική εμπειρία, που ακόμα κι όταν φτάνουμε στην ενηλικίωση, τις θυμόμαστε.

Ή αλλιώς, απλώς υπάρχουν νύξεις για τον βιασμό τους.
Το στόμα της γυναίκας καλύπτεται από ένα ανδρικό χέρι. Το σώμα της γυναίκας καλύπτεται με το σώμα του άνδρα. Στο πρόσωπο της γυναίκας ζωγραφίζεται ο τρόμος. Πράγματα πέφτουν από την θέση τους. Πράγματα σπάνε. Ακούμε ανάλογους ήχους. Τα παράθυρα κλείνουν. Οι πόρτες κλείνουν. Το φως σβήνει. Cut στην επόμενη σκηνή.

Μπερδεμένοι, κοιτάμε τους γονείς μας.

«Τι συνέβη μόλις τώρα μαμα;»

«Την βίασαν».

Όταν η μητέρα μας απαντήσει τελικά,  ο τόνος της φωνής της είναι περίεργα χαλαρός, σαν να προσπαθεί να μας δώσει να καταλάβουμε πως δεν έγινε και κάτι τρομερό, όμως δεν μας κοιτάει στα μάτια όσο μιλάει.
Δεν καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει-για αυτό ρωτήσαμε άλλωστε. Δεν ξέρουμε τι είναι ο βιασμός. Αλλά η έκφραση της μαμάς μας λέει να μην κάνουμε άλλες ερωτήσεις. Εντάξει λοιπόν. Άρα μάλλον όντως δεν έγινε κάτι τρομερό. Έχουμε ικανοποιηθεί με αυτήν την ιδέα. Κανένα πρόβλημα. Η ιστορία συνεχίζεται.  

Η γυναίκα πεθαίνει. Πεθαίνει για να πει μια καλή ιστορία. Η γυναίκα βιάζεται. Βιάζεται για να πει μια καλή ιστορία. Μεγαλώνουμε και το βλέπουμε να συμβαίνει. Μαθαίνουμε να μην αντιδρούμε σε αυτού του είδους αφήγησης και να μην νιώθουμε τίποτα.

Μπορείς να διαβάσεις ολόκληρο το essay εδώ.