Το Pose έχει Οίκους, μάχες, φανατικό κοινό αλλά δεν συγκρίνεται με το Game of Thrones

Τα μέλη του Οίκου Abundance ξεχύνονται από τη σπασμένη τζαμαρία του μουσείου. Φορούν κλεμμένα κοστούμια εποχής και τρέχουν με προσοχή να μη χαλάσουν τις περούκες με τα περίτεχνα χτενίσματά τους. Μοιάζουν με νερό όταν αυτό απελευθερώνεται από ένα ποτήρι που μόλις διαλύθηκε στο πάτωμα. Έχουν όλοι την ίδια κατεύθυνση, την ίδια ευχαρίστηση και περίπου την ίδια ικανοποίηση. Η ανακοίνωση του θέματος του διαγωνισμού έχει μόλις ακουστεί. Η ώρα της πασαρέλας τους είναι μοναδική. Φωνές, χειροκροτήματα, θαυμασμός και πόζες. Πόζες. Πόζες. Λίγα λεπτά αργότερα, η αστυνομία, τους συλλαμβάνει μέσα στις φαντασμαγορικές φορεσιές τους. Τότε είναι που η Elektra Abundance με τα μελαμψά της χέρια στολισμένα με φτηνιάρες χειροπέδες που απέχουν πολύ από το ακριβό γούστο της, θα πει: «Ο Οίκος Abundance θα κάνει τα πάντα για να κερδίσει. Μέχρι και φυλακή θα μπει».

Είμαστε στη Νέα Υόρκη και έχουμε 1987. Το AIDS είναι εδώ. Η gay κοινότητα είναι αυτή που θα συστηθεί καλύτερα μαζί του και θα αποκτήσει δεσμούς αίματος. Σε κάποιο σημείο της σειράς, θα ακούσουμε τον Pray Tell ή αλλιώς την ψυχή του εξτραβαγκάντζα σόου να λέει ότι πιστεύει πως «Το AIDS είναι ένα είδος τιμωρίας γιατί κάνουν κάτι διαφορετικό». Την ίδια φράση θα την κλείσει με ένα «Δεν θέλουν να γίνουμε καλά, δεν θέλουν να βρουν τρόπο να μας κάνουν καλά».

Σε εκείνο το πρώτο επεισόδιο γνωρίζουμε την Blanca. Όχι μέσα στη φαντασμαγορία των χορών που δίνει στους συμμετέχοντές του την ψυχική ευχαρίστηση ότι ανήκουν σε ένα μέρος που ο κόσμος που τους κοιτάει τόσο επίμονα και τους δείχνει με το δάχτυλο από λατρεία και όχι από απέχθεια. Τη Blanca τη μαθαίνουμε ως τη γυναίκα -λυπάμαι αλλά αφού εκείνη συστήνεται ως γυναίκα δεν πρόκειται να τη γράψω ως drag queen ή ως τραβεστί ή όπως αλλιώς- που αποφασίζει να αφήσει τη «μαμά» Elektra και να ξεκινήσει τον δικό της Οίκο. Ο λόγος που πυροδοτεί αυτή της την κίνηση βουλιάζει μέρα με τη μέρα βαθιά στο αίμα της και της φοράει μία ταμπέλα. Εκείνη της «θετικής στον ιό».

Ο Damon θα γίνει το πρώτο της «παιδί». Ή αλλιώς ο gay που ο πατέρας του θα τον πετάξει έξω από το σπίτι επειδή είναι gay και η μητέρα του θα τον ακολουθήσει στην έξοδο για να του δώσει την τσάντα του και ένα χαστούκι. Αλλά επειδή αυτήν την ιστορία την έχουμε ακούσει εξαιρετικά πολλές φορές για τη θεωρούμε υπερβολή και τόσες ώστε να είναι πλέον αστείο να τη βλέπουμε να επαναλαμβάνεται, στο προφίλ του Damon πρέπει να μπει ότι είναι ένας εξαιρετικός χορευτής. Ή τουλάχιστον αυτό πιστεύει η δασκάλα χορού του η οποία δεν θα υπήρχε εάν πρώτη δεν είχε πιστέψει σε αυτόν η καινούρια μητέρα του, η Blanca. Η οποία σαν πραγματική μητέρα ή μάλλον σαν δυσέυρετη στις μέρες μας, θα φροντίσει να του σταθεί, να τον παρακινήσει, να τον βάλει στον ίσιο δρόμο όταν είναι εύλογο να λοξοδρομεί, να του μιλήσει για το σεξ και τη σημαντικότητα της χρήσης προφυλακτικού και θα ασχοληθεί μαζί του δίνοντας του αγάπη και προσοχή. Γιατί αυτό νιώθει. Γιατί αυτό θέλει να κάνει: Να γίνει μία καλή μαμά. Να γίνει η μαμά που αποχαιρετώντας την αληθινή της μητέρα στον στολισμένο της τάφο, θα της πει με χαρά ότι έγινε. Αυτό «I m a mother now» της Blanca είναι ίσως από τις πιο συγκινητικές ατάκες αυτού του κύκλου και ο λόγος είναι γιατί καταλαβαίνεις ότι αυτή η γυναίκα, αυτό το παιδί που μικρό φορούσε παντελονάκια γιατί δεν μπόρεσε να επιλέξει τι θα γεννηθεί, ήθελε να γίνει μητέρα. Και με περηφάνια ανακοινώνει στη μητέρα της που κάποτε την πέταξε στο δρόμο με τη γνωστή διαδικασία, ότι έγινε μητέρα.

Το Pose είναι στηριγμένο στο ντοκιμαντέρ «Paris is Burning» της Jennie Livingston η οποία είναι και παραγωγός της σειράς. Το Pose φέρνει μία υπόθεση που δεν τελείωσε και δεν θα τελειώσει ποτέ αυτή της αποδοχής της διαφορετικότητας ενώ παράλληλα, μας κάνει να googlάρουμε σχολές χορού για μαθήματα voguing το χορό που οι drag queens έστησαν και στήνουν κερδίζοντας, φώτα, γέλια, χειροκροτήματα, αποδοχή. Το Pose έχει τον δυνατό Trump με τον πελώριο ουρανοξύστη του στον οποίο όλοι θέλουν να δουλέψουν, να ξεχωρίσουν, να πιεστούν, να σκάσουν για να έχουν το υψηλό στάτους καλοσιδερωμένο στο πέτο. Το Pose έχει και όλους εκείνους τους οικονομικά δυνατούς που πληρώνουν άντρες ντυμένους γυναίκες -γιατί ως τέτοιους τους βλέπουν- για να ικανοποιούν την ανασφάλειά τους απέναντι στην εξουσία, για να ξεφτιλίζουν τους φαινομενικά πιο αδύναμους από αυτούς και εν τέλει για να χλευάζουν την ίδια τους την ανάγκη να πάνε με κάποιον του φύλου τους.

Στο μεγαθήριο του Trump γνωρίζουμε και τον Stan Bowes, οικογενειάρχη και με μεγάλες φιλοδοξίες. Ο Stan είναι το αμερικάνικο όνειρο. Ο Stan θα ερωτευθεί την κούκλα Angel την οποία θα «ψωνίσει» πρώτη φορά στο δρόμο απλώς και μόνο για να καθίσει στο κρεβάτι μαζί της και να της μιλήσει. Θα τη φιλήσει και έπειτα με αηδία θα πλύνει πολλές φορές τα δόντια του. Στη συνέχεια θα την ξανασυναντήσει, θα τη «στοκάρει», θα της βρει ένα διαμέρισμα για να σταματήσουν να βλέπουν το κορμί της άλλοι άντρες, θα πάει μαζί της σε ένα χορό και θα τη χωρίσει γιατί «δεν μπορεί να ακολουθήσει τη ζωή της». Έπειτα θα ξανάρθει αλλά θα είναι πλέον αργά αφού η Angel θα έχει ήδη πάρει από την Blanca τη βαριά σκυτάλη του να συνεχίσει τον Οίκο Extravaganza όταν το AIDS θα έχει κερδίσει. Και την Blanca. Η Angel και μόνο στη σκέψη ότι θα γίνει μητέρα αναλαμβάνει τις ευθύνες. Τις πραγματικές ευθύνες μίας μητέρας ενώ όχι, δεν έχει το «γυναικείο ένστικτο» ούτε τις αντίστοιχες ορμόνες.

Αυτά τα κορίτσια, αυτά τα πολύχρωμα, φανταχτερά κορίτσια του Pose, θυμίζουν λίγο την ιστορία από τον Κύκλο με την Κιμωλία του Μπέρτολτ Μπρεχτ. Είναι αυτά τα κορίτσια που δεν θα κόψουν το παιδί στα δύο για να το έχουν δικό τους. Δεν θα το θυσιάσουν για να ικανοποιήσουν τις δικές τους επιθυμίες, να υλοποιήσουν τα δικά τους απωθημένα, να, να, να.

Στο Pose βλέπουμε και τη συνύπαρξη των gay με αυτές τις γυναίκες. Βλέπουμε και τον υπέροχο, μοναδικό, καταπληκτικό Pray Tell ο οποίος διοργανώνει μέσα στην παγερή και αδιάφορη προς όλους πτέρυγα των φορέων σε τελικό στάδιο ένα gala με τραγούδι. Και σεβασμός απέναντι στις τελευταίες στιγμές του άλλου.

Συγνώμη για την απαραίτητη παρένθεση αλλά ο Billy Porter μας έδωσε το καλύτερο ντύσιμο της χιλιετίας στα φετινά Όσκαρ.

Κάπου διάβασα ότι το Pose και το μεγάλο «μπαμ» που έκανε θα μπορούσαν να συγκριθούν με τη φρενίτιδα του GoT όμως στο Pose οι αντίστοιχοι White Walkers δεν μπορούν να αγγίξουν το αίμα των θυμάτων τους. Δεν δέχονται να συγχρωτιστούν μαζί τους γι αυτό και θέλουν να τους αφανίσουν. Γιατί είναι διαφορετικοί. Και γιατί δεν τους μοιάζουν. Είναι μαύροι. Είναι άντρες που έγιναν γυναίκες. Είναι άντρες που κάνουν σεξ με άντρες. Είναι άνθρωποι σαν αυτούς που κυνηγούν τα τρομακτικά «τέρατα» του GoT.

Το Pose καταφέρνει να ντύνει τη δυστυχία και την περιθωριοποίηση με την τελευταία λέξη της μόδας. Της φοράει μία υπέροχη περούκα, γραμμωμένους μύες και τη βγάζει έξω για χορό. Πολύ χορό. Γεμάτο ελπίδα και διαφορετικά όνειρα με κοινό παρονομαστή την αποδοχή.

Υ.Γ. Όπως είπε και η ηθοποιός που ενσαρκώνει την Blanca, Mj Rodriguez, στα γυρίσματα της σειράς, στις σκηνές με τους χορούς υπάρχουν και πολλοί straight που χορεύουν με την ψυχή τους. Μήπως ήρθε η ώρα να χορέψουμε και εμείς λίγο voguing;