Το σκέφτεσαι. Το σκέφτομαι. Το σκέφτεται. Όταν ξυπνάς Σοπενάουερ και πιστεύεις ότι όλα είναι μάταια σε αυτόν τον κόσμο. Όταν κοιμάμαι Βούδας και ονειρεύομαι όλα αυτά που με περιμένουν στις επόμενες ζωές. Όταν είναι στο γραφείο και «πέφτει» το Instagram.
Το best seller των Εκδόσεων «Καλή Ψυχή» είναι αυτό που συγκεντρώνει τις σκέψεις μας πάνω στους εκατομμύρια τρόπους με τους οποίους μπορεί να μας συμβεί το ανεπανόρθωτο ενώ με ένα εξαιρετικό twist εκεί γύρω στις 500 σελίδες του δέκατου-πέμπτου τόμου από τους 666, βλέπουμε τα μέρη, τους τόπους, τις διαστάσεις που θα βρεθούμε όταν πια δεν θα είμαστε σε θέση να σκεφτόμαστε πώς θα πεθάνουμε αφού θα έχουμε ήδη πεθάνει. Το «Βλέπω το Θάνατό μου» είναι ένα βιβλίο που θα μπορούσε να είναι prequel της γνωστής ταινίας αλλά επειδή ήταν πραγματικά κακή και θα έμπαινε εύκολα στις προβολές του «Κακού Μέρους» εν είδει εναλλακτικών βασανιστηρίων δεν θα ήθελα να συνεχίσω με αυτήν την αναφορά.
Κατά κοινή ομολογία, ανεξάρτητα από τη θρησκεία, το μορφωτικό επίπεδο, το χρώμα, το φύλο, τον τρόπο μαγειρέματος που προτιμάμε τα αυγά μας στο brunch της Κυριακής ή το αν κάνουμε like στα post του σοσιαλμιντιακού εαυτού μας, όλοι ελπίζουμε σε μία καλύτερη επόμενη ζωή. Αν όχι σε έναν γραφικά διατυπωμένα παράδεισο, τουλάχιστον σε ένα «Καλό Μέρος» όπου επιτέλους, θα λάβουμε αυτό μας αξίζει. Ποιο είναι αυτό;
Καταπληκτική ερώτηση. Κανείς μας πραγματικά δεν ξέρει. Όπως συμβαίνει και με τις καταστάσεις την τρέχουσας ζωής το μόνο στο οποίο ξέρουμε να απαντήσουμε είναι ποια ή ποιες είναι εκείνες οι συνθήκες που δεν αντέχουμε και που δεν μας αξίζουν. Ο λόγος που μπορούμε να τις εντοπίσουμε και να τις απαριθμήσουμε με μεγάλη επιτυχία είναι γιατί τις βιώνουμε καθημερινά. Στη δουλειά, τις σχέσεις, το σπίτι, το Netflix. Δηλαδή αν το καλοσκεφτούμε είμαστε ήδη στο «Κακό Μέρος».
Πριν σοκαριστούμε όμως παρέα και το ρίξουμε στο ροκάνισμα κάποιας τοποθέτησης τοποθέτησης ας μιλήσουμε λίγο για το «Καλό Μέρος». Όχι αυτό που επινοούμε κάθε φορά που δεν αισθανόμαστε καλά ούτε αυτό που θα μας επιβραβεύσει για τα τόσα δεινά που περνάμε τώρα που μιλάμε -αλήθεια ποιος βρήκε αυτόν τον ορισμό απορώ (σ.σ.: α, η θρησκεία). Ας μιλήσουμε για το «The Good Place» ή αλλιώς τη σειρά που έχει πάρει δύο βραβεία Emmy ενω με πρόχειρους υπολογισμούς θα έπρεπε να έχει πάρει τουλάχιστον εκατό. Γιατί καταφέρνει μέσα σε 21 περίπου λεπτά να χωρέσει τις πιο παράλογες λογικές αντιδράσεις αυτού του κόσμου που τρώει μανιωδώς frozen yogurt χωρίς πραγματικά να του αρέσει πολύ και «πιστεύει στη δικαιοσύνη», την πιο υπερεκτιμημένη φράση κατά το Δαίμονα Σων μετά το «αράζω σπίτι και δεν κάνω τίποτα».
Ναι, ας μιλήσουμε λίγο για το δαιμονικά πλασμένο «Good Place». Το μέρος όπου δεν μπορείς να βρίσεις αλλά που οτιδήποτε μισούσες σε αυτήν τη ζωή το βρίσκεις διακοσμημένο σπίτι σου όπως συνέβη με την Έλενορ και τους κλόουν. Α! Και με τα κρυφά σκαλάκια που οδηγούν στην κρεβατοκάμαρα.
Σε αυτό το «Καλό Μέρος» υπάρχει ένα ρομπότ που μπορεί να σου δώσει οτιδήποτε ζητήσεις, που τα ξέρει όλα και που προφανώς έχει τη μορφή γυναίκας. Παραλίγο να ξεχάσω το σημαντικότερο: Στο «Καλό Μέρος» θα βρεις το άλλο σου μισό. Ναι, με το καλημέρα σας, αφού μάθεις ότι πέθανες, ενημερώνεσαι ότι θα γνωρίσεις και το άλλο σου μισό. Ναι, αυτό μπορεί να το έγραψαν οι σεναριογράφοι για να σου χρυσώσουν το χάπι αλλά δεν ξέρω, μπορεί και όχι.
Μαθήματα Ηθικής
Το όλο κόνσεπτ της σειράς είναι ότι η Έλενορ βρίσκεται κατά λάθος στο «Good Place» ενώ κανονικά σύμφωνα με τον κακό και υπέρμετρα εγωιστή χαρακτήρα της θα έπρεπε να βρίσκεται κάπου αλλού. Το ίδιο συμβαίνει και με τους υπόλοιπους τρεις ανθρώπους, την πάντοτε λαμπεροί Ταχάνι που κάνει name dropping των σελέμπριτι φίλων της για τις χρήσιμες συμβουλές που τους έδινε, τον καθηγητή ηθικής που δεν μπορεί με τίποτα να κάνει την οποιαδήποτε επιλογή (σε βαθμό που κατέληξε με μία κουκουβάγια να του γρατζουνάει το χέρι αντί ενός κουταβιού γιατί δεν μπορούσε να διαλέξει ράτσα) Τσίντι και τον Τζέισον τον οποίο δεν μπορώ να περιγράψω, νομίζω ούτε ο ίδιος μπορεί. Όταν αρχίζει να ρολάρει η σειρά βέβαια, μαθαίνουμε την πραγματική ερμηνεία του «Good Place» που -και σε αυτό το σημείο αλήθεια σηκώνομαι όρθια και χειροκροτώ- είναι ότι πρόκειται για ένα είδος «Bad Place» όπου οι άνθρωποι βασανίζονται συναντώντας όλα αυτά που «δεν τους άξιζαν» στη ζωή τους ενώ παράλληλα αντιμετωπίζουν το άλυτο εκείνο πρόβλημα που λέγεται αρμονική συμβίωση με άλλους ανθρώπους. Τι λέγαμε παραπάνω; Ναι κάτι τέτοιο. Οπότε καταλήγουμε καλώς βρίσκονται και οι τέσσερίς τους εκεί και βασανίζονται από δαίμονες. Ο Τσίντι σε αυτό το σημείο να πούμε ότι μόλις το μαθαίνει πιστεύει ότι βρίσκεται στο «Bad Place» γιατί έπινε γάλα αμυγδάλου που κάνει κακό στο περιβάλλον. Δεν του ερχόταν κάτι άλλο πρόχειρο σε αμαρτία να σκεφτεί.
Μία ατάκα από τον Τσίντι: «Οι αρχές δεν θεωρούνται αρχές όταν επιλέγεις πότε και πού θα τις ακολουθήσεις».
Επίσης, ο Τζίντι έχει πει και αυτήν την ατάκα: «Κάθε πράγμα ή 104% της τελειότητας, κάπως έτσι έχουμε την Beyonce».
Η Έλενορ λοιπόν, στο φόβο ότι μπορεί να χάσει τη θέση που τόσο άδικα είχε κερδίσει στο «Καλό Μέρος» ζητά από το άλλο της μισό που δεν είναι άλλο της μισό αφού δεν είναι η σωστή Έλενορ αλλά είναι άρα είναι άλλο της μισό (συγγνώμη), Τσίντι, να της κάνει μαθήματα ηθικής και γενικά, να της μάθει πώς να γίνει καλύτερος άνθρωπος. Όταν όλα αποκαλύπτονται, καταλήγουμε να έχουμε μία τετράδα ανθρώπων, ένα Δαίμονα που είναι καλός και πιστεύει στη φιλία μεταξύ ανθρώπων και ρομπότ και ένα ρομπότ που δεν είναι γυναίκα αλλά είναι ερωτευμένη με τον πιο χαζό άνθρωπο που υπάρχει και που για να τον ξεπεράσει δημιουργεί έναν rebound guy. Δεν ξέρω αν σου θυμίζει κάτι αυτό γενικά, αλλά δεν είναι της παρούσης να το αναλύσουμε.
Αυτά συμβαίνουν στο μούφα «Good Place» ή αλλιώς η πιο τέλεια αναφορά στη δύναμη που έχουμε να εθελοτυφλούμε και να βαφτίζουμε ως τέλειο το τίποτα για να μην απογοητευτούμε. Βέβαια τώρα που το ξανασκέφτομαι το ψεύτικο «Good Place» θα μπορούσε απλώς να είναι και ένα σχόλιο στις ρέπλικες, τις απομιμήσεις, τα πράγματα που αγοράζουμε επειδή τα έχουν και οι άλλοι αλλά χωρίς πραγματικά να έχουμε τα χρήματα ή τη διάθεση να τα βάλουμε στη ζωή μας.
Μία ατάκα από τον αγαπημένο μου δαίμονα (συγγνώμη, Νίκο Καρβέλα) που σατίρισε τόσο υπέροχο το κόλλημα όλων μας με τα Φιλαράκια και είπε την απίθανη ατάκα: «Δεν ξέρω πια τι να κάνω. Νιώθω σαν τους σεναριογράφους από τα Φιλαράκια που στον όγδοο κύκλο της σειράς έβαλαν τη Ρέιτσελ να τα φτιάχνει με τον Τζόι χωρίς πραγματικά ούτε οι ίδιοι να βγάζουν κάποιο νόημα».
Επίσης, ο Μάικλ έχει πει και αυτό: «Αυτό είναι ένα σπάνιο περιστατικό. Είναι όπως όταν κάποιος στο ίντερνετ σου λέει ‘Ξέρεις κάτι; Με έπεισες ότι έχω άδικο’».
Και, ένα ηθικό δίλημμα
Αυτό που ίσως αξίζει να αναλύσουμε είναι ένα από τα ηθικά διλήμματα που ακούμε τον Τσίντι να εξηγεί στην τελείως περίεργη τάξη του και λίγο αργότερα να το βιώνει ο ίδιος με τη δύναμη της προσομοίωσης. Το ηθικό δίλημμα μας λέει ότι είμαστε οδηγοί ενός τρένου που ξεφεύγει από τις ράγες του. Αν στρίψουμε το τιμόνι αριστερά θα σκοτώσουμε πέντε ανθρώπους ενώ αν το πάμε δεξιά, θα σκοτώσουμε έναν. Σε κάθε περίπτωση υπάρχει θανατικό. Και σπλάτερ. Λοιπόν, τι διαλέγεις; Μας το λες στα σχόλια.
Μία ατάκα από την Ταχάνι: «Νομίζω ότι ξεπέρασα τον εαυτό μου αλλά επειδή είμαι πάντα καλή, δεν τον ξεπέρασα ήμουν απλά εγώ».
Η σειρά μέσα σε όλα τα παράλογα και υπέροχα που περιγράφει ότι συμβαίνουν τόσο περίπλοκα στην ανθρώπινη ζωή που είναι τρομακτικά δύσκολο ακόμα και για ένα δαίμονα να τα αναλύσει και να τα υπολογίσει, μας βάζει λίγο να σκεφτούμε πέρα από τον εαυτό μας. Δηλαδή, χωρίς πλάκα, βλέποντας την Έλενορ να προσπαθεί να κερδίσει τους πόντους που θα της επιτρέψουν την είσοδο στο -σπόιλερ- εδώ και πέντε εκατομμύρια χρόνια άδειο «Good Place» είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι όλοι μας θα σκεφτήκαμε τρόπους να αυξήσουμε τη συνεισφορά μας σε αυτόν τον κόσμο και γενικότερα την καλή μας πίστη.
Και πάνω που το σκεφτόμαστε αυτό βλέπουμε την περίπτωση του τύπου που πίνει νερό από τα ούρα του και δίνει πρώτες βοήθειες στο σαλιγκάρι που πάτησε για να μη χάσει τους πόντους που θα τους στερήσουν την είσοδο στο «Good Place». Ναι αυτός ζούσε για το θάνατό του και ναι, αυτός έκανε ναρκωτικά.
Μία ατάκα από τον Τζέισον: «Δεν έχω ιδέα τι γίνεται αλλά επειδή όλοι μιλάνε είπα να μιλήσω και εγώ».
Επίσης ο γλύκας Τζέισον είπε και το «Γιατί τα κακά πράγματα συμβαίνουν πάντα σε μετριοπαθείς ανθρώπους που λένε ψέμματα για το ποιοι είναι;»
«PobodyisNerfect»
Ανάμεσα στις ατάκες αυτής της σειράς που πραγματικά όλες, εκνευριστικά όλες έχουν και μία σατιρική αναφορά σε όλα αυτά που κάνουμε και νομίζουμε ότι έχουν αξία σε αυτή τη ζωή υπάρχει και αυτή η ατάκα της Έλενορ το «Pobody is Nerfect». Η τέλεια ατέλεια του «Κανείς δεν είναι τέλειος» που πραγματικά, μας δίνει εκείνη την έρμη την ανάσα ανακούφισης. Γιατί ναι κανείς δεν είναι τέλειος και γιατί ναι το ξέρουν όσοι είναι εκεί πάνω ή εκεί κάτω ή εκεί δεξιά ή εκεί αριστερά ή στην όποια διάσταση του Κρίστοφερ Νόλαν και αν βρίσκονται αυτοί που ακονίζουν τα μακριά νύχια τους για να μας βασανίσουν.
Αυτή η σειρά πέρα από πλάκα, τέλειες ατάκες και αναφορές έχει κάτι πολύ σημαντικό: Κατανόηση. Κατανόηση για τη βλακεία του άλλου, για το φόβο του να αφεθεί, για την ανάγκη του να μην δείχνει αδύναμος σε έναν κόσμο που τα έχει κάνει κουλουβάχατα με τις ερμηνείες και τις έννοιες του σωστού και του λάθους.
Υ.Γ.: Η αλήθεια είναι ότι αν δεν είχες ήδη δει τη σειρά τότε έχεις φάει πολλά σπόιλερ αλλά ήμουν τίμια, στο έγραφα από τον υπότιτλο. Δεν χάνω πόντους. Παρόλα αυτά, μιας και δεν σου αποκάλυψα τα μυστικά του κράτους, δεν χάνεις τίποτα να πατήσεις το play και να την παρακολουθήσεις.
Α! Και κάτι ακόμα τώρα που είπα σπόιλερ: Υπάρχει και medium place όπου έχει μέτριες ταινίες, φαγητό, διακόσμηση και μία τύπισσα που ψάχνει κοκαΐνη για να πνίξει τη μετριότητα στην οποία έχει επιλέξει (γιατί αυτή το επέλεξε) να ζει. Πόσο υπέροχοι είναι αυτοί οι σεναριογράφοι. Πόσο.
Πλάνα με πρωταγωνιστή τον βασιλιά του ροκ εν ρολ, το ποδόσφαιρο μέσα από τις ισπανίδες αθλήτριες που άλλαξαν τους κανόνες και ο Iron Mike στο ρινγκ μετά από 19 χρόνια
13°
