Εκπομπές που μας φτύνουν κατάμουτρα

Μέσα σε ένα σκηνικό που στήθηκε στην Τουρκία και ονομάστηκε «σπίτι» ανακατεύονται αγόρια και κορίτσια τα οποία ταξίδεψαν μέχρι την Κωσταντινούπολη, όπως οι «νύφες» που έφευγαν για την Αμερική, με σκοπό τον έρωτα. Αυτό είναι το concept της εκπομπής «Power of love». Οι παίκτες πρέπει οπωσδήποτε να γίνουν τηλεοπτικά ζευγάρια με την ιδια ευκολία που αν έπρεπε να νηστέψουν για το Ραμαζάνι θα νήστευαν, αν έπρεπε να μάθουν κοπτοραπτική θα μάθαιναν, αν έπρεπε να κάνουν παιδιά θα τα αποκτούσαν. Επειδή ο έρωτας συνήθως δεν προκύπτει από μία «σκαλέτα» –αντιθέτως όσο πιέζεται τόσο και κρύβεται–, είναι προφανές ότι όλοι οι εμπλεκόμενοι μάς κοροϊδεύουν όταν προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτό που νιώθουν οι επ' αμοιβή ερωτοχτυπημένοι καθώς κοιτούν τις κάμερες ονομάζεται «αίσθημα».

Το δούλεμα γίνεται μεγαλύτερο στις λεπτομέρειες που βγάζουν μάτι. Παράδειγμα: Ανάμεσα στους διαγωνιζόμενους υπάρχει και ένα «πρώην ζευγάρι» που όμως συστήθηκαν σαν παντελώς άγνωστοι. Ο Γιάννης και η Αργυρώ. Ακόμα και ο πλέον αδαής από τα τηλεοπτικά αντιλαμβάνεται ότι η ύπαρξή του εξυπηρετεί τη διάθεση της παραγωγής για δημιουργία «ίντριγκας», δηλαδή του καταστροφικού συστατικού στο οποίο οι τούρκοι παραγωγοί ανάβουν κεράκι και ορκίζονται ότι αποτελεί την πεμπτουσία της τηλεόρασης.

Εδώ το δούλεμα αποκτά διαστάσεις πρόκλησης γιατί οι υπεύθυνοι του P.O.L με σοβαρότητα υποστηρίζουν ότι όλα έγιναν κατά τύχη! Σύμφωνα με την άποψή τους, είναι πολύ φυσιολογικό δύο άνθρωποι να είναι ζευγάρι, να χωρίζουν μόλις μεταδόθηκε το τρέιλερ της εκπομπής, να αποφασίζουν την ίδια περίοδο να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους, να πιστεύουν ότι αυτό θα γίνει μόλις συμπληρώσουν μία αίτηση για ένα τηλεπαιχνίδι και τελικά να επιλέγονται και οι δύο ανάμεσα σε εκατοντάδες υποψήφιους! Δεν είναι τυχαίο ότι λέξη «χαϊβάνι» προέρχεται από την τουρκική γλώσσα και σαν τέτοιους μας αντιμετωπίζουν, αλλά δυστυχώς το φαινόμενο δεν αποτελεί αποκλειστικότητα του ενημερωτικού Σκάι. 

Κάθε πρωί, στην ψυχαγωγική εκπομπή «Ευτυχείτε» παρεμβάλλεται το ένθετο «Διλήμματα», όπου ερασιτέχνες ηθοποιοί μετέχουν σε σκετσάκια τα οποία βασίζονται σε «αληθινές ιστορίες των τηλεθεατών». Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στην αδύναμη υποκριτική των πρωταγωνιστών, ούτε στη σκηνοθετική προχειροδουλειά. Δεν σχετίζεται καν με τη μονοθεματική αποτύπωση των οικογενειακών σχέσεων («Η πεθερά μου κλέβει τη συνυφάδα της», «Ερωτεύτηκα το σύντροφο της πεθεράς μου», «Θέλω να ξεφύγει ο άντρας μου από την πεθερά μου», «Ο γιος μου τα έχει με τη μέλλουσα πεθερά της εγγονής μου», «Η πεθερά μου ξέρει ότι απατάω τη γυναίκα μου» κ.λπ.). Όλα αυτά έχουν την πλάκα της τρας τηλεόρασης και μάλλον ως τέτοια τα αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι που αναζητούν ανάλογα πρωινά θεάματα. Οι μόνοι οι οποίοι τα παίρνουν στα σοβαρά είναι οι εμπλεκόμενοι στην παρουσίασή τους και εδώ αρχίζει το πρόβλημα. Δεν μπορεί να έχουν όλοι βουλωμένα τα αυτιά και να μην ακούνε ότι οι τηλεθεατές οι οποίοι τηλεφωνούν είναι καμιά δεκαριά άτομα που έχουν την ίδια φωνή (ενίοτε είναι ίδια και με τους πρωταγωνιστές του σκετς) αλλά συστήνονται κάθε φορά με διαφορετικό όνομα και ηλικία. Δεν μπορεί να μη διαθέτουν την ελάχιστη λογική για να αντιληφθούν ότι οι «αληθινές ιστορίες» μπάζουν από όλες τις μπάντες – στην πραγματικότητα επαναλαμβάνουν το ίδιο σενάριο με ελάχιστες παραλλαγές γιατί προφανώς τις γράφει συνεργάτης που πλέον έχει κορεστεί. Όμως προτιμούν να υποδύονται ότι συμμετέχουν σε κάτι απολύτως φυσιολογικό, κουνούν το κεφάλι προβληματισμένοι από την παρέμβαση της κυρίας «Ελεάννας - 25 ετών» «που χθες την έλεγαν «Ζέτα» και ήταν πενηντάρα ενώ αύριο θα βαφτιστεί «Ελένη» και θα κλείσει τα 42, και πληγώνονται όταν κάποιος αφισβητήσει την αυθεντικότητα των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων. Απαιτούν «σεβασμό στη δουλειά τόσων ανθρώπων», επιχείρημα που θεωρούν ότι επιτρέπει το δούλεμα σε πολύ περισσότερους.

Υ.Γ. Η υποτιμητική αντιμετώπιση των τηλεθεατών γίνεται ακόμη πιο προσβλητική όταν προέρχεται από μέσα τα οποία συντηρούν ευθέως οι ίδιοι. Στην απογευματινή εκπομπή της ΕΡΤ «Δεύτερη Ματιά» οι δημοσιογράφοι παίζουν το Power of Love υποδυόμενοι τους άσχετους με την κυβέρνηση, ενώ πλέον ο κόσμος το ’χει τούμπανο ότι έχουν δεσμό. Ταυτόχρονα, υιοθετούν τη λογική των «Διλημμάτων» και επαναλαμβάνονται διηγούμενοι την ίδια βαρετή ιστορία των «κυβερνητικών επιτυχιών» που τους έχει παραδοθεί ως σενάριο.