Game of Love, τα κατακίτρινα ρεαλιτοπαίχνιδα στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας

Τα χρόνια της παραμυθένιας ζωής, όπου όλοι ήμασταν πλούσιοι, υγιείς και ξέραμε από καλή ζωή στη Μύκονο και στα αλλά νησιά της ομορφότερης χώρας στον κόσμο, με τους εξυπνότερους βεβαίως βεβαίως κατοίκους της γης, πέρασαν αφήνοντας στάχτη και μπούρμπερη, μνημόνια και κλάμα γύρω από το χυμένο γάλα.

Αυτή η ευτυχής και χαρούμενη φυλή που κατοικούσε κάποτε εδώ, μετανάστευσε προς Μέση Ανατολή, λίγο πιο κάτω από τη Συρία, όπου οι νύχτες είναι ακόμα μαγικές και ονειρεμένες στην Αραπιά, αφήνοντας ευτυχώς χώρο εδώ για τους πραγματικούς Σύρους μετανάστες που τους βομβαρδίζουν ολημερίς και ολονυχτίς… Για να αδειάσουν τη γωνιά σε γείτονες που διάβαζαν Καβάφη από τα γεννοφάσκια τους…

«Κατήντησα σχεδόν aνέστιος καί πένης.
Αὐτή ἡ μοιραία πόλις, ἡ Αντιόχεια
όλα τά χρήματα μου τά ‘φαγε:
αυτή ἡ μοιραία μέ τόν δαπανηρό της βίο…»

Ο εξυπνότερος τώρα λαός του κόσμου, για να μη γίνει Συρία ο ίδιος και ακούγοντας των αγορών τις εντολές για ιδιωτικές επενδύσεις, ξαναπήγε στις ρίζες του, των αρχαίων προγόνων τις εντολές να υπηρετήσει με το αρχαιότερο επάγγελμα της γης, τον εταιρισμό. Οι εταίρες ως γνωστόν, ήταν τιμημένο επάγγελμα στην εποχή των φιλόσοφων, γιατί εκτός από καλλίπυγες, ήσαν και μορφωμένες, σε επίπεδο Πλάτωνα τουλάχιστον.

Τον ρόλο του παιδαγωγού των εταίρων ανέλαβαν οι ναοί της πληροφόρησης, με σοβαρότητα και πυγμή, με τηλεοπτικές εκπομπές, όπου η δύναμη και τα παίγνια της αγάπης (power και game of love) στα ελληνικά, μαθαίνουν αγόρια και κορίτσια πως το ξεκατίνιασμα και η πορνεία είναι αγαθά που πάντα πουλάνε σε πεινασμένους πνευματικά και σεξουαλικά ανθρωπίδες.

Κορίτσια και αγόρια «κανονικά», όχι αδελφές και λεσβίες, ζαλισμένα από την πείνα, την ανεργία και τη ματαιοδοξία, μπήκαν σε κλουβιά, σε πισίνες και σε κόκκινα δωμάτια για να μας δείξουν πως η τέχνη του εκμαυλισμού και της πορνογραφίας μια χαρά γεμίζει τα ηθικά σπίτια των Ελλήνων, που παρακολουθούν μοιραίοι, σκυφτοί αντάμα αυτό το τέλειο Δράμα.

Οι εγκέφαλοι των σταθμών που φιλοξενούν αυτά τα κατακίτρινα ρεαλιτοπαίχνιδα, υποψιάζομαι πως προσπάθησαν να αντιγράψουν τη ζωή ως ένα μπουρδέλο, γιατί θεωρούν πως οι θεατές πελάτες τους μόνο αυτό επιθυμούν να βλέπουν και στην οθόνη πια, για να ξεχνούν το πραγματικό μπουρδέλο που ζουν. Μια παρτούζα των αισθήσεων και συναισθήσεων, όπου τα ζώα στα κλουβιά  φλερτάρουν υποχρεωτικά και κερατώνουν ανταποδοτικά.

Τα καλυτέρα σενάρια όντως αντιγράφουν τη ζωή, όταν όμως είναι ζωή και όχι αντίγραφά της, αφού έχει αποδειχτεί πως ο άνθρωπος ψάχνει την πρωτοτυπία πάντα και όχι τη φωτοτυπία.

Η ζωή, λέει ο Πεσσόα, είναι ο δισταγμός ανάμεσα σε ένα θαυμαστικό και ένα ερωτηματικό και στην αμφιβολία βάζεις τελεία. Στα φοβερά αυτά παιχνίδια όμως, τα θαυμαστικά, τα ερωτηματικά και οι τελείες έχουν καταργηθεί γιατί δεν έχουν πλέον νόημα σε μια γλώσσα που το σενάριο την έχει πετσοκόψει, αφήνοντας μόνο ομιλούσες κεφαλές να συνομιλούν, χωρίς να ομιλούν όμως.

Φανταστείτε, δηλαδή, μια ζωή, που ο μεγάλος αδελφός στη ζωή, η οικογένεια, και στην οθόνη, ο τηλεοπτικός χρόνος, να διάλεγαν την ζωή των άλλων για ζωή σας και να σας έδιναν και οδηγίες χρήσης για έρωτες, κερατώματα, γάμους και παιδιά. Να χτυπούσατε στον υπολογιστή κωδικούς, που θα σας έβγαζαν αντίγραφα για έρωτες και σχέσεις, όπως συνηθίζεται σήμερα με το life coaching. Λες και η ζωή είναι κοκτέιλ με συγκεκριμένες αναλογίες… Για ποτά με αλκοόλ και άνευ... Να ξυπνούσαμε μια μέρα, που η ζωή σας θα ήταν η ζωή των άλλων που σιχαίνεστε, γιατί ο άνθρωπος γεννήθηκε για να μάθει και όχι να αντιγράφει.

Τη ζωή που δεν ξέρετε και δε μπορείτε και να προβλέψετε βέβαια (εκτός και αν είστε τράπεζα), θα πρέπει να την εφεύρετε και όχι να την αγοράσετε μπιρ παρά στις πραγματικές, ή και τηλεοπτικές αγορές, γιατί είναι βέβαιο πως θα τη σιχαθείτε.

Ο μέγας γκουρού και θαυματοποιός της Apple έλεγε όταν τον ρωτούσαν πώς σχεδίαζε τις νέες συσκευές που λάτρευαν οι καταναλωτές, ότι ο κόσμος δεν ξέρει τι θέλει γι’ αυτό και σχεδίαζε αυτό που άρεσε στον ίδιο. Ας ελπίσουμε ότι οι παίκτες, οι σκηνοθέτες και οι ηδονοβλεψίες θεατές των παιχνιδιών αυτών, όντως δεν ξέρουν τι θέλουν από τη ζωή, κατά το γνωστόν «οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι» και πώς!

Εγκατέλειψαν προσωρινά τα αντίγραφα του πραγματικού τους εαυτού εκεί, για να τα καταστρέψουν, κρατώντας τις σιωπές των αισθήσεων ως προϋπόθεση για να ονειρεύονται τη ζωή ως ιδιωτική διαδρομή των δικών τους ονείρων, πριν γίνουν εφιάλτες και δικοί τους και των υπολοίπων.

Το πιο χυδαίο στα όνειρα είναι πως όλοι ονειρεύονται, έλεγε ο πεσιμιστής Πεσσόα που δυστυχώς επαληθεύεται, μόνο στο «πιο χυδαίο» και όχι στο «όλοι ονειρεύονται» γιατί ακόμα και τα όνειρα σήμερα τα κλέβουν, εκτός από τις ζωές μας που προσπαθούν να κλέψουν, χωρίς επιτυχία πιστεύω, γιατί ο θεατής του καραγκιόζη ξέρει πως ο καραγκιοζοπαίχτης είναι ένας ταπεινός άνθρωπος, με τη φωνή μόνο αλλοιωμένη, για να μην αλλοιωθεί η αλήθεια του…