The Deuce: Πορνό, βρόμικο χρήμα και συναρπαστική τηλεόραση

Στις καλές σειρές όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους στο επεισόδιο, περιμένεις το επόμενο. Αυτό ακριβώς συμβαίνει εδώ. Ο «πιλότος» του «The Deuce», σκηνοθετημένος από τη Μισέλ ΜακΛάρεν, στα 85 λεπτά που διαρκεί, κερδίζει από νωρίς αυτό το στοίχημα. Νταβατζήδες που στοχάζονται, πόρνες που έχουν να μαζέψουν δολάρια, μεροκαματιάρηδες που έχουν να συμμαζέψουν τις ζωές τους, φτωχοδιάβολοι που κόβουν βόλτες στη βρόμικη Νέα Υόρκη των 70s ενώ ακούγεται το «(Don't Worry) If There's a Hell Below, We're All Going to Go» του Curtis Mayfield και οι στίχοι του κλείνουν το μάτι στα πρώτα πλάνα που τρέχουν στην οθόνη. Ζωές στα ζάρια και προβληματικά ή ταιριαστά ζευγάρια, ψώνισμα και φορτωτική, μαστούρα, μπίζνες με σάρκα που φέρνουν τα ίδια, και περισσότερα λεφτά, με τις νόμιμες επιχειρήσεις. Θα είναι αυτή μια από τις τηλεοπτικές σειρές της χρονιάς;

Με ονόματα που είναι αδύνατο να αγνοήσεις και πρόμο πάνω στο οποίο το HBO πόνταρε πολλά, το «The Deuce», άρχισε να εξάπτει από το καλοκαίρι τους τηλεθεατές. Η εμφάνιση του Τζέιμς Φράνκο σε διπλό ρόλο και η Μάγκι Τζίλενχαλ ως εργάτρια του σεξ έκαναν πικάντικη την αναμονή. Ο σεναριογράφος Ντέιβιντ Σάιμον μιλάει για το πληρωμένο σεξ  όπως έκανε για τα ναρκωτικά στο «The Wire», τη τζαζ στο «Treme» και τους διαχωρισμούς στο «Show Μe a Ηero». Εξετάζοντας τις ανθρώπινες σχέσεις, παρατηρώντας τα συστήματα εξουσίας, θέτοντας ερωτήματα στους τηλεθεατές. Πόσο σκληρές είναι οι μητροπόλεις; Υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε μια πόρνη και έναν πωλητή αυτοκινήτων; Μέχρι πού μπορούν να φτάσουν οι άνθρωποι για να «πιάσουν την καλή»; Βγάζουν οι άνθρωποι τον αληθινό τους εαυτό στο κρεβάτι ή κι εκεί είναι μια μεγάλη σκηνή που ερμηνεύουν ρόλους;   

Εστιάζοντας σε μια Νέα Υόρκη που δεν υπάρχει πια και είναι η πραγματική πρωταγωνίστρια της σειράς, κοντά ίσως σε εκείνη που ο Μάρτιν Σκορσέζε ανέδειξε με τον «Ταξιτζή», ο Ντέιβιντ Σάιμον αναζητά μαζί με τον συγγραφέα Τζορτζ Πελεκάνος την ανθρωπιά στα πιο σκληρά και αφιλόξενα μέρη της: στους δρόμους, τα φτηνά δωμάτια, τα κακόφημα μπαρ. Και αυτό είναι που κάνει συναρπαστικό το «The Deuce». Οι δύο δημιουργοί με αφορμή τη συνουσία το πάνε στην ουσία χωρίς πομπώδεις διδακτισμούς και στρατευμένες συνταγές: οι ηθικές επιπτώσεις των οικονομικών μοντέλων, ο μισογυνισμός, η φανκ κουλτούρα, η σεξουαλική απελευθέρωση, η εμφάνιση του AIDS και το σετάρισμα της βιομηχανίας του πορνό που μετατοπίστηκε αργότερα στη Δυτική Ακτή.

«Αν αναφέρεις ένα τέτοιο θέμα και πας να το “αποστειρώσεις” δεν αντιμετωπίζεις το γεγονός ότι όχι μόνο η εργασία περιθωριοποιήθηκε και κακοποιήθηκε αλλά ότι το ίδιο το προϊόν ήταν ο εργάτης», σημείωσε ο Ντέιβιντ Σάιμον, υπογραμμίζοντας πως «οι ίδιοι οι άνθρωποι ήταν το προϊόν».

Ωμό αλλά στιλιζαρισμένο, βγάζει μάτια με ένα φευγαλέο πεοθηλασμό σε ένα τηλεφωνικό θάλαμο νετάροντας ταυτόχρονα σε μια Times Square πολύ μακριά από τη σημερινή τουριστική πλευρά της, χρησιμοποιεί τη βία για να προβληματίσει και όχι να εντυπωσιάσει, έχει διαλόγους που το πάνε παρακάτω από μια σειρά της σειράς και συστήνει τους χαρακτήρες του έξυπνα.   

Ο Τζέιμς Φράνκο, που έχει σκηνοθετήσει και δύο από τα οκτώ επεισόδια του κύκλου, δεν χρειάζεται να απολογηθεί σε κανέναν γιατί είναι όμορφος και γράφει στην κάμερα με ένα τσιγάρο διαρκώς στο στόμα, τόσο ως μπαρμάνι Βίνσεντ Μαρτίνο που κυνηγά το δικό του αμερικάνικο όνειρο όσο και ως Φράνκι Μαρτίνο που κάνει το δικό του διδακτορικό στη λαμογιά. Η Μάγκι Τζίλενχαλ ως Κάντι κυνηγά τις ευκαιρίες της στις πιάτσες στοχεύοντας να φύγει από αυτές. Ο Γκάρι Καρ το παίρνει πάνω του ως pimp. Είναι και η συμμετοχή του Method Man ως Ρόντνεϊ από μόνη της ένας κράχτης. Το «The Deuce» ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο. Θα το καταλάβετε όταν το δείτε.