Parks and Recreation: Το trust του γέλιου

Φαντάσου την απεχθέστερη εκδοχή της μικροαστικής, συντηρητικής, ρατσιστικής Αμερικής και σκέψου από πάνω να τη διοικεί το πιο βραδύνου κομμάτι της, μια λέσχη των τιποτένιων με μοναδική σπεσιαλιτέ την επαγγελματική ανέλιξη μέσω της ελάχιστης δυνατής προσπάθειας.

Τοποθέτησε τώρα στο επίκεντρο αυτής της ανεστραμμένης ουτοπίας έναν τεμπελχανά λουδίτη που βδελύσσεται την τεχνολογία περίπου όσο και το κοινωνικό κράτος, («φαντασιώνομαι την πλήρη εξάλειψη της γραφειοκρατίας, τη συρρίκνωσή της στο απολύτως απαραίτητο μίνιμουμ ενός ατόμου, του οποίου η μοναδική ευθύνη θα είναι το αν θα πατήσει το κουμπί για το ξέσπασμα του πυρηνικού πολέμου ή όχι»), πρόσθεσε έναν καταφανώς μελαψό μετανάστη που υποκρίνεται τον βέρο Αγγλοσάξονα, με ειδικότητα το ποταπό καμάκι και τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, έναν αργόμισθο ημιαλκοολικό πολεοδόμο μηδαμινής επάρκειας και μια κατατονική ασκούμενη, και έχεις μια εικόνα του εργασιακού γκρουπ που πλαισιώνει την πρωταγωνίστρια, Λέσλι Νόουπ. Η οποία, στην κυριολεξία νομίζει πως βρέχει, όταν τη φτύνουν. (Υπόδειγμα διαλόγου: «Ψιτ, υπεύθυνη, να πας να γ###ς». «Ακούσατε; Με αποκάλεσε υπεύθυνη!»).

Η Λέσλι, όπως αντιλαμβάνεστε, είναι μια ανθυποασήμαντη λειτουργός με βοναπάρτειες φιλοδοξίες. Βρισκόμενη στον πάτο της δημοσιοϋπαλληλικής αλυσίδας και παρ’ όλα αυτά βέβαιη πως η μελλοντική προεδρία των ΗΠΑ δεν θα της διαφύγει επί μακρόν, κάνει τα πάντα για να διακριθεί. Από το να εφορμήσει στη γραμμή πυρός σκυλοκουραδοπόλεμου τσόγλανων εφήβων μέχρι τον συντονισμό υποεπιτροπών ανύπαρκτων αρμοδιοτήτων, που κυρίως εξυπηρετούν το ξέσπασμα της συσσωρευμένης οργής κοινωνικών παρασίτων καταπάνω της.

Αν όλα αυτά σου θυμίζουν το σεναριακό μοτίβο του «Office», είναι διότι προέρχεται από την ίδια ομάδα παραγωγών, ενώ γυρίζεται επίσης σε ακατέργαστο μονοπλάνο ωσάν να επρόκειτο περί πραγματικού ντοκιμαντέρ. Όσο για τον χαμό που προκαλεί στις πέντε μέχρι στιγμής σεζόν του, έχε υπόψη το εξής: στο τοπ τεν τηλεοπτικών σειρών που δημοσίευσε πρόσφατα το «Time», στην πρώτη θέση της κατάταξης δεν βρέθηκε καμία από τις δαπανηρές, πολυδιαφημισμένες παραγωγές. Δεν ήταν ούτε το «Homeland» ούτε το «Game of Thrones» ούτε το «Mad Men» ούτε το «Breaking Bad». Στην κορυφή σκαρφάλωσε αυτό εδώ το τραγελαφικό mockumentary που βανδαλίζει τα ήθη της δημόσιας διοίκησης μέχρι δακρύων. Πώς θα τα πήγαινε μια τέτοια σειρά φτιαγμένη στα μέτρα της Ελλάδας;