I hate Brendaμπάκης!

Έτσι είναι, έτσι ήταν κι έτσι θα 'ναι! Κι αυτό είναι άρθρο που θέλει να υπενθυμίσει πως η οργή, ο θυμός, τα λαϊκά δικαστήρια και το τέλος κάθε ανοχής προς κάθε έναν «κακό», είτε στα σίριαλ, που ως γνωστόν «μιμούνται τη ζωή», είτε στα ριάλιτι τηλεπαιχνίδια, που στην ψύχρα εμπορεύονται ζωή αληθινή με το κιλό, σαν σε κρεοπωλείο, θα συνεγείρει πάντα και θα συσπειρώνει τους ανθρώπους σε συμπεριφορές αποκτηνωτικές και βίαιες. Ή θα βγάζει από μέσα τους τον «άνθρωπο που συγχωρεί, βλέπει, κρίνει κι επιβραβεύει τον άξιο, απ' όπου κι αν προέρχεται». Το εκπεμπόμενο θέαμα θα τους δίνει ταυτότητα και θα τους γκρουπάρει ή θα τους διαχωρίζει σε φίλους της Αλέξις Κάρινγκτον ή εχθρούς της Σόφης Πασχάλη. Θεάρες ή σκύλες; Τοποθετηθείτε κατά συνείδηση και μέσω sms ή AGB, μωρά μου, δώστε την τελική σας ετυμηγορία. Με τους πλούσιους ή τους φτωχούς, τους διάσημους ή τους άσημους, τους μαχητές και τα λαϊκά παιδιά ή με τους δολοπλόκους και τις δυναστείες σαν την πρόσφατη του Φρανκ Άντεργουντ; 

Γιατί θα αποτελεί πάντα την απόλυτη προσομοίωση το θέαμα, fiction ή μη, με αυτό μιας ρωμαϊκής αρένας. Οι πιστοί, οι «χριστιανοί» στην αρένα με λιοντάρια, και οι «Ρωμαίοι», με δάχτυλο προς τα κάτω (θάνατος) τότε και τώρα, μέρες που είναι, ή με το ίδιο δάχτυλο πάλι αλλά προς τα πάνω, εμότικον φάση, ψηφιακή πλέον (να ζήσει - συνεχίσει), θα ζητούν την παραδειγματική τιμωρία του φταίχτη. Ή τη θέωση, την επιβράβευση του καλού ανθρώπου μας, του Ντάνου ή της Ειρήνης ή του Σπαλιάρα! 

Ο ένοχος, ο κατηγορούμενος, ο ύποπτος για μικροψυχία και ταπεινώς-ιδιοτελώς κινούμενος, ο «Ιούδας», μέρες που είναι κι εύλογοι οι παραλληλισμοί, θα εισπράττει διαπόμπευση και αποβολή. Όμως το καλό παιδί, το πονόψυχο, το καλοκάγαθο, «γιατί κανέναν δεν πειράζει ο Ντάνος ή ο Σπαλιάρας - Ιησούς, κι ας τον «σταυρώνουν από παντού», θα συνεχίζει. Ευλογημένος από την ασυλία του τηλεκοντρόλ. Συνέβαινε και θα συμβαίνει πάντα, ο «κακός» να στοχοποιείται, να γίνεται αποσυνάγωγος, να μαζεύει ψόφο με το κιλό και καρκίνους - ευχή με το τσουβάλι. Ποπ κουλτούρα, άνθρωποί μου, και καθόλου δεν κάνει εντύπωση που το συστατικό επιτυχίας της είναι η ταύτιση ανάμεσα σε προϊόν και χρήστη. Πολλώ δε της τηλεοπτικής κουλτούρας, όπου θεατές και «θέαμα» ζουν μαζί παθιασμένα, αγαπούν ή μισούν, λατρεύουν ή εύχονται «τα καλύτερα», ο ένας προς τον άλλο, ειδικά στα ριάλιτι, όπου η σχέση ανάμεσα σε παίκτη και τηλεθεατή είναι στενά εξαρτημένη: η ψήφος του κοινού είναι το άλφα και το ωμέγα για την επιβίωση-συνέχεια του… Χανταμπάκη! Του προσδόθηκε η ιδιότητα του ιντριγκαδόρου, του πονηρού, του φιδιού, λογικό, δεν είναι κάτι που κάνει εντύπωση όλο αυτό το κύμα μίσους που όλη την εβδομάδα, μέχρι να «πάρει τον μπούλο», ήταν κυρίαρχο θέμα συζήτησης σε καφενεία και σόσιαλ μίντια. Βοήθησε κι ο ίδιος βέβαια ο Χανταμπάκης με τη συμπεριφορά του στο παιχνίδι και ειδικά με το φέρσιμο στον Ντάνο και στην Παπαδοπούλου, και κατάφερε να ξεσηκώσει τη «λαϊκή οργή». Κι εκπλήρωσε το ζητούμενο κι από τις δυο πλευρές. Και από τους παραγωγούς του Survivor, και από τους θεατές, που στην αρχή με την «Ψόφη Πασχάλη» και τώρα με τον «Χαντ», βρήκαν σάκο του μποξ για να χτυπήσουν και να εκτονωθούν, το κλίμα να γίνει εμπρηστικό, η τηλεθέαση να «κοκκινίσει», οι διαφημίσεις να μοσχοπουλιώνται. 

Μέρες που είναι, αλλά και μέρες που ήταν, πιο παλιά, πριν το ίντερνετ. Ο Χανταμπάκης και η... Μπρέντα! Για να μπω και στο προκείμενο, μιας και πριν το haters gonna hate «σαρώσει το διαδίκτυο», στα χρόνια δηλαδή που δεν υπήρχαν ακόμα ούτε ιστός, ούτε ριάλιτι τηλεπαιχνίδια, όπου μέσω live chat, θεατές σε ρόλο πομπού και δέκτη ταυτοχρόνως διασπείρουν κύματα τοξικότητας και μίσους προς όλες τις κατευθύνσεις, υπήρχε απλώς το... «Beverly Hills 90210». Και η Μπρέντα Γουόλς. Ήταν η «Χανταμπάκης» εκείνης της εποχής, που ο κόσμος ζούσε για να μάθει από επεισόδιο σε επεισόδιο κι από κύκλο σε κύκλο αν η του λόγου της σκύλα, η αδελφή του Μπράντον, θα μείνει ζευγάρι με τον Ντίλαν ή θα τον σουτάρει. Γιατί, ως γνωστόν, η Μπρέντα ήταν παλιοκόριτσο, μπιτσάρα, πλήγωνε και έκανε τον βίο αβίωτο του καλόκαρδου μελαγχολικού Ντίλαν, κάτι σαν τον Ντάνο της εποχής, αλλά όχι γυμνός, πάντα το καλοσιδερωμένο 501 του φορούσε ο Ντίλαν και πάντα ψυχοπονιάρης ήταν και μειλίχιος ποιητής. Και τότε, όπως και τώρα, οι θεατές της σειράς δεν τα συγχωρούσαν κάτι τέτοια σκάρτα, σαπάκια φερσίματα σαν της Μπρέντας. Μέσα και έξω από τη σειρά και τον ρόλο. Όπως δεν συγχώρεσαν και τον «Χαντ» και τον σούταραν από το «Survivor». Ως και ο Νιρβάνα Κομπέιν έσκαγε στη σκηνή με εκείνο το μυθικό ως τις μέρες μας τίσερτ «I Hate Brenda». Ήταν ίσως, μετά τον δολοπλόκο Jay R του Ντάλας, ο πλέον μισητά διαπλανητικός τηλερόλος, αυτός που ερμήνευε η Σάνον Ντόχερτι.

Ειρωνεία της τύχης αλλά και της μοίρας, μπορεί όμως και μάτι κακό να την είδε και να την έπιασε, με τόση οργή και κατάρα που έφαγε η Μπρέντα: η Ντόχερτι τυραννίστηκε από καρκίνο, παλεύει ακόμα και τώρα, που το σίριαλ σταμάτησε, να ζήσει ειρηνικά, να επανέλθει. Έτσι είναι, έτσι ήταν κι έτσι θα 'ναι. Βλέπω τα πανηγύρια στις καφετέριες για την αποβολή του Χανταμπάκη από το «Survivor», τον όχλο που ουρλιάζει περιχαρής για το γεγονός και αναρωτιέμαι για το ποια είναι αυτά τα αντανακλαστικά και πώς κινητοποιούν τα φίλια ή τα εχθρικά ένστικτα του «λαού».

Από τη Ρώμη του Νέρωνα και το Beverly Hills των αθώων '90s μέχρι τις μέρες του «Χαντ» και της «Ψόφης Πασχάλη», μοιάζει σαν ο κόσμος να ψάχνει απελπισμένα να μισήσει και να εκτονωθεί πάνω σε Μπρέντες και οποιονδήποτε τολμήσει να αμφισβητήσει την αρετή, την καλοσύνη και την ντομπροσύνη-λεβεντιά. Την προβολή του ίδιου δηλαδή, που ταυτίζεται με τους υποτιθέμενους «καλούς» πρωταγωνιστές κι είναι έτσι σαν να πληγώνεται εκείνος, όταν το άλλο «σαπάκι» ο Μπο ή η Βαλαβάνη δεν το ξέρουν αλλά... «Έρχεται η ώρα σας». 

Ποπ κουλτούρα, άνθρωποι, ποπ κουλτούρα. Πολύ κακό για το τίποτα και πολύ καλό για το τίποτα επίσης, σειρές να γυρίζονται και τηλεπαιχνίδια να γυρίζουν, για να ξεχνάει ο κοσμάκης πως στο τέλος ο χρόνος θα τα καταπιεί όλα και όλους...