“Westworld”: Η ιστορία της τέχνης

Έρωτας, πιστολίδια, τεχνητή νοημοσύνη, παρελθόν, παρόν, μέλλον, επιστήμη, ταπεινά ένστικτα, υψηλά ιδανικά, αλήθεια, ψέμα, φιλοσοφία, υπαρξισμός, μα και βία, θέαμα, νόμος, όρια, παρανομία, ανήθικο και ηθικό. Μπερδευτήκατε; Γιατί; Στη Nova, φέτος το χειμώνα βρίσκονται όλες οι απαντήσεις. Εκεί προβάλλεται το Westoworld ταυτόχρονα με την Αμερική, μαζί και με μία εντυπωσιακή ποικιλία άλλων σειρών, όλες καινούργιες, συζητημένες και δημοφιλείς που μπορούμε να τις ανακαλύψουμε μέσα σε προτεινόμενες λίστες «στα μέτρα μας», μέσω της υπηρεσίας Nova On Demand, χωρίς καμία επιπλέον χρέωση.

Το Westworld έχοντας μόλις ξεκινήσει, ήδη δείχνει να μοιράζει την τράπουλα και να επαναπροσδιορίζει τα στάνταρ της νέας τηλεόρασης. Γιατί εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια σειρά που απλώς αναπαράγει τις κλισέ συνταγές ενός θρίλερ μελλοντολογικής δράσης ή μια fiction εικονοκλασία δομημένη πάνω στα συστατικά των παλιών καλών γουέστερν.

Κι εδώ ακριβώς κρύβεται και το μεγαλείο του: το “Westworld” εμπεριέχει από θρησκευτικής και θεολογικής αξίας ερωτηματικά μέχρι σημερινής υφής ερωτήματα περί του πού βαδίζει η τεχνολογία. Είναι βίντατζ ή φουτουριστικό; Μιλά για το χθες ή το μέλλον, που όμως συμβαίνει τώρα; Σαλούν με πόρνες, θησαυροφυλάκια, ουίσκι, νεκροθάφτες, σερίφηδες, παράνομοι, κρεμάλες και στο πάνω πάτωμα, όπου οι επιστήμονες ρυθμίζουν το πακέτο απόλαυσης και περιπέτειας που αγοράζουν οι παίκτες, ταμπλέτες, υπερσυνδέσεις, κρυoνική, μικροχειρουργική, ρομποτική επιστήμη και επενδύσεις εκατομμυρίων. Όπως κάτω κόσμος και πάνω κόσμος, όπως χρήμα ο μόνος θεός - αξία της ακόμα άγριας σημερινής Δύσης, χρήμα που, όταν το έχεις, μπορείς να κάνεις και να αγοράσεις τα πάντα, αλλά και την ίδια ώρα μνήμη, αρετή, όριο και ηθική.

Πολύπλοκο όπως το Matrix των Γουατσόφσκι αλλά και περιπετειώδες όπως οι ταινίες του Σαμ Πέκινπα. Με αναφορές στον Κιούμπρικ, τον Ταρκόφσκι αλλά και τα σπαγγέτι γουέστερν, το “Westworld” απαιτεί συνεχή εγρήγορση, μιας και πέρα από τη δράση, η σειρά επιδίδεται σε μια οργιαστική υπαρξιστική αναζήτηση που έχουμε να δούμε και να απολαύσουμε από το μυθικό Blade Runner. Ή από τη δοκιμιακή λογοτεχνία του Καμύ στον «Ξένο», με δόσεις όμως από τον προφητικό «Νευρομάντη» του Gibson.

Φλερτάροντας με την ποπ κουλτούρα αλλά και την υψηλή τέχνη, το σενάριο της σειράς δίνει στον Τζόναθαν Νόλαν αλλά και σε όλο το καστ την ευκαιρία να παραγάγουν ένα θέαμα που γράφει ήδη ιστορία, καθώς εντός του εμπεριέχονται απόλυτα στάνταρ αισθητικής απόλαυσης. Ώρες ώρες, το χαμόγελο και το γυμνό σώμα της Ίβα Ρέιτσελ Ντολόρες Αμπερνάθι Γουντ μοιάζουν με αυτό της Τζιοκόντας ή της Αφροδίτης του Μποτιτσέλι. Ώρες ώρες, τα λόγια και η συμπεριφορά του Δόκτορα Ρόμπερτ Σερ Άντονι Χόπκινς φλερτάρουν με τα ερωτήματα που έθεσε ο Θεός στον Αβραάμ. Στιγμές στιγμές, ο Εντ Άντρας με τα Μαύρα Χάρις μοιάζει με τον Νταρθ Βέιντερ του Πολέμου των Άστρων αλλά και τον Γολιάθ της Καινής Διαθήκης, καθώς απειλεί να κατατροπώσει κάθε ζωή δίπλα της.

Η σειρά απαιτεί προσήλωση και «φανατίλα». Οι σκηνές κρύβουν μυστικά και κώδικες-κλειδιά (μπορείς να κάνεις pause & play βέβαια, ή rec και rewind, χάρι στις δυνατότητες που προσφέρει η Nova και να απολαύσεις τις σκηνές με όλη σου την άνεση). Ετοιμάσου για κορύφωση αλλά και μια σειρά που ανατρέπει οτιδήποτε στερεότυπο σχετικά με τη συνταγή της νέας τηλεόρασης, ή μάλλον προσαρμόσου με την ιδέα πως στο Westworld η συνταγή είναι πως... δεν υπάρχει συνταγή. Όλα ανατρέπονται, επαναπροσδιορίζονται και σε κάθε επεισόδιο, με το που ξεδιαλύνεται κάτι, μια καινούργια ανατροπή... ανατρέπει τα υπάρχοντα κι ένας καινούργιος μα και προαιώνιος συνάμα φόβος έρχεται να αντικαταστήσει τους παλιούς.