Hit and Miss

Σε καμιά χρονοτριβή δεν υποπίπτει το «Hit and Miss» στην προσπάθειά του να σε βάλει στο θέμα. Στο διάστημα του δεκαλέπτου, η Chloë Sevigny σε έχει κάνει μάρτυρα εν ψυχρώ δολοφονίας σε έρημο πάρκινγκ, έχει αλλάξει πινακίδες με ηλεκτρικό κατσαβίδι και οδεύει γραμμή στο σπίτι για να ξεπλύνει το αίμα στο ντους, από όπου ξεπροβάλλει φιγουράροντας φόρα παρτίδα τα πλούσια στήθη της πλαισιωμένα από ένα ευμεγέθες τσουτσούνι.

Εδώ προκύπτει και το πρώτο ζητούμενο της νέας σειράς του Sky Atlantic, η οποία ντεμπουτάρισε τον Μάιο και ολοκληρώθηκε στα τέλη Ιουνίου στη Βρετανία, ενώ η προβολή των έξι επεισοδίων του πρώτου κύκλου ξεκίνησε μόλις και στις ΗΠΑ. Είναι πειστική η Chloë Sevigny στον ρόλο του τρανσέξουαλ δολοφόνου στη δούλεψη ενός γκάγκστερ από το Μάντσεστερ; Παρά τις εξαιρετικές επιδόσεις του υπεύθυνου προσθετικών εφέ του σίριαλ, στις περισσότερες των περιπτώσεων η ηθοποιός μοιάζει κυρίως σαν κορίτσι με πέος, παρά σαν αγόρι με γυναικείο σώμα, πράγμα που μπορεί να σας οδηγήσει στα δικά σας συμπεράσματα περί του είδους του τρανσέξουαλ που προσιδιάζει.

Έστω και έτσι, με ένα τόσο πικάντικο χαρακτήρα, υποβοηθούμενου να καλλιεργηθεί από ένα σενάριο απαιτητικού αφηγηματικού βάθους, το «Hit and Miss» σε κρατά γερά πιασμένο στην καρέκλα στη διάρκεια των έξι επεισοδίων του. Το twist της σειράς έγκειται στο γεγονός ότι ο αρσενικοθήλυκος εκτελεστής αναλαμβάνει την κηδεμονία της τετραμελούς οικογένειας που αφήνει ορφανή μια πρώην ερωμένη του / της. Οπότε σύντομα το ψυχρόαιμο πιστολίδι υποχρεώνεται να συναρμονιστεί με τις συμβατικές οικογενειακές υποχρεώσεις μιας τροφού της βρετανικής υπαίθρου.

Όντας πολύ προκλητικό υλικό για το σινεμά, το Hit and Miss με έκανε να ανατρέξω σε μια θέση του Λευτέρη Καλοσπύρου, εκπεφρασμένη στο σπουδαίο άρθρο του στο προηγούμενο τεύχος του The Books’ Journal, με τίτλο «Διαβάζοντας Τολστόι στο iPad»: «Οι ταλαντούχοι σεναριογράφοι της εποχής έχουν εδώ και χρόνια στραφεί στα sitcom και τις λογοτεχνίζουσες σειρές επικών διαστάσεων όπως το Game Of Thrones, το Mad Men ή το The Wire, απειλώντας όχι μόνο τη λογοτεχνία αλλά κυρίως τον κινηματογράφο, τιμωρώντας τον για την έλλειψη ανοχής των κινηματογραφικών εταιρειών απέναντι σε κάθε καλογραμμένο σενάριο λογοτεχνικών αξιώσεων». Ομοίως και στην περίπτωσή μας.

Φυσικά, όλη η σειρά είναι δομημένη πάνω στον χαρακτήρα της Mia / Chloë Sevigny, για την οποία αδυνατώ ακόμη να καταλήξω αν είναι αξιόλογη ηθοποιός ή μια καλοστημένη απάτη, ωστόσο ο ρόλος της τρανσέξουαλ δολοφόνου της δίνει όλες τις απαραίτητες αβάντες για να χτίσει έναν ελάσσονα μύθο της ποπ κουλτούρας, αντλώντας από όλα τα κινηματογραφικά στάνταρ του υποκόσμου: το «Kill Bill» και το «Θα κοιμηθώ όταν πεθάνω» του Μάικ Χότζες, το «Samurai» του Μελβίλ και τον «Εγγλέζο» του Σόντερμπεργκ. Φίνα σειρά, για όσους αρέσκονται στα κορίτσια με κότσια.