Walking Dead: Η μεγάλη των ζόμπι σχολή στην Αθήνα

Ζωντανοί νεκροί, αιμοδιψείς, περπατούν σε δάση, σε δρόμους, σε πόλεις που κάποτε έσφυζαν από ζωή, σαν μαριονέτες που κινούνται από μια αόρατη δύναμη σε ένα κόσμο αποκάλυψης.

Απέναντι τους είναι μια ομάδα επιζώντων με επικεφαλής έναν πρώην σερίφη που ελπίζει να βρει τη δική του «Ιθάκη» μέσα στα τείχη της Αλεξάνδρια. Η τηλεοπτική σειρά φαινόμενο, το ‘Walking Dead’, που έβαλε τα τρομακτικά ζόμπι στα σπίτια μας ήρθε για λίγο στην Αθήνα, καλεσμένη της FOX, με αφορμή την έναρξη του δεύτερου μισού του 6ου κύκλου. Τα νέα επεισόδια του 6ου κύκλου, προβάλλονται κάθε Δευτέρα 22:45 στο FOX, λιγότερο από 24 ώρες μετά την Αμερική ενώ είναι επίσης διαθέσιμα ondemand μέσω FOXPlay.

Τρεις αντιπροσωπευτικοί επιζώντες, η πολεμική μηχανή Abraham (Michael Cudlitz), ο λιπόψυχος, κλαψιάρης Eugene (Josh McDermitt), ο καλός γκέι πολίτης Aaron (Ross Marquand) και ο ενορχηστρωτής όλων, ο παραγωγός, σκηνοθέτης και επιβλέπων των ειδικών εφέ Greg Nicotero περπάτησαν στην Αθήνα, στην Ακρόπολη και έζησαν από κοντά την απήχηση που έχει το δημιούργημά τους στο ελληνικό κοινό.

Η AV συνάντησε τους τρεις επιζώντες και τον δημιουργό του ‘Walking Dead’ μια ηλιόλουστη ανοιξιάτικη ημέρα του Μαρτίου στο μπαλκόνι του St. George Lycabettus και ξαφνικά όλα γύρω έγιναν πιο σκοτεινά, δυστοπικά: τα ζόμπι μπήκαν στη συζήτηση και μετράμε πτώματα: «Εμείς πάντως δεν μετράμε. Αλλά οι φαν το κάνουν και μάλιστα με συνέπεια. Στο τέλος κάθε σεζόν βγάζουν το σκορ και μπορεί να εκπλαγείτε, γιατί ο Rick Grimes δεν είναι πάντα ο νικητής. Και παρεμπιπτόντως στην 6η σεζόν πολλά αλλάζουν».

Greg Nicotero: Βγάλαμε το στίγμα του b-movie από τις ταινίες τρόμου

«Ο κόσμος έχει την ψευδαίσθηση ότι χρησιμοποιούμε ορδές κομπάρσων για τα ζόμπι. Η αλήθεια είναι ότι ο μέσος όρος των κομπάρσων που υποδύονται τα ζόμπι δεν ξεπερνά τους 40. Μόνο για ένα επεισόδιο χρειάστηκε να ξεπεράσουμε τους 300. Και φυσικά έχουμε φτιάξει μια σχολή για ζόμπι. Πριν από κάθε γύρισμα τούς εκπαιδεύουμε πάνω στην κίνηση, στο πώς να παίζουν. Υπάρχει μια συνέπεια, μια συνοχή στο παίξιμο των ζόμπι. Δεν είναι απλά αυτοσχεδιασμός».

«Μια μεγάλη πρόκληση για την ομάδα των ειδικών εφέ είναι ότι αλλάζουμε δραματικά το μακιγιάζ των ζόμπι. Κι αυτό το κάνουμε για να χρησιμοποιούμε τους ίδιους κομπάρσους πολλές φορές και σε διαφορετικές σκηνές. Δεν είναι εύκολο να βρεις το κατάλληλο, το σωστό ζόμπι. Κάθε χρόνο μάξιμουμ να καταλήξουμε σε 15 άτομα που μας αρέσουν πολύ και αυτούς είναι θα τους χρησιμοποιούμε ξανά και ξανά. Και ως εκ τούτου ο Michael, ο Abraham στη σειρά, καταλήγει να σκοτώνει το ίδιο ζόμπι πάνω από 100 φορές».

«Εάν το ‘Walking Dead’ είχε γυριστεί ως ταινία δεν θα είχε την ίδια απήχηση στο κοινό που απολαμβάνει σήμερα. Οι ταινίες τρόμου κουβαλούν ένα στίγμα που δεν υπάρχει στα άλλα είδη του κινηματογράφου. Ο τρόμος αυτομάτως κατατάσσεται στο επονομαζόμενο είδος, b-movies. Για παράδειγμα: Όταν γυρίστηκε η ‘Σιωπή των Αμνών’ κανείς δεν τόλμησε να την αποκαλέσει ταινία τρόμου. Προτιμούσαν να την παρουσιάζουν ως ένα ψυχολογικό θρίλερ για να το πλασάρουν πιο εύπεπτα σε ένα ευρύτερο κοινό. Διαφωνώ με την άποψη ότι οι ταινίες τρόμου είναι ένας είδος βήτα και όχι άλφα διασκέδασης. Οι ταινίες τρόμου, επιστημονικής φαντασίας και φαντασίας προσφέρουν απλόχερα ένα πεδίο για να πει κανείς εξαιρετικές ιστορίες. Έτσι και στην περίπτωση του ‘Walking Dead’ είχαμε στη διάθεσή μας έναν καμβά για να αναπτύξουμε , να δημιουργήσουμε τους ήρωες. Και θέλω να πιστεύω ότι το ‘Walking Dead’ συνέβαλε ώστε αυτό το στίγμα των b-movies να ξεθωριάσει, να ατονήσει».

Michael Cudlitz: Ο στρατιώτης Abraham κοιτάζει μπροστά

«Ο κόσμος του ‘Walking Dead’ είναι διαχρονικός. Δεν έχει εποχή. Όλα όσα συμβαίνουν στη μικρή μας Αλεξάνδρια είναι μια προβολή του τι συμβαίνει στον κόσμο. Η Αλεξάνδρια είναι η δική μας χώρα. Και όπως κάθε χώρα λειτουργεί διαφορετικά, αλλά με κοινό παρανομαστή να πράξει το καλύτερο για τους πολίτες της, την ευημερία τους. Οι συγκρούσεις προκύπτουν όταν οι κοινότητες, οι χώρες προσπαθούν να έρθουν σε επαφή. Όλα γίνονται για να φτάσουν στο σημείο της επιθυμητής ηρεμίας, της ειρήνης και πάντα αναρωτιούνται πόσο καιρό μπορεί αυτή η γαλήνη να διαρκέσει. Το χρήμα δεν υπάρχει στον κόσμο του ‘Walking Dead’. Η συναλλαγή που αντιπροσωπεύει το χρήμα στον κόσμο του σήμερα παίρνει πολλές άλλες φορές στο δυστοπικό περιβάλλον των ζόμπι».

«Γύρω μου όλα καταρρέουν κι εγώ ξυρίζομαι και πλένομαι σαν τον στρατιώτη πριν τη μάχη. Ναι, έτσι είμαι. Αυτός είναι ο Abraham. Όταν κανείς κοιτά φωτογραφίες στρατιωτών που επέζησαν από τη φρίκη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου συνειδητοποιεί πως το μόνο που τους έχει απομείνει είναι ο εαυτός τους. Έχει χαθεί οτιδήποτε θεωρούσαν προσωπικό. Είναι ένας άνθρωπος που ψάχνει ένα τρόπο για να διατηρήσει την ανθρωπιά του. Η περιποίηση του προσώπου, η καθαριότητα είναι μια τέτοια διέξοδος. Στο κόμικ πάνω στο οποίο βασίζεται η σειρά ο Abraham έχει κάποια χαρακτηριστικά που τον κάνουν να ξεχωρίζει: το στιλ, ο σωματότυπός του. Οι άλλοι γύρω του μπορεί να αλλάζουν χτένισμα, να αφήνουν γένια, αλλά ο Abraham μένει πάντα ίδιος. Αυτό είναι το όπλο του, το εφόδιό του. Η εμφάνισή του είναι αυτή που προκαλεί αντιδράσεις, συναισθήματα στους άλλους. Με το που βλέπεις αυτή τη σιλουέτα ξέρεις με ποιον έχεις να κάνεις. Δείχνει ότι είναι έτοιμος για επίθεση. Η εμφάνισή του τον βοηθά να πει την ιστορία του. Ο Abraham έχει αυτή την εμφάνιση της πολεμικής μηχανής γιατί αυτός είναι ο Abraham: μια πολεμική μηχανή.

«Ναι είναι αλήθεια ο Abraham δεν τρελαίνεται με την προοπτική της ειρήνης. Είναι ένας πολεμιστής, στρατιώτης. Έχει περάσει πολλά, όπως ο καθένας στον κόσμο του ‘Walking Dead’. Πιστεύω ότι αυτό που τον νοιάζει είναι να κοιτά μπροστά, ποτέ πίσω».

Josh McDermitt: Όλοι κρύβουμε έναν Eugene μέσα μας

«Ο κόσμος αισθάνεται πιο κοντά με έναν τύπο σαν αυτόν του Eugene. Είναι ο μέσος άνθρωπος. Ένα από τα ατού της σειράς είναι ότι δίνει στο κοινό τη δυνατότητα να φανταστεί ποιος ήρωας του ‘Walking Dead’ θα ήταν εάν ερχόταν στον κόσμο μια καταστροφή διαστάσεων αποκάλυψης όπως συμβαίνει στο σόου. Πολλές γυναίκες φαντάζονται τον εαυτό τους ως Michonne, κάποιοι φαντασιώνονται ότι είναι ο Daryl. Δεν θέλω να τους χαλάσω τη φαντασίωση, αλλά πιστεύω ότι οι περισσότεροι θα ήταν σαν τον Eugene, δηλαδή φοβισμένοι, χωρίς δεξιότητες επιβίωσης και ελπίζοντας ότι κάποιος άλλος θα αναλάβει να τους σώσει. Υπό αυτή την έννοια κι εγώ αισθάνομαι ότι συνδέομαι με τον Eugene. Είναι εξαιρετικά ευφυής, χρησιμοποιεί το μυαλό του για να μείνει ζωντανός. Μπορεί να μην είναι τόσο λαμπερός και εντυπωσιακός ως ρόλος, μάλλον θα έλεγα ότι είναι ένας κλαψιάρης. Είναι, όμως, μια φωνή που απεγνωσμένα θέλει να ακουστεί και πολλές φορές την καταπιέζει αυτή τη φωνή, γιατί διαφορετικά δεν θα επιβιώσει.

«Όμως στην 6η σεζόν η αυτοπεποίθησή του μεγαλώνει. Το είδαμε στην πρεμιέρα. Ήταν εκεί παρών με όλους τους άλλους της ομάδας για να συνδράμει. Εξάλλου οι πολίτες της Αλεξάνδρια είναι λίγο σαν τον Eugene, φοβισμένοι και χωρίς γνώσεις μάχης. Ο Eugene βγήκε εκεί έξω μαζί τους, παρόλο που η Rosita του είπε ότι δεν χρειαζόταν. Για πρώτη φορά πήρε μόνος του την απόφαση να βγει μπροστά, χωρίς να του επιβληθεί. Είναι ένας άλλος άνθρωπος και όσο θα προχωρούν τα επεισόδια θα βρεθεί απέναντι σε ένα δίλημμα: θα συνεχίσει έτσι ή θα υποχωρήσει πάλι; Ακόμα κι εγώ ανησυχώ. Πολλές φορές αναρωτιέται τι άλλες αλλαγές θα δούμε σε αυτό το σόου. Ο φόβος ότι οι ημέρες σου είναι μετρημένες είναι μόνιμος στο ‘Walking Dead’.

«Η χαίτη ήταν προαπαιτούμενο από την παραγωγή. Έτσι είναι ο Eugene στο κόμικ και έτσι θα μείνει στη σειρά».

Ross Marquand: Είμαι ευγνώμων ως ο πρώτος ανοιχτά γκέι της σειράς

«Θυμάμαι το πρώτο επεισόδιο το 2010, το οποίο προβλήθηκε την ημέρα των Αγίων Πάντων (Halloween). Το είχα δει με μια παρέα φίλων. Μείναμε άφωνοι και θέλαμε να το δούμε ξανά και ξανά. Άσε που μας έδωσε την ιδέα να ντυθούμε σαν τα ζόμπι για το Halloween χωρίς να ξοδέψουμε πολλά λεφτά. Το Halloween είναι πανάκριβο σπορ στο Λος Άντζελες. Ο κόσμος ξοδεύει ασύλληπτα ποσά για να ντυθεί και να πάει στα μεγάλα κλαμπ της πόλης».

«Είναι αλήθεια ότι έπεσε πολύ βιτριόλι στο Twitter και δέχθηκα προσωπικές απειλές στο λογαριασμό μου στο Facebook επειδή είμαι ο πρώτος ανοιχτά γκέι ρόλος στη σειρά. Εννοείται πως δεν το πήρα προσωπικά. Ο καθένας έχει το δικαίωμα της άποψής του. Εγώ απλά αισθάνομαι ευγνώμων απέναντι στην παραγωγή που είναι τόσο αφοσιωμένη στο να αναδείξει και να εντάξει μέσα στον κόσμο του ‘Walking Dead’ την LGBT κοινότητα. Όπως και ο δημιουργός του κόμικ, Robert Kirkman, έχει δηλώσει πως φυσικά και έχει LGBΤ χαρακτήρες στα κόμικ του ‘The Walking Dead’, αφού έχει πολλούς γκέι φίλους και λεσβίες φίλες που θέλει να αντιπροσωπεύσει. Δεν υπάρχει λόγος αποκλεισμού τέτοιων ρόλων στην τηλεόραση και σε όλα τα μίντια. Και βέβαια δεν είμαστε αιθεροβάμονες ακόμα και μέσα στο αποκαλυπτικό περιβάλλον του ‘Walking Dead’ τα στερεότυπα και, δη, τα ομοφοβικά επιβιώνουν».

«Ο Aaron είναι ο αψεγάδιαστος, ο ευπαρουσίαστος, clean-cut τύπος που εμφανίζεται από το πουθενά και είναι λογικό ότι όλοι τον αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό και με καχυποψία. Ακόμα με σταματούν στο δρόμο και μου λένε: ‘Να σε εμπιστευτούμε;’ Νομίζω, όμως, ότι αυτό αλλάζει. Δυστυχώς, ο Κυβερνήτης έχει αφήσει μεγάλες πληγές στο θέμα της εμπιστοσύνης που δεν έχουν επουλωθεί.

«Πιστεύουμε στην Αλεξάνδρια και στο πώς θα έπρεπε να είναι. Σε αυτόν τον κόσμο είναι πολύ επικίνδυνο να ζεις είτε εντός είτε εκτός των τειχών. Ο κίνδυνος μπορεί να εμφανισθεί παντού και οιαδήποτε στιγμή. Όλοι είμαστε σε επιφυλακή. Η αφελής αντιμετώπιση του κόσμου που είχαν οι πολίτες της Αλεξάνδρια πριν εμφανιστεί ο Rick δεν τους βγήκε σε καλό. Ο Aaron πιστεύει και εμπιστεύεται τους πολίτες της Αλεξάνδρια. Πιστεύει στην καλοσύνη τους, όχι στις πολεμικές του ικανότητες. Αλλά ο Rick έχει να διδάξει πολλά στη σχολή των ζόμπι: Όπως ότι κανείς δεν επιβιώνει στον κόσμο αν είναι απαθής, πρέπει να παλέψεις σε αυτή τη ζωή. Ο στρουθοκαμηλισμός δεν είναι λύση. Και αυτό είναι ένα από τα δυνατά μηνύματα του ‘Walking Dead’».