Είναι το πιο ζεστό μέρος της Ευρώπης, σίγουρα το πιο φωτεινό, και μοιάζει με γαμήλια τούρτα. Υπό κανονικές συνθήκες, γιατί τώρα που είμαι εδώ, ψιλοβρέχει...
Η Μανίνα Ζουμπουλάκη σου δίνει λόγους για να επισκεφθείς τη Λίνδο της Ρόδου το φθινόπωρο.
Είναι Οκτώβριος και παρόλο που η Λίνδος έχει μέση ετήσια θερμοκρασία 21,4 βαθμούς Κελσίου, αυτές τις μέρες είναι σαν βρεγμένη γάτα – αυτή και οι γάτες της, που ποζάρουν λες και σε κοιτάνε από ημερολόγιο τοίχου. Το μέρος είναι τόσο καταπληκτικό, τόσο εκθαμβωτικά όμορφο-και-λίγα-λέω, που πρέπει να είσαι πολύ μπλαζέ άνθρωπος, ή και τουρίστας ακόμα, για να μην το εκτιμήσεις, είτε με ήλιο είτε με βροχή.
Θα το έχετε δει σε φωτογραφίες (ή σε ημερολόγιο τοίχου): η Ακρόπολη, χτισμένη από τους Ιωαννίτες Ιππότες στην κορυφή του βράχου, κουκλίστικη, η άσπρη μίνι πολιτεία γύρω της, η καρτ-ποσταλική παραλία, τα ψηφιδωτά στις αυλές (τσούκου τσούκου με ατελείωτα χρωματιστά βοτσαλάκια), τα στενά δρομάκια, οι γλάστρες, οι βεραντούλες πάνω στη θάλασσα… Ό,τι και να πω, είναι λειψό – με πέντε φωτογραφίες της Λίνδου, τινάζονται όλες οι γραπτές περιγραφές στον αέρα.
Ο οποίος αέρας είναι μυρωδάτος, λουλουδιαστός και θαλασσινός, πιο φωτεινός κι ελαφρύς από ό,τι σε άλλα μέρη, λες κι είναι πασπαλισμένος με άχνη ζάχαρη. Ή με χρυσόσκονη. Η παραλία του Άγιου Παύλου συγκαταλέγεται στις 10 καλύτερες της Ευρώπης – πέρασα μόνη μου μια ολόκληρη μέρα εδώ, ένα καλοκαίρι, όταν η παρέα μου αποφάσισε να μην κουνήσει από το διπλανό ξενοδοχειακό συγκρότημα. Φαγώθηκα να λέω και να ξαναλέω πόσο ΥΠΕΡΟΧΗ είναι η Λίνδος αλλά μια και δεν ψηνότανε κανένας, κατέβηκα στην ΥΠΕΡΟΧΗ παραλία κι έπειτα έκανα βόλτες στα στενά δρομάκια της Λίνδου. Η οποία είναι μια σταλιά, 16,58 τ.χλμ ο συνοικισμός των 1.100 κατοίκων, 178,9 τ.χλμ η όλη κοινότητα, με 4.000 κατοίκους συνολικά.
Αποικίστηκε τον 11ο π.Χ. αιώνα από Δωριείς – η ερώτηση στην Ιστορία για τη Δωρική Εξάπολη τα έσπαγε σε όλα τα τεστ όσο ήμουν μαθήτρια και επειδή εννοείται δεν θυμάμαι ποιες πόλεις την αποτελούσαν, το κοίταξα στο google: Λίνδος, Κάμιρος, Ιαλυσός, Κως, Κνίδος, Αλικαρνασσός, ορίστε η παντοδύναμη Εξάπολη της Αρχαϊκής εποχής, για να μην ψάχνετε/αναρωτιέστε/ιδρώνετε. Τον 6ο αιώνα π.Χ την κυβερνούσε ο Κλεόβουλος ο Ρόδιος, ένας από τους Επτά Σοφούς της Αρχαιότητας. Το 1248 την κατέλαβαν οι Γενουάτες και την ανακατέλαβε ο Ιωάννης Καντακουζηνός. Μεσολαβούν πολλοί αιώνες και κάμποσες αλλαγές (Ρωμαίοι, Βυζαντινοί, Ιωαννίτες κ.λπ.) αλλά η ουσία είναι μία: όλοι έμεναν με το στόμα ανοιχτό μπροστά στην ομορφιά του τοπίου.
Η Ροδία Τριήρης είναι μια τριήρης ανάγλυφη από το 180 π. Χ., στο βράχο, στη βάση της Ακρόπολης, που φτάνει τα 116 μέτρα πάνω από την Τριήρη. Κι αν φτάσεις ως εκεί, εύκολα πια ανεβαίνεις στην ίδια την Ακρόπολη να θαυμάσεις τη θέα. Στην ερώτηση «τι κάνεις φθινόπωρο στη Λίνδο;» η απάντηση είναι, μπάνιο στη γαλάζια θάλασσα κατ' αρχήν, που μένει ζεστή ως τέλη Νοεμβρίου, και βόλτες στον συνοικισμό και χάζι και καφέδες – χωρίς το καλοκαιρινό στρίμωγμα των τουριστών, με την ησυχία σου, και με το πλάγιο-χρυσαφί-σέπια φως του φθινοπώρου που ταιριάζει τόσο πολύ σε ολόκληρο το νησί.
Ήρθα για πρώτη φορά στη Λίνδο άνοιξη (του '89) με τον φωτογράφο Γιώργο Καλφαμανώλη, για να πάρω συνέντευξη από τον αστρολόγο Patrick Walker. O Patrick Walker ήταν σούπερ διάσημος στα 70ς, 80ς και μισά 90ς – έγραφε τα ζώδια στο περιοδικό Nova και αργότερα στην εφημερίδα Evening Standard και στη Mail on Sunday. Ο Walker λοιπόν ήταν ο μεγαλύτερος φαν της Λίνδου −είχε εγκατασταθεί εδώ/εκεί από το '79 κι έστελνε τα κείμενά του χειρόγραφα, με φαξ, τα έγραφε σε ένα τραπεζάκι στην πανέμορφη αυλή του, κάτω από ένα δέντρο αν θυμάμαι καλά (που μπορεί και όχι) χαζεύοντας το τοπίο. «Ήρθα τυχαία στη Λίνδο» μου είπε «και την ερωτεύτηκα, αποφάσισα ότι εδώ θέλω να ζήσω από δω και πέρα, με αυτό το φως, με αυτόν τον ουρανό». Ήταν παχουλούτσικος, πολύ συμπαθητικός, το χόμπι του ήταν η μαγειρική, έφτιαξε κάτι τέλεια ντολμαδάκια γιαλαντζί και μας κάλεσε να τα τσακίσουμε παρέα. Δεν μιλούσε για ζώδια, δεν μας έκανε καμία πρόβλεψη, θυμάμαι μόνο να μας λέει με ηρεμία και θλίψη ότι έχασε τη μαμά του όταν ήταν εφτά χρονών, «Και κατάλαβα ότι τίποτα στη ζωή μου δεν θα ήταν ποτέ χειρότερο από αυτό». Ο Walker πέθανε το 1995 από δηλητηρίαση με σαλμονέλα, στην Αγγλία και όχι στη Λίνδο, στην οποία μπορεί και να μην είχε πεθάνει, αν είχε πάθει εκεί τη δηλητηρίαση...
Γιατί η Λίνδος σού δίνει αυτή την εντύπωση, ότι είναι Αιώνια Μικρή Πόλη στην οποία κανένας δεν επιτρέπεται να πεθάνει, μια και βρίσκεται τόσο κοντά στον ουρανό έτσι κι αλλιώς.
Όταν φεύγαμε, απόγευμα στα μέσα Οκτωβρίου, ένα θαμπό, τεράστιο ουράνιο τόξο φύτρωσε πάνω από τη Λίνδο. Κράτησε κάμποση ώρα όσο το βλέπαμε από μακριά και ήταν σαν κερασάκι στην ΥΠΕΡΟΧΗ, πραγματικά, γαμήλια τούρτα που λέγεται Λίνδος...
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
17°
