Ο βαρύτονος Δημήτρης Τηλιακός γράφει για τη δική του Ρόδο
Τέλη Ιουνίου στις Βρυξέλλες με βροχή, ψύχρα και 15 βαθμούς, μια μέρα πριν την τελευταία μου παράσταση «Τόσκα» στο Theatre de La Monnaie, σκέφτομαι συνέχεια τον ρόλο που τραγουδάω, τον Scarpia, τις οδηγίες του μαέστρου, τη σκηνοθεσία και το περιβάλλον του έργου, τη Ρώμη, την εκκλησία του Sant Andrea, το Palazzo Farnese, το Castel Sant Angelo…
Και ξαφνικά νιώθω να σαλπάρω για Ρόδο! Η Ρώμη μπορεί να περιμένει. Κλείνω τα μάτια, βρίσκομαι ήδη στην πλώρη του πλοίου που φθάνει στο λιμάνι, ξύπνησα νωρίς, ο καθαρός δροσερός αέρας με τονώνει, μαγεία! Μια πόλη μέσα στην πόλη, ένα χαρμάνι πολιτισμών και ανθρώπων από διαφορετικές θρησκείες και γλώσσες που άφησαν το αποτύπωμά τους, βυζαντινές εκκλησίες, ιπποτικά κτίσματα, μιναρέδες, η παλιά πόλη με καλεί να μπω μέσα της και να περιπλανηθώ, να χαθώ. Βρίσκομαι μπροστά στη Θαλασσινή Πύλη, τη μεγαλύτερη από τις 11 της μεσαιωνικής πόλης. Μπαίνω και τα πάντα αλλάζουν, το βήμα, το φως, ακόμα κι ο ήχος φιλτράρεται μέσα από τον πωρόλιθο, επιστρέφοντάς μου πίσω ό,τι ακριβώς χρειάζομαι, την ανθρώπινη υπόσταση της φωνής μου, αυτό ζητάω άλλωστε. Φθάνω μπροστά από το Νοσοκομείο των Ιπποτών, τώρα αρχαιολογικό μουσείο, επισκέπτομαι την αίθουσα των ασθενών και οδοιπόρων και δεν φεύγω, ένας μικρός κήπος πίσω από το κτίριο με καλεί, ο κήπος του Διομήδη, Ιππότη της Αραγονίας. Κάθομαι κάτω από ένα δέντρο, το μόνο που ακούω είναι ο ήχος του νερού από τη βρύση. Ανεβαίνω δυτικά τον δρόμο των Ιπποτών προσπερνώντας τα καταλύματα των γλωσσών και βρίσκομαι μπροστά από το παλάτι του μεγάλου Μάγιστρου. Πριν μπω μέσα γυρνάω το βλέμμα μου, πίσω η οδός των Ιπποτών μεγαλοπρεπής και στο βάθος η Παναγιάτου Κάστρου και πίσω της η θάλασσα. Βγαίνοντας από το παλάτι προσπερνάω ένα όμορφο νεοκλασικό τουρκικό σχολείο χτισμένο πάνω στα ερείπια του Αγίου Ιωάννη του Κολλάκιου, προχωράω προς την οδό Σωκράτους, σταματάω για καφέ στο αρχαιότερο τουρκικό καφενείο της πόλης, μένω αρκετή ώρα.
Κατηφορίζω και βρίσκομαι στο πρώτο σιντριβάνι και την όμορφη Καστελλανία, το εμπορικό κέντρο του μεσαίωνα. Προχωράω ευθεία προς την Οβριακή, την πλατεία Εβραίων Μαρτύρων, συνοικία του πατέρα μου και μένω εκεί για αρκετή ώρα. Βρίσκω την οδό Ομήρου, τη διασχίζω μέχρι να φτάσω στην Κόκκινη πόρτα –τη λιγότερο τουριστική περιοχή της μεσαιωνικής πόλης– και βγαίνω από την Πύλη Κοσκινού. Μου είναι αδύνατο να προσδιορίσω τον χρόνο της περιπλάνησής μου, έμεινα για κάποια λεπτά; Xρόνια; O χρόνος μέσα στην παλιά πόλη έχει σίγουρα άλλη έννοια.
Από το ΣανΦραντσέσκο περιπλανιέμαι για λίγο στα Μαράσια, τους Αγίους Ανάργυρους και την Αγία Αναστασία με τα όμορφα νεοκλασικά τους.
Ο νότος όμως, με καλεί... Πρώτος σταθμός η Καλλιθέα, όχι τη μέρα, αλλά τη νύχτα. Συνεχίζω και φθάνω στον Αρχάγγελο, το μεγαλύτερο και πιο ιδιαίτερο από κάθε άποψη χωριό του νησιού, ο τόπος της μητέρας μου. Περιπλανιέμαι στο παλιό χωριό, μιλάω με τους ανθρώπους που χαιρετούν εγκάρδια, η αρχαγγελίτικη ντοπιολαλιά έχει μουσικότητα και ορμή, ένας χείμαρρος εκφραστικός με λέξεις από την αρχαιότητα, ιταλικές και τούρκικες, γλώσσα που ενέπνευσε μια σπουδαία μουσική παράδοση. Το βράδυ κατεβαίνω για φαγητό στο όμορφο επίνειο του χωριού, τα Στεγνά. Ο δρόμος μου με οδηγεί στη Λαχανιά, μπάνιο στα κρυστάλλινα παγωμένα νερά της και το απόγευμα για βόλτα στο μικρό χωριό πάνω στο λόφο. Το ηλιοβασίλεμα με βρίσκει στο κάστρο της Κρητηνίας, απέναντί μου η Χάλκη λουσμένη στο χρυσό φως, απλώνω το χέρι και σχεδόν την αγγίζω…
Ανοίγω τα μάτια, είμαι στην Place de La Monnaie με πολλή βροχή, χαμογελάω. Αύριο η παράστασή μου θα είναι σίγουρα ιδιαίτερη μετά από αυτό το ταξίδι.
* Ο Δημήτρης Τηλιακός είναι βαρύτονος. Στις 24, 26 και 27 Ιουλίου θα εμφανιστεί στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών με το πρόγραμμα τραγουδιών «Incanto, το τραγούδι σαν άλλη πνοή από τη Δύση στην Ανατολή». Μαζί του το σύνολο Ex Silentio. Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
13°
