Η κωμικός Κατερίνα Βρανά μιλά για τη δική της Ζάκυνθο
Ο Λαγανάς πριν την άλωση (από τους Άγγλους)
Λαγανάς, Ζάκυνθος. Δεκαετία του ’80. Πριν γίνει όπως είναι σήμερα.Παραλία αμμουδερή χιλιομέτρων, νερά πεντακάθαρα και φοβερά ασφαλή για παιδιά, καθώς παρέμεναν ρηχά για πάρα πολλά μέτρα μακριά από την παραλία. Για να μην πατώνεις, έφτανες μέχρι την Πάτρα. Αυτό ήταν υπέροχο γιατί και τα κρις κραφτ –έτσι τα λέγαμε τότε, σώπα– που έκαναν σκι και αλεξίπτωτο ήταν πολύ μακριά από εκεί που κολυμπούσαμε. Και το ότι ήταν τόσα ρηχά τα νερά διευκόλυνε τα άπειρα παιχνίδια που κάνεις μόνο όταν είσαι παιδί.
Ήμασταν στα πολύ ρηχά, ξαπλωμένοι μπρούμυτα και κροκοδειλιάζαμε, δηλαδή έβγαιναν από το νερό μόνο τα μάτια και η μύτη. Φυσάγαμε μπουρμπουλήθρες από το στόμα μες στο νερό και παρακολουθούσαμε τους μεγάλους που έπαιζαν ρακέτες στην παραλία ή λιάζονταν. Νιώθαμε σαν αιμοβόρα ερπετά που παρακολουθούν τα αθώα και ανυποψίαστα θύματά τους. Παίζαμε βόλεϊ εκεί όπου το νερό έφτανε μέχρι τα μπούτια μας και όποιου του έπεφτε η μπάλα στο νερό, πέφταμε πάνω του και τον βυθίζαμε στα 70 εκ. νερού. Υπέροχες στιγμές!
Καθόμασταν στην παραλία, ακριβώς εκεί όπου σκάει το κυματάκι και ανοίγαμε λακκούβα, φτιάχναμε λάσπη με νερό και άμμο και χτίζαμε πυργάκια που έμοιαζαν σαν να έχει φτιάξει πύργο από κουράδες ο Νταλί και ο Γκαουντί.
Επίσης, μέσα στον τεράστιο κόλπο του Λαγανά υπάρχουν δύο νησάκια. Το Πελούζο και το Μαραθονήσι. Το Πελούζο είναι κυρίως για ψαροντουφεκάδες. Το Μαραθονήσι έχει σχήμα χελώνας που είναι ταιριαστό γιατί ο κόλπος του Λαγανά είναι το μέρος όπου γεννάνε οι χελώνες καρέτα - καρέτα. Το Μαραθονήσι, λοιπόν, έχει μία υπέροχη αμμουδερή παραλία στο μπροστινό του μέρος και άλλη μία στο πίσω μέρος. Εκεί πηγαίναμε όποτε μπορούσαμε με το κρις κραφτ του κύριου Γιάννη, ο οποίος νοίκιαζε επίσης κανό και θαλάσσιο ποδήλατο, και τραβούσε κόσμο με το κρις κραφτ του για σκι και αλεξίπτωτο. Ο κύριος Γιάννης –προφανώς– δεν ήταν ντόπιος, γιατί αλλιώς θα λεγόταν Διονύσης ή Νιόνιος ή Σάκης. Στο Μαραθονήσι καθόμασταν όλη μέρα με τους γονείς μας – πώς δεν είχε πνίξει κανένας γονιός το παιδί του ήταν θαύμα, κάναμε βουτιές και κωλοβαράγαμε. Μέχρι που κάποια στιγμή ερχόταν πάλι ο κύριος Γιάννης να μας πάρει.
Τα περισσότερα βράδια, οι γονείς μας μάς πήγαιναν στον Λαγανά. Τότε ήταν ένα μικρό χωριό μ’ έναν κεντρικό δρόμο πάνω στον οποίο υπήρχε μία ταβέρνα, ένα θερινό σινεμά, και ένα μαγαζί που έκανε άπαιχτους λουκουμάδες. Η ταβέρνα ήταν δίπλα στο θερινό σινεμά και άμα οι γονείς σου ήταν γατόνια και έκλειναν το σωστό τραπέζι, μπορούσες να χαζέψεις το ένα τέταρτο της οθόνης του σινεμά, ενώ έτρωγες μπιφτεκάκια με πατάτες τηγανητές και χωριάτικη. Δεν άκουγες πολύ καλά τι γινόταν στο έργο γιατί η ταβέρνα είχε τη δικιά της ατμοσφαιρική ελληνική μουσική. Πού και πού, όταν οι ταινίες που έπαιζε το σινεμά ήταν για μικρά παιδιά, μας πήγαιναν οι γονείς μας. Βλέπαμε την ταινία, τρώγαμε ποπ κορν και πίναμε φάντα, τρώγαμε και ένα σαντουιτσάκι και μετά πηγαίναμε για λουκουμάδες. Υγιεινή διατροφή με ΠΑΣΟΚ!
Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο να πάτε στον Λαγανά των 80s, αλλά αξίζει να του δώσετε μια ευκαιρία ακόμη και τώρα. Ιδίως αν αποφύγετε το χωριό του Λαγανά με τους Άγγλους τουρίστες και προτιμήσετε να πάτε προς τον προστατευμένο βιότοπο της καρέτα-καρέτα. Η παραλία είναι αμμουδερή και τα νερά να παραμένουν υπέροχα.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
19°
