Ο ηθοποιός Δηµήτρης Γκοτσόπουλος γράφει για τη δική του Σαμοθράκη.
Η ζωή είναι µια ατέρµονη εναλλαγή ενέργειας από µια κατάσταση σε µια άλλη. Μία κατάσταση µεταβλητή, µε ανεξάντλητη ροή που δεν ξέρεις από πού πηγάζει και για πού προορίζεται. Ωστόσο οφείλεις να τη βιώσεις σαν ένα µυστήριο.
Αν θεωρήσει κάποιος την Ελλάδα ως το «demo» του πλανήτη µας, ως κάτι µοναδικό δηλαδή και συνάµα αρχέγονο, τότε µπορείτε να αναλογιστείτε τη δυσκολία να επιλέξει κάποιος ένα και µόνο αγαπηµένο προορισµό σε τούτη τη µικρή και µεγάλη πατρίδα! Παρ’ όλα αυτά θα προσπαθήσω να ξεχωρίσω µία µεριά που έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στου µυαλού µου τα αυλάκια και στης ψυχής µου το βίωµα. Προσωπικά, αποφεύγω να πάω δεύτερη φορά στον ίδιο προορισµό ίσως γιατί αφενός µου αρέσει να επενδύω στη σπάνια εµπειρία της γεωγραφικής και εµπειρικής µοναδικότητας αυτού του τόπου που λέγεται Ελλάδα και αφετέρου στο σύντοµό µου πέρασµα από την ονειρική περιπέτεια που λέγεται ζωή θα ήθελα να προλάβω να γευτώ µε όλες µου τις αισθήσεις όσο γίνεται περισσότερες γωνιές της όµορφης πατρίδας µου.
Με ενδιαφέρει πολύ ο διάλογος µε τη φύση, πάντα µε ενδιέφερε. Με γνώµονα, λοιπόν, την αγάπη µου στο φυσικό στοιχείο θα ξεχώριζα τη µαγευτική Σαµοθράκη, που για εµένα είχε, έχει και θα έχει ξεχωριστή σηµασία και χωρίς δεύτερη σκέψη τούτο το νησάκι του Βορείου Αιγαίου είναι που θα επέλεγα να επισκεφτώ για δεύτερη φορά. Το ακριτικό νησάκι της Θράκης µε τράβηξε από την πρώτη στιγµή που πάτησα το πόδι µου εκεί, λίγα χρόνια πριν, κατάφερα αµέσως και µπήκα στο νόηµα, έπιασα την έννοιά της και την αγάπησα ως τα σπλάχνα της... τη Σαµοθράκη, την ερωτεύτηκα και ας φάνηκε πως σχεδόν σαδιστικά σνόµπαρα τη λυτρωτική αλµύρα της θαλάσσάς της. Ξέρει αυτή...
Ίσως ακούγεται κάπως ποιητικό, αλλά όσοι έχουν βρεθεί εκεί θα ακούσουν πίσω από τα λόγια µου και θα καταλάβουν τους φιλόξενους «δαίµονες» που κατοικούν στη Σαµοθράκη, που κι εγώ τους συνάντησα. Πλήρης µεταφυσικού στοιχείου στα ποτάµια, στις λίµνες και στα βουνά της, σε µαγνητίζει ετούτο το µέρος µε τον πιο αρχέγονο και µυστηριακό τρόπο που έχω ως τώρα γνωρίσει, κάτι που δεν είναι απαραίτητο να του προσδώσεις θετικό ή αρνητικό πρόσηµο, αρκεί να του αφεθείς... σταδιακά, λοιπόν, η ενέργεια κι η περιρρέουσα ατµόσφαιρα σε αιχµαλωτίζουν και σε ωθούν ασύνειδα να γίνεις ρέκτης ήχων, εικόνων, αισθήσεων και παραισθήσεων, προκειµένου να µπορέσεις να αποκωδικοποιήσεις το τι σου συµβαίνει όταν έρχεσαι σε επαφή µε το ζωγραφιστό τοπίο. Ακόµα και µετά από καιρό, όπως συµβαίνει και σε µένα τώρα, που γράφω ετούτες τις αράδες, η Σαµοθράκη δεν σε αφήνει ποτέ να την ξεχάσεις και σε καλεί να ξαναπάς.
Εκεί βίωσα πρωτόγνωρα συναισθήµατα που γέννησαν σκέψεις γνήσιες σε µένα και παντοτινές: παρατηρώντας λ.χ. έναν καταρράκτη, τον τρόπο που λειτουργεί, το νερό που αέναα κατεβαίνει και σκορπίζεται µε τη διάρκεια κι έντασή του, έγινε για µένα το αντίδοτο απέναντι στην ψευδαίσθηση της µονιµότητας για τη ζωή.
Οι καταρράκτες της Σαµοθράκης, λοιπόν: Οι 3 βασικοί τουλάχιστον. Η γριά Βάθρα, ο Φονιάς και ο Γρηγοράκης, στον τελευταίο µπορείς να απολαύσεις την πιο όµορφη θέα του Θρακικού Πελάγους µέσα ή και έξω από τις κολυµπήθρες, όσο πιο ψηλά τόσο πιο όµορφα τόσο πιο µοναδικά αλλά τόσο και πιο επικίνδυνα.
Θα αναγκαστείς να κάνεις ακόµα και αναρρίχηση για να φτάσεις στις ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ βάθρες που δηµιουργούν οι καταρράκτες, αλλά το αποτέλεσµα θα σε δικαιώσει.
Κάπου εκεί στις αρχαίες βάθρες µέσα στα πέτρινα αυλάκια που έχει σχηµατίσει η φύση στους αιώνες µπορείς να ξαπλώσεις, να αφήσεις ίσα ίσα µόνο τη µύτη σου και το στόµα σου έξω από το νερό για να νιώσεις την ατέρµονη ροή του υγρού στοιχείου πάνω από εσένα και κάπου εκεί θα αναρωτηθείς: «Μα καλά ποτέ δεν τελειώνει; Ποτέ δεν σταµατά αυτή η ροή;», κι όµως «ποτέ!»
«Τα πάντα ρει», η ρήση του αρχαίου έλληνα φιλόσοφου... και τα πάντα µέσα σε τούτα τα νερά σε µυούν στην αιώνια ροή. Έπειτα, τα οδοιπορικά µέσα από τη πυκνή βλάστηση και κάτω από των ίσκιο των πλατανιών και των βελανιδιών σε µεταφέρουν και πάλι πίσω στον χρόνο και είσαι βέβαιος ότι αυτό το τοπίο δεν µπορεί παρά να µην έχει αλλάξει ούτε στο ελάχιστο από τότε που η Ολυµπιάδα ήταν πρωθιέρεια στον ναό των Καβείρων, τελώντας τα µυστήρια. Σα να µην άφησαν ποτέ ετούτο το περιβάλλον να αλλοιωθεί οι «Μεγάλοι Θεοί»...
Αυτά τα οδοιπορικά µπορούν να γίνουν ακόµα και κάτω από το φως του φεγγαριού κι αν είναι κανείς τυχερός ακόµα και το λαµπρό φωταγώγηµα της πανσελήνου µπορεί να δίνει ασφάλεια και άφοβη γνώση για το διάβα σου.
Μπορείς να διανυκτερεύσεις και στο όρος Σάος, αν είσαι κάπως τολµηρός, προσωπικά το τόλµησα κι ήταν τόσο κοντά στο φεγγάρι, όπως λέει και η ονοµασία του, κι ας είναι η κορυφή του σε υψόµετρο µόλις 1.611 µ. Ξεκινώντας µονοπάτι από την υπέροχη Χώρα, συνάντησα σε κείνη την ιδιαίτερη περιήγηση τον συµβολισµό, τη συντροφικότητα, ανθρώπους συγχρονισµένους µε κοινή αναζήτηση και συντονισµό στο βλέµµα τους, νεολαία από όλες τις γωνιές της Ελλάδος να θέλει να γίνει ένα µε τη φύση. Ονειρικό. Κάναµε ενδιαφέρουσες συζητήσεις µέσα στα θερµά λουτρά και κάτω από τον έναστρο ουρανό, ένας εγώ ανάµεσα σε ετερόκλητους ανθρώπους, ένας εγώ ανάµεσα σε όλους µας.
Θα ήταν σχεδόν περιττό πια µετά από όσα προηγήθηκαν στη διήγησή µου να κάνω ειδική µνεία για την ενέργεια του τόπου αυτού, τη σπουδαιότητα των µυητικών τελετών που γίνονταν στη διάρκεια των αρχαίων χρόνων, για την ανάγκη του ανθρώπου για πρόσβαση στο ασυνείδητο και την εξέλιξή του µέσα από αυτό. Γίνονταν τελετές στα χώµατα αυτά µέσω των οποίων προσπαθούσαν οι άνθρωποι να οδηγηθούν προς τη θέωση, να συναντήσουν το θείον µέσα και έξω από αυτούς, να γίνουν ένα µε το όλον. Η εξηµέρωση του νου είναι µια διαδικασία γεµάτη παράδοξα. Πρέπει να παραιτηθείς από τα πάντα για να έχεις τα πάντα. Και υπάρχει ένα µέρος µέσα σου, πέρα από τη σκέψη, που γνωρίζει. Εµπιστεύσου το.
Είναι αναµφίβολα αυθεντική η χώρα µας, ως φύση κι άφταστη, ως σύνθεση, από άκρη σ’ άκρη... µια παροιµία, µάλιστα, λέει, πως, όταν ο µαθητής είναι έτοιµος, ο δάσκαλος εµφανίζεται. Η Σαµοθράκη µπορεί να γίνει για κάποιον ο δάσκαλος που πρέπει να συναντήσει έστω για µια φορά στη ζωή του.
*Ο Δηµήτρης Γκοτσόπουλος είναι ηθοποιός, πρωταγωνιστής στην τηλεοπτική σειρά του ΑΝΤ1, «Άγριες Μέλισσες»
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
16°
