Ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Κωνσταντίνος Ζέρβας γράφει για τη δική του Σαντορίνη.
Ήταν καλοκαίρι 1981, νομίζω Αύγουστος. Πιτσιρικάς τότε και διακοπές με τις –μεγαλύτερες– αδερφές μου. Πρώτη φορά Κυκλάδες και πρώτος σταθμός η Πάρος. Πλοίο της γραμμής, κάθε νησί και στάση, μία μέρα ταξίδι, ενοικιαζόμενα δωμάτια, βαλίτσες χωρίς ρόδες!
Τελικός προορισμός η Σαντορίνη. Η θεία μου η Αλίκη Τέλλογλου ήταν λάτρης του νησιού. Μας μιλούσε πάντα γι’ αυτό με λατρευτικά σχόλια. Περνούσε εκεί κάθε καλοκαίρι της, διαμένοντας στο αξιοπρεπέστερο τότε ξενοδοχείο του νησιού, το Ατλαντίς στα Φηρά.
Στον πηγαιμό για τη Σαντορίνη και στο κατάστρωμα του πλοίου, «Άγιος Γεώργιος» αν θυμάμαι καλά, διάβαζα το τεύχος εκείνης της εβδομάδας, του περιοδικού «Ταχυδρόμος» με πολυσέλιδο αφιέρωμα στον γάμο του Καρόλου με τη λαμπερή Νταϊάνα. Άλλωστε τότε μόνο κατάστρωμα, και πολύ διάβασμα.
Σε λίγες ώρες άφιξη στο «λιμάνι» των Φηρών, δεν υπήρχε ακόμη το λιμάνι του Αθηνιού.
Μας παρέλαβαν βαρκούλες και μετά άνοδος των σκαλοπατιών με τους τετράποδους αχθοφόρους, και τους οδηγούς τους. Η ανάβαση ως τη Χώρα, μια πρωτόγνωρη εμπειρία.
Η εικόνα της καλντέρας και η δύση του ήλιου είναι ό,τι μαγευτικότερο είχα/έχω δει στη ζωή μου.
Την επόμενη μέρα στο Καμάρι για μπάνιο με τη μεταφορά του κυρίου Αντώνη, με ένα γκρίζου χρώματος παμπάλαιο ταξί, τεραστίων διαστάσεων, ρωσικής κατασκευής παρακαλώ. Άγνωστο πώς είχε καταλήξει εκεί και με πόση μαεστρία το οδηγούσε στα στενά του νησιού. Η κίνηση βέβαια τότε περιορισμένη.
Το Καμάρι είχε τότε 2-3 ταβερνούλες με καλαμωτές και τοπικές συνταγές. Εκεί δοκίμασα πρώτη φορά ψευδοκεφτέδες, δηλ. κεφτέδες από ντομάτα και τυρί, και τις μοναδικές λευκές μελιτζάνες. Και ασύρτικο λευκό κρασί από τα στριφτά αμπέλια του νησιού με την τόσο μικρή αλλά και την ιδιαίτερη γεύση της «καμένης» γης.
Το βράδυ στο μπαρ του Φράνκο η μοναδική θέα, με την υπέροχη καλντέρα του νησιού, όπου για πρώτη φορά άκουσα τόσες άριες της Κάλλας. Η διάσημη ελληνίδα ντίβα μάλλον κάποια χρόνια πριν απολάμβανε την ίδια θέα με μένα. Μαγευτική εικόνα αλλά και δέος για όσα είχαν συμβεί κάποτε στο μέρος αυτό. «Το μπαρ αυτό ψηφίσθηκε από τους Los Angeles Times το καλύτερο μπαρ στον πλανήτη» μας είπαν. Και εμείς είχαμε το μοναδικό προνόμιο να απολαμβάνουμε τη δύση του ηλίου ακούγοντας «Casta Diva» και «O mio babbino caro».
Πιο κάτω σε ένα υπέροχο υπόσκαφο μπαρ με προκλασική μουσική και πρώτη γνωριμία με το «Adagio» του Αλμπινιόνι, το οποίο «έπαιζε» παντού δίνοντας μια ατμόσφαιρα από έναν άλλο κόσμο, μια άλλη εποχή!
Κάπου εκείνα τα χρόνια είχε γυρισθεί και μια δημοφιλής καλοκαιρινή ταινία, το «Summer Lovers», που έκανε το νησί γνωστό παγκόσμια. Και ως δημοφιλής προορισμός όφειλε σταδιακά να εξελιχθεί στο νησί που μπορούσε να υποδεχθεί μια μεγάλη διεθνή ζήτηση.
Αποχαιρετώντας το, μαγεμένος από όλες αυτές τις υπέροχες ιδιαιτερότητές του, έδωσα την υπόσχεση στον εαυτό μου να το επισκέπτομαι κάθε χρόνο για το υπόλοιπο της ζωής μου. Κράτησα την υπόσχεσή μου για περίπου μια δεκαπενταετία. Παρακολούθησα την εξέλιξή του σε τόπο μαζικής τουριστικής προσέλευσης, και πλήρους… αξιοποίησης. Έγιναν εξαιρετικές εγκαταστάσεις αλλά μάλλον χάθηκε η μαγεία όσων το είχαμε απολαύσει σε πιο αθώα και λιγότερο απαιτητικά και μαζικά χρόνια.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
19°
