Ταξίδι στο Περού: Ποτέ δεν ξέρεις η ζωή πού θα σε φέρει

Ταξίδι στο Περού. Όνειρο ζωής για πολλούς. Έτσι κι εγώ πολλές φορές, νεότερη, είχα ονειρευτεί αυτό το ταξίδι. Μεγαλώνοντας, όμως, οι προτεραιότητες άλλαζαν και η ιδέα παραγκωνίστηκε. Αλλά όταν κάνουμε σχέδια για τη ζωή, η ζωή γελάει μαζί μας και μας τα ανατρέπει ενώ άλλες φορές, όταν ξαφνικά τα αφήνουμε λίγο στην άκρη, μας τα φέρνει μπροστά, μας τα προσφέρει. Γιατί έτσι είναι η ζωή: Ποτέ δεν ξέρεις πού θα σε φέρει.

Αυτά σκεφτόμουν μεσάνυχτα μέσα στο αεροπλάνο λίγο πριν αναχωρήσω από τη Μαδρίτη για τη Λίμα. Ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα συνεργασίας πόλεων ήταν η ευκαιρία για αυτό το ταξίδι. 12 ώρες χρειάστηκαν για να διασχίσω τον Ατλαντικό και να βρεθώ, σε άλλη ήπειρο και σε άλλο ημισφαίριο, στη Λίμα. Μία πόλη περίπου 10 εκατομμυρίων κατοίκων μπροστά στον Ειρηνικό Ωκεανό! Χτισμένη δίπλα στην έρημο, αλλά έχει τη Miraflores μια περιοχή με πράσινους λόφους και γεμάτη μεγάλα πάρκα.

Κυριακή πρωί στη Miraflores. Τι κι αν έφυγα με χειμώνα, εδώ έχει καλοκαίρι. Ο κεντρικός δρόμος Jose Larco έχει κλείσει για τα αυτοκίνητα και τον έχουν «καταλάβει» μικρά παιδιά που ζωγραφίζουν. Λίγο πιο κάτω μια παρέα έχει στήσει ένα δίχτυ και παίζει βόλεϊ, ενώ παρακάτω έχει στηθεί και μια εξέδρα και πάνω σε αυτή οι γυμναστές δίνουν το ρυθμό σε μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων μπροστά τους. Κάθε Κυριακή γίνεται αυτό. Δίπλα, το πάρκο Kennedy με τον χαρακτηριστικό γλυπτό ταύρο - σήμα κατατεθέν του Περού. Εντοπίζω μπροστά στο πάρκο το κτίριο του Δημαρχείου και δίπλα τον καθεδρικό. Στην άλλη πλευρά του πάρκου στην οδό Diagonal ζωγράφοι έχουν στήσει τα έργα τους και τα πουλάνε. Κι αυτό είναι κάτι που γίνεται κάθε Κυριακή. Τοπία, αλλά κυρίως χρώματα και έργα που ακροβατούν ανάμεσα στον σουρεαλισμό και την πραγματικότητα μου δίνουν μια πρώτη γεύση αυτής της χώρας.

Ο δρόμος καταλήγει στους λόφους Chorrillos και η θέα στον ειρηνικό μού κόβει την ανάσα. Μπροστά μου απλώνεται το El Parquedel Amor, πάρκο της αγάπης με το άγαλμα El Beso (το φιλί) του Victor Delfin, ενός από τους γνωστότερους γλύπτες του Περού. Το πάρκο το περιβάλλουν τοιχάκια με ψηφιδωτά που πάνω τους έχουν γραμμένα ρομαντικά λόγια. Σύμφωνα με τους ντόπιους, στη συγκεκριμένη τοποθεσία παλαιότερα οι Δήμαρχοι διοργάνωναν κάθε χρόνο διαγωνισμό φιλιού με νικητή το ζευγάρι που φιλιόταν περισσότερη ώρα κι αυτή ήταν και η αφορμή για τη δημιουργία του πάρκου.

Δίπλα από το πάρκο είναι το Larcomar, ένα σύγχρονο εμπορικό κέντρο και σημείο αφετηρίας για αλεξίπτωτα πλαγιάς που ξεκινούν τη διαδρομή τους πάνω από τον ειρηνικό ωκεανό.

Κι αν η θέα προς τον ειρηνικό μου κόβει την ανάσα, η θέα των λόφων Chorrillos που ορθώνονται πίσω μου και μπροστά στην ακτή είναι εξίσου εντυπωσιακή.

Ένα απόγευμα στο Barranco

Ήξερα ότι ένα απόγευμα πρέπει να το αφιερώσω στην καλλιτεχνική γειτονιά Barranco. Πολλοί καλλιτέχνες είχαν ή έχουν τα εργαστήριά τους στο Barranco όπως ο νομπελίστας περουβιανός συγγραφέας Mario Vargas Llosa, ο Abraham Valdelomar και πολλοί άλλοι. Περίπου 20 γκαλερί, τρία μεγάλα μουσεία, αποικιακή αρχιτεκτονική του 19ου και 20ού αιώνα. Γραφικές μονοκατοικίες μπλε, κόκκινες, πράσινες, δρόμοι ήσυχοι, μια απόλυτα μποέμ ατμόσφαιρα.

Στην κεντρική πλατεία άνθρωποι όλων των ηλικιών συζητούσαν, έπαιζαν και άλλοι χόρευαν! Δεν έχω ξαναδεί κάτι τόσο αυθεντικά αυθόρμητο και ζωντανό. Μουσικές, χοροί, παζάρια, καλλιτέχνες δρόμου, όλα μπερδεύονταν γλυκά. Λίγα μέτρα πιο κάτω κατέβηκα λίγα σκαλιά και βρέθηκα στη γνωστή Puente de los suspiros, τη «Γέφυρα των αναστεναγμών». Λέγεται ότι, αν κάνεις μια ευχή και διασχίσεις τη γέφυρα κρατώντας την αναπνοή σου, η ευχή σου θα πραγματοποιηθεί. Κοντά στη γέφυρα υπάρχει το άγαλμα της Chabuca Granda που τραγούδησε το El puente de los suspiros κάνοντας τη γέφυρα ακόμη πιο γνωστή. Έκανα κι εγώ την ευχή μου και διέσχισα τη γέφυρα κρατώντας την αναπνοή μου.

Ακολούθησα τον πεζόδρομο Bajada de los Baños, με όμορφα εστιατόρια, μπαρ και γκαλερί, που καταλήγει στη θάλασσα. Ένας σαξοφωνίστας έπαιζε μουσική, άκουγα το σαξόφωνό του μέχρι το τέλος του δρόμου στην άκρη του υψώματος που είναι κτισμένο το Barranco, στον πεζόδρομο Malecon. Ήταν η ώρα που η μέρα τελείωνε και ο ήλιος χανόταν στον ειρηνικό ωκεανό. Δεν έχω λόγια να περιγράψω αυτή την εικόνα ούτε τα συναισθήματά μου, ούτε φωτογραφία που να μην είναι «λίγη» μπροστά στη στιγμή. Κάποιες στιγμές δε μεταφέρονται ούτε σε χαρτί με λόγια ούτε αποτυπώνονται σε φωτογραφία.

Ο πυραμιδωτός ναός της Huaca Pucllana

Ο ναός αυτός χτίστηκε μεταξύ 200 και 700 μ.Χ., σχηματίζεται σε επτά κλιμακωτές πλατφόρμες και υπήρξε σημαντικό τελετουργικό και διοικητικό κέντρο ενώ έχει ανακαλυφθεί και ένας θολωτός χώρος που φαίνεται ότι ανήκει στον μεταγενέστερο πολιτισμό Wari (περίπου 500 έως 900 μ.Χ.). Βρίσκεται στην καρδιά της Miraflores και έχει χτιστεί από πλιθιά και πηλό. Είναι να απορεί κανείς πώς αυτό το δομικό υλικό έχει αντέξει τόσα χρόνια. Σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου δε θα είχε αντέξει. Στη Λίμα όμως άντεξε λόγω του κλίματος: γιατί στη Λίμα δε βρέχει ποτέ! Η ξεναγός, περίπου στην ηλικία μου, μου είπε «Μια φορά θυμάμαι να έβρεξε, ήμουν 12 χρονών και δυστυχώς έλλειπα στο Κούσκο σε οικογενειακή εκδρομή». Μπροστά στον αρχαιολογικό χώρο λειτουργεί το εστιατόριο Huaca Pucllana το οποίο ανήκει στο Δήμο Miraflores, ο οποίος το νοικιάζει σε ιδιώτη για να το λειτουργεί με την υποχρέωση να αποδίδει το 10% των κερδών του στη συντήρηση και τη λειτουργία του αρχαιολογικού χώρου.

Οι γεύσεις

Το Περού έχει βραβευτεί από τα World Travel Awards ως κορυφαίος γαστρονομικός προορισμός. Με έκπληξη έμαθα ότι εδώ συναντάς εκατοντάδες ποικιλίες πατάτας, ποικιλίες καλαμποκιού και άπειρα μοναδικά λαχανικά. Και φυσικά, εξωτικά φρούτα από τον Αμαζόνιο, φρέσκα κρέατα από την επαρχία, βοδινό, αλπακά, κοτόπουλα γίγας και πάπιες.

Το Περού διαθέτει πλέον τους δικούς τους top chef, τον Gaston Acurio και τον Virgilio Martinez, ενώ διαθέτει 2 από τα 20 καλύτερα εστιατόρια του κόσμου: το Astrid y Gaston και το Central Restaurant. Ξεχώρισα επίσης το La Rosa Náutica κυρίως για την ξεχωριστή ατμόσφαιρά του −χρονολογείται από το 1983 και είναι πάνω σε μια προβλήτα μέσα στον ειρηνικό ωκεανό, δίπλα στην περιοχή San Isidro, μπροστά από το σημείο που συγκεντρώνονται οι surfers−, το La Mar Panchita και το Fiesta Chorrillos όπου ο επίσης διάσημος σεφ Hector Solís ετοιμάζει νόστιμα πιάτα που προέρχονται κυρίως από το βόρειο Περού.

Δοκίμασα το ceviche, περουβιανό πιάτο με ψάρι, αρωματισμένο με χυμό εσπεριδοειδών, το tacu tacu, ζωμό θαλασσινών που σερβίρεται πάνω σε ρύζι καθώς και το causa Limeña που περιέχει πατάτα, τόνο, αβοκάντο και ντομάτα.

Φυσικά δοκίμασα το anticuchos που είναι τα περουβιανά «σουβλάκια» που φτιάχνονται με διάφορα είδη κρέατος, συνήθως όμως είναι από βοδινό κρέας και τοπ γεύση είναι η βοδινή καρδιά (anticuchos de corazón). Μαρινάρεται σε ξίδι, κύμινο και άλλα μπαχαρικά και σερβίρεται με διάφορα ajís (πιπεριές).

Επίσης μου συνέστησαν ως το πιο αυθεντικό περουβιανό πιάτο και δοκίμασα το Aji de gallina, το οποίο φτιάχνεται με κοτόπουλο, ψωμί, πατάτες, ελιές και αβγά.

Κι όλα αυτά πίνοντας και το περίφημο περουβιανό κόκτειλ piscosour, το οποίο περιέχει το παραδοσιακό τους ποτό pisco, lime, angostura και ασπράδι αυγού!

Ένα απόγευμα στο Circuito Magico del Agua

Ένα απόγευμα αποφάσισα να επισκεφτώ το Circuito Magico del Agua. Ζήτησα στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου να μου κανονίσουν ένα ταξί καθώς το πιο δύσκολο πράγμα στη Λίμα είναι οι μετακινήσεις. Τα ΜΜΜ είναι κάτι τριτοκοσμικά λεωφορεία −πολλά από αυτά παράνομα−, το ίδιο και τα ταξί. Ο καθένας που έχει αυτοκίνητο και μετακινείται, κινείται στο δρόμο και κορνάρει συνεχώς ώστε να πάρει κόσμο που πιθανόν πηγαίνει προς την κατεύθυνσή του. Όχι δωρεάν ή από ενδιαφέρον για εξυπηρέτηση, αλλά σχεδόν κάθε ιδιοκτήτης Ι.Χ. είναι κι ένας παράνομος «ταξιτζής». Όλο αυτό προκαλεί απίστευτη ηχορύπανση στους δρόμους που μαζί με την κίνηση και τα καυσαέρια των παλιάς τεχνολογίας αυτοκινήτων δίνουν μια χαώδη εικόνα στους δρόμους της Λίμα. Με ένα τέτοιο λίγο τριτοκοσμικό ταξί έφτασα έξω από το πάρκο.

Το πάρκο κατέχει το ρεκόρ για το μεγαλύτερο συγκρότημα σιντριβανιών στον κόσμο. Το μεγαλύτερο, το Fuente Mágica, πυροβολεί ένα πίδακα νερού πάνω από 80 μέτρα, ενώ το Fuente Túnel de las Sorpresas είναι ένα τούνελ 35 μέτρων με νερό στο οποίο μπαίνεις και περπατάς.

Στο Fuente de la Fantasia, λέιζερ και εικόνες συγχρονίζονται με μουσική. Γύρω μου άνθρωποι όλων των ηλικιών, οικογένειες ολόκληρες από την προγιαγιά μέχρι το δισέγγονο, όλοι μαζί. Αυτό ήταν και κάτι που έκανε τρομερή εντύπωση παντού στην πόλη. Οι ηλικιωμένοι έχουν ξεχωριστή θέση και χαίρουν μεγάλο σεβασμό στην κοινωνία των Περουβιανών.

Έφυγα αργά το βράδυ όταν το πάρκο έκλεινε και στην έξοδό γινόταν ένας πραγματικός χαμός από ταξιτζήδες που προσπαθούσαν να με πείσουν να τους επιλέξω για τη μετακίνησή μου. Πώς να ξέρει τώρα ένας τουρίστας ποιον μπορεί να επιλέξει και να εμπιστευτεί; Με μόνο κριτήριο το ένστικτο διάλεξα κάποιον από το χαμό και ευτυχώς έφτασα σώα και αβλαβής στο ξενοδοχείο.

Μία μέρα στο Κούσκο και μία στο Machu Picchu

Μόνο μία ώρα διαρκεί η πτήση από τη Λίμα στο Cusco. Βρέθηκα ξαφνικά να πετάω πάνω από ψηλά και απότομα βουνά: Άνδεις! Μέχρι που είδα να προσεγγίζουμε μια κοιλάδα και να απλώνεται μπροστά μου η αρχαία πρωτεύουσα της θρυλικής αυτοκρατορίας των Ίνκας. Τι κι αν βρίσκεται σε υψόμετρο 3.330 μέτρα, γύρω της ορθώνονταν βουνά ακόμη ψηλότερα.

Στην ομορφότερη πλατεία του Περού, όπως αποκαλούν την πλατεία των Όπλων, σκεφτόμουν την πόλη αλλιώς, τότε που ήταν γεμάτη από χρυσό. Οι Ίνκας δεν χρησιμοποιούσαν τον χρυσό σαν χρήμα. Για αυτούς ο χρυσός συνδεόταν με τον θεό τους, τον ήλιο, λόγω της μεταλλικής του λάμψης. Οι ναοί, τα παλάτια τους, όλα στολίζονταν με φύλλα χρυσού. Λένε ότι υπήρχε και ένας κήπος με γλυπτά ζώα και φυτά από συμπαγή χρυσό. Αυτά προσπαθούσα να φανταστώ κοιτώντας το επιβλητικό άγαλμα του βασιλιά Pachakutiq Inka Yupanki (αυτός που θα αναδομήσει ξανά τον κόσμο) στο κέντρο της πλατείας: το πόσο έλαμπε στον ήλιο η πόλη, πόσο προκαλούσε, πόσο θάμπωσε τους ισπανούς εισβολείς.

Γυναίκες καθισμένες στο δρόμο ύφαιναν. Μουσικοί στο δρόμο με παραδοσιακές φορεσιές έπαιζαν παραδοσιακή μουσική και ο ήχος της με ακολουθούσε στη βόλτα μου στα πέτρινα σοκάκια γύρω από την πλατεία. Κι αν το χρυσό χάθηκε, η περίφημη αρχιτεκτονική των Ίνκας είναι παντού ορατή. Καθώς περπατούσα έβλεπα πολλά σημερινά κτίρια να είναι χτισμένα πάνω σε πέτρινους τοίχους της εποχής των Ίνκας. Πέτρες που ζυγίζουν τόνους η καθεμία. Λαξεύονταν για να ταιριάξουν ακριβώς σε συγκεκριμένα σημεία των τοίχων, σαν κλειδιά που ταιριάζουν μόνο σε συγκεκριμένες κλειδαρότρυπες, χωρίς να χωρά τίποτα ανάμεσά τους. Κι αυτό χωρίς τη βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας. Υπάρχουν δύο σημεία σε αυτούς τους τοίχους που ξεχωρίζουν: Μία πέτρα με δώδεκα γωνίες κι ακόμη ένα σημείο όπου μερικές πέτρες με πιο σκούρο χρώμα σχημάτιζαν στον τοίχο ένα πούμα.

Soroche στα ισπανικά είναι η ασθένεια του υψόμετρου. Όλοι με είχαν προειδοποιήσει γι' αυτή. Από την ώρα που είχα φτάσει έπινα συνεχώς νερό και τσάι κόκας, έτσι μου συνέστησαν, αλλά τελικά δε τη γλίτωσα. Καθώς νύχτωνε και μετά από μια γεμάτη μέρα ήρθε η ζάλη, η ναυτία και μαζεύτηκα στο ξενοδοχείο. Τα συμπτώματα δεν υποχώρησαν παρά τις πρώτες πρωινές ώρες όταν ήδη είχα αρχίσει να κατεβαίνω υψόμετρο έχοντας πάρει το δρόμο με προορισμό το Machu Picchu το οποίο βρίσκεται σε χαμηλότερο υψόμετρο (2.430 μέτρα).

Πόσοι και πόσοι δεν έχουν μεγαλώσει με το όνειρο αυτού του ταξιδιού: Machu Picchu, το αρχαίο βουνό, η πέτρινη πολιτεία των Ίνκας χτισμένη σε μία δυσπρόσιτη βουνοκορφή των Άνδεων, το πιο μυστηριώδες αρχαιολογικό μνημείο του πλανήτη, από το 2007 ένα από τα νέα επτά θαύματα του κόσμου. Ανακαλύφθηκε ξανά το 1911 από τον Hiram Bingham πάνω από την κοιλάδα του ποταμού Ουρουμπάμπα, αφού παρέμεινε κρυμμένο για αιώνες μέσα στη ζούγκλα που το σκέπαζε.

Μικρή είχα διαβάσει το άρθρο του Hiram Bingham στο National Geographic με τίτλο «In the Wonderland of Peru» που περιλαμβάνει όλο το χρονικό της ανακάλυψης και πληροφορίες για τα ευρήματά του στο Machu Picchu, και τώρα; Τώρα ήμουν εδώ, εδώ που εκείνος άνοιξε το δρόμο και «ξεχορτάριασε» τον τόπο για να αποκαλυφθεί αυτό το μεγαλείο. Στάθηκα απέναντι από το βουνό Huayna Picchu έχοντας μπροστά μου μια εικόνα που άπειρες φορές είχα θαυμάσει σε περιοδικά και οθόνες με την αίσθηση ότι τώρα, αυτή τη στιγμή βρίσκομαι τόσο κοντά στον ουρανό όσο δεν έχω βρεθεί ποτέ άλλοτε.

Τέσσερις ώρες έμεινα στον αρχαιολογικό χώρο: Ο Ναός του Ήλιου, η ιερή πλατεία, κτίσματα από τεράστιους τετράγωνους λίθους λευκού γρανίτη απόλυτα ευθυγραμμισμένοι και δίχως κενά μεταξύ τους. Το συγκρότημα του Κόνδορα με τον λαξευμένο κόνδορα που υπάρχει πάνω σε έναν μονόλιθο. Η Intiuatana −σημαίνει «εκεί που ενώνει ο ήλιος»− ένας τεράστιος γρανιτένιος λίθος που χρησιμοποιούνταν για αστρονομικές παρατηρήσεις.

Μία μέρα στη Λίμα

Θα μπορούσε ο τίτλος να ήταν μία μέρα γύρω από την Plaza de Armas γιατί δεν απομακρύνθηκα πολύ από την πλατεία. Από τη μία οι συστάσεις για μεγάλη προσοχή, καθώς η Λίμα συγκαταλέγεται ως η 5η πιο επικίνδυνη πόλη στον κόσμο, από την άλλη είχε τόσο ενδιαφέρον η περιοχή που γέμισε τη μέρα μου. Η αλήθεια είναι ότι δεν ένιωσα καθόλου μη ασφαλής καθώς στους δρόμους γύρω από την πλατεία ήταν έντονη η παρουσία του στρατού, της αστυνομίας και μιας άλλης μονάδας, κάτι σαν τα ματ τα δικά μας. Επίσης ήταν μέρα γιορτής, μουσική, χορός, παρέλαση, φορεσιές περίτεχνες, χρώματα. Ρώτησα και μου είπαν ότι πρόκειται για μια μεγάλη γιορτή για την Παναγία που προέρχεται από το Puno. Η εικόνα της Plaza de Armas με το έντονο κίτρινο στα κτίρια της, τους εξωτικούς φοίνικες μαζί με τις μουσικές και όλο αυτό το σκηνικό της σχεδόν 6ωρης παρέλασης ήταν μια πραγματικά ανέλπιστη εμπειρία.

Η Plaza de Armas ονομάστηκε έτσι επειδή κατά το 17ο και 18ο αιώνα μέσα στο κτίριο της κυβέρνησης που βρίσκεται εκεί αποθηκεύονταν όλα τα όπλα της πόλης και όταν δεχόταν επιθέσεις πειρατών, κάτι συνηθισμένο εκείνη την εποχή, ηχούσε συναγερμός και οι κάτοικοι πήγαιναν στο κτίριο για να πάρουν τα όπλα και να υπερασπιστούν την πόλη τους. Σήμερα η Plaza de Armas έχει χαρακτηριστεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από την UNESCO. Κάθε γωνία αυτής της πλατείας και ένα ιστορικό κτίριο. Το κτίριο της κυβέρνησης ήταν και το σπίτι του τελευταίου κυβερνήτη πριν τους Ισπανούς. Ήταν η έδρα της κυβέρνησης και εκεί φυλάσσονταν το κλειδί του συστήματος ύδρευσης. Μέχρι και σήμερα ισχύει στη Λίμα ότι όποιος ελέγχει το νερό έχει και την εξουσία καθώς η πόλη είναι χτισμένη δίπλα στην έρημο. Στην πλατεία και ο καθεδρικός ναός, το παλάτι του Αρχιεπισκόπου και το Casa del Oidor, το Palacio del Gobierno, επίσημη κατοικία του προέδρου που χτίστηκε στο σημείο όπου ο Jose San Martín κήρυξε την Ανεξαρτησία του Περού το 1821, και φυσικά το Δημαρχείο.

Περπάτησα τον πεζόδρομο Jiron de la Union ο οποίος παλαιότερα ήταν η πιο αριστοκρατική οδός της χώρας, ο δρόμος όπου έμεναν οι πιο πλούσιοι. Σήμερα μπερδεύονται παλιά και νέα κτίρια που στεγάζουν εστιατόρια και σύγχρονα εμπορικά καταστήματα. Καταλήγει σε μια ακόμη ιστορική πλατεία, την Plaza San Martin. Στη διαδρομή με εντυπωσίασε η εκκλησία La Merced. Η περίτεχνη πρόσοψή της με πολλά πέτρινα γλυπτά είναι εκπληκτική και στο εσωτερικό της τα ξύλινα και βιτρό παράθυρά της απλά πανέμορφα.

Πάνω από την Plaza de Armas ο ποταμός Rimac οριοθετεί την περιοχή. Θέλησα να πάω μέχρι τη γέφυρα και να πάρω από εκεί κάποιες φωτογραφίες αλλά κάποιοι στρατιώτες στην είσοδο της γέφυρας με σταμάτησαν και μου συνέστησαν να μην περάσω. Φωτογράφισα από εκεί λοιπόν τις παραγκουπόλεις που φαίνονταν στους γύρω λόφους και μοιάζουν με τις φαβέλες της Βραζιλίας. Μια πόλη με τόσο έντονες αντιθέσεις. Με πλούσιες και αριστοκρατικές συνοικίες, όπως San Isidro και Miraflores, που δεν έχουν να ζηλέψουν πολλά από τις σύγχρονες ευρωπαϊκές πόλεις αλλά και ένα κέντρο με εγκαταλειμμένα κτίρια, ενώ δεν τολμώ να σκεφτώ τις συνθήκες ζωής στις «φαβέλες».

Μπορεί να ήμουν ενθουσιασμένη με όσα έβλεπα γύρω μου αλλά η όλη ατμόσφαιρα σε όλο το ταξίδι και όπου κι αν βρισκόμουν δεν με άφηνε να ξεχάσω πως είμαι σε μια χώρα όπου το 70% των κατοίκων είναι φτωχοί. Σε μια χώρα με τόσο υψηλό ποσοστό φτώχειας επόμενο είναι η παρανομία και η διαφθορά να είναι παντού.

Στο αεροπλάνο της επιστροφής σκεφτόμουν τους νέους συνεργάτες μου από το Δήμο Miraflores, τον ευγενικό Δήμαρχο Luis Molina, τον αρχιτέκτονα Carlos Ramirez που με ξενάγησε στα παραδοσιακά κτίρια της Miraflores, τον Αντιδήμαρχο για θέματα Πολιτισμού Roberto Boyle που με έκανε να σκεφτώ χίλιους δυο τρόπους συνεργασίας των δύο πόλεων, τη φιλική Doris Aspiazu που με εξέπληξε με το πόσο σημασία δίνει ο Δήμος τους στους χώρους πρασίνου, σε θέματα εξοικονόμησης νερού και άλλα περιβαλλοντολογικά θέματα και τη φιλική σύμβουλο του Δημάρχου Sol Rivas, που φρόντισε για όλα τα οργανωτικά θέματα. Σκεφτόμουν την εγκάρδια υποδοχή τους στο Δημαρχείο. Για όσες μέρες η αντιπροσωπεία του Δήμου Λαρισαίων βρισκόμασταν εκεί οι σημαίες των δύο χωρών, Περού και Ελλάδας, κυμάτιζαν δίπλα δίπλα μπροστά στην είσοδο του πάρκου Kennedy, στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης. Ήδη έκανα σκέψεις και σχέδια για τη δική τους επίσκεψη στην Ελλάδα.

Σκεφτόμουν όμως και όσα δεν είδα αλλά μου μετέφεραν. Όπως το τείχος της ντροπής στη Λίμα που χωρίζει τη φτωχή συνοικία Vista Hermosa San Juan de Miraflores από την περιοχή πολυτελών κατοικιών με τεράστιους κήπους και πισίνες, Las Casuarinas. Κατά μήκος του τείχους υπάρχει συρματόπλεγμα, όπως υπήρχε και σε πολλά σπίτια στη Λίμα λόγω της αυξημένης εγκληματικότητας, και σε κάθε είσοδο του τείχους υπάρχουν φρουροί. Χτίστηκε με στόχο να μειώσει την εγκληματικότητα. Οι άνθρωποι που ζουν στη φτωχή συνοικία στερούνται βασικά είδη, πληρώνουν για το πόσιμο νερό ενώ το 23% των παιδιών κάτω των οκτώ ετών υποφέρει από χρόνιο υποσιτισμό.

Περού η χώρα των αντιθέσεων.