Η απόλυτη παραίσθηση, η υπέρτατη αιώρηση, η τέλεια απόδραση: μιάμιση ώρα μακριά από τη Θεσσαλονίκη, στον Κίσσαβο, φυτεμένος ανάμεσα στις οξιές και τα πλατάνια του πυκνού δάσους, ο «Δοχός» με κάνει να νιώθω όπως ο πρόσκοπος πρωταγωνιστής στον «Έρωτα του Φεγγαριού» του Wes Anderson. Τις νύχτες μπορείς να πετύχεις μικρές αλεπούδες με τα μάτια τους να τρεμοπαίζουν σαν φωτορυθμικά σε κλαμπ, το ξημέρωμα να δεις τον ήλιο να περιλούζει με χρυσό φως τα γαλάζια νερά του Αιγαίου απέναντι, όπως ο ψεκαστής τον αμπελώνα. Και κάτω του ακριβώς να κρέμονται σαν τσαμπιά ο Πλαταμώνας και το Στόμιο, όμως εσένα να μην μπορεί να σε βρει και να σε δει κανένας. Είναι ένα από τα προτερήματα-αξίες αυτού του παραδεισένιου ξενώνα άλλωστε η ιδιωτικότητα αλλά και ο ησυχασμός, νιώθεις αποκομμένος από τον κόσμο, συνδιαλέγεσαι απρόσκοπτα με την ύπαιθρο, ο χρόνος κυλάει αλλιώς, οι προτεραιότητες αλλάζουν, εσύ και η φύση γίνεστε ένα. Καλίμπρα!
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, εκτός από το «Φεγγάρι» του Wes, ο «Δοχός» μοιάζει και σαν σκηνικό από άλλη μια αγαπημένη ταινία, τον «Υδάτινο Κόσμο»: τρία λεπτά κάτω του χάσκει προκλητικό για βουτιές το Πηγάδι, παραλία σχεδόν ιδιωτική με ψιλό βότσαλο και άμμο, ενώ μισή ώρα με τα πόδια σε ρυθμό χαλαρού τρέκινγκ μέχρι να διασχίσεις το μονοπάτι που σε οδηγεί σε αυτό βρίσκονται το φαράγγι και η μυστική λίμνη της Καλυψώς - έχω κολυμπήσει εδώ Αύγουστο μήνα, με τον καταρράκτη να γουργουρίζει σαν ψυγείο, τέτοια δροσούλα!
Έρχομαι χρόνια στον «Δοχό», ό,τι σου λέω δεν είναι πληρωμένη καταχώρηση αλλά βιωμένη εμπειρία, ύψιστες απολαύσεις όπου εντρύφησα, πεντακάθαρα σεντόνια και πουπουλένια στρώματα που με καπάκωσαν σαν πρίγκιπα, μαρμελάδες και πίτες για πρωινό που με φόρτισαν για να εξερευνήσω τον Κίσσαβο για ώρες.
Πέτρινα δωμάτια με ανέσεις πεντάστερες, μποέμικη διακόσμηση με μαστόρικα ξύλα και επαναχρησιμοποιημένα λιωμένα μέταλλα που πήραν σχήματα λάμπας ή τραπεζιού, ύφος παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, αρμονικής με την κουλτούρα του μέρους, εφόσον ο Κίσσαβος φημίζεται για τους λαϊκούς τεχνίτες του και τα δεινά υλικά του, σε συνδυασμό με έναν λεπτεπίλεπτο μοντερνισμό: ο «Δοχός» ανήκει στην πιστοποιημένη κατηγορία των Cocomat boutique hotels, ντιζάιν και φύση, σχεδιασμός, ανέσεις και περιβάλλον συνομολογούν μέθεξη ζώσα.
Ένα “Grand Budapest” στο βορρά, νά τος πάλι ο Wes Anderson, είπαμε, ίσως μόνο με όρους κινηματογραφικής αφήγησης μπορώ να διηγηθώ τους ρυθμούς και τη βιοποικιλότητα του μέρους.
Random play: ένα πρωινό του Ιούνιου στην πισίνα του, που έχει θέα στο άπειρο του σύμπαντος, πέρασα όλη τη μέρα μου μέχρι να ανάψουν απέναντι τα φώτα της Χαλκιδικής αρχίζοντας και τελειώνοντας τον «Άνθρωπο από το Λονδίνο» του Σιμενόν με το «Rebirth of Cool» του Miles να παίζει σε συνεχή επανάληψη. Κάποιες νύχτες του Ιούλη, μετά το απίστευτο φαγητό βασισμένο σε μανιτάρια, τυριά, κρέατα, λαχανικά και κρασιά της περιοχής, σημειωτέον πως λίγο παρακάτω βρίσκεται το οινοποιείο του περιλάλητου παραγωγού Καρυπίδη, άκουγα στο πιάνο από το βάθος τον Κραουνάκη να προβάρει νέους στίχους και νότες - μέγας θαμών του Κίσσαβου ο Σταμ., εδώ ξεκίνησε η φιλία μας και για τα καλοκαίρια μας εδώ, μιλάμε όλον το χειμώνα, όταν μας παγώνει το κρύο της πόλης και θερμαινόμαστε με αναμνήσεις σαν καυσόξυλα που τρίζουν ευδαιμονικά.
Περιηγήσεις, γαστρονομία, συνευρέσεις, χαλάρωση, περισυλλογή, γνήσιος ρομαντισμός, ευνόητος εξαιτίας αυτής της οργιαστικής φύσης που εκρήγνυται δίπλα σου, διακριτικό προσωπικό, σχεδόν αόρατο, που περιφρουρεί την ιδανική συνθήκη του μέρους: ηρεμία, στοχασμός, ξεκούραση, απόλαυση.
Συχνάζω εδώ δύο αιώνες τώρα, όπως μου αρέσει να πειράζω τον Γιώργο Μπούτο, τον άνθρωπο που το ονειρεύτηκε, το σχεδίασε και σχεδόν ολομόναχος, με τα χέρια του κυριολεκτικά, το σμίλεψε, το λάξεψε και του έδωσε όγκο, σχήμα και μορφή. Είναι γλυκό απόγευμα, δίπλα μας στη βεράντα δειπνεί μια αυτοκινούμενη παρέα Γάλλων που με Land Rover Cruisers σκαρφαλώνουν σε όλα τα μαγικά βουνά της Ευρώπης. Απόψε θα διανυκτερεύσουν εδώ. Το ο-λα-λα πάει σύννεφο, για τις σαλάτες, για το κρασί, για την ευλογημένη θέα; - θα σας γελάσω! Καπνίζουμε χωρίς να πολυμιλάμε, σχεδόν ακούμε τις ταξιαρχίες του θέρους να προετοιμάζουν την επέλασή τους, ρεμβασμός το ισοδύναμο της ευτυχίας.
Σπάω τη σιωπή: «Έχω ταξιδέψει σε όλον τον πλανήτη. Και λόγω της δουλειάς μου, πες το προνόμιο, ανταμοιβή, θείο δώρο, είδα ηλιοβασιλέματα σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, κολύμπησα, περπάτησα, ήπια, έφαγα και συναναστράφηκα με εκατοταντάδες ανθρώπους, από Μπαλί έως Μεξικό κι από Καναδά μέχρι Μαγιόρκα. Αλλά φίλο σπάνιο και ακριβό σαν εσένα πουθενά αλλού δεν έκανα, μη γελάσεις, στα μάτια μου είσαι σαν τον Wes Anderson, αυτός με τις ταινίες του κι εσύ με αυτό το μέρος που έφτιαξες, είστε οι μόνοι που ταχυδακτυλουργικά θαρρείς με γυρίζετε πίσω σε εκείνη την ξέγνοιαστη χώρα, όπου ό,τι και να συμβαίνει, όσα κι αν χαθούν ή καταρρεύσουν, θα υπάρχει πάντα το μέρος που θα το λες σπίτι κι η σχέση που θα την ορίζει πάντα η άδολη αγάπη και η ιερότητα της φιλίας».
Με κοιτά λες και με βλέπει πρώτη φορά, διερευνητικά και καχύποπτα! Λέει: «Αυτόν που λες το σκηνοθέτη δεν τον ξέρω. Καλός είναι ή τίποτα από αυτούς τους κουλτουριάρηδες που δυο αιώνες τώρα τους τσαμπουνάς και που τους ξέρει μόνο η μάνα τους»;
Συνειδητοποιώ πως πρέπει να επιστρέψουμε στο ρεμβασμό και την πρότερη σιωπή αναμεταξύ μας. Γιατί τελικά ούτε οι λέξεις, ούτε τα σύμβολα, ούτε τα δάνεια και οι αφορισμοί μπορούν να περιγράψουν κάποιους ανθρώπους και κάποια μέρη. Βιώνεται μόνο η μαγεία των ιδιαίτερων τοπίων και των ιδιαίτερων ανθρώπων. Δεν ορίζεται, ούτε οριοθετείται. Για αυτό και σας προκαλώ, εδώ, να 'ρθείτε! Καλό καλοκαίρι, παιδιά!
Dohos Hotel Experience, Καρίτσα, Κίσσαβος, τηλ. 24950 92001
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
19°
